Το αγαπημένο μου κομμάτι απ’ τα προχθεσινά Όσκαρ ήταν το μοντάζ των κωμωδιών της χρονιάς, που είχε ετοιμάσει ο Judd Apatow, κυρίως γιατί είχε συμπεριλάβει στις επιλογές του το The Reader, αλλά επειδή πολλοί δεν μοιράστηκαν τον ενθουσιασμό μου όπως φάνηκε αργότερα απ’ τις γκρίνιες στα δίκτυα, υποθέτω το next best thing να δει κανείς, είναι το trailer της δικιάς του καινούριας κωμωδίας, η οποία, παρά τις εντυπώσεις περί του αντιθέτου, είναι μόλις η τρίτη του. Trailer που είχε κυκλοφορήσει πριν καμιά βδομάδα, κι από τότε μου το είχε φορτώσει ο cheaplog στον ώμο να το γράψω, μιας και μάλλον βλέπει κάτι έξτρα κωμικό στο να αναθέτει τα προϊόντα της φάμπρικας του Apatow, στον ίσως μοναδικό άνθρωπο στον πλανήτη, που αδυνατεί να καταλάβει τον χαιρετισμό του τύπου ως νέου Μεσσία της αμερικάνικης κωμωδίας.

Αυτή τη φορά βέβαια φέρνει μπροστά στην κάμερά του τον Adam Sandler (στη δεύτερη συνεργασία τους μετά το Meet the Zohan, που είχε γράψει), οπότε χαϊδεύει την σκληροπυρηνική μου αφοσίωση στον μόνο άνθρωπο που με κάνει να γελάω περισσότερο απ’ ότι με τον Jim Carrey κι όλα αυτά σ’ τα λέω για να εκθέσω μαζεμένα τα κωμικά μου γούστα. Επίσης, αυτή τη φορά, το αστείο της υπόθεσης, φαίνεται να είναι πως η ιστορία είναι ένα μάτσο κωμικοί που ζουν ένα δράμα, απ’ αυτά τα μαυροψυχιάρικα του επικείμενου θανάτου και το ζουν κανονικά, μέχρι το τέλος που θα έπρεπε να έρχεται ανατρεπτικά η ανατροπή, που σου δείχνει φόρα παρτίδα το trailer. Αλλά προφανώς, όπως λέει κι ο Defamer, που είχε πιάσει στα χέρια του ένα σενάριο της ταινίας πριν κάτι μήνες, οι μαρκετίστες έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να πλασάρουν τη νέα ταινία του Judd Apatow ως... νέα ταινία του Judd Apatow, πράγμα που σημαίνει, ως τη νέα ταινία ενός τύπου που, στην τελική, κάνει κωμωδίες, έστω και με αυτό το στοιχείο της ευαισθητοτρυφερής αντροαγορίστικης νεοκαφρίλας. Το οποίο μάλλον δικαίως έχεις την αίσθηση ότι χρειάστηκε να σκάψουν αρκετά για να το εντοπίσουν απ’ τη μία, κι απ’ την άλλη, δεν είχαν και πολλές επιλογές απ’ το να αποκαλύψουν και την τρίτη πράξη για να μην ρισκάρουν να σε ψυχοπλακώσουν με την ιστορία του κωμικού που βλέπει το μεγαλύτερο ανέκδοτο (τη ζωή) να τελειώνει.

Έχει έναν πικρόχολο τόνο το άλλο κείμενο, επίσης του Defamer, που αναλύει σε bullets τα γιατί ο Apatow θα πρέπει να νιώθει το Funny People ως την πιο προσωπική του ταινία κι ένα διδακτικό κούνημα του δείκτη το προηγούμενο, που καταλήγει ότι ο άνθρωπος πίσω από μια σειρά εναλλακτικών κωμωδιών (που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει αντρικές ρομεντί, υποθέτω), άρπαξε το κρυολόγημα του κωμικού που θέλει να τον πάρουν στα σοβαρά. Αλλά αυτό το ενδεχόμενο μου φαίνεται το πιο ενδιαφέρον μάλλον, γιατί ξέρεις αυτό που λένε, πως οι καλύτεροι παλιάτσοι, είναι οι καλύτεροι γιατί έχουν καταλάβει την τραγικότητα (σου) που κοροϊδεύουν και γελάνε μαζί της για να κρύψουν το δάκρι τους κλπ.

