Showing posts sorted by relevance for query tribeca. Sort by date Show all posts
Gardener of Eden (2007): Tribeca red carpet clip
Το πιο χαρακτηριστικό του φετινού Tribeca, πέρα από το πορτοφολάδικο, είναι ότι γέμισε το πρόγραμμά του με ταινίες που οι δημιουργοί τους έχουν τις βαριές περγαμηνές να είναι.. γνωστές φάτσες. Eva Mendes, Julie Delpy, Julia Stiles, Rosario Dawson και Mary Stuart Masterson πέρασαν από τη πασαρέλα σα.. σκηνοθέτριες, ενώ το αξιολογότερο ίσως παραγέμισμα του κόκκινου χαλιού, με συμμετοχή και στο διαγωνιστικό, έγινε τη Παρασκευή με τη πρεμιέρα μιας ταινίας παραγωγής Leonardo DiCaprio και σκηνοθετημένης από τον Kevin Connoly του Entourage.
Ο Dark Tyler είδε μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο της σειράς και ότι έχει κάνει ο σκηνοθέτης (not much) και αναλαμβάνει να πει τίποτα αξιόλογο σε μέρες χωρίς νέα.
Το κλιπάκι είναι από το σχετικό video story του Reuters.
Ο Dark Tyler είδε μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο της σειράς και ότι έχει κάνει ο σκηνοθέτης (not much) και αναλαμβάνει να πει τίποτα αξιόλογο σε μέρες χωρίς νέα.O υποψήφιος για βραβείο SAG ηθοποιός Kevin Connolly ζει τη δική του, real-life εκδοχή του Entourage. Στην κωμωδία του ΗΒΟ παίζει έναν τυπάκο που χωρίς να έχει πολυιδρώσει μπορεί και ζει την πλούσια ζωή στο Hollywood χάρη στο star status του κολλητού του. Στη πραγματικότητα είναι κολλητός πρωτοκλασάτων ονομάτων σαν τον Tobey Maguire και τον Leonardo DiCaprio, και κατάφερε να βρεθεί στη σκηνοθετική καρέκλα του δράματος Gardener of Eden (2007) (παραγωγής, όλως τυχαίως, DiCaprio) όπου πρωταγωνιστεί ο επίσης φίλος του, Lukas Haas, και το οποίο έκανε πρεμιέρα στο φετινό φεστιβάλ της Tribeca εν μέσω αρκετών θετικών σχολίων.
Κηπουρός της Εδέμ είναι ένας νεαρός (φυσικά ονομάζεται... Adam) που του πάνε όλα στραβά μέχρι που από σπόντα σταματά έναν κατά συρροή βιαστή και γίνεται κάτι σαν λαϊκός ήρωας. Σε αντίθεση όμως με ό,τι θα περίμενες από μια δουλειά του σεναριογράφου του Just Friends (2005), η συνέχεια είναι πιο σκοτεινή καθώς ο Adam παθιάζεται τόσο πολύ με αυτή την επανεφεύρεση του εαυτού του σε Καλό Σαμαρείτη, που χάνει κάθε έλεγχο της κατάστασης αλλά και της ζωής του.
Ο Gardener αποτελεί μόλις τη δεύτερη φορά που ο Connolly βρίσκεται πίσω από την κάμερα, και πρώτη για μεγάλου μήκους ταινία. Το μοναδικό του άλλο δείγμα γραφής είναι το ευχάριστα καταθλιπτικό 20λεπτο φιλμάκι Whatever We Do (2003) παραγωγής Tobey Maguire, όπου η ιστορία του Nick Cassavetes μπορεί να είναι κλισεδιάρικη αλλά η αίσθηση ρυθμού του Connolly με κάνει να ελπίζω πως όλο και κάτι καλό μπορεί να προκύψει από την ενδιαφέρουσα και απαιτητική ιστορία που επέλεξε να πει στη συνέχεια. Εξάλλου, φαίνεται πως αρέσκεται στο να διηγείται ιστορίες προβληματικών χαρακτήρων που καθίστανται ανίκανοι να ξεφύγουν από διαφορετικές μορφές εθισμού: στην Εδέμ ο Αδάμ θα χαθεί στην αποστολή που ανέθεσε στον εαυτό του ως αντικατάστατο μιας ζωής που δεν έζησε, ενώ στο Whatever We Do η προσκόλληση των τριών φίλων στις αμαρτίες του παρελθόντος απειλεί να καταστρέψει το παρόν τους.
Αν μη τι άλλο, καλοδεχούμενα απρόβλεπτες θεματικές για τον πρωταγωνιστή της πιο επιφανειακής-από-άποψη σειράς που παίζεται αυτή τη στιγμή.
Το κλιπάκι είναι από το σχετικό video story του Reuters.
Previously on Movies for the Masses: The Brothers Solomon (2007): Οικογενειακό trailer
The Air I Breathe (2008): Στοιχειώδες trailer
Ένας επιχειρηματίας στοιχηματίζει τη ζωή του στον ιππόδρομο. Ένας γκάνγκστερ βλέπει το μέλλον. Μια ποπ σταρ πέφτει θύμα ενός αφεντικού του εγκλήματος. Ένας γιατρός πρέπει να σώσει την αγάπη της ζωής του. Μια ταινία χωρίς απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης ήταν η πιο άξια διανομής στο φετινό Tribeca.
Για να εξηγήσει τον κινέζικο κύκλο αγάπης, ευτυχίας, απόλαυσης και λύπης που έχει καταλάβει από χτες τα φόρα των μπαφοφάν και λοιπών πιστών της Sarah Michelle Gellar, ο Dark Tyler βυθίστηκε σε εικοσιτετράωρη λατρευτική περισυλλογή και μεταφέρει τον λόγο της οσίας βαμπιροφόνισσας έχοντας μόλις εξέλθει αυτής. Αναλύοντας ότι μέσα στις ιερές εκσπερματώσεις από την αιθέρια αγνή εμφάνιση της περικαλλούς νεανίσκης στον προπομπό, ξεσπά πικρό παράπονο για την γεναριάτικη έξοδο της ταινίας που αποκλείει κάθε συμμετοχή της στον διονυσιακό χορό των βραβεύσεων.
