Δημοσιογράφος που ψάχνει την ιστορία της ζωής του για να εντυπωσιάσει τη γυναίκα του που τον παράτησε, συναντά στο Κουβέιτ πρώην ειδικοδυναμίτη του παραψυχολογικού πολέμου που ψάχνει να ξαναζήσει τις εποχές που κουτούλαγε στους τοίχους προσπαθώντας να περάσει από μέσα. Ακολουθεί εισβολή στο Ιράκ που φταίει για όλα φυσικά.Δεύτερη ταινία φέτος με μπλεγμένο στη παραγωγή τον άντρα που κοίταζε επίμονα γυμνούς δημοσιογράφους να τον παρακαλάνε για φιλιά στη Βενετία, δεύτερη βασισμένη σε βιβλίο βασισμένο σε ιστορία πολύ απίστευτη για να μην είναι αληθινή, δεύτερη που διαλέγει να ξεπλύνει την όποια καυστικότητά της με φωτεινά ξεθωριασμένα χρώματα. Σε αντίθεση με τον Informant! (2009) όμως, οι Κατσίκες (2009) προτιμάνε το σλάπστικ από τις.. πνευματώδεις καταστάσεις και φαίνεται να απομακρύνονται και αρκετά από την ιστορία του Βρετανού Jon Ronson, χρυσώνοντας με καλή και νοσταλγική διάθέση το χάπι των αναμενόμενα τραγικά ιλαρών προσπαθειών του αμερικάνικου στρατού να εκπαιδεύσει σε αρμονία με τις κοσμικές δυνάμεις χίπι τζεντάι βουδιστές καλόγερους πολεμιστές όσο βασάνιζε αιχμαλώτους με τα τραγούδια του Barney του δεινοσαυρούλη. Στη πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Grant Heslov, κολλητός του George Clooney και σεναριογράφος του Good Night, and Good Luck. (2005), παίρνει αυτό το μίγμα Τριών Ηρώων (1999) και Τρίου Στούτζες και το αφήνει στη τύχη του, τον Clooney και τον Jeff Bridges σε ότι μάθανε από τους Coen (σε διαφορετικές φυσικά ταινίες), τον Ewan "Obi-Wan" McGregor σε ότι του δίδαξε.. ο George Lucas, τους τράγους σε ότι τους τάισε το παιδί για όλες τις δουλειές, και στηρίζεται (ο Heslov) στο καδράρισμα και το συγχρονισμό των αστείων για να κουβαλήσει τη διάρκεια ανούσια ανάλαφρα και διασκεδαστικά στα δύο τρίτα της. Το τουλάχιστο απρόβλεπτο στη διαδρομή στο Ιράκ και ο αμέριμνος ελευθεριασμός στα φλασμπάκ στα 70s (στα οποία το σενάριο μάλλον σοφά επιμένει περισσότερο) πάνε στο τελευταίο μέρος να επισκεφτούν τη πυραμίδα με το μεγάλο τσάκρα μάτι στον ουρανό, η ιστορία πνίγεται κυριολεκτικά στη μοναδική λύση του LSD για όλους (και της λευτεριάς στα γίδια βεβαίως βεβαίως), κι εσύ αρχίζεις ασυνείδητα να περνάς τον Steven Soderbergh (και τον Informant του) για κάτι παραπάνω από ιδανικό συνδυασμό Ken Loach και Michael Moore.