Ανεπίσημα στα γιουτούμπια από προχτές και επίσημα στο επίσημο κανάλι και στην επίσημη σελίδα της από σήμερα, παίζει το teaser της μεγαλύτερης φετινής ισπανικής παραγωγής που έχει ελληνικό τίτλο, αιγυπτιακό θέμα και διεθνείς φιλοδοξίες. Η Αγορά (2009) του Alejandro Amenábar, γυρισμένη στη Μάλτα όπως και όλες οι.. ελληνορωμαϊκές παραγωγές στα τέλη του προηγούμενου αιώνα και στις αρχές ετούτου (πιο χαρακτηριστικά ακριβώς στη περιοχή που είχε στηθεί το Κολοσσαίο του Μονομάχου (2000)), έχει ηρωίδα την Υπατία, την τελευταία λαμπρή παγανίστρια, την οποία καταξέσκισαν περιφέροντάς τη γυμνή στους δρόμους της Αλεξάνδρειας και στη συνέχεια τη κάψαν και ζωντανή φυσικά, οι λειτουργοί και οι πιστοί της θρησκείας της αγάπης που στις αρχές του 5ου αιώνα σφιχταγκάλιαζε πια το ανατολικό κομμάτι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που γυναίκα επιστήμονας δε ξαναεμφανίστηκε για περίπου.. 15 αιώνες, και ο σκηνοθέτης ξόδεψε τρία (3) χρόνια στη προετοιμασία της παραγωγής, μαζί με τον συνήθη ύποπτο να βοηθάει στα σενάρια, Mateo Gil, και τον συνηθισμένο να βάζει το χέρι στη τσέπη, Fernando Bovaira. Τα σοβαρά λεφτά, κάπου το 90% των (φημολογούμενων) €50 εκατομμυρίων μιας από τις πιο φιλόδοξες ευρωπαϊκές παραγωγές, τα έβαλε βέβαια η Telecinco του τεράστιου μεριδίου στην αγορά της Ισπανίας και των ακόμα μεγαλύτερων επενδύσεων στην αφρόκρεμα των ντόπιων σκηνοθετών (Bayona, Fresnadillo, Vigalondo φαίνεται ήδη να ετοιμάζουν διάφορα). Ενώ την αμερικάνικη διανομή, για τα τέλη της χρονιάς, με οσκαρικές φιλοδοξίες, είχε εξασφαλίσει η Focus από τις περσινές Κάνες.

Με μόνη παραφωνία την επικράτηση του Sean Penn επί του Mickey Rourke στην κατηγορία του Α’ Ανδρικού (και επιβεβαίωση της, νεόκοπης νομίζω κατάρας των Indie Spirits που κάποιοι λιβάνιζαν χθες), τα φετινά Όσκαρ κυλίστηκαν για άλλη μια χρονιά στο βούρκο της ανιαρής προβλεψιμότητας και η φετινή ήταν, μάλλον χωρίς αμφιβολία, η χειρότερη χρονιά που θα μπορούσαν να το κάνουν, δεδομένων των υποψηφιοτήτων. Αλλά, εδώ που τα λέμε, δεδομένων των υποψηφιοτήτων, δεν θα κέρδιζαν και τίποτα ακόμα κι αν έδιναν όλα τα βραβεία σε όλα τα outsider όλων των κατηγοριών.

