Ήταν πεθαμένος... αλλά έγινε καλύτερα.Η συνέχεια του Crank (2006) ξεκινάει να σε κουφάνει, όπως ξεκαθαρίζει από το tagline. Όμως αυτή τη φορά ο στόχος δεν είναι, όπως προηγουμένως, τα εκνευρισμένα φτυαρίσματα κάποιων κριτικών σαν ατάκες για να διασκεδάζει η προώθηση, αλλά το αποσβολωμένο παράχωμα (από τους κριτικούς) σα το απόλυτο παράσημο. Το High Voltage (2009) δεν είναι το Crank του παππού σου, κάτι σα σειριακός Guy Ritchie για την επόμενη γενιά, με μια δόση από Duke Nukem 3D. Αντίθετα, προορίζεται να κάνει το πρωτότυπο να μοιάζει επεισόδιο της Candy Candy και με τρόπο που να αποξενώσει αρκετούς φαν σε βαθμό Μήτση εναντίον συνέχειας των 300 (2007), θέλει να διαγράψει από τα λεξικά το "over the top" σαν κάτι που λέγαν οι αρχαίοι κοιτώντας το από τη στρατόσφαιρα. Και τα καταφέρνει, και αφήνει και ρέστα. Οι παραφρονημένοι Neveldine και Taylor στήσαν κάτι πολύ παραπάνω από κινηματογραφικό Saints Row συνδυασμένο με τη παρανοϊκά εξαντλητική πλάκα του να περιμένεις δέκα χρόνια να στρίψει τη γωνία το Duke Nukem Forever. Το παθιασμένο τους ερωτικό γράμμα στην επιληψία, χωνεύει, το ίδιο έμπειρα μαεστρικά με τα πλάνα της παλάμης του Dwight Yoakam στη κωλάρα μιας αραπίνας ξαπλωμένης στα γόνατά του, οτιδήποτε από Τρέξε Λόλα Τρέξε (1998) μέχρι Running Scared (2006) με ενδιάμεσα τα άπαντα του Miike και του Greengrass, και ξερνάει την απόλυτη ταινία των 00s, φωτογραφημένη για να αποτελειώσει την ήδη αποσυντονισμένη ικανότητά σου να διακρίνεις ανάμεσα σε FPS, TPS και πραγματικότητα, μονταρισμένη για να καταλάβεις ότι αν όλοι οι υπόλοιποι κουνάνε τη κάμερα σα σπαστικοί είναι γιατί κουβαλάνε έναν αιώνα τεχνικής εξημέρωσης, γυρισμένη κυριολεκτικά σε πατίνια για να κάνει τέχνη τους πιο μαιμουδένια φτηνούς ευρυγώνιους φακούς, γραμμένη σα να σε έχει αφήσει δέκα χρόνια πίσω να ανακαλύψεις το South Park και τον Garth Ennis όσο βαριέται και μιμείται παλιές παλαβές γιαπωνέζικες υπερηρωικές σειρές.

Στις 2 Νοεμβρίου του 1979, στη γαλλική πρωτεύουσα, κατατρομαγμένοι υπάλληλοι του νόμου παρακολουθούν τύπο με μούσι και περούκα να βγαίνει βόλτα με ξανθό γκομενάκι.Για τον παραγωγό Thomas Langmann, γιο του Claude Berri και πιο γνωστό για τους Astérix του, η βιογραφία του τρομερότερου Γάλλου κακοποιού των τελευταίων δεκαετιών ήταν project πάθους, σε βαθμό να σπάζει μύτες με κουτουλιές, μια παραγωγή που στήνονταν ουσιαστικά από όταν o Jacques Mesrine έγραψε τα απομνημονεύματά του (και τα διάβασε ο Langmann σε παιδική ηλικία) και άρχισε τυπικά μετά το Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre (2002). Στο (όποιο) ενδιάμεσο, ο γαλλικός κινηματογράφος ξεκίνησε καραβάνια για τη Καλιφόρνια και βρήκε χρυσάφι στις βιογραφίες, και έτσι η συγκεκριμένη, σε δυο μέρη, και μαζί και κόντρα στο ρεύμα, βρήκε μάλλον στρωμένο το δρόμο για να εκτιμηθεί σαν η σημαντικότερη περσινή γαλλική ταινία, και μια από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων.

