Από το 1992 μέχρι το 1995 ο Mark Whitacre πρόσφερε στο FBI εκατοντάδες αποδεικτικά στοιχεία ότι η Archer Daniels Midland συμμετείχε σε διαπλανητική συνομωσία καθορισμού της τιμής της λυσίνης, καθώς και του κιτρικού οξέος.Στη περίληψη ακούγεται πληκτική κάθε άλλο παρά κινηματογραφική σειρά σκηνών με συζητήσεις για τις τιμές των αμινοξέων, στην ανάπτυξη απ' ότι ακούγεται το δημοσιογραφικό βιβλίο του Kurt Eichenwald διαβάζεται σα μια απίστευτη σειρά γεγονότων που δε θα κατάπινες ούτε σε νουβέλα, στη προβολή βλέπεις ότι ο Steven Soderbergh διάλεξε, για να αμβλύνει τις αντιθέσεις, το δρόμο του απομακρυσμένου "πνεύματος", κάπως παρόμοια με τον Steven Spielberg στο Catch Me If You Can (2002). Όμως, παρόλο που ένας διπολικός ήρωας ανίκανος να διακρίνει από κάποιο σημείο και μετά τη διαφορά ανάμεσα στη πραγματικότητα και τη μυθομανία του θεωρητικά θα ήταν εύκολη δουλειά για έναν επιφατικό σκηνοθέτη που ψάχνει ενίοτε τιμιότητα και αξιοπρέπεια, το φιλμ κάπου μπαφιάζει με την αυτοτροφοδοτούμενη παραζάλη της ιστορίας και λαχανιάζει και αυτοτρικλοποδιάζεται στη προσπάθεια να τη κρατήσει ευχάριστη και στιλιζαρισμένη με συγκεκριμένες επιλογές σε ξεθωριασμένα χρώματα, επίπεδα βάθη εστίασης και ντελιριακή υπόκρουση που καταλήγουν να αλληλοσυγκρούονται. Τελικά πάντως ο Soderbergh πετυχαίνει στον κύριο αφηγηματικό του στόχο, να ξεδιπλώνει, στρώση στρώση, τη λαμπρά παράφρονη εγκληματική φυσιογνωμία του κεντρικού χαρακτήρα του παράλληλα με το διεφθαρμένο πλιάτσικο των μεγαλοεταιρειών, και αν δε συνδέει φανερά τα δυο στον πάτο του καπιταλιστικού καζανιού, το κάνει, ειλικρινέστερα και υπόγεια, με το να μην αμφισβητεί ακριβώς τις σπασμωδικές κινήσεις της αμερικάνικης δικαιοσύνης ενάντιά τους (i.e. ενάντια και σε Whitacre και σε ADM).

Ομάδα ινδικών χοιριδίων παύλα ειδικών πρακτόρων του FBI, προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από παρτίδα φούρνων μικροκυμάτων παύλα τεράστιο τρανσφόρμερ, ενώ την ίδια ώρα καταδιώκεται από το FBI που δεν πιστεύει στις ικανότητές τους.Στις προηγμένες χώρες της Δύσης, που η ταινία θα προβάλλεται σε 3D, όπως άλλωστε προοριζόταν απ’ την παραγωγή της (εξ’ ου και η αναφορά της τεχνολογίας στο δυτικό σλόγκαν της ταινίας), η περιπέτεια των ποντικών θα έχει στ’ αλήθεια ένα κάτι να προσφέρει στον τομέα της οπτικής απόλαυσης. Στη δική μας χώρα, που η διανομή δεν έχει δικές της αίθουσες 3D να το προβάλει και δεν την αφήνουν απ’ έξω να το προβάλει σ’ αλλωνών (για κάτι μυστήριους λόγους που κάτι έχουν να κάνουν με έξτρα χρέωση των αιθουσαρχών για τα γυαλιά και λοιπά), αυτό το κάτι τις δεν πρόκειται να το δεις. Αντίθετα, θα αρκεστείς, σε μια φορμουλαϊκή πλοκή που προσφέρει μπόλικη σπηντάτη διασκέδαση με στόχο την πιτσιρικαρία, μερικές φιλμικές αναφορές στις ατάκες με στόχο εσένα που παίζεις το ρόλο του συνοδού και μια κρατημένη στο μπαγκράου αλληγορία, για το πώς το ποιός είσαι δεν καθορίζεται απ’ το πού έρχεσαι, αλλά απ’ το πού έχεις σκοπό να φτάσεις (κι όσο μικρός κι αν είσαι, μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα κλπ). Ακίνδυνο, αθώο, αφελές και παιδικό αρκετά για να προσπερνά την προδοσία και την ενοχή, ως απλή στιγμιαία αδυναμία, έχει δράση απολαυστική και χιούμορ ευχάριστο, και αποφεύγει να καταφύγει σε γλυκουλιάρικες προσεγγίσεις, μένοντας πιστό στο ύφος του, πράγμα που στις μέρες μας είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτο.