Για να εξηγήσει τον κινέζικο κύκλο αγάπης, ευτυχίας, απόλαυσης και λύπης που έχει καταλάβει από χτες τα φόρα των μπαφοφάν και λοιπών πιστών της Sarah Michelle Gellar, ο Dark Tyler βυθίστηκε σε εικοσιτετράωρη λατρευτική περισυλλογή και μεταφέρει τον λόγο της οσίας βαμπιροφόνισσας έχοντας μόλις εξέλθει αυτής. Αναλύοντας ότι μέσα στις ιερές εκσπερματώσεις από την αιθέρια αγνή εμφάνιση της περικαλλούς νεανίσκης στον προπομπό, ξεσπά πικρό παράπονο για την γεναριάτικη έξοδο της ταινίας που αποκλείει κάθε συμμετοχή της στον διονυσιακό χορό των βραβεύσεων.Βασισμένο στο concept μιας αρχαίας κινέζικης παροιμίας (την οποία εγώ και οι ταπεινές μου googlοψαχτικές ικανότητες αποτύχαμε να εντοπίσουμε) το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jieho Lee ακολουθεί τη συνδυαζόμενη πορεία τεσσάρων χαρακτήρων, ενσάρκωση ο καθένας τους ενός εκ των θεμελιωδών συναισθημάτων (σύμφωνα με την προαναφερθείσα κινέζικη σοφία), θλίψης, ευτυχίας, ευχαρίστησης και αγάπης, και υπογραμμίζει πώς το ένα συμπληρώνει το άλλο στο παζλ της ζωής. Κι εκεί που από περιγραφής περιμένεις ένα χαμηλών τόνων πολυσυλλεκτικό δράμα σχηματιζόμενο από βινιέτες χαλαρών αν όχι επιφανειακών σημείων τομής, το trailer έρχεται να προετοιμάσει για κάτι πολύ πιο δυναμικό από όσο δικαιούται να είναι μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Kevin Bacon στο ρόλο ενός γιατρού ονόματι Love, πλήρες με τραπεζικές ληστείες, ποπ σταρ στο στόχαστρο της μαφίας, και τον Brendan Fraser να ισχυρίζεται πως βλέπει το μέλλον.
Kι αν το The Air I Breathe (2008) έκλεψε την παράσταση στην Tribeca αποσπώντας ολόθερμα θετικές αντιδράσεις, το καστ κατοικείται από πρωτοκλασάτα ονόματα σε φαινομενικά ζουμερούς ρόλους, και το trailer καταφέρνει να στοιχειώνει χωρίς να απαιτεί να βρίσκεσαι σε τριπάκι για να το πιάσεις, εσύ αξίζει να εστιάσεις στην παρουσία της Sarah Michelle Gellar στην πρώτη γραμμή ερμηνευτών του φιλμ ανάμεσα σε ογκόλιθους σαν τον Forest Whitaker ή τον Kevin Bacon. Η μετά-Buffy κινηματογραφική της καριέρα έχει υπάρξει αδικαιολόγητη, και ίσως το μόνο πράγμα που με τσάκιζε περισσότερο από ορισμένες ερμηνείες της στην σημαδιακή εκείνη σειρά να είναι οι επιλογές της αφότου αυτή ολοκληρώθηκε, με εύκολους μισθούς σε τρομοριμέικ και κωμωδίες της κακιάς ώρας να απειλούν να σβήσουν ένα άστρο που δεν πρόλαβε καλά-καλά να λάμψει. Επιχειρώντας να επανεφεύρει τον εαυτό της ως indie star (με δυο ταινίες στην Tribeca), η Gellar ενδέχεται να βρήκε στο σπονδυλωτό δράμα του Jieho Lee και στο πρόσωπο της pop queen Sorrow τον πρώτο ουσιαστικό της κινηματογραφικό ρόλο, εκείνον που θα υποχρεώσει το κοινό να την προσέξει ξανά. Ποτέ δεν είναι αργά;
Previously on Movies for the Masses: Dark Floors (2008): The Fear is teasing
Tribeca 2006: Τα βραβεία
Απονεμήθηκαν χτες βράδυ, 6 Μαίου, στο Golden Bridge Restaurant της Chinatown (στη Νέα Υόρκη, φυσικά) τα βραβεία του φετινού Tribeca Film Festival. Με τον.. πόλεμο να κερδίζει πολύ.
Το σημαντικότερο βραβείο, καλύτερης αφηγηματικής ταινίας (ή ταινίας "μυθοπλασίας" αν προτιμάς) πήγε στον Ευλογημένο από τη Φωτιά (Iluminados por el fuego - Blessed by Fire (2006)) του Αργεντινού Tristán Bauer. Που αφηγείται την ιστορία ενός βετεράνου που δε μπορεί να ξεπεράσει τον πόλεμο στα Malvinas/Falklands. Και περιέχει ένα έντονο μήνυμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία για τη σύρραξη στο Ιράκ, σύμφωνα με το δημιουργό του. Που χαρακτήρισε το συγκεκριμένο πόλεμο "έγκλημα" σε δηλώσεις του στο Reuters.
Το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ κέρδισε το The War Tapes (2006) της Deborah Scranton, που έδωσε ψηφιακές κάμερες σε αμερικανούς στρατιώτες που πήγαιναν στο Ιράκ και έραψε τη ταινία της με πάνω από 800 ώρες φιλμ που της επέστρεψαν. Και ως καλύτερο νεοϋορκέζικο ντοκιμαντέρ τιμήθηκε το When I Came Home (2006), του Dan Lohaus, για ένα βετεράνο του Ιράκ που καταλήγει άστεγος στη Νέα Υόρκη.
Καλύτερες ερμηνείες επιλέχτηκαν αυτές της τσέχας Eva Holubová στους Účastníci Zájezdu - Holiday Makers (2006) και του γερμανού Jürgen Vogel στη Der Freie Wille - The Free Will (2006). Ενώ τιμήθηκαν και τρια (3) φιλμ για μουσουλμανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της πιο ακριβής αιγυπτιακής παραγωγής Omaret Yacoubian - The Yacoubian Building (2005), βασισμένης στο αντίστοιχο για τρία(!) χρόνια best-seller.
Το, 5ο στην ιστορία του, φεστιβάλ άνοιξε, όπως ήδη ξέρεις, με το United 93 (2006) -που παρά το θόρυβο και τις καλές κριτικές δε τα πήγε και τόσο καλά στα ταμεία- και πρόβαλλε 274 ταινίες από 40 χώρες. Η πλήρης λίστα των βραβείων του, κομπλέ με τρέιλερ, βρίσκεται στο Tribeca Film Festival-2006 Award Winners.
Το σημαντικότερο βραβείο, καλύτερης αφηγηματικής ταινίας (ή ταινίας "μυθοπλασίας" αν προτιμάς) πήγε στον Ευλογημένο από τη Φωτιά (Iluminados por el fuego - Blessed by Fire (2006)) του Αργεντινού Tristán Bauer. Που αφηγείται την ιστορία ενός βετεράνου που δε μπορεί να ξεπεράσει τον πόλεμο στα Malvinas/Falklands. Και περιέχει ένα έντονο μήνυμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία για τη σύρραξη στο Ιράκ, σύμφωνα με το δημιουργό του. Που χαρακτήρισε το συγκεκριμένο πόλεμο "έγκλημα" σε δηλώσεις του στο Reuters.