Σε σύμπαν που έχει βγάλει το Second Life στους δρόμους χάρη σε υπερεξελιγμένα ανδροειδή, μπάτσος αναγκάζεται να επιστρέψει σε παραδοσιακές μεθόδους για να αποκαλύψει συνομωσία εξολόθρευσης του συστήματος.Οι κοινωνιολογικού αρώματος προεκτάσεις της ιδέας του να έχεις μια κοινωνία που προτιμά να σαπίζει ξάπλα σε μια πολυθρόνα, μανουβράρoντας τεχνητές ενσαρκώσεις μιας ιδεατής αντανάκλασής της, και τα αποτελέσματα του να κυκλοφορείς στον κόσμο ξέροντας ότι είσαι άτρωτος κι αδέσμευτος από φυσικούς κανόνες --όπως το να ξέρεις ότι θα πεθάνεις αν κάποιος σου λιώσει το κεφάλι στο πάτωμα, ή ότι θα πεθάνει κάποιος άλλος αν τον πετάξεις απ’ το μπαλκόνι για πλάκα-- παρουσιάζονται λιγότερο επιφανειακά στα σποραδικά κι όχι απαραίτητα για την πλοκή, διαλείμματα του Gamer (2009), απ’ ότι σ’ αυτήν την ταινία, που θα είχε κάθε λόγο κι ένα κάποιο χρέος, να εξερευνήσει τέτοιου είδους διαδρομές της sci-fi βάσης του. Παράλληλα, το βασικό concept που παρουσιάζει ως δεδομένο, ότι η simulated ζωή, έχει απαλλάξει την καθημερινότητα απ’ το σύνολο σχεδόν της εγκληματικότητας, στα κομμάτια του πλανήτη που εφαρμόζεται, δημιουργεί κι αφήνει κρεμάμενη την απορία του γιατί, την ώρα που ενστικτωδώς θα περίμενες να έχει συμβεί το αντίθετο. Όλα αυτά όμως, λίγη σημασία έχουν, αφού λίγη σημασία τους δίνουν, κι ακόμα περισσότερο, αφού θα μπορούσαν να μην είναι καν εκεί. Η πλοκή κι η αφήγηση του Surrogates είναι καθαρά διαδικαστικά αστυνομική, και το sci-fi υπόβαθρο, περιορίζεται στο να χρησιμοποιείται σα δικαιολογία για να στηθούν μερικές σκηνές δράσης της ποικιλίας του υπεράνθρωπου. Η εντυπωσιακότητα των οποίων είναι τόσο αδιαμφισβήτητη όσο και δεδομένη, κι ανακουφιστικά αποδεικνύεται και λειτουργική, μέσα στο περισσότερο pop παρά pulp πλαίσιο απογευματινού who-dunnit μυστηρίου που εξυπηρετεί. Αλλά σ’ αυτήν την καλοφτιαγμένη περιπέτεια χαμηλών προσδοκιών, μην ψάξεις να βρεις και πολλή ψυχή, γιατί αυτή, ως γνωστόν, δεν μπορεί να κλωνοποιηθεί.

Ζευγάρι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, πείθει άλλα τρία ζευγάρια κολλητών, να πάνε όλοι μαζί σε εξωτικό νησί με ειδικά προγράμματα σωτηρίας γάμων.Ο Jon Favreau είχε γράψει πριν καμιά 15ετία το Swingers (1996) και του έδωσε ψυχή και ρεύμα συμπρωταγωνιστώντας με το φιλαράκι του, τον Vince Vaugn, φτιάχνοντας στα μέσα των 90s μια κωμωδία με αρώματα απ’ τα εφηβικά όνειρα της προηγούμενης δεκαετίας και κάτι που θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει ως πρώτη απόπειρα στο bromance που έπιασε απ’ τα κέρατα ο Judd Apatow αργότερα. Πώς στο διάολο, 13 χρόνια μετά, κατάφερε ο Favreau, στο διάλειμμα των δυο Iron Man, να ξαναβρεί τον κολλητό του και να γράψουν μαζί κάτι τόσο άψυχο, ανέμπνευστο, κλισεδιάρικο και ανιαρό, όσο το Couples Retreat (2009), δεν μπορώ να καταλάβω.