Το πρώτο μέρος, σχεδιασμένο να σκιτσογραφήσει τον Mesrine των 60s, στην αναζήτηση της μοίρας του πριν την αγκαλιάσει ολοκληρωτικά και σκιτσογραφηθεί με δεκάδες τρόπους σε αμέτρητα πρωτοσέλιδα, ξεκινάει παρολαυτά με τη μέρα που εκτελέστηκε, κατά πάσα πιθανότητα χωρίς προειδοποίηση, από καμιά σαρανταριά αστυνομικούς στη μέση του Παρισιού. Νωρίτερα στη προβολή, αμέσως μετά τη προειδοποίηση της βιομηχανίας ότι η πειρατεία βλάπτει σοβαρά την υγεία της, έχει ακολουθήσει και άλλη, από τη παραγωγή, ότι ακολούθησε με τη σειρά της όσο γίνονταν πιο αυστηρά τα γεγονότα, ενώ τόσο το 70s στιλ παρουσίασης (κομπλέ με 3-4 παράθυρα) όσο και το στήσιμο της εισαγωγής, δείχνει ότι η προσοχή στη λεπτομέρεια ήταν ολοκληρωτική. Και αυτό που σου μένει είναι ότι το Instinct de Mort (2008) δε σκοπεύει να ηρωποιήσει τον γκάνγκστερ των γκάνγκστερ παρόλο που είναι τόσο γκανγκστερικό όσο και τα πιο ανώτερα δείγματα του είδους, από οποιαδήποτε χώρα.

Στις δυο ώρες της διάρκειας που περνάνε σα να τις βλέπει ο Mesrine μπροστά από τις καραμπίνες, οι υποσχέσεις γίνονται πράξη (πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο, όπως ξέρεις), με βάση ένα υποδειγματικά ελλειπτικό σενάριο που ακολουθεί πραγματική ιστορία πραγματικού ανθρώπου και έτσι δεν ενδιαφέρεται να συμπληρώσει τα αφηγηματικά κενά ανάμεσα στις κουκκίδες που διαλέγει για να σχηματίσουν σφαίρα γύρω από τη προσωπικότητα του κεντρικού χαρακτήρα του. Φυσικά καταλαβαίνεις πώς κάτι πήγε έτσι λίγο στραβά όταν ο Mesrine αποφασίζει σκεπτικός να συμμετάσχει στη πρώτη τραπεζοληστεία του και την άλλη στιγμή του κάνουν ξενάγηση πίσω από κάτι σίδερα, και η ιστορία προτιμάει σοφά (να αναπτύξει) τη διφορούμενη στάση του απέναντι σε γυναίκες και υποκόσμιους, με επιπλέον μπόνους να μη χρειάζεται να εξηγεί στη συνέχεια τις συντροφιές του (τύπου χωρίς πρόβλημα να κάνουν πίπα σε περίστροφο) ή τις καταδιώξεις από 263 περιπολικά με το πάτημα του ποδιού στην Αμερική (κάποιου που περισσότερο από ηλίθια αγνοεί τι σημαίνει χαμηλό προφίλ). Στη σκηνοθεσία, ο Jean-François Richet προτιμάει τις λεπτομέρειες που τον φέρνουν κοντά στο γυμνό noir του Dassin, στη μέση των δυο ακτών του Ατλαντικού, όσο η αισθητική του αποδεικνύει, συνεπέστατα με τα γαλλικά προϊόντα και σε άλλες βιομηχανίες διασκέδασης, ότι μόνο η μια (ακτή) κουβαλάει τη τρέλα της πολιτισμικής παράδοσης. Σε ένα άψογο σύνολο, ο Vincent Cassel δεν είχε παρά να αποδείξει ότι είναι μέσα στους 2-3, και πολλούς λέω, μεγαλύτερους σύγχρονους ηθοποιούς της πατρίδας του.