Κακός ψυχολόγος με τάσεις επιδειξιομανιακής επιβολής (ονόματι Lars) και εύθραυστη μελετήτρια της γυναικείας καταπίεσης στο Μεσαίωνα (που τη λένε Von Trier, και τη μία και την άλλη) δείχνουν στο γιo τους πώς γίνονται τα παιδάκια, και αυτός προσπαθεί να κάνει παραθυράκια στο παράθυρο. Μετά, πατέρας μάνα και μικρό φαντασματάκι, πάνε μαζί εκδρομή στο δάσος.Στον πρόλογο του Αντίχριστου (2009), ο Trier σερβίρει σε ψηφιακό super slow motion, μια ασπρομαυροποιημένη δραματούρα του είδους που θάφτηκε οριστικά πριν καμιά τριανταριά χρόνια κάτω από τόνους ντομάτας, μεταλλαγμένη εμπρεπώς (η εισαγωγική παπαροσκηνή) με τη τεχνητή προσθήκη ενός παπαριού να μπαίνει εκεί που συνηθίζει. Και αν σίγουρα μέχρι τώρα δε μπορούσες να αρνηθείς στο έργο του την εριστικά παιχνιδιάρικη διάθεση να κατεβάσει να αναπτύξει και να συζητήσει σκηνογραφημένες ιδέες ολικά (i.e. μαζί με τη σκηνογράφησή τους), εδώ ο κάποτε κύριος Δόγμα Ενενηνταπέντε εξομολογείται εξ' αρχής, σε περίπτωση που δε το ήξερες, ότι οι όποιες εμπνεύσεις του στέρεψαν πριν πολύ καιρό ενώ στο ίδιο διάστημα γίνονταν όλο και επιτακτικότερα αισθητή εκεί που βάζει το χέρι του (i.e. στη τσέπη του) η ανάγκη για έμπρακτη αναγνώριση.