Η ταινία έχει όλα τα γνωρίσματα της αρπαχτής απ’ τους ηθοποιούς της, ή καλύτερα αυτού του καταναγκαστικού πράγματος που πρέπει να κάνουν γιατί το συμβόλαιό τους έλεγε “άλλη μια ταινία”. Αίσθηση που είναι τουλάχιστον απωθητική όταν πρόκειται για buddy movie και ακόμα πιο αλλόκοτη, όταν τη βρίσκεις σε ταινία που την έχουν κάνει φιλαράκια στην αληθινή ζωή. Το σενάριο, που δίνει σεμινάρια καρικατουρίστικης σκιαγράφησης, δεν βοηθάει, έτσι που τους αφήνει χωρίς χαρακτήρες να παίξουν, κι ο σκηνοθέτης, μάλλον χάζευε τη θέα στο θέρετρο στα Bora Bora, την ώρα που έπρεπε να κοιτάει το μόνιτορ να στήσει καμιά σκηνή της προκοπής. Το μόνο που επιβιώνει στην ταινία, είναι ο μαγνητισμός χαρισματικών κωμικών όπως ο Favreau κι ο Vaughn, οι γοητευτικοί μανιερισμοί του Bateman κι οι θελκτικά μαμαδίστικες εμφανίσεις της Kristen Bell, της Malin Akerman και της Kristin Davis, στους ρόλους των συζύγων. Ο Jean Reno απ’ την άλλη, που παίζει τον σύμβουλο γάμων σε στιλ δάσκαλου Splinter απ’ τα Χελωνονιντζάκια, κάνει ένα campy πέρασμα που είναι πολύ εύκολο να μισήσεις, αλλά εξίσου απολαυστικό να εκτιμήσεις, σε αντίθεση με την ταινία, που σε κάνει πριν τη γνωρίσεις, να θες να τη χωρίσεις.

Γόνοι οικογένειας καλλιτεχνών Ιταλών μεταναστών στην Αμερική, λύνουν τις δημιουργικές διαφορές τους στο Buenos Aires.Υπήρχε μια φορά και έναν καιρό ένας μεγάλος σκηνοθέτης που ονομαζόταν Francis Ford Coppola. Οπς, περιμένετε ρε, αυτή δεν ήταν η αρχή της κριτικής μου για την προηγούμενη μπαλαφάρα του καλόκαρδου χοντρούλη, το Youth Without Youth (2007)? Κι αυτή δε θα ήταν επίσης η αρχή μου, για το τερατουργικό προπροηγούμενο Jack (1996) αν υπήρχε τότε η εφημερίδα; Ε γιατί να αλλάξω κριτική αφού ο Θεός δεν αλλάζει χούι; Και χωρίς να θέλω να είμαι ασεβής, διαγράφοντας μια τεράστια κινηματογραφική ιστορία, από τους Νονούς και το Αποκάλυψη Τώρα (1979) εώς δεν ξέρω και γω τι, πόσο Θεός δικαιούσαι να είσαι όταν τα τελευταία 20 χρόνια, σε έχει φάει ο πάτος της δημιουργικής μετριότητας και ευγενικά το θέτω; "Θεϊκό" είναι το έργο σου, εσύ όμως, επιμένεις να καλλιεργείς κρασιά, και να εκθρονίζεσαι κάθε φορά που πιάνεις κάμερα στα χέρια. Εν προκειμένω ψηφιακή κι ασπρόμαυρη, για να δείξεις μοντερνιά και λόου μπάτζετ και ανθρωποκεντισμό, με μελό ιστορία γύρω από έναν τυπάκο που βρίσκει στο Μπουένος Άιρες τον ξεκομμένο από την οικογένεια αδελφό του, τον μελαγχολικό ποιητή και συγγραφέα Τέτρο, ανακαλύπτει το μισοτελειωμένο θεατρικό του έργο, αποφασίζει να το ολοκληρώσει και να βγάλει στην επιφάνεια οικογενειακά μυστικά και αγκάθια. Ειλικρινά σας λέω, παρά τις όποιες καλές προθέσεις του Coppola, οι σκηνές με την Carmen Maura και τις βραβεύσεις, είναι σαν να βλέπεις κωμωδία. Κι όχι, δεν ήταν αυτός ο σκοπός του σκηνοθέτη. Και ναι, σε πιάνει λύπηση από το άλλα ντ’ άλλα χυμαδιό της υπόθεσης, που μοιάζει να υπάρχει μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει τα έξοδα ταξιδιού του Coppola στην Αργεντινή. Σαν κακός Almodóvar (που αν μη τι άλλο, ο κακός Almodóvar που είδαμε φέτος, ήταν καλύτερος από αυτό εδώ). Κρίμα.

