Με αμείωτη την προσέλευση έριξαν χθες βράδυ την αυλαία τους οι Νύχτες Πρεμιέρας, δίνοντας τη Χρυσή Αθηνά τους στην πρώτη ταινία του διαγωνιστικού, που τίγκαρε τις προβολές της βάφοντας από νωρίς σκούρα τα κόκκινα χαλιά των συνδιαγωνιζόμενών της και δεν ήταν άλλη απ’ το Medianeras, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Αργεντινού Gustavo Taretto, που τον έφτασε κατευθείαν στο Βερολίνο τον περασμένο Φλεβάρη. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του William Eubank, Love, που αρχικά είχε βγει απ’ τη μονταζιέρα με τη διαστημική διάρκεια των 180 λεπτών, έκανε την ευρωπαϊκή πρεμιέρα του στις Νύχτες σε 90λεπτη βερσιόν και έφερε στον δημιουργό του το βραβείο σκηνοθεσίας, ενώ το Silver Tongues που ξεκίνησε την καριέρα του απ’ το Slamdance, πήρε από την Αθήνα το βραβείο σεναρίου. Το Natural Selection που είχε σαρώσει μοντάζ, μουσική, σενάριο, ερμηνείες και βραβείο επιτροπής απ’ το διαγωνιστικό του South by Southwest πριν περάσει απ’ το Eberfest του Roger Ebert, έκλεισε την κυριαρχία των Αμερικάνων στις Νύχτες Πρεμιέρας με το βραβείο κοινού, ενώ η Χρυσή Αθηνά του τμήματος Μουσική και Φιλμ, στο ντοκιμαντέρ Michel Petrucciani για τον Γάλλο τζαζίστα του τίτλου, έδωσε ευρωπαϊκές νότες σε μια απονομή αφιερωμένη στον Νέο Κόσμο.

Παρά το κατά 20% ψαλιδισμένο budget κι ένα πρόγραμμα που δεν το λες κι απ’ τα λαμπερότερα της πρόσφατης μνήμης, η ιδιωτική διοργάνωση των κρατικής καταγωγής χορηγών, κατάφερε να γεμίσει 20 ολόκληρες φορές τις αίθουσές της, ενώ η αυξημένη προσφορά σε τίτλους, σε συνδυασμό με την αίθουσα του Άστορ, που προστέθηκε στο παραδοσιακό δίπολο του Αττικόν-Απόλλων και Δαναός 1&2, σίγουρα έβαλε το χεράκι της ώστε το φετινό φεστιβάλ να σημειώσει όχι μόνο ισοφάριση, αλλά κι ένα κάποιο προβλεπόμενο ξεπέρασμα στον τελικό αριθμό των εισιτηρίων. Που όπως καταλαβαίνεις είναι τόσα πολλά που δεν έχουν μετρηθεί ακόμη, αλλά βρίσκονται κάπου πάνω απ’ τις 60 χιλ. όλα μαζί. Συνεχίζοντας την ιδιαίτερη έμφασή τους να προβάλουν όσες περισσότερες απ’ τις ελληνικές παραγωγές μπορούσαν ν’ αδράξουν, οι Νύχτες εξασφάλισαν θέση για 16 νέες ντόπιες δουλειές, με τις πιο πιασάρικες να είναι η Κόκκινη Κλωστή Δεμμένη και τα Κωλόπαιδα που ξεπούλησαν τις προβολές τους, όχι τόσο η βραβευμένη στο Βερολίνο Αμνηστία του Μπουγιάρ Αλιμανι που βγαίνει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, αλλά σίγουρα η κινηματογραφική μεταφορά που σκηνοθέτησε ο τηλεοπτικού υποβάθρου Γιώργος Σιούγας για το υπερεπιτυχημένο θεατρικό Το Γάλα, και θα κοντραριστεί με την Αμνηστία την ίδια βδομάδα στους κινηματογράφους, γιατί έτσι αρέσει στους Έλληνες διανομείς: ή όλα, ή τίποτα. Η πρεμιέρα που ετοίμασε η διοργάνωση για το Γάλα, γεμίζοντας και τις δυο αίθουσες της οδού Σταδίου, χάρη και στην πληθωρική διάθεση προσκλήσεων από την πληθωρική εταιρεία παραγωγής και διανομής, ήρθε αμέσως μετά την τελετή απονομής των νεόκοπων βραβείων της διοργάνωσης στους πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες της χρονιάς. Όπου αδιαμφισβήτητα ο Σύλλας Τζουμέρκας της Χώρας Προέλευσης και η Έφη Λογγίνου των 45 τετραγωνικών, τιμήθηκαν με τα βραβεία σκηνοθεσίας και γυναικείας ερμηνείας της (περασμένης) χρονιάς αντίστοιχα, και λίγο πιο ριψοκίνδυνα, ο ερασιτέχνης κι αυτοσχεδιάζων Χάρης Μάρκου του Wasted Youth, κρίθηκε ερμηνευτής της χρονιάς.