Το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ κέρδισε το The War Tapes (2006) της Deborah Scranton, που έδωσε ψηφιακές κάμερες σε αμερικανούς στρατιώτες που πήγαιναν στο Ιράκ και έραψε τη ταινία της με πάνω από 800 ώρες φιλμ που της επέστρεψαν. Και ως καλύτερο νεοϋορκέζικο ντοκιμαντέρ τιμήθηκε το When I Came Home (2006), του Dan Lohaus, για ένα βετεράνο του Ιράκ που καταλήγει άστεγος στη Νέα Υόρκη.
Καλύτερες ερμηνείες επιλέχτηκαν αυτές της τσέχας Eva Holubová στους Účastníci Zájezdu - Holiday Makers (2006) και του γερμανού Jürgen Vogel στη Der Freie Wille - The Free Will (2006). Ενώ τιμήθηκαν και τρια (3) φιλμ για μουσουλμανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της πιο ακριβής αιγυπτιακής παραγωγής Omaret Yacoubian - The Yacoubian Building (2005), βασισμένης στο αντίστοιχο για τρία(!) χρόνια best-seller.
Το, 5ο στην ιστορία του, φεστιβάλ άνοιξε, όπως ήδη ξέρεις, με το United 93 (2006) -που παρά το θόρυβο και τις καλές κριτικές δε τα πήγε και τόσο καλά στα ταμεία- και πρόβαλλε 274 ταινίες από 40 χώρες. Η πλήρης λίστα των βραβείων του, κομπλέ με τρέιλερ, βρίσκεται στο Tribeca Film Festival-2006 Award Winners.
Previously on Movies for the Masses: 2006 MTV Movie Awards: Οι υποψηφιότητες
Beyond the Black Rainbow (2011): Tribeca premiere trailer
Beyond the Black Rainbow - Trailer
Λίγο απó George Lucas στα νιάτα του, κάτι από Stanley Kubrick στα φευγάτα του, μια τζούρα από David Cronenberg στα ατμοσφαιρικά του και μπόλικο από Tarkovsky στα διαστημικά του, το trailer του Beyond the Black Rainbow, με το ελληνικό άρωμα στο επώνυμο του δημιουργού του, Panos Cosmatos, το είχαμε σταμπάρει όταν το ‘χαν ανακαλύψει τα καλόπαιδα του QuietEarth. Αλλά οι υπνωτιστικές ρετροβιζιονιστικές εικόνες του, παρέμεναν κρυπτικές μέχρι το περασμένο τετραήμερο, που η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στην Tribeca, αποκαλύπτοντας την πλοκή για μυστηριώδη επιστήμονα που κρατά κλειδωμένη σε γυάλινη πυραμίδα μια πιτσιρίκα με υπερφυσικές δυνάμεις που ελπίζει να κάνει δικές του.
Låt den Rätte Komma in (2008): Tribeca narrative trailer
Στη σκιά της ανακοίνωσης του διαγωνιστικού των Κανών ανοίγει σήμερα στη Νέα Υόρκη για όγδοη χρονιά το φεστιβάλ που ξεπήδησε από τις στάχτες των Δίδυμων Πύργων. Με ξεχασμένο πια σκοπό να "επανακαθορίσει τη φεστιβαλική εμπειρία", η διοργάνωση επανακαθορίζει κάθε Απρίλη.. τη ταυτότητά της, και φέτος φαίνεται να βρήκε το κουράγιο όχι μόνο να μειώσει κατάτι τις φουσκωμένες από πέρσι τιμές των εισιτηρίων, αλλά να κάνει το ίδιο και για το πρόγραμμα και για τους αστεράτους καλεσμένους της.
Το Tribeca ανοίγει με το.. Baby Mama (2008) και κλείνει με το Speed Racer (2008), συνεχίζοντας ελαφρά τη παράδοση της κατάληψης της συνοικίας και της πόλης από τις μπλοκμπαστεριές που μπαίνουν στη περίοδό τους και ξεκίνησε πρόπερσι με το Mission: Impossible III (2006). Αλλά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φιλμ του (σχετικά πιο προσεγμένου φέτος) διαγωνιστικού του, έρχεται από τη Σουηδία, κάνει αμερικάνικη πρεμιέρα αύριο έχοντας ήδη περάσει από αρκετά ευρωπαϊκά φεστιβάλ (ξεκινώντας από το Rotterdam όπου ήταν από τα πιο αγαπημένα του κοινού), και φέρνει μαζί του φρέσκο παγωμένο αέρα στο χώρο του τρόμου. Το Let the Right One in (2008), παραγωγή της πρωτάρας EFTI, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John Ajvide Lindqvist που κάνει το γύρο του πλανήτη από πέρσι, είναι μια θλιμμένη, ευαίσθητη, ρομαντική ιστορία αγοριού της Βόρειας suburbia που ζει μονάχο και καταξυλοκοπούμενο από τα υπόλοιπα της ηλικίας του, μέχρι που μετακομίζει στο διπλανό του σπίτι χλωμή, σοβαρή, δωδεκάχρονη. Στη διάρκεια του μεγάλου έρωτα που προκύπτει, ότι του καταβροχθίζει, ωμούς, τους γείτονες για πρωινό, είναι μόνο το πρώτο που θα του σκάσει στο κεφάλι.
Γυρισμένη από τον κατά τα φαινόμενα πολυτεχνίτη Tomas Alfredson με κατά τα φαινόμενα αδέξιους νεαρούς πρωταγωνιστές και φανερά επιδέξιο φωτογράφο, η ταινία φαίνεται να μένει πιστή στο πρωτότυπο υλικό, έστω και με αδυνατούλη κεντρικό ήρωα (γεγονός που κάνει το "γουρουνάκι" των κοροϊδεμάτων ελαφρά άστοχο αλλά ίσως και περισσότερο βασανιστικό). Η υποδοχή της από τους φίλους μας (που κάπου εμπιστευόμαστε κιόλας όπως καταλαβαίνεις) σε european-films.net και Twitch ήταν τουλάχιστο ζεστή. Η πρώτη της εμφάνιση στις αίθουσες ήταν να γίνει κάπου τώρα, αλλά μετατέθηκε για πιο ταιριαστές φθινοπωροχειμωνιάτικες νύχτες, πιθανά για να μαζέψει και περισσότερη φόρα. Τα διεθνή δικαιώματα έχει η Bavaria Film, τα αμερικάνικα η Magnet Releasing (της Magnolia), ενώ το remake ετοιμάζει, ανεπίσημα προς το παρόν, ο JJ Abrams.