Σε περίπτωση που τώρα βγήκες απ’ το πιθάρι, ο Slumdog Millionaire, φυσικά, μάζεψε όλες τις κατηγορίες που είχε υποψηφιότητες, πλην του sound editing, που για κάποιο λόγο κέρδισε ο Σκοτεινός Ιππότης (ο οποίος, παραδόξως, το άξιζε κιόλας), κλείνοντας τη βραδιά με οκτώ καραφλά αγαλματάκια, για Ταινία, Σκηνοθεσία, Μοντάζ, Διασκευασμένο Σενάριο, Φωτογραφία, Μουσική, Τραγούδι (για το Jai Ho) και Μιξάζ. Ο Benjamin Button ακολούθησε με τα τρία του, που τα πήρε μόνο σε όσες κατηγορίες δεν είχαν μέσα και το Slumdog, ο Σκοτεινός Ιππότης και το Milk πήραν από δύο (Β’ Ανδρικό για τον Heath Ledger και Sound Editing το πρώτο, Α’ Ανδρικό και πρωτότυπο σενάριο το δεύτερο, το οποίο, αν θυμάσαι κι απ' την κριτική του cinemad, δεν έχει και τόσο μεγάλη πρωτοτυπία) και βέβαια η Kate Winslet, με το Όσκαρ Α’ Γυναικείου, έδωσε μια νίκη και στο The Reader, το οποίο γνώρισε, αναπάντεχα, την καλύτερή του στιγμή στην χθεσινοβραδινή τελετή, όταν γελούσαν μαζί του ο James Franco κι ο Seth Rogen, βάζοντάς το ιδιοφυώς στο μοντάζ των κωμωδιών της χρονιάς. Ε κι η Penelope Cruz, πήρε το Β’ Γυναικείο για το Vicky Cristina Δραπετσώνα Barcelona, όπως όφειλε, ως φαβορί στη μόνη ψιλοανοιχτή κατηγορία της χρονιάς.

Κατά τα άλλα, το μόνο ενδιαφέρον χθες, όπως αναμενόταν, το είχε η ίδια η τελετή, με τις ευρεσιτεχνίες της, για τις οποίες, σημειώνει ο Roger Ebert, πως ο καινούριος τρόπος παρουσίασης των υποψηφιοτήτων των ερμηνειών, δούλεψε ωραία, κι ο Hugh Jacman ήταν γοητευτικότατος. Με τα οποία θα συμφωνήσω, σημειώνοντας και τις φήμες που κυκλοφόρησαν για την παρουσίαση πολλαπλών κατηγοριών από τους ίδιους αστέρες, η οποία, λένε, προέκυψε όχι τόσο σαν ιδέα να κυλάει πιο γρήγορα ο χρόνος (που σαν τέτοια, επίσης μου φάνηκε πετυχημένη), αλλά μάλλον από ανάγκη να καλυφθούν τα κενά που προέκυψαν από τις αρνήσεις μεγάλων αστέρων να παρουσιάσουν. Όπως και να ‘χει, οι παραγωγοσκηνοθέτες της βραδιάς κατάφεραν να δώσουν στην τελετή μια ενδιαφέρουσα δομή (ενδεικτική, κιόλας, της διαδικασίας παραγωγής μιας ταινίας), που έλειπε τις προηγούμενες χρονιές.