Στα θεωρητικά, ο Trier ξαναπιάνει θλίψη, πόνο και απόγνωση σα καταλύτες γυναικείων ψυχωτικών συμπεριφορών, και το κάνει και με επιδεικτικά ερασιτεχνικό τρόπο: εκτός από τα συνηθισμένα ανακοινωτικά καρτελάκια, η ενασχόληση είναι τόσο επιφανειακή όσο η αντίληψη ψυχοθεραπευόμενου για τη ψυχοθεραπεία (πλακίτσες με τις ανεπίτρεπτες σεξουαλικές σχέσεις γιατρού-ασθενή), οι διάλογοι μένουν σε νηπιακό επίπεδο (για παράδειγμα, η αυτή κατηγορεί ανακοινωτικά τον αυτόν ότι της δείχνει ενδιαφέρον γιατί τη βλέπει σα πείραμα, μόλις ο αυτός αρχίσει να το κάνει), και η εξέλιξη διευκολύνεται με τους πιο προφανείς τρόπους (ή αλλιώς λείπει μόνο το καρτελάκι που να λέει "χρειαζόμαστε ένα κουλό λόγο για να πάμε στο τρομοβουνό, και η αυτή θα κάνει για λίγο ότι τον αγνοεί, κοπανώντας το κεφάλι της όπου βρει, και τρώγοντας κι έναν μπας και δει αστεράκια αλλιώς"). Στα τεχνικά, ο Δανός ρεζιλεύει τους συνεργάτες του σε παρόμοιο (με τα θεωρητικά) ποτπουρί της προηγούμενης δουλειάς του, αφήνοντας και δοκιμαστικά γενικά που μάλλον γύρισε κάνας καθυστερημένος από τους Ηλίθιους (1998), και κόβοντας το φιλμ σε χαλασμένο ψευτοαυτόματο από το Μεγάλο Αφεντικό (2006) ώστε να διακρίνεις την ασυνέχεια στις διαφορετικές λήψεις. Αισθητικά, ήδη από το πρώτο (από αμέτρητα) τρέιλερ, είναι φανερό ότι ο σκηνοθέτης του Riget σκοπό έχει να μιμηθεί ομιχλώδεις ασιατικές και βιντεοκασετώδεις δυτικές χοροριές χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να τις μελετήσει προηγουμένως, και βγάλε εσύ συμπέρασμα αν ειρωνεύεται τις ίδιες (τις χοροριές), όσους τις μιμούνται, τη τύφλα σου ή τη δικιά του. Ερμηνευτικά, Willem Dafoe και Charlotte Gainsbourg κάνουν σαφές πως τους ζητήθηκε να δείχνουν ότι καταλαβαίνουν τι λένε και τι κάνουν όσο (ζητήθηκε) και από τα λοιπά ζωντανά και σανά, αξιόλογη μπορείς να πεις τη προσπάθεια για επαγγελματισμό σε όσες σκηνές είναι του πέους, και για ραδιοφωνική εκφορά στις ατάκες εκτός φακού.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η παραγωγή δε περίμενε να πάει φέτος στις Κάνες. Έτσι, από τον τίτλο ακόμα βέβαια συμπεραίνεις ότι φτιάχτηκε για να περιφέρει με το αζημίωτο το λαϊκό θέαμα "Lars von Trier Antichrist", όμως οι προκλητικές αφιερώσεις στον Tarkovsky και οι αυτάρεσκες δηλώσεις περί "καλύτερου σκηνοθέτη στο κόσμο" είναι δύσκολο να πεις αν άναψαν σα λάμπα πάνω από το κεφάλι του υπεύθυνου πριν ή μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Όπως και να 'χει, το γεγονός ότι κάποιοι τις πήραν στα σοβαρά, δε προσθέτει κανενός άλλου είδους γούστο στο κακό της όλης ταινίας ο χριστός να τη κάνει.

Μετά την πρεμιέρα του στο in.gr, έφτασε και στα χέρια μας το trailer της πολυαναμενόμενης επιστροφής του Παντελή Βούλγαρη, πέντε χρόνια μετά τις μισοψημένες μελοφιλικές και παραδουλεμένες Νύφες (2004), χρόνια όμως που πέρασε σκυμμένος πάνω απο ιστορικά ντοκουμέντα, μαρτυρίες, μελέτες κι αφηγήσεις, για να γράψει το σενάριο για ένα θέμα που θυμάται να τον κυνηγάει από πιτσιρικά. Γυρίζοντας πίσω στους τελευταίους μήνες του Εμφυλίου, ο Βούλγαρης ψάχνει στα μουντά, ξεβαμμένα χρώματα των βουνών της Δυτικής Μακεδονίας, "ένα Ρέκβιεμ για τους αφανείς και τους άκλαυτους εικοσάχρονους του εμφυλίου", όπως αποκαλεί την ιστορία δυο αδερφιών σε αντίπαλα στρατόπεδα, που οδηγούν μέσα απ’ τα δύσβατα μονοπάτια της περιοχής, ο ένας τον Εθνικό Στρατό κι ο άλλος τον Δημοκρατικό.