Οδηγός για stunts στο Χόλιγουντ τη μέρα, οδηγός για τον υπόκοσμο τη νύχτα. Θα ερωτευθεί. Τι μπορείς να περιμένεις, όμως, από έναν ήρωα δίχως όνομα;

Από το 1990 ως το 1994, τα τελευταία χρόνια του Apartheid, τέσσερις φωτορεπόρτερ κάνανε παρέα που κατέγραφε τις αιματηρές συγκρούσεις στις κοινότητες των μαύρων στη Νότια Αφρική, όσο συναγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιός θα έχει την άλλη μέρα το εξώφυλλο σε όλες τις εφημερίδες του πλανήτη.

Μετά από χρόνια βουδιστικής αυτοεξερεύνησης, ο τρομερότερος κατάσκοπος της Βρετανίας επιστρέφει να κόψει το βήχα τρομοκρατικής διπλών πρακτόρων.

Το πρωί στέλεχος, το βράδυ μάνα, η ζωή της Kate Reddy δεν έχει ποτέ πληκτική στιγμή, ακόμα και όταν το προσπαθεί. Η ζωή.

Η ταινία που, με τα αποκαλυπτήριά της στο Sundance τον περασμένο Γενάρη, έγινε αφορμή για να σημειωθεί το τέλος όποιας ελπίδας μπορεί να έτρεφες για επαναφορά του Kevin Smith σε κάπως πιο εχέφρωνα λημέρια της ποπ κουλτούρας σου, κάνει απόψε την πρώτη και μάλλον τελευταία της προβολή σε ελληνική αίθουσα, στα πλαίσια των Νυχτών Πρεμιέρας. Κι όπως καταλαβαίνεις, προσκλήσεις υπάρχουν.

Με trailer που κυκλοφόρησε ξημερώματα Τρίτης διαδιχτυακά, ο J Edgar (2011) του Clint Eastwood δηλώνει συμμετοχή στη φετινή οσκαρική κούρσα από θέση φαβορί, παρόλο που παρέκαμψε ουσιαστικά όλα τα φθινοπωρινά φεστιβάλ. Το δύσκολο είναι να διακρίνεις αν η παραγωγή είχε ποντάρει σε αυτόν τον συγχρονισμό, αν η Warner είχε την αίσθηση από νωρίτερα ότι η κούρσα θα είναι ακέφαλη σε αυτό το σημείο, ή αν απλά υπερίσχυσαν τα συνήθεια του γέρο-Clint, που δε τις συμπαθεί τις.. πολλές φανφάρες στιλ Hereafter (2010) πέρσι.