Ξανθιά μακιγιέζ θέλει να κάνει παιδί, αλλά μετά πατάει ένα με τ’ αμάξι και υιοθετεί σκύλο, αλλά μετά προσπαθεί να σώσει μια μικρή απ’ την πορνεία και γενικά δε θέλει να 'ναι μόνη.Ο Βαγγέλης Σεϊτανίδης με τις δύο πρώτες ταινίες του (Αιώνιος Φοιτητής (2001), Η «Εύκολη» Λία (2006)) είχε βάλει τα σημάδια για μια σταθερή αξιόλογη πορεία που μπορεί να σε προϊδεάσει για την καινούρια του και να σε ξεγελάσει ότι με τα σφιχτά του πλάνα προσπαθεί να απομονώσει το υποκείμενό του απ’ το χρωματιστό κόσμο των φτιασιδωμάτων που αποτελούν τη ζωή της, και να σου καδράρει το δράμα της αναζήτησής της για μια λύση στη μοναξιά που κρύβει κάτω απ’ το επαγγελματικό μακιγιάζ της, αλλά πίπες.

Το Κάτω απ’ το Μακιγιάζ σου είναι, απ’ την αρχή ως το τέλος του, μια ατέρμονη δήλωση έρωτα προς την πρωταγωνίστριά του, η οποία, με φιλότιμο κι αξιοζήλευτο ζήλο, κουβαλάει στις πλάτες της ένα άχαρο δράμα με διαλείμματα προς το οριακά πετυχημένο ψυχολογικό θρίλερ κατά καιρούς, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στα επιφανειακά ψυχοψαξίματα, τις δολοφονικά ερασιτεχνικά ντουμπλαρισμένες ακαθοδήγητες ερμηνείες και τις γενικότερες κουλαμάρες ενός βεβιασμένου συνονθυλεύματος, που μαζί με τις μνημειώδες ατάκες του («τελείωνε, χοντρέ, με ξεπάτωσες»), είχε μείνει στο ράφι με τα αζήτητα της περασμένης Θεσσαλονίκης, μέχρι που, σαν σωτηρία απ’ το διάστημα, ήρθε η Village, για να το βγάλει στις αίθουσες ως τρίτη ελληνική ταινία της για φέτος, που θα της φέρει πίσω την πολυπόθητη φοροελάφρυνση.

Σπονδυλωτό ιστοριών παράνομων μεταναστών που θέλουν την πράσινη κάρτα των ΗΠΑ.Σαν Crash (2005) γραμμένο απ’ το τμήμα περί μεταναστών του αμερικάνικου Υπουργείου Εξωτερικών, το νέο πόνημα του ανθρώπου που είχε ενθουσιάσει πριν καμιά πενταετία με το μεταφυσικών αποχρώσεων δράμα καζίνου, The Cooler (2003), το Crossing Over είναι τόσο επίπονα εξόφθαλμο δείγμα προπαγάνδας, που σου κάνει εντύπωση που δεν έχει τις ευχαριστίες του State Department να πέφτουν μαζί με τους τίτλους τέλους αυτής της αηδίας που προσπαθεί απεγνωσμένα να σε πείσει ότι το σύστημα για το ξεδιάλεγμα του ποιος μένει και ποιος φεύγει απ’ τα τιμημένα αμερικάνικα σύνορα, είναι τόσο καλό, που δεν κρατάει μονάχα τους νόμιμους, αλλά χάρη σ’ ένα τρίτο μάτι, πιο δίκαιο απ’ τη δικαιοσύνη των ανθρώπων και πιο ευλύγιστο απ’ αυτούς που την επιβάλλουν, ούτως ώστε να μπορεί να αναδεικνύει το καλό στα πρόβατα που έχουν ξεστρατίσει, μπορεί να διακρίνει και να φτύνει τους ανήθικους απ’ τους νομότυπους, και να κρατά τους ηθικά καθαρούς έστω κι αν δεν είναι καλοί με τα ψιλά γράμματα, ούτως ώστε να προστατεύεται και να προκόβει αυτό το σπουδαίο έθνος που το φυλάει ο Θεός και δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους όσοι το αξίζουν, αλλά στεναχωριέται κιόλας, για όσους δεν καταφέρνουν να τις εκμεταλλευτούν. Αμήν και Ήμαρτον μαζί, δηλαδή.