Κι όπως μπορείς να φανταστείς, αυτό θα τους οδηγήσει στο δράμα της ταινίας, που στάζει ήδη απ’ την οθόνη στο πληκτρολόγιο και το οποίο μπορεί να μη φαντάζει ιδιαίτερα εμπνευσμένο, αλλά τουλάχιστον θα δώσει στον Βούλγαρη την ευκαιρία να κάνει άλλη μια τομή σ’ ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός απ’ αυτά που τόσο τον εμπνέουν, κι ένα μάλιστα απ’ τα πιο νεφελώδη της νεοελληνικής Ιστορίας, όχι απ’ τη σκοπιά του ιστορικού, ή του πολιτικού όμως, όπως λέει στη σημείωμά του, αλλά απ’ αυτήν του καλλιτέχνη, που “καταθέτει αυτό που του αναλογεί, αυτό που μέσα του, επιμένει να τον συγκλονίζει”. Η Village Films που περιμένει την ταινία για να τη διανείμει στις αίθουσές της, απέναντι απ’ τον Κυνόδοντα (2009), ποντάρει πολλά επάνω της όπως καταλαβαίνεις, οπότε είναι μάλλον σημαντικό που στο trailer δεν καίει τις περιορισμένες εμφανίσεις του Θανάση Βέγγου και του Βαγγέλη Μουρίκη που κρατούν μικρούς ρόλους στην ιστορία, αλλά αφήνει να φανούν κι οι πρωτάρηδες Χρήστος Καρτέρης και Γιώργος Αγγέλκος, που πρωταγωνιστούν ανάμεσα σε άλλους ερασιτέχνες ηθοποιούς, ντόπιους της Δυτικής Μακεδονίας, όπου και έκανε τα γυρίσματά του ο Βούλγαρης.

Με την πρώτη τελετή λήξης που έτυχε να έχει παρόντες όλους τους νικητές (έστω κι αν ο ένας είχε πεταχτεί για τσιγάρο στην απονομή του), έκλεισε χθες το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, εκτοξεύοντας ως το φεγγάρι το Moon του Duncan Jones που κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά καλύτερης ταινίας, κι από πίσω του να ακολουθούν τα Flickan του Fredrik Edfeldt με βραβεία κοινού και σκηνοθεσίας, In the Loop με βραβείο σεναρίου, και Until the Light Takes Us με βραβείο καλύτερης ταινίας στο μουσικό διαγωνιστικό.

Το βράδι του Σαββάτου, το Φεστιβάλ απένειμε και τα Βραβεία Πρωτοεμφανιζόμενων για ελληνικές ταινίες, στους Αργύρη Παπαδημητρόπουλο και Παναγιώτη Καραμίτσο εξ ημισίας, για τη σκηνοθεσία των ταινιών Bank Bang (2008) και Τρυφερότητα (2008) αντίστοιχα, στον Θανάση Τσαλταμπάση για την ερμηνεία του στο Αϊ-Φορ: Λούφα και Απαλλαγή (2008) και στη Ράμι Σούκουλη για την ερμηνεία της στην Τρυφερότητα (2008). Στα άτυπα βραβεία των Μαζών βέβαια, η Στρέλλα πήρε αυτό της συγκλονιστικότερης προβολής, με το Αττικόν να σείεται απ’ το πάθος του κοινού, που μπορεί να μην είχε την ευκαιρία να του δώσει βραβείο, αλλά ελπίζουμε ότι θα θυμηθεί να του δώσει εισιτήρια όταν το βρει στις αίθουσες.

Παράλληλα πάντως, οι Νύχτες Πρεμιέρας, στη 15η επέτειό τους, έδειξαν και το πλήρες μέγεθος του ολότελα αντιδημοσιογραφικού τους προσώπου, και δεν αναφέρομαι βέβαια στις μαύρες λίστες της οργής (που δεν υπάρχει πρόθεση να αναφερθούν άλλο εδώ), αλλά στο γεγονός ότι το ευχάριστο της εκρηκτικής φετινής προσέλευσης του κοινού, με την τεράστια ζήτηση, τα ρεκόρ πωλήσεων, την αύξηση κατά πάνω από 10% σε σχέση με πέρσι και τα δεκάδες sold out, κλείδωσε έξω τον Τύπο, τουλάχιστον απ’ τις προβολές που θα τον ενδιέφεραν, με τον όχι και τόσο πρακτικό περιορισμό της διοργάνωσης, να προμηθεύονται εισιτήρια μόνο για μια μέρα μπροστά --ρώτα, για παράδειγμα, τους δημοσιογράφους της LiFO, με τις διαπιστεύσεις που κράτησαν κυριολεκτικά αχρησιμοποίητες.