Το κείμενο είναι του Τάσου Θεοδωρόπουλου και θα δημοσιευτεί τη Κυριακή στο ΘΕΜΑ

Ζευγάρι παρενοχλείται από κακοδιάθετο πνεύμα και επιχειρεί να βιντεοσκοπήσει τις νυχτερινές δραστηριότητές του, πατώντας REC σε κάμερα που τοποθετεί στην κρεβατοκάμαρα."Don’t see it alone", λέει το tag line της Μεταφυσικής Δραστηριότητας (2007). Και θα συμφωνήσω. Γιατί χωρίς μεγαλόφωνα σχόλια "γαλαρίας" και κανιβαλισμό με παρέα, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πάθεις ότι συμβαίνει στο ζευγάρι των πρωταγωνιστών, στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ: να κοιμηθείς! Δίχως ίχνος καλλιτεχνικής αξίας, με μέσα που κάνουν το οποιοδήποτε home video που μπορείς να βρεις στο YouTube να μοιάζει με την πτυχιακή του ------ (συμπλήρωσε το κενό με τον genious σκηνοθέτη της αρεσκείας σου) και τον τρόμο (λέμε τώρα...) να πηγάζει από πόρτες και φωτιστικά που κουνιούνται, το πέρασμα μιας σκιάς ή ένα σεντόνι που αψηφά τους νόμους της βαρύτητας, ο Oren Peli δημιούργησε τη μεγαλύτερη απάτη της δεκαετίας, κοπιάροντας βήμα - βήμα (και ξεδιάντροπα, προφανώς) το Blair Witch Project (1999), ενώ το ίδιο, δοκιμασμένο marketing campaign έκανε τους Αμερικανούς να ουρλιάζουν στα ταμεία και τις αίθουσες, οδηγώντας το φιλμ σε δυσθεώρητα ύψη εισπρακτικής επιτυχίας. Ακόμη πιο... τρομακτικό, δε, είναι το budget της ταινίας. Γιατί 11 χιλιάδες δολάρια; Τι κόστισε τόσο; Η ενοικίαση της κάμερας; Οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού κομπάρσοι; Η καθαρίστρια που ήρθε μετά το πέρας των γυρισμάτων να κάνει τα πατώματα;

Το final cut επιμελήθηκε για λογαριασμό της Paramount ο Steven Spielberg, τσιτώνοντας τα sound effects και αλλοιώνοντας το αρχικό φινάλε προς όφελος ενός in your face "μπου", που (ξανά) κατακλέβει --ή σχεδόν διακωμωδεί-- εκείνο της μάγισσας του Μπλερ και σ' αφήνει με το στόμα ανοιχτό για το θράσος και τη διάθεση αισχροκέρδειας αυτών των ανθρώπων. Περιέργως, μεγάλη μερίδα της αμερικανικής κριτικής έπεσε με τα μούτρα σε αμπελοφιλοσοφίες περί της δύναμης υποβολής του φόβου από αυτό που δεν βλέπεις, το άγνωστο, το σκοτάδι και... αν ρωτάς κι εμένα, την παντελή απουσία του σεξ από την κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού(!). Προβλέπω να γίνομαι Pazuzu με το sequel.

Με ένα φλούο φούξια μολύβι να ακολουθεί τις γραμμές για να μη χάσει τα λόγια της απ’ τη σελίδα, η Δέσποινα Μουζάκη απήγγειλε χθες για τους δημοσιογράφους, χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα Δελτία Τύπου του 50ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που θα γιορτάσει το μισό αιώνα ζωής του απαντώντας με τις εκδηλώσεις, τους καλεσμένους, τις εκθέσεις, τα πάρτι, και πάνω απ’ όλα με τις ταινίες του, στο ερώτημα που θέτει το ίδιο στον εαυτό του: “Why Cinema Now?”.