Το Tribeca ανοίγει με το.. Baby Mama (2008) και κλείνει με το Speed Racer (2008), συνεχίζοντας ελαφρά τη παράδοση της κατάληψης της συνοικίας και της πόλης από τις μπλοκμπαστεριές που μπαίνουν στη περίοδό τους και ξεκίνησε πρόπερσι με το Mission: Impossible III (2006). Αλλά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φιλμ του (σχετικά πιο προσεγμένου φέτος) διαγωνιστικού του, έρχεται από τη Σουηδία, κάνει αμερικάνικη πρεμιέρα αύριο έχοντας ήδη περάσει από αρκετά ευρωπαϊκά φεστιβάλ (ξεκινώντας από το Rotterdam όπου ήταν από τα πιο αγαπημένα του κοινού), και φέρνει μαζί του φρέσκο παγωμένο αέρα στο χώρο του τρόμου. Το Let the Right One in (2008), παραγωγή της πρωτάρας EFTI, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John Ajvide Lindqvist που κάνει το γύρο του πλανήτη από πέρσι, είναι μια θλιμμένη, ευαίσθητη, ρομαντική ιστορία αγοριού της Βόρειας suburbia που ζει μονάχο και καταξυλοκοπούμενο από τα υπόλοιπα της ηλικίας του, μέχρι που μετακομίζει στο διπλανό του σπίτι χλωμή, σοβαρή, δωδεκάχρονη. Στη διάρκεια του μεγάλου έρωτα που προκύπτει, ότι του καταβροχθίζει, ωμούς, τους γείτονες για πρωινό, είναι μόνο το πρώτο που θα του σκάσει στο κεφάλι.Γυρισμένη από τον κατά τα φαινόμενα πολυτεχνίτη Tomas Alfredson με κατά τα φαινόμενα αδέξιους νεαρούς πρωταγωνιστές και φανερά επιδέξιο φωτογράφο, η ταινία φαίνεται να μένει πιστή στο πρωτότυπο υλικό, έστω και με αδυνατούλη κεντρικό ήρωα (γεγονός που κάνει το "γουρουνάκι" των κοροϊδεμάτων ελαφρά άστοχο αλλά ίσως και περισσότερο βασανιστικό). Η υποδοχή της από τους φίλους μας (που κάπου εμπιστευόμαστε κιόλας όπως καταλαβαίνεις) σε european-films.net και Twitch ήταν τουλάχιστο ζεστή. Η πρώτη της εμφάνιση στις αίθουσες ήταν να γίνει κάπου τώρα, αλλά μετατέθηκε για πιο ταιριαστές φθινοπωροχειμωνιάτικες νύχτες, πιθανά για να μαζέψει και περισσότερη φόρα. Τα διεθνή δικαιώματα έχει η Bavaria Film, τα αμερικάνικα η Magnet Releasing (της Magnolia), ενώ το remake ετοιμάζει, ανεπίσημα προς το παρόν, ο JJ Abrams.
Previously on Movies for the Masses: The Spirit (2009): Noir teaser
Ha Buah (2006)
The Bubble
Σκηνοθεσία: Eytan Fox
Σενάριο: Eytan Fox, Gal Uchovsky
Παίζουν: Μια παρέα Ισραηλινών κι ένας Παλαιστίνιος
Δες/Κρύψε το trailer
Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει
ΓΚΑΖΙ - ΨΥΡΡΗ
ΣΙΝΕ ΨΥΡΡΗ
Σαρρή 40-44, (πίσω από το θέατρο Αποθήκη), 2103247234.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.00
ΦΙΞ - Ν. ΣΜΥΡΝΗ - Π. ΦΑΛΗΡΟ
ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ PRINCE FIMCENTER
Λ. Συγγρού 106, Φιξ (ΜΕΤΡΟ Συγγρού-Φιξ), 2109215305.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 20.30/ 22.30/ 00.15
1.5/5Σκηνοθεσία: Eytan Fox
Σενάριο: Eytan Fox, Gal Uchovsky
Παίζουν: Μια παρέα Ισραηλινών κι ένας Παλαιστίνιος
Δες/Κρύψε το trailer
Ζωηρή παρέα νεαρών Ισραηλινών προσπαθεί να ξεχάσει τα θέματα με τα κατεχόμενα κάνοντας βουτιά στον έρωτα και τη διασκέδαση. Μάλιστα, πάνω που ο ένας εξ αυτών, παίρνει την κατάλληλη απόσταση από την αλγεινή στρατιωτική του θητεία στα σημεία ελέγχου (περάσματα μεταξύ Ισραηλινών-Αραβικών εδαφών), έρχεται άξαφνα ένας γνωστός του Παλαιστίνιος στρατιώτης να του πει ένα γεια και με ένα γλωσσόφιλο αρχίζει το παράνομο ειδύλλιο.
Παράνομο, γιατί στο Ισραήλ υπάρχει μεν ανοχή, οι Παλαιστίνιοι όμως τιμωρούν την ομοφυλοφιλία ακόμη και με θάνατο. Όχι, ότι η ζωή στο Τελ Αβίβ κυλάει άσχημα κατά τ'άλλα, γιατί fashion and entertainment rules --οι γυναίκες γνωρίζουν κι εδώ πολύ καλά την Carrie Bradshaw του Sex and the City, και είναι εξίσου όμορφες, αν κρίνω από τη Daniela Virtzer που καταφέρνει να κλέψει την παράσταση, πράγμα περίεργο για gay film. Γιατί όμως ο Eytan Fox με μεγάλη εμπειρία σε δύσκολους έρωτες (και εξίσου καλή σχέση με τα ταμεία στη πατρίδα του), μιλάει εδώ για φούσκα; Οι νέοι Ισραηλινοί έχουν ένα δικό τους μηχανισμό επιβίωσης, για να μπορούν να συνεχίζουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται τη ζωή τους, χωρίς να τους τρώει καθημερινά το σαράκι των πολεμικών εντάσεων: ζουν μέσα σε μια φούσκα, μια πλασματική ζωή στα μπαρ, τα ωραία εστιατόρια, φορούν όμορφα πράγματα, κάνουν πάρτι και τρέχουν για ψώνια. Όπως επίσης πηγαίνουν θέατρο για να δουν το Bent, του οποίου τα υψηλά νοήματα προσπαθεί να εγκιβωτίσει ο σκηνοθέτης –-πέρα από το να σε κάνει να ζηλέψεις που περνάει φίνα.
Η ταινία άνοιξε το πρώτο μας Gay and Lesbian Film Festival και παίχτηκε σε Toronto, Berlinale, Tribeca, και αναμφισβήτητα δίνει πληροφορίες για έναν κόσμο που δε γνωρίζουμε, κάτι που αποτελεί το βασικό θετικό της. Αλλιώς, η σχέση της με την πλοκή και τον προσανατολισμό είναι μάλλον προβληματική, παρακάμπτει με απερίγραπτη αμετροέπεια τους νόμους περί κορύφωσης και επιμένει να μην τελειώνει πριν μιλήσει για όλα —κάτι για το οποίο κατά κόρον διακρίνονται τα ντόπια σενάρια. Πάντως, παρ' όλη την πολυλογία και την αστάθεια, είναι αυθόρμητη και τρυφερή, τόσο που αφήνει μια ελαφρά υποψία (κυρίως εξαιτίας της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, του φόβου των αρχών) από Fresa y Chocolate (1994) και μεταεπαναστατική Κούβα να κατακρίνεται από τη ματιά του Tomás Gutiérrez Alea.