Ταχυδρόμος παίρνει δυσμενή μετάθεση για το Βορρά, που δεν είναι η κόλαση που περιμένει.Στημένη πάνω στην ντοπιολαλιά και τις προκαταλήψεις περί ιδιαιτεροτήτων που έχουν οι Γάλλοι για τους βόρειους συμπατριώτες τους, το Bienvenue chez les Ch’tis, που αρχικά προοριζόταν για μετάφραση ως Καλώς Ήρθατε στους Βλάχους, αλλά απορρίφθηκε για να μην είναι προσβλητικό (προς ποιον?), είναι τόσο εφάμιλλο και τοπικό όσο αν γυριζόταν στην Ελλάδα μια ταινία για δάσκαλο κολωνακιώτη που παίρνει δυσμενή στα Ανώγια τσι Κρήτης. Η καλοεκτελεσμένη τυπικότητα της κλασικής ιστορίας του ψαριού εκτός νερών του, μαζί με την γενικότητα της ιστορίας περί τοπικών διαφορετικοτήτων από μέρος σε μέρος της ίδιας χώρας, όπως τη θέτει κι η Zoé Félix στην προχθεσινή συνέντευξη, μεταφράζονται αποτελεσματικά και στη δική μας χώρα (χάρη και στους ευρηματικούς υπότιτλους που συνδυάζουν κάτι από Λαρισαίικο με κάτι βγαλμένο απ’ τη φαντασία των μεταφραστών), αλλά όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορείς και όλα να τα καταλαβαίνεις απ’ αυτήν την φαρσοκωμωδία που δεν στερείται εκστατικών εμπνεύσεων στη δομή, εκτός κι αν τα ‘χεις ζήσει από κοντά, ας πούμε, οπότε θα μπορέσεις να παρασυρθείς κι εσύ απ’ αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που σάρωσε τη Γαλλία πέρσι, παίρνοντας μαζί του 20 εκατομμύρια κόσμο να τον ξεβράσει στις αίθουσες. Την αμερικάνικη τοπικοποίησή του έχει αναλάβει ο Will Smith, όπως λένε και ξαναλένε με κάθε ευκαιρία οι συντελεστές, οπότε ίσως στο αγγλόφωνο νιώσεις μεγαλύτερη οικειότητα, αλλά μην κρατάς και την αναπνοή σου.