Για να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε την ταυτότητά μας, και τον τρόπο που βλέπουν εμάς, οι άλλοι γύρω μας, θα απαντούσε ο Υπουργός Πολιτισμού, κος Γερουλάνος, στο υπαρξιακό μότο του Φεστιβάλ, αν δεν ήταν απών λόγω υπουργικού συμβουλίου, όπως διαμήνυσε η κα Μουζάκη, διαβάζοντας τον χαιρετισμό του. Αγνοείται όμως, η σχετική απάντηση του προέδρου του Φεστιβάλ, Γιώργου Χωραφά, που απουσίαζε χωρίς σημείωμα (λόγω γυρισμάτων «στην ταινία του Χαραλαμπόπουλου»), με τη σκιά, όμως, της δηλωμένης του υποστήριξης προς τους Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη, να βαραίνει με τη δικιά της παρουσία το χώρο. Γιατί όπως μαντεύεις, οι Κινηματογραφιστές και το πρωτοφανές εμπάργκο της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων κινηματογραφιστών στο επετειακό φεστιβάλ, ήταν το κύριο θέμα συζήτησης, στο ζέσταμα για ένα Φεστιβάλ που μπορεί να είναι Διεθνές, αλλά δεν παύει να είναι ελληνικό. Γι’ αυτό άλλωστε, στον πεντηκοστό εορτασμό του, θα στραφεί στο παρελθόν του: θα γυρίσει το χρόνο πίσω στην 1η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου, για να τιμήσει με βραβεία κι εκδηλώσεις, ανθρώπους που συνεισέφεραν στο θεσμό και στο ελληνικό σινεμά, όπως ο Νίκος Κούνδουρος. Όλα αυτά, την ώρα που της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Διαγωνιστικού, θα προεδρεύει ένας άλλος Έλληνας, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.

Η διοργάνωση, πάντως, κρατά ανοιχτές όλες τις πόρτες για τους απέχοντες, κι έχει καλέσει τους Ομιχλιστές στη Θεσσαλονίκη, με πρόθεση να τους προσφέρει βήμα. Δεν έχει λάβει ακόμη απάντηση (και πιθανότατα, αν ρωτήσεις την άλλη πλευρά, θα σου πουν ότι δεν έχουν λάβει ακόμη πρόσκληση), αλλά ώσπου να φτάσει (η πρόσκληση κι η απάντηση), εκτός απ’ το DigitalWave που θα περάσει στην τέταρτη χρονιά του και θα δώσει χώρο προβολής σε επτά (7) ταινίες και λόγο στους πιτσιρικάδες να κάνουν σινεμά (κίνητρο που φέτος ενισχύεται όχι μόνο απ’ την αύξηση του ποσού των επάθλων, αλλά και με τη νέα ενότητα των ελληνικών Φοιτητικων Ταινιών), η διοργάνωση φέτος θα φιλοξενήσει και οκτώ (8) ελληνικές ταινίες μυθοπλασίας σε φιλμ, απ’ τις οποίες οι δύο (2) θα λάβουν μέρος στο Διεθνές Διαγωνιστικό και η μία (1) (απ’ τις 8, όχι απ’ τις 2) είναι η Μοιραία Σχέση του Ερρίκου Ανδρέου, που ήδη, στην καρδιά μας, είναι υπεράνω οποιουδήποτε συναγωνισμού.

Που συναγωνισμός δεν θα υπάρξει ελληνικός, όπως σου έγραφα πριν μερικές βδομάδες, κι όπως σχεδόν ειπώθηκε κι επίσημα χθες, με την κα Μουζάκη να επαναλαμβάνει αυτά που θα άκουγε κι οποιοσδήποτε σχετικός έπαιρνε τηλέφωνο στο τμήμα φιλοξενείας του φεστιβάλ για να κανονίσει τις διαμονές του: «η ενημέρωση από το ΥΠΠΟ, είναι ότι τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας, δεν θα γίνουν». Τουλάχιστον όχι στο χρόνο που ορίζεται εθιμοτυπικά (μια μέρα μετά το Φεστιβάλ) και προφανέστατα, ούτε στο χρόνο που ορίζεται νομικά (μέσα στο 2009). Κάτι που αναμένεται να επισημοποιηθεί και με την υπουργική απόφαση που περιμένουν όλοι πια, να αλλάξει το νόμο ώστε να μην γίνουν φέτος τα Κρατικά, πιθανότατα για λόγους ελλειπούς ανταγωνισμού, όπως επίσης λέγαμε στα σχετικά. Οι ίδιοι όλοι, περιμένουν επίσης η απόφαση να έχει και κατά νου να κάνει κάτι με τα 500 χιλιάδες ευρώ, που είναι συνολικά το ποσό που συνοδεύει τα αγαλματάκια.