Παράνομο, γιατί στο Ισραήλ υπάρχει μεν ανοχή, οι Παλαιστίνιοι όμως τιμωρούν την ομοφυλοφιλία ακόμη και με θάνατο. Όχι, ότι η ζωή στο Τελ Αβίβ κυλάει άσχημα κατά τ'άλλα, γιατί fashion and entertainment rules --οι γυναίκες γνωρίζουν κι εδώ πολύ καλά την Carrie Bradshaw του Sex and the City, και είναι εξίσου όμορφες, αν κρίνω από τη Daniela Virtzer που καταφέρνει να κλέψει την παράσταση, πράγμα περίεργο για gay film. Γιατί όμως ο Eytan Fox με μεγάλη εμπειρία σε δύσκολους έρωτες (και εξίσου καλή σχέση με τα ταμεία στη πατρίδα του), μιλάει εδώ για φούσκα; Οι νέοι Ισραηλινοί έχουν ένα δικό τους μηχανισμό επιβίωσης, για να μπορούν να συνεχίζουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται τη ζωή τους, χωρίς να τους τρώει καθημερινά το σαράκι των πολεμικών εντάσεων: ζουν μέσα σε μια φούσκα, μια πλασματική ζωή στα μπαρ, τα ωραία εστιατόρια, φορούν όμορφα πράγματα, κάνουν πάρτι και τρέχουν για ψώνια. Όπως επίσης πηγαίνουν θέατρο για να δουν το Bent, του οποίου τα υψηλά νοήματα προσπαθεί να εγκιβωτίσει ο σκηνοθέτης –-πέρα από το να σε κάνει να ζηλέψεις που περνάει φίνα.Η ταινία άνοιξε το πρώτο μας Gay and Lesbian Film Festival και παίχτηκε σε Toronto, Berlinale, Tribeca, και αναμφισβήτητα δίνει πληροφορίες για έναν κόσμο που δε γνωρίζουμε, κάτι που αποτελεί το βασικό θετικό της. Αλλιώς, η σχέση της με την πλοκή και τον προσανατολισμό είναι μάλλον προβληματική, παρακάμπτει με απερίγραπτη αμετροέπεια τους νόμους περί κορύφωσης και επιμένει να μην τελειώνει πριν μιλήσει για όλα —κάτι για το οποίο κατά κόρον διακρίνονται τα ντόπια σενάρια. Πάντως, παρ' όλη την πολυλογία και την αστάθεια, είναι αυθόρμητη και τρυφερή, τόσο που αφήνει μια ελαφρά υποψία (κυρίως εξαιτίας της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, του φόβου των αρχών) από Fresa y Chocolate (1994) και μεταεπαναστατική Κούβα να κατακρίνεται από τη ματιά του Tomás Gutiérrez Alea.
Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει
*Το πρόγραμμα αναδημοσιεύεται από το Αθηνόραμα και ισχύει για την πρώτη βδομάδα προβολής
ΓΚΑΖΙ - ΨΥΡΡΗ
ΣΙΝΕ ΨΥΡΡΗ
Σαρρή 40-44, (πίσω από το θέατρο Αποθήκη), 2103247234.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.00
ΦΙΞ - Ν. ΣΜΥΡΝΗ - Π. ΦΑΛΗΡΟ
ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ PRINCE FIMCENTER
Λ. Συγγρού 106, Φιξ (ΜΕΤΡΟ Συγγρού-Φιξ), 2109215305.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 20.30/ 22.30/ 00.15
Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer (2007): Trailer
Από το πουθενά εμφανίστηκε πριν λίγο ένας ασημένιος τύπος πάνω σε μια ιπτάμενη σανίδα για να επιβεβαιώσει τις χειμωνιάτικες φήμες προειδοποιώντας τους γήινους ότι οι διακοπές του ξεκινάνε στα μέσα Ιουνίου και φέτος προορισμός του, για αναψυχή και τα περαιτέρω φαγοπότια, θα είναι ο πλανήτης τους. Το μήνυμα δημοσιεύτηκε στην Apple.
Και πολλά μπορείς να πεις γι' αυτό, αλλά το κυριότερο είναι "ενδιάμεσο" (που θα το έβαζα και στην μαρκίζα αν είχε χώρο) μιας και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είναι και το τελικό. Το περιμέναμε δυοτρείς βδομάδες νωρίτερα, πριν το Disturbia (2007), και μετά δυοτρείς μέρες αργότερα, πριν το Spider-Man 3 (2007). Το γιατί έσκασε μύτη τώρα και στο δίκτυο παραμένει αδιευκρίνιστο, όπως και το τι θα γίνει τελικά με τον Galactus που ναι μεν θα είναι σίγουρα στη ταινία αλλά ούτε τον έχει δει ούτε ακούσει κανένας. Και ο Laurence Fishburne που όλοι υπέθεσαν ότι θα είναι η φωνή του όταν διέρρευσε η συμμετοχή του στο project, θα φτύνει τις ατάκες του προαγγέλου του τελικά.
Με άλλα λόγια, σημείωσε ότι η φωνή του ασημένιου κυματοδρόμου που ακούγεται στο βίντεο είναι προσωρινή, και σαπουνοπερική επειδή του κόψαν τα μεγαλοπρεπή παπάρια του μετά την αποκάλυψή τους στο τίζερ. Και η Jessica Alba πιθανά θα είναι τελικά ακόμα πιο άσπρη πιο γαλανομάτα και πιο αχυρομαλλοξανθιά, αφού όλο το μπαστάρδεμα που έχει φάει μέχρι τώρα περισσότερο κάνει τους, εξαγριωμένους από το look της στη πρώτη ταινία, φανατικούς να καγχάζουν παρά να τη συγκρίνουν με τη Susan Storm των ονείρων τους. Και ο Doom θα έχει κι άλλες διαφορετικές εμφανίσεις πέρα από τη.. σκονένια του τρέιλερ αλλά δεν είναι ο υπεύθυνος του μπερδέματος των υπερδυνάμεων των Τεσσάρων όπως αρκετές φορές στις διάφορες κόμικ (και τιβί) εκδοχές τους. Και ότι παρολαυτά το τρέιλερ καταφέρνει να είναι εντυπωσιακό στα περισσότερα σημεία.
Και πολλά μπορείς να πεις γι' αυτό, αλλά το κυριότερο είναι "ενδιάμεσο" (που θα το έβαζα και στην μαρκίζα αν είχε χώρο) μιας και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είναι και το τελικό. Το περιμέναμε δυοτρείς βδομάδες νωρίτερα, πριν το Disturbia (2007), και μετά δυοτρείς μέρες αργότερα, πριν το Spider-Man 3 (2007). Το γιατί έσκασε μύτη τώρα και στο δίκτυο παραμένει αδιευκρίνιστο, όπως και το τι θα γίνει τελικά με τον Galactus που ναι μεν θα είναι σίγουρα στη ταινία αλλά ούτε τον έχει δει ούτε ακούσει κανένας. Και ο Laurence Fishburne που όλοι υπέθεσαν ότι θα είναι η φωνή του όταν διέρρευσε η συμμετοχή του στο project, θα φτύνει τις ατάκες του προαγγέλου του τελικά.
Με άλλα λόγια, σημείωσε ότι η φωνή του ασημένιου κυματοδρόμου που ακούγεται στο βίντεο είναι προσωρινή, και σαπουνοπερική επειδή του κόψαν τα μεγαλοπρεπή παπάρια του μετά την αποκάλυψή τους στο τίζερ. Και η Jessica Alba πιθανά θα είναι τελικά ακόμα πιο άσπρη πιο γαλανομάτα και πιο αχυρομαλλοξανθιά, αφού όλο το μπαστάρδεμα που έχει φάει μέχρι τώρα περισσότερο κάνει τους, εξαγριωμένους από το look της στη πρώτη ταινία, φανατικούς να καγχάζουν παρά να τη συγκρίνουν με τη Susan Storm των ονείρων τους. Και ο Doom θα έχει κι άλλες διαφορετικές εμφανίσεις πέρα από τη.. σκονένια του τρέιλερ αλλά δεν είναι ο υπεύθυνος του μπερδέματος των υπερδυνάμεων των Τεσσάρων όπως αρκετές φορές στις διάφορες κόμικ (και τιβί) εκδοχές τους. Και ότι παρολαυτά το τρέιλερ καταφέρνει να είναι εντυπωσιακό στα περισσότερα σημεία.
Previously on Movies for the Masses: Gardener of Eden (2007): Tribeca red carpet clip
The Chronicles of Narnia:Prince Caspian (2008): Trailer #3
Με τον Iron Man (2008) να ανοίγει επίσημα την Πρωτομαγιά (i.e. Πέμπτη) ακόμα και στην Αμερική, μέσα σε καλές κριτικές και προβλέψεις για franchise-building εισπράξεις ($80-100 μύρια), ανοίγοντας και τον πιθανά μεγαλύτερο Μάη στην ιστορία του Hollywood, η Disney παρουσίασε τη προηγούμενη βδομάδα το τρίτο και (μάλλον) τελευταίο τιζεροτρέιλερ για τη δεύτερη ταινία της βασισμένη στα βιβλία της Νάρνια του C. S. Lewis.
Σχεδόν σίγουρα η δεύτερη μεγαλύτερη του μήνα και του καλοκαιριού, μετά τον τέταρτο Indiana Jones, η παραγωγή κράτησε μέχρι τώρα χαμηλό προφίλ, ψάχνοντας περισσότερο το οικογενειακό κοινό, και συναντώντας την αδιαφορία των geeks σε όσες τους μαζώξεις παρευρέθηκε. Βέβαια, σε σύγκριση με την κυριολεκτικά ανύπαρκτη για μήνες ολόκληρους προώθηση των τρίτων Πειρατών της Καραϊβικής, η ποντικοεταιρία βάραγε νταούλια φέτος για τον Πρίγκηπα Κασπιανό, και έτσι κι αλλιώς περνάει σε μαζικότερους στόχους πια, όπως παρατηρείς στο βίντεο, με σκοτεινιάρικο τόνο και έμφαση στα (από το μυθιστόρημα ακόμα, περισσότερα) ανθρωπόμορφα πλάσματα της φαντασίας του συγγραφέα που ανακάλυψε τον Χριστιανισμό στα τριάντα του. Ακόμα και να βλέπεις τίποτα να σε ενθουσιάζει το αφήνω ασχολίαστο, σίγουρα πάντως η πιο συμμαζεμένη και οικονομικά παραγωγή, δύσκολα θα ξεπεράσει την αφελή αθλιότητα του Λιονταριού, της Μάγισσας και της Ντουλάπας. Από κει και πέρα το μέλλον της σειράς είναι αβέβαιο, και το μόνο με το οποίο ασχολούνται (σε βαθμό σκοτωμού ως συνήθως) τα διαδίχτυα, εδώ και κάνα μήνα που άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη ότι θα καταλήξει σε τριλογία, και όχι εφταλογία, όπως φαίνονταν πριν τα Χριστούγεννα. Απόφαση που, από μακριά, μοιάζει λογική, μιας και η Walden (στη συμπαραγωγή) όχι μόνο έχει πια πατρειοθρησκειοοικογενειακό εταίρο τον Murdoch (και τη Fox) αλλά στοχεύει και στο κοινό της Disney. Ενώ τα χρόνια έξω από τη Ντουλάπα μπορεί να περνάνε αργά, όμως στον πραγματικό κόσμο περνάνε τόσο γρήγορα όσο στη Νάρνια, με αποτέλεσμα οι "πιτσιρικάδες" του 2005 να έχουν εικοσαρίσει -- ο 27χρονος Ben Barnes που σηκώνει όλη τη καμπάνια αυτή τη φορά, θα κάψει καμιά παραπάνω εφηβική καρδιά, θα "καεί" στο τέλος του φιλμ, και τα παιδάκια που πλακώνονται με τα άλλα που υποστηρίζουν τον Harry Potter, θα περιμένουν πάλι την οικογένεια Pevensie (και όχι κάνα μαντραχαλά με ψεύτικα σπυράκια) στην επόμενη περιπέτεια.
Σχεδόν σίγουρα η δεύτερη μεγαλύτερη του μήνα και του καλοκαιριού, μετά τον τέταρτο Indiana Jones, η παραγωγή κράτησε μέχρι τώρα χαμηλό προφίλ, ψάχνοντας περισσότερο το οικογενειακό κοινό, και συναντώντας την αδιαφορία των geeks σε όσες τους μαζώξεις παρευρέθηκε. Βέβαια, σε σύγκριση με την κυριολεκτικά ανύπαρκτη για μήνες ολόκληρους προώθηση των τρίτων Πειρατών της Καραϊβικής, η ποντικοεταιρία βάραγε νταούλια φέτος για τον Πρίγκηπα Κασπιανό, και έτσι κι αλλιώς περνάει σε μαζικότερους στόχους πια, όπως παρατηρείς στο βίντεο, με σκοτεινιάρικο τόνο και έμφαση στα (από το μυθιστόρημα ακόμα, περισσότερα) ανθρωπόμορφα πλάσματα της φαντασίας του συγγραφέα που ανακάλυψε τον Χριστιανισμό στα τριάντα του. Ακόμα και να βλέπεις τίποτα να σε ενθουσιάζει το αφήνω ασχολίαστο, σίγουρα πάντως η πιο συμμαζεμένη και οικονομικά παραγωγή, δύσκολα θα ξεπεράσει την αφελή αθλιότητα του Λιονταριού, της Μάγισσας και της Ντουλάπας. Από κει και πέρα το μέλλον της σειράς είναι αβέβαιο, και το μόνο με το οποίο ασχολούνται (σε βαθμό σκοτωμού ως συνήθως) τα διαδίχτυα, εδώ και κάνα μήνα που άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη ότι θα καταλήξει σε τριλογία, και όχι εφταλογία, όπως φαίνονταν πριν τα Χριστούγεννα. Απόφαση που, από μακριά, μοιάζει λογική, μιας και η Walden (στη συμπαραγωγή) όχι μόνο έχει πια πατρειοθρησκειοοικογενειακό εταίρο τον Murdoch (και τη Fox) αλλά στοχεύει και στο κοινό της Disney. Ενώ τα χρόνια έξω από τη Ντουλάπα μπορεί να περνάνε αργά, όμως στον πραγματικό κόσμο περνάνε τόσο γρήγορα όσο στη Νάρνια, με αποτέλεσμα οι "πιτσιρικάδες" του 2005 να έχουν εικοσαρίσει -- ο 27χρονος Ben Barnes που σηκώνει όλη τη καμπάνια αυτή τη φορά, θα κάψει καμιά παραπάνω εφηβική καρδιά, θα "καεί" στο τέλος του φιλμ, και τα παιδάκια που πλακώνονται με τα άλλα που υποστηρίζουν τον Harry Potter, θα περιμένουν πάλι την οικογένεια Pevensie (και όχι κάνα μαντραχαλά με ψεύτικα σπυράκια) στην επόμενη περιπέτεια.
Previously on Movies for the Masses: Låt den Rätte Komma in (2008): Tribeca narrative trailer
The Disappearance of Alice Creed (2009): 5 min intro
The Disappearance of Alice Creed - 5 min intro
Ένα τέλεια στημένο θρίλερ που θα σε αφήσει χωρίς νύχια, τουλάχιστον σύμφωνα με το Empire, είναι το μέρος που πρέπει να ψάξεις τώρα τη Gemma Arterton, στο μελαχρινό και χυμώδη ρόλο του τίτλου, που απάγεται από ένα ντουέτο βετεράνων κακοποιών, φιλόδοξων ότι θα πιάσουν την καλή απ’ τα λύτρα. Τα πράγματα, βέβαια, δεν πάνε ακριβώς σύμφωνα με το σχέδιο, όπως μπορείς να φανταστείς, κι όπως σου αποκαλύπτει το πολύ αποκαλυπτικό βρετανικό trailer που είχε κυκλοφορήσει στα δίκτυα πριν η ταινία πάει να προβληθεί στο φεστιβάλ της Βόννης, κι όπως προσπάθησε να συγκρατήσει το πολύ κρυπτικότερο και ψυχολογικότερο αμερικάνικο teaser, που βγήκε παγανιά λίγο πριν οι απαγωγείς επισκεφθούν το φεστιβάλ της Tribeca στα τέλη του Απρίλη, καμιά βδομάδα πριν το άνοιγμα της ταινίας στη Βρετανία. Ταινία που ετοιμάζει τώρα και την κανονική της εμφάνιση στις αμερικάνικες αίθουσες, βγάζοντας στο ComingSoon.net ένα εισαγωγικό πεντάλεπτο, που δίνει μαθήματα για το πώς να στήσεις το ελεγχόμενο περιβάλλον μιας καλοσχεδιασμένης επιχείρησης αρπαγής.
Ελεγχόμενο περιβάλλον που αρχικά στήθηκε για να κρατήσει υπό έλεγχο το μηδενικό budget, μιας παραγωγής που έστησε ο J Blakeson, για να σπάσει την κατάρα του να είναι σταμπαρισμένος ως σεναριογράφος, από την εποχή που τέλειωσε το σχολείο και βγήκε στην κινηματογραφική πιάτσα της Αγγλίας, με μερικές μικρού μήκους παραμάσχαλα, μια έφεση και μια απέχθεια στο γράψιμο, κληρονομημένες κι οι δυο απ’ τον σεναριογράφο πατέρα του, και όνειρα και φιλοδοξίες να γίνει μέγας σκηνοθέτης, φιλοδοξίες τυπικές και χαρακτηριστικές της νιότης των 20κάτι τότε ετών του. Νιότη και συνοδευτικός ενθουσιασμός, που πανικόβαλαν όποιον παραγωγό συναντούσε όποιο απ’ τα σενάρια γεννούσε ο Blakeson, σενάρια που κατέληγαν σε άλλους, πιο δοκιμασμένους και ελεγχόμενους σκηνοθέτες, αφήνοντας τον ίδιο μακριά απ’ την κάμερα και με μόνο εργαλείο, πάλι τη γραφομηχανή, σε μια εποχή χωρίς ψηφιακές κάμερες και Final Cut Pro. Και μιας και τα πράγματα άλλαξαν, ο Blakeson, που στο μεταξύ ανέβασε και το προφίλ του γράφοντας το σενάριο για το The Descent: Part 2 (2009), είπε να φτιάξει ένα project που να μπορεί να γυρίσει μόνος του, χρησιμοποιώντας ελάχιστα σκηνικά, διαμορφωμένα με τρόπο που να μην επηρεάζονται απ’ την ώρα (και το φως) της μέρας, σε μια πλοκή βασισμένη στον άξονά της κι όχι στο πλήθος των ερμηνευτών της, και εμποτισμένη με το πάθος του για ταινίες που δείχνουν έξυπνους ανθρώπους να προδίδονται όχι απ’ την προχειρότητα αυτών που τους έγραψαν, αλλά από την εξυπνάδα των ανταγωνιστών τους. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιστορία της Alice Creed, ένα θρίλερ που θα μπορούσες εύκολα να το δεις σε θεατρική σκηνή, μ’ ένα σενάριο που έφερε από μόνο του τα δυνατά ονόματα που βλέπεις στην οθόνη, να δίνουν ηλεκτρισμό σε μια ιστορία που περιγράφεται υποδειγματικά τιγκαρισμένη στην ένταση και τις απανωτές ανατροπές, και αν θέλεις και κάτι ακόμα, έβγαλε απ’ το μηδαμινό της budget, σχεδόν μισό εκατομμύριο λίρες στην πατρίδα της. Δεν το λες και λίγο.
Ελεγχόμενο περιβάλλον που αρχικά στήθηκε για να κρατήσει υπό έλεγχο το μηδενικό budget, μιας παραγωγής που έστησε ο J Blakeson, για να σπάσει την κατάρα του να είναι σταμπαρισμένος ως σεναριογράφος, από την εποχή που τέλειωσε το σχολείο και βγήκε στην κινηματογραφική πιάτσα της Αγγλίας, με μερικές μικρού μήκους παραμάσχαλα, μια έφεση και μια απέχθεια στο γράψιμο, κληρονομημένες κι οι δυο απ’ τον σεναριογράφο πατέρα του, και όνειρα και φιλοδοξίες να γίνει μέγας σκηνοθέτης, φιλοδοξίες τυπικές και χαρακτηριστικές της νιότης των 20κάτι τότε ετών του. Νιότη και συνοδευτικός ενθουσιασμός, που πανικόβαλαν όποιον παραγωγό συναντούσε όποιο απ’ τα σενάρια γεννούσε ο Blakeson, σενάρια που κατέληγαν σε άλλους, πιο δοκιμασμένους και ελεγχόμενους σκηνοθέτες, αφήνοντας τον ίδιο μακριά απ’ την κάμερα και με μόνο εργαλείο, πάλι τη γραφομηχανή, σε μια εποχή χωρίς ψηφιακές κάμερες και Final Cut Pro. Και μιας και τα πράγματα άλλαξαν, ο Blakeson, που στο μεταξύ ανέβασε και το προφίλ του γράφοντας το σενάριο για το The Descent: Part 2 (2009), είπε να φτιάξει ένα project που να μπορεί να γυρίσει μόνος του, χρησιμοποιώντας ελάχιστα σκηνικά, διαμορφωμένα με τρόπο που να μην επηρεάζονται απ’ την ώρα (και το φως) της μέρας, σε μια πλοκή βασισμένη στον άξονά της κι όχι στο πλήθος των ερμηνευτών της, και εμποτισμένη με το πάθος του για ταινίες που δείχνουν έξυπνους ανθρώπους να προδίδονται όχι απ’ την προχειρότητα αυτών που τους έγραψαν, αλλά από την εξυπνάδα των ανταγωνιστών τους. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιστορία της Alice Creed, ένα θρίλερ που θα μπορούσες εύκολα να το δεις σε θεατρική σκηνή, μ’ ένα σενάριο που έφερε από μόνο του τα δυνατά ονόματα που βλέπεις στην οθόνη, να δίνουν ηλεκτρισμό σε μια ιστορία που περιγράφεται υποδειγματικά τιγκαρισμένη στην ένταση και τις απανωτές ανατροπές, και αν θέλεις και κάτι ακόμα, έβγαλε απ’ το μηδαμινό της budget, σχεδόν μισό εκατομμύριο λίρες στην πατρίδα της. Δεν το λες και λίγο.
Previously on Movies for the Masses: Animal Kingdom (2010): Trailer ιστορίας εγκλήματος
Låt den Rätte Komma In (2008): Ματωμένο trailer
Δες/Κρύψε το redband clip
Αναμφισβήτητα πια το φανταστικό φιλμ της χρονιάς, πριν καν αρχίσει να προβάλλεται στις σουηδικές, νορβηγικές και (κάποιες) αμερικάνικες αίθουσες αυτή τη βδομάδα, το βαμπιρικό ρομάντζο του Tomas Alfredson απέκτησε στα τέλη της προηγούμενης και κόκκινο trailer, με ολοκληρωμένες τις μοβόρες σκηνές του προ δεκαπενθημέρου πράσινου, που πρόσφεραν βορά στο κοινό των διαδιχτύων οι φίλοι του verbal με τις σάπιες ντομάτες.
Το Let the Right One In (2008), που οι Αμερικάνοι θεωρούν δεδομένο τουλάχιστο από το Lost Boys (1987) και μετά ότι καταλαβαίνεις τι σημαίνει ο τίτλος του (και αν όχι, υπαινιγμούς θα βρεις μόνο στο διεθνές trailer), ξεκίνησε φυσιολογικά από το Göteborg και έδειξε πρώτη φορά τα δόντια του με το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Rotterdam στις αρχές της χρονιάς. Αλλά ήταν στην αγορά του Βερολίνου κάτι μέρες αργότερα που άφησε ξερούς όσους το πέτυχαν, με αποτέλεσμα να ψιθυρίζεται ταινία του φεστιβάλ με σήμα την αρκούδα στους υποψιασμένους κύκλους, η (σουηδική) EFTI να του αφήνει μήνες και εποχές (από τη σχεδιασμένη αρχικά ανοιξιάτικη έξοδό του) για να πάρει φωτιά, κι εγώ να πικάρω τον cinemad που μου έλεγε ότι δε το πήρε χαμπάρι. Με σημαντικότερους σταθμούς ενδιάμεσα, το Tribeca όπου ο Alfredson παρέλαβε τα $25 χιλιάρικα του μεγάλου βραβείου από τα χέρια του Robert De Niro σα να του το έδινε στις Κάνες, και το Fantasia του Montreal όπου πήρε ότι υπήρχε, το φιλμ έκανε το γύρο του πλανήτη πριν καταλήξει να κάνει τους geeks να παραληρούν σαν καλύτερη τρομοταινία του Fantastic Fest του AICN και να τιμηθεί με το Méliès d'Or των ευρωπαϊκών διοργανώσεων του χώρου στο Sitges.
Η παραγωγή έχει πια διανομή "σχεδόν σε όλες τις ηπείρους" (στην Ανταρκτική ακόμα το σκέφτονται προφανώς) και η εμπλοκή του J.J. Abrams από νωρίς κατέληξε στο να σκηνοθετεί το (αμερικάνικο) remake ο Matt Reeves του Cloverfield (2008), παρόλο που η (βρετανική) Hammer είχε τσιμπήσει τα σχετικά δικαιώματα, και παρά τις αντιρρήσεις του πρώτου σκηνοθέτη. Η Σουηδία έχασε την ευκαιρία να έχει φιλμ που να ξεχωρίζει στον φετινό πανικό από ξενόγλωσσες συμμετοχές στα Oscar®, επιλέγοντας το δεινοσαυρικό (που θα 'λεγε κι ο Bergman) Maria Larssons Eviga Ögonblick (2008) του Jan Troell, όμως ο Guillermo del Toro δεν έχασε αυτή να σπονσονάρει ακόμα ένα αξιόλογο του χώρου σαν "τόσο εκλεπτυσμένο, στοιχειωτικό και ποιητικό όσο πρόκειται ποτέ να δεις".
Το Let the Right One In (2008), που οι Αμερικάνοι θεωρούν δεδομένο τουλάχιστο από το Lost Boys (1987) και μετά ότι καταλαβαίνεις τι σημαίνει ο τίτλος του (και αν όχι, υπαινιγμούς θα βρεις μόνο στο διεθνές trailer), ξεκίνησε φυσιολογικά από