Δεδομένα, το φεστιβάλ του Toronto που έληξε το σαββατοκύριακο, έβγαλε φαβορί για.. το ξενόγλωσσο Όσκαρ, τάση που επισημοποίησαν κάπως και τα βραβεία κοινού του, επιβεβαιώνοντας και την αίσθηση που είχε από νωρίτερα η ανεξάρτητη διανομή, ότι τα βαριά χαρτιά του Χόλιγουντ φέτος τείνουν προς crowd pleasers. Στιλ The Help (2011) που από τη ταμειακή πορεία του και μόνο θα το έπαιρνε το χρυσό αγαλματάκι άμα αυτό είχε απονεμηθεί τη Κυριακή, ή στιλ Moneyball (2011) που θα παίρνει όλα τα αγαλματάκια κοινού αυτό το σαββατοκύριακο με ατραξιόν τον Brad Pitt, όπως τα 'παιρνε ας πούμε το Blind Side (2009) για τη Sandra Bullock. Σε τέτοιο σκηνικό, οι προβλέψεις, κομπλέ με αποδόσεις από τους bookies, επικεντρώνονται στα χαρτιά των στούντιο, χαρτιά σα το Yound Adult (2011) του Jason Reitman, που η Paramount δε φαίνεται να σκοπεύει να αποκαλύψει πριν τον Δεκέμβριο. Ή χαρτιά σα το Extremely Loud and Incredibly Close (2011) του Stephen Daldry, του.. μεγαλύτερου σκηνοθέτη της προηγούμενης δεκαετίας (σύμφωνα με τις επιλογές της αμερικάνικης ακαδημίας τουλάχιστο), στο οποίο η Warner επιφυλάσσει ακόμα πιο κουκουλωμένη πορεία, άνοιγμα τα Χριστούγεννα για οσκαρική συμπερίληψη, και διανομή από το Γενάρη του 2012.

Η Warner, στούντιο που όπως και τα περισσότερα τελευταία, μετράει τα εκατομμύριά του στις καμπάνιες για τα αγαλματάκια, φέτος κατεβάζει και τρίτο άλογο στη κούρσα της καλύτερης ταινίας, τον ακροτελεύτιο Harry Potter, και σε αυτό το σκηνικό, το σιγουρότερο που μπορείς να πεις για τον J Edgar με βάση τις πρώτες σκηνές του, είναι ότι.. ταιριάζει. Το φιλμ φαίνεται να στέκεται κάπου ανάμεσα στο Changeling (2008) και το Invictus (2009), με όλη αυτή τη λεπτομέρεια της εποχής και τα σκοτεινά ως σκοτεινο-ιπποτικά χρώματα από τη μια, και όλη τη.. ψυχοτόνωση κομπλέ με ατάκες και μονολόγους από την άλλη. Και έτσι κάπως θα παίζει κιόλας (το φιλμ), σε τρία acts που να πιάνουν τον ήρωα από ελπίδα του έθνους και να τον παραδίδουν ενάντια σε όλους (παραδομένο στους δαίμονές του βέβαια), ακουμπώντας την ομοφυλοφιλία του στο.. χέρι. Το τελευταίο, ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα σημεία μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του προηγούμενου αιώνα, μπορείς πλέον να το διαπιστώσεις και μόνος σου στο trailer, ήτανε όμως κοινή γνώση, μαζί με τη γενικότερη αφηγηματική δομή, από τον περσινό χειμώνα, όταν άρχισαν οι διαρροές του σεναρίου του Dustin Lance Black. Από τότε, ο Black και ο Eastwood δηλώνανε πως η 40χρονη σχέση του J Edgar Hoover με τον Clyde Tolson καταγράφεται μεν στην ταινία, αλλά τόσο διακριτικά όσο περίπου και στη δημόσια εικόνα της, το ίδιο επαναλαμβάνουνε τώρα και στη διάρκεια της προώθησης, πιο χαρακτηριστικά στην κοινή τους συνέντευξη στο GQ του Οκτωβρίου. Η Warner οριστικοποίησε στις αρχές Αυγούστου την ημερομηνία εξόδου της ταινίας (αρχές Νοεμβρίου, με πρεμιέρα στο φεστιβάλ του AFI εκείνες τις μέρες), τότε το μόνο δεδομένο ήτανε πως μοντάζ και εφέ δε προλάβαιναν να ολοκληρωθούν μέχρι τις αρχές του Σεπτέμβρη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχανε ξεφύγει από τη συνηθισμένη, σφιχτή σε ημερομηνίες, εργασιακή αξιοπιστία του Eastwood.