Στα ξενόγλωσσα, ωστόσο, το Φεστιβάλ πάει παραπάνω από καλά, με το φετινό του roster από καλεσμένους να είναι ένα απ’ τα πιο δυνατά, και τον Werner Herzog να ηγείται με αφιέρωμα στην φιλμογραφία του. Ο Γερμανός θα παραστεί στη Θεσσαλονίκη για να παραλάβει τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο, αλλά και για να παρουσιάσει masterclass, όπως θα γίνει άλλωστε και με τον Goran Paskaljevic. Ο μουσικοσυνθέτης Alexander Desplat, το μεγάλο κεφάλι της Fox, Jim Gianopulos, ο Οσκαρούχος production designer, Eugenio Caballero κι ο σεναριογράφος του Red Riding, Tony Grisoni, είναι μερικά απ’ τα καυτά ονόματα που θα παρουσιάσουν masterclasses, ενώ ενδιαφέρον θα έχει και η συζήτηση Greek Cinema Now, όπου, με εισηγητές τον προηγούμενο πρόεδρο της Ακαδημίας των Όσκαρ, Sid Ganis και εκπροσώπους απ’ τα σημαντικότερα κινηματογραφικά βραβεία της υφηλίου (όπως τα Goya, τα BAFTA κλπ), θα ερευνηθούν τρόποι τα δικά μας Κρατικά να σημαίνουν και τίποτα γι’ αυτούς που τα κερδίζουν τελικά.

Το Φεστιβάλ, που θα τραβήξει τις κουρτίνες του στις 13 Νοέμβρη με την προβολή της νέας ταινίας του Fatih Akin, Soul Kitchen, και θα τις ξανακλείσει στις 22 με τα Les Herbes Folles του Alain Resnais, θα μετρήσει στο δεκαήμερό του δύο παγκόσμιες πρεμιέρες, μία διεθνή, οκτώ ευρωπαϊκές κι αμέτρητες δικές μας εθνικές, με το διεθνές του πρόγραμμα (που θα δημοσιευτεί οσονούπω) να κρύβει στις ειδικές προβολές, ταινίες όπως το Capitalism: A love story του Michael Moore, το De Battre mon Coeur s’ Est Arrete του Jacques Audiard, το (500) Days of Summer του Marc Webb και βέβαια το... Duress με τον Σάκη Ρουβά σε ρόλο μανιακού φονιά. Στα εξειδικευμένα του τμήματα, το Independence Days εκτός απ’ το πάντα προκλητικό κεντρικό πρόγραμμα, ρίχνει φως στην αναγέννηση του Φιλιπινέζικου Κινηματογράφου και φέρνει στο προσκήνιο το δελεαστικό κινηματογραφικό είδος της Pink Eiga, το εκλεκτικό Focus, με τον υπότιτλο Post-Romance, επιστρέφει στο κλίμα που το έκανε αποκάλυψη την πρώτη του χρονιά, επιλέγοντας ταινίες που επαναπροσδιορίζουν την έννοια του ρομαντισμού και του τρόπο που χωράει στην οθόνη, ενώ οι σταθερά αξιόπιστες Ματιές στα Βαλκάνια, θα καταγράψουν για άλλη μια φορά το καρδιογράφημα του άμεσου πολιτικοινωνικού μας περιβάλλοντος, συνοδεύοντας και συμπληρώνοντας ταιριαστά, μια διοργάνωση που, για καλό ή για κακό, προδιαγραφόταν, στα πενήντα της, να μείνει αξέχαστη πριν καν ξεκινήσει.