Απο ‘κει και πέρα, μια στάση αξίζει στο βραβείο ξενόγλωσσης ταινίας, κατηγορία στην οποία θα μπορούσε να πει κανείς (ή, εγώ μόνο και κανείς άλλος) ότι τα τελευταία χρόνια οι Ακαδημαϊκοί την έχουν δει φεστιβαλικοί από μόνοι τους και το ’χουν πάρει πάνω τους να αναδείξουν ξενόγλωσσες που δεν έχει δει κανένας άλλος (εις βάρος αυτών που έχει δει και αναδείξει όλος ο υπόλοιπος πλανήτης), ενώ (ολοι οι) άλλοι θα μπορούσαν απλά να πουν ότι οι ψηφοφόροι είναι ξεμωραμένοι. Απ’ όπου κι αν το πιάσεις όμως, κάποιοι γέλαγαν χθες βράδι όταν τους έλεγα ότι προχθές είχα ποντάρει κάνα κατοστάρικο στο γιαπωνέζικο Departures, αλλά όταν ξέρεις πως το Entre les Murs και το Waltz with Bashir είχαν μπει στην πεντάδα απ’ την πίσω πόρτα της δεύτερης επιτροπής (που συγκροτήθηκε φέτος ακριβώς για να βάζει στην πεντάδα ταινίες που θα τους έκραζαν αν έλειπαν), ε κι εκεί τ’ αποτελέσματα γίνονται κάπως πιο ξεκάθαρα κι όχι τόσο απροσδόκητα.(UPDATE: η ακρίβεια των στοιχείων της παραγράφου έχει αποδειχθεί αμφίβολη, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει)

Για να κλείσω πάντως, ανεξάρτητα με το αν έπιασαν στα ratings οι αλλαγές στην διαδικασία της τελετής και το μοστράρισμα σταρλετίτσων με κοινό στα νεανικά κοινά, η φετινή τελετή ήταν (όπως φαινόταν απ’ τις υποψηφιότητες) η ταφόπλακα που χάραζε εδώ και βδομάδες ο cheaplog και που θα κρατήσει τα Όσκαρ μια διαδικασία διαδικαστική για ‘μας τους γραφιάδες της κι εξίσου αναμενόμενη κι επιβεβαιωτική και για σένα, αν είσαι απ' αυτούς που κάνουν τον κόπο να διαβάζουν κι αυτά τα γράμματα που βάζουμε ανάμεσα στις φωτογραφίες.

Απροετοίμαστος, αυθεντικός, ασυγκράτητος, μετρημένος, κατασυγκινητικός όπως σε κάθε εμφάνισή του στη περίοδο των βραβείων, ο Mickey Rourke πρωταγωνίστησε και στη πιο λαμπρή βραδιά, τουλάχιστο από το 2006 που μοιράζονταν τους υποψήφιους με τα Oscar® και πολύ πιθανά ever, των πιο λαμπρών ανεξάρτητων αγαλματιδίων. Τα Indie Spirits τίμησαν φυσικά και τον Darren Aronofsky που παρέλαβε το βραβείο καλύτερης ταινίας για τον Παλαιστή του, αλλά και τη κινηματογραφίστριά του, Maryse Alberti.

Στη παραδοσιακή τέντα στη παραλία της Santa Monica, όσο ο σκηνοθέτης που έντεκα χρόνια πριν είχε κάνει το Sundance να παραληρεί για το π (1998) του δήλωνε ξαφνιασμένος με την υπερυπεραριθμία των φαν που ο πρωταγωνιστής του έκρυβε τόσα χρόνια στη ντουλάπα, η Melissa Leo, η πρωταγωνίστρια του Frozen River, της μεγαλύτερης ταινίας του περσινού μεγαλύτερου ανεξάρτητου φεστιβάλ, σήκωνε το ασημένιο φτερωτό πρώτου γυναικείου. Η Heather Rae πήρε και Piaget Award για τη παραγωγή, ενώ το Ballast, δεύτερο στην αγάπη του Sundance και των κριτικών όλο το 2008, έφυγε με άδεια χέρια παρά τις έξι (6) και σημαντικές υποψηφιότητες. Τόσα πολλά (i.e μηδέν) με τόσες υποψηφιότητες, πήρε και η καλλιτεχνιά ονόματι Rachel Getting Married που άφησε έξω από σκηνοθεσία και καλύτερη ταινία το Milk. Αντίθετα, η βιογραφία του Harvey Milk από τον Gus Van Sant, και από τις ελάχιστες σημαντικές παραγωγές του 2008, μάζεψε δεύτερου αντρικού για τον James Franco και πρώτου σεναρίου για τον Dustin Lance Black, με τον τελευταίο να ετοιμάζεται και για οσκαρικές απονομές, παρόλο που το σενάριο του δεν ήταν ούτε τόσο πρωτότυπο ούτε ακριβώς το ισχυρότερο χαρτί του φιλμ.