Και δεν υπάρχει τίποτε στραβό με το να επιλέγεις να είσαι φεστιβάλ κοινού κι ούτε με το να μην είσαι φεστιβάλ δημοσιογράφων, τουλάχιστον όχι όταν το κύριο βάρος του προγραμματισμού σου, κρατάνε ταινίες με δημοσιογραφικό ενδιαφέρον που έχει ήδη ψοφήσει απ’ τα ταξίδια τους σε άλλα φεστιβάλ μεγαλύτερα νωρίτερα, κι ούτε υπάρχει πρόβλημα να κάνεις, ας πούμε, την υποχώρηση, τις ανακαλύψεις και τις προτάσεις σου ως προγραμματιστής, να τις αφήνεις στο κοινό να τις αναζητήσει, να τις συζητήσει και να τις βγάλει έξω απ’ την αίθουσα, αντί να το αναθέσεις στους ανθρώπους των οποίων οι δουλειά είναι ακριβώς αυτή.

Όταν όμως ευελπιστείς να γίνεις φάρος κι αφετηρία μιας ντόπιας κινηματογραφίας, της οποίας το προηγούμενο μοντέλο γνωριμίας του με την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα (που, ας μην ξεχνάμε, αποτελείται, εκτός από δημοσιογράφους, και από sales agents, παραγωγούς, διανομείς και άλλους παρατρεχάμενους της διεθνούς κινηματογραφικής βιομηχανίας), τότε το να είσαι φεστιβάλ κοινού, είναι ή πολυτέλεια, ή παράνοια. Και τ’ αποτελέσματα του να μην το συνειδητοποιείς, μπορούν να είναι πιο ολέθρια απ’ τις άβολες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν στην προβολή του Κυνόδοντα, βέβαια.

Το αν και πώς θα προσπαθήσουν να παντρέψουν και να ισορροπήσουν το industry- και το public-oriented προφίλ τους, είναι κάτι που θα πρέπει να σκεφτούν πάρα πολύ σοβαρά οι Νύχτες, αν θελήσουν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις στο δονούμενο ντόπιο κινηματογραφικό στερέωμα, εξελίξεις που έχουν κάθε λόγο να θέλουν να στρέψουν προς όφελός τους. Με άλλα λόγια, φέτος που το φεστιβάλ της Αθήνας γιόρτασε τα 15 του, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα γιορτάσει τα 50 του. Κι η διαφορά της ηλικίας, φάνηκε με το παραπάνω.

Ζευγάρι με δυο παιδιά, υιοθετεί και τρίτο όταν χάνει το δικό του. Ε και άμα περιμένεις να ζήσουν αυτοί καλά κι εσύ καλύτερα, σε λάθος ταινία θα μπεις.Στο πρώτο τρίτο της, η Ορφανή (2009) μοιάζει εξαιρετική. Ο Jaume Collet-Serra κατάφερε να κάνει να βλέπεται το House of Wax (2005) που εκ των υστέρων μπορείς να πεις ότι γυρίστηκε μόνο για να καρφώσει ένα παλούκι στο κεφάλι της Paris Hilton, και δεν αφήνει να πάει χαμένη η ευκαιρία του να σκηνοθετήσει τη Vera Farmiga που όχι μόνο έχει (από το Joshua (2007)) εμπειρία στο να κάνει τη μάνα παιδιών με στάμπα 666 στη τρίτη τρίχα δεξιά 3 πόντους κάτω από τη κορφή του κεφαλιού αλλά μπορεί να υποκριθεί και με το παραπάνω και την αγάπη που μένει περίσσια μετά από έκτρωση και την ευκολία με την οποία στήνεται στη.. κουζίνα για κάθε χρήση μια γυναίκα που αισθάνεται ευτυχισμένη. Και η ευτυχία του σκηνοθέτη δε σταματάει εκεί, αφού το αγγελικό και διαβολικό τρίο του συμπληρώνουν δυο απίθανα κοριτσάκια που λιώνουν το κρανίο καλογριών με την ίδια άνεση που παίζουν και επικοινωνούν στη νοηματική γλώσσα. Δυστυχώς όμως, η ιστορία που έχει να αφηγηθεί ζητάει πολλά από οποιονδήποτε στην κατάληξή της, και το σενάριο που έχει στα χέρια του σταδιακά παρατάει τη προσπάθεια να κυλήσει ομαλά στην.. εξωφρενικότητα, ενώ από την αρχή προσπαθεί να κρατήσει (το σενάριο) σασπένς με σκηνές τύπου τρομάρα στον καθρέφτη του μπάνιου (σαφέστατη ένδειξη έλλειψης ιδεών, αν υπάρχει μία). Έτσι, αν πεις ότι το τέλος είναι γενικά η μισή ταινία, τότε από τη συγκεκριμένη θα πρέπει να αφαιρέσεις τη μισή βαθμολογία, υποχρεωτικά (αλλιώς, βάλε κάνα αστεράκι ακόμα).