Ορφανά πάνε από θετή οικογένεια σε άλλη, όσο κρύβουν ζαβό σκυλάκι που υπεραγαπάνε. Μέχρι που αυτό τα οδηγεί σε άλλα, και άλλα, του είδους του.Επιδιώκοντας μόνο να είναι ταινία με πολλά ακροβατικά σκυλάκια για πολλά χαρούμενα παιδάκια, το Hotel for Dogs (2009) ανατρέχει έξυπνα στις καταπετυχημένες τότε κινηματογραφικές συνταγές των 80s για να διασκευάσει χαλαρά ένα βιβλίο των 70s: μικροί ήρωες όχι μόνο πιο σοφοί από τον Yoda αλλά και πιο πολυμήχανοι από τον Data (των Goonies (1985)), ενήλικοι αποκλειστικά ηλίθιοι εκτός από αυτούς που θα υιοθετήσουν τα παιδιά, ιστορία που κάπου σκοτεινιάζει (τα παιδιά τιμωρούνται και τα χαριτωμένα χέζουν) και πάντα παραβάλλει το πραγματικό της θέμα (ορφανά) με το ιστορημένο (αδέσποτα). Κάτι σαν ανάσα φρεσκάδας στη μυθομανή εποχή των ζώων που μιλάνε (και πολλές φορές περπατάνε και όρθια), αυτή η παραβολή αποφεύγει τους πολλούς μελοδραματισμούς ακόμα και όταν φτάσει στο ζήσαν αυτοί καλά (σε σημείο που ότι το σκυλάκι συνδέει πραγματικά τα παιδιά με τη χαμένη τους οικογένεια να το χάνεις αν ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα), και προσφεύγει σε ότι πιο Coen-ικό θα 'βρισκες σε Nickelodeon-ική παραγωγή, για να μείνει κεφάτη ακόμα και όταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές δεν εμφανίζονται στη σκηνή. Όταν πρέπει να παραεμφανιστούν, τα CGI υποκαθιστούν φανερά τις στρατιές εκπαιδευτών που θα χρειάζονταν, και αδυναμίες υπάρχουν εκεί που περιμένεις (η Emma Roberts φαίνεται πιο ατάλαντη αλλά το ίδιο επίμονη με τη διάσημη θεία της, για παράδειγμα), αλλά ουσιαστικά το φρενήρες score είναι η μόνη παραφωνία σε μια ταινία που ξέρει να αλλάζει ρυθμό νωρίτερα ή έστω ακριβώς στο σημείο που ο τρέχων της αρχίζει να σου σπάει τα νεύρα, και γενικότερα ορίζεται μια χαρά από αυτά που δε κάνει. Πράγμα που μπορείς να πεις και για αρκετή από τη πρόσφατη σχετική παραγωγή της Dreamworks, η οποία φαίνεται να κατάλαβε ότι απλά το να μην είσαι εμετικά εκβιαστικός (Marley & Me (2008)) ή σοβαρά υπεργελοίος (Beverly Hills Chihuahua (2008)) φτάνει για αντιπρότυπο, χωρίς να δίνει εδώ και πολλές ευκαιρίες (όπως π.χ. στο Kung Fu Panda (2008)) στα ταλέντα που εμπιστεύεται τελευταία.

Εκτελεστής της μαφίας με άψογο βιογραφικό συναντά καταγέλαστο φιλόδοξο απατεώνα που του θυμίζει το μικρό του αδελφό και τον μπλέκει στις αποτυχίες του με μάρτυρες ένα ζευγάρι.Με ελάχιστους διαλόγους, σε ελάχιστο χρόνο (84') και με ελάχιστους χαρακτήρες που αναπτύσσονται ελάχιστα, ο John Madden μεταφέρει μια νουβέλα του Elmore Leonard, αφήνοντας απέξω όλα τα γνωρίσματα του συγγραφέα, εκτός από το να μη μασάει τα λόγια του. Στη πραγματικότητα τα πράγματα είναι ελαφρά χειρότερα, μιας και το γυρισμένο πριν χρόνια φιλμ έφαγε επιπλέον κόψιμο και σε ώρα (γύρω στα 15') και σε ρόλους, ενώ ο κεντρικός κάτι-σαν-ήρωας ξεχνάει κι όσα ξέρει, χωρίς λόγο. Και στο τέλος απορείς γιατί εμφανίζονται στη διάρκεια οι περίπου χωρισμένοι Diane Lane και Thomas Jane που ξεκινάνε αδιάφοροι και στα μισά ψάχνεις καραμπίνα να τους εκτελέσεις μαζί με το σεναριογράφο που ξεκαθαρίζει γιατί δε τα βρίσκουν όσο νομίζει ότι τη βρίσκεις γιατί μπορεί και να τα βρίσκουν. Κάπου μέσα σε όλα, ο Joseph Gordon-Levitt τυχαίνει να έχει πραγματικά θέση και στην αφήγηση και στη ταινία, κι αν τον υπερπαίζει το ρόλο συμπληρώνει ακόμα καλύτερα τη λιτή αφιλόδοξη και έμπειρη ερμηνεία του Mickey Rourke. Που όπως καταλαβαίνεις, αν φύτευε μια σφαίρα στο κούτελο όλων (ακόμα και των βυζιών της Rosario Dawson) ανεξαιρέτως όσων μπλέχτηκαν, εντός και εκτός πλατό, απλά και μόνο γιατί είδαν το πρόσωπό του, τότε θα είχε κάνει και μια ανεπανάληπτη ταινία.