Υπεραγαπημένος των κριτικών ο Visitor του Thomas McCarthy του έφερε τελικά μια διάκριση για τη σκηνοθεσία του, χωρίς απολύτως καμία κριτική στήριξη ο Woody Allen τσίμπησε ένα (πολλοστό) σενάριο από τον πραγματικό δικαιούχο Charlie Kaufman που περιορίστηκε σε πρώτη σκηνοθεσία για το Synecdoche, New York, ενώ είχε ήδη και το συνολικό Robert Altman Award από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων. Η Vicky Cristina Barcelona (του Allen) μπήκε στους πολυνίκες της βραδιάς χάρη στο β' γυναικείο της Penélope Cruz, το Ανάμεσα στους Τοίχους πήρε το ξενόγλωσσο, το Man on Wire το ντοκιμαντέρ, το τελευταίο συγκεντρώνει συγκριτικά τις περισσότερες πιθανότητες (από τα τρία) να κάνει repeat απόψε και μπορείς να στηρίζεσαι στα ξεμωραμένα της Ακαδημίας να το διαψεύσουν.

Όπως και πέρσι, τα τρία των Χρυσών Βατόμουρων μοιράστηκαν ισορροπημένα ανάμεσα στα δύο φύλα, έχοντας ουσιαστικά προαναγγελθεί από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων τους. Η Paris Hilton και ο Mike Myers ισοφάρισαν πανάξια τα ρεκόρ της Lindsay Lohan και του Eddie Murphy από το 2008, αλλά αυτή τη φορά δικαίωμα σε βαρύτιμο επίχρυσο έπαθλο απέκτησαν και ο Uwe Boll με τον Pierce Brosnan, αφού οι κατηγορίες ψιλοεπεκτάθηκαν για να χωρέσουν το.. μεγαλείο της χρονιάς.

Η μη κληρονόμος της περιουσίας της οικογένειας των ξενοδοχείων πρωταγωνίστησε στο The Hottie & the Nottie που ακριβώς ένα χρόνο πριν δεν σάρωσε τα ταμεία, με μέσο όρο εισπράξεων $81 και τίποτα ανά αίθουσα. Από την αφίσα ακόμα της ταινίας μπορείς να καταλάβεις γιατί πήρε και το βατόμουρο ντουέτου, ενώ μάλλον σα μόνιμη καλεσμένη της τελετής η Paris τσίμπησε και την ανυπόφορη δεύτερη ερμηνεία για τα μάλλον υποφερτά τσιριχτά της στο Repo! The Genetic Opera. Υποφερτά μόνο από σεβασμό στο κουράγιο του να αντέξει το ρεζιλίκι τους ήταν τα φωνητικά του Brosnan στο Mamma Mia! με αποτέλεσμα (χωρίς πλάκα) οι φίλοι του να διαβάζουν τα "clutching at notes [..] like a man trying to catch flies on a windy day" των κριτικών σαν αποθέωση της ερμηνείας του. Αποθέωση of sorts για τον Boll ήταν και το πρώτο RAZZIE® καριέρας που απονεμήθηκε μετά το 1987 για να συνοδέψει το επιπλέον (RAZZIE®) της σκηνοθεσίας του σε Postal (2007), In the Name of the King: A Dungeon Siege Tale (2007) και Tunnel Rats παρόλο που έβγαλε και ακόμα καλύτερα μέσα στο 2008. Η μεγάλη έκπληξη of sorts στο Barnsdall Theatre, ήρθε όταν ανακοινώθηκε ο τέταρτος Indiana Jones σα "χειρότερο sequel, prequel, και τα λοιπά", αφήνοντας τα μεγα-υποψήφια Meet the Spartans (5 υποψηφιότητες) και Disaster Movie (6) χωρίς το ξινό βατόμουρό τους.

Το κατόρθωμα του Myers έμεινε ακατανόμαστο όλο το 2008 στις Μάζες και δεν άλλαξε κάτι φυσικά όταν μπήκε το 2009. Το κατόρθωμα της Kim Kardashian να είναι υποψήφια με τη πρώτη της κιόλας εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη, το υποδέχτηκε η ίδια με τρακ πολύ μικρότερο από αυτό που πόζαρε με ένα μεγάλο παπάρι στο στόμα στη πρώτη της εμφάνιση στο home video, οπότε οι Μάζες αγαπάνε την κωλάρα της περισσότερο και περιμένουν να ακολουθήσει τα βήματα της πρώτης διδάξασας και στην ασπρόμαυρη φωτογραφία με τη πρασινοπορτοκαλί στάμπα.

Περισσότερα στο δελτίο τύπου "RAZZIE® Voters Love [..], Go Gaga Over Paris & Uwe Boll"

Το φιλμ που θα σώσει το ισπανικό box office, τουλάχιστο μέχρι να βγει η Agora (2009) του Amenábar, και αν πιάσει τουλάχιστο το ⅓ των 4,3 εκατομμυρίων θεατών του El Orfanato (2007) σα το Volver (2006) ή έστω το ¼ σα το Vicky Cristina Barcelona (2008), το Los Abrazos Rotos (2009) με ημερομηνία εξόδου 18 Μαρτίου, απέκτησε teaser που πλημμύρισε τα γιουτούμπια και τα διαδίχτυα της πατρίδας του Almodóvar, από τη Τετάρτη που έσκασε μύτη online, κι ενώ έπαιζε ήδη στις αίθουσες.

Θριλεροδραμωδία αλά noir 50s τοποθετημένη στα 90s σύμφωνα με τον δημιουργό της, η ιστορία ενός σκηνοθέτη που θυμάται τη σχέση του με μια πρωταγωνίστρια 14 χρόνια μετά το δυστύχημα που τον άφησε τυφλό σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη, ευκαιρία για την Penélope Cruz να αλλάξει χτένισμα σύμφωνα με το μπερδεμένο blog του σκηνοθέτη που σκηνοθετεί τον σκηνοθέτη και τη πρωταγωνίστρια που υποδύεται τη πρωταγωνίστρια, κουβαλώντας όλη τη κομπανία πρόσφατων αγαπημένων με τη προσθήκη του Dani Martín και την υπόσχεση για σημαντικότερο ρόλο των αντρικών ρόλων (ή τουλάχιστο των χεριών τους σε δουλειά βαστάζου για τις ανάγκες του τίτλου), οι Αθετημένες Αγκαλιές, εμπνευσμένες από μια φωτογραφία ζευγαριού του προηγούμενου αιώνα στη παραλία του Lanzarote, φωτογραφημένες από τον Rodrigo Prieto στη θέση του José Luis Alcaine (που ήταν προφανώς απασχολημένος να περιφέρεται σε ελληνικά Ερείπια (2009)), έχουν τόσο σίγουρο το ταξίδι στις Κάνες όσο και το νησί των Καναρίων τα ταξίδια των τουριστών (και) με αφορμή αυτές (τις Κάνες, τις Αγκαλιές, και τις Αγκαλιές στις Κάνες), και μέχρι τότε ίσως η παραγωγή να έχει πάρει χαμπάρι ότι δεν ήταν τα τοπία της Βαρκελώνης, οι μουσικούλες, και τα κλικ της κάμερας που πούλησαν το πρώτο, μαγιάτικο, τρέιλερ πέρσι για τον Alwoodyallèn.

Στις 20 Ιουλίου του 1944 σημειώθηκε η μεγαλύτερη και πιο καλά οργανωμένη απόπειρα της γερμανικής αντίστασης όχι μόνο να σκοτώσει τον Adolf Hitler αλλά και να καταλάβει την εξουσία στη συνέχεια χρησιμοποιώντας ένα σχέδιο επιχειρήσεων εφέδρων σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το σχέδιο ονομάζονταν Unternehmen Walküre.Η Επιχείρηση Βαλκυρία (2009) είναι μια ταινία για το καλοκαίρι. Χωρίς να φτάνει την απόκοσμη γραφικότητα του Defiance (2008), το σενάριο του κολλητού του σκηνοθέτη Christopher McQuarrie και του βοηθού του Nathan Alexander (που πήρε προφανώς προαγωγή) δεν πολυασχολείται με την ιστορική συγκυρία, αφήνει τα γλωσσοδετικά ονόματα των πολυάριθμων χαρακτήρων στην άκρη, θεωρεί δεδομένο ότι και η μάνα του Hitler προσπάθησε να τον πνίξει μόλις γεννήθηκε με αυτό το γελοίο μουστάκι (και οι κακοί του είναι ουσιαστικά όσοι αμφιταλαντεύονται), παίζει την εξαιρετική πραγματική ιστορία σα δραματικό θρίλερ παρά την προδιαγεγραμμένη κατάληξη, κρατάει το ζήτημα τιμής που αυτή (η ιστορία) πραγματικά ήταν για το οπερατικό τέλος. Και ο Bryan Singer παραμένει αφοσιωμένος στη κληρονομιά του Όπου Τολμούν οι Αετοί (1968) και της Μεγάλης Απόδρασης (1963), με πανοραμικές απόψεις κάθε τεράστιας σβάστικας και κλειστοφοβικά περιτριγυρίσματα κάθε ασφυκτικά γεμάτου υποφωτισμένου δωματίου, με άψογη εναλλαγή ρυθμού και κλίματος στις συνεχείς μεταπτώσεις από μεγάλη ελπίδα σε απογοητευτική διάψευση, με σχετικές απλωτές στην γνωριμία σου με τους ήρωες και ξέφρενες αναφορές σε χιτσκοκικούς ορισμούς της έντασης όσο περνάει η ώρα.

Η Επιχείρηση Βαλκυρία είναι μια ταινία για τη περηφάνια. Ένα Mission: Impossible για τον Tom Cruise μέσα κι έξω από το πλατό. Στοίχημα επιβίωσης για τη United Artists που έστησε μπαίνοντας μπροστά στην ομάδα όσων φίλων του απέμειναν. Στοίχημα επιβίωσης για τη Γερμανία της ομάδας αξιωματικών που βρήκε στον Von Stauffenberg την αποφασιστικότητα και τη γρήγορη σκέψη που χρειάζονταν. Ένα thrill ride στην εξέλιξή της και στην κινηματογράφησή της, θα 'χε πιθανά αισιότερο τέλος αν έβγαινε αυτές τις μέρες σε μια Αμερική που φαίνεται να χρυσοπληρώνει κάθε υποψία παροχής κλασικής ψυχαγωγίας, όσο και οι ήρωές της αν η μπόμπα κάτω από το επιχειρησιακό τραπέζι στο Wolfsschanze δεν είχε μετακινηθεί κατά τύχη. Αλλά επέλεξε τον Δεκέμβρη με την ίδια αξιοπρέπεια που ο πρωταγωνιστής της εκφέρει τα απανωτά ET phone home του σεναρίου μέσα σε ένα βρετανικό υποστηρικτικό καστ προδιαγραφών που απειλεί να τον φάει ζωντανό. Και για μια στιγμή μάζευε πάνω από $80 μύρια στο υπερατλαντικό box office και φαίνονταν να ελέγχει το Βερολίνο όσο και στην οθόνη.