Οι έξι σκανδαλώδεις εβδομάδες που διασταυρώθηκαν οι ζωές των δυο εμβληματικών προσωπικοτήτων του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.Βασισμένος σε πληροφορημένες μαντεψιές, μελέτη της εποχής, καταγραφή των φημών της, και αποκωδικοποίηση των (αμέτρητων) βιογραφιών της Coco και (της μοναδικής του) Igor ο Chris Greenhalgh είχε γράψει το 2002 ένα μυθιστόρημα με ποιητική έκφραση στη γραφή και ποιητική ελευθερία στην πληροφορία του, για να γαργαλίσει το υπογάστριο της σκανδαλιστικής φαντασίας του κοινού μιας χώρας που έχει την Coco Chanel εκεί που οι Βρετανοί έχουν τη βασίλισσά τους, ας πούμε, αλλά καμαρώνει να τη φαντάζεται να συμπεριφέρεται... comme les Français. Κάπου δυο-τρία χρόνια μετά, ο William Friedkin είχε στήσει και βάλει μπρος το μηχανισμό μεταφοράς του στην οθόνη, μια σειρά από συναντήσεις και συμφωνίες τόσο χρονοβόρες ώστε ο ίδιος να αποσυρθεί απ’ το project, μη συνηθισμένος, προφανώς, σ’ αυτούς τους Ευρωπαϊκούς ρυθμούς, κι αφήνοντας πίσω του διάφορά προσχέδια σεναρίου και τον Mads Mikkelsen στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Γύρω στο 2007, ο Jan Kounen, φρέσκος απ’ την επιτυχία του 99 francs (2007), μπήκε στο project ενθουσιασμένος απ’ τη δυναμική του σεναρίου, την προοπτική να συνεργαστεί με τον Δανό ηθοποιό και την ευκαιρία να κάνει μια ταινία για τον Igor Stravinsky, μια ταινία που, όπως έλεγε και στη συνέντευξη, ήταν απαραίτητο να υπάρχει εκεί έξω.

Μπλεγμένος σε μια παραγωγή βιαστική για να προλάβει να πιάσει τους ρυθμούς της Coco Avant Chanel (2009) που είχε ήδη ξεκινήσει, αλλά και την επερχόμενη μαυρίλα της οικονομικής κρίσης που αχνοφαινόταν το φθινόπωρο του 2008, ο Kounen ξεκίνησε γυρίσματα τον περσινό Σεπτέμβρη και το φετινό Μάη είχε έτοιμη την κόπια του για να κλείσει το φεστιβάλ των Κανών. Νιώθοντας στερημένος από δυο-τρεις βδομάδες που ήθελε ακόμα στη μονταζιέρα, αυτό που έχει καταφέρει να προσφέρει, είναι δυο χαρισματικοί πρωταγωνιστές να περιφέρουν τα γεμάτα υποσχέσεις μεγαλείου βλέμματά τους, σ’ ένα εντυπωσιακά σκηνογραφημένο και υπνωτιστικά (μεταφορικά και κυριολεκτικά) σκηνοθετημένο και μονταρισμένο σενάριο, που στις δύο ώρες της διάρκειάς του, είναι αρκετά κούφιο ώστε να σου σιγοψήνει τον εγκέφαλο με τον τρόπο που σε βάζει να παρακολουθείς ηδονοβλεπτικά, από κλειστοφοβικά κοντά, δυο απύθμενα πλούσιους χαρακτήρες με δυναμικό που κοχλάζει κάτω απ’ τα σαρκία τους, και στο τέλος να καταφέρνει να βγαίνεις απ’ την αίθουσα ξέροντας λιγότερα γι’ αυτούς, απ’ όσα ήξερες όταν μπήκες. Αλλά δεδομένων των περιστάσεων, είναι μάλλον ασαφές το πόσα απ’ αυτά, μπορείς να του καταλογίσεις στ’ αλήθεια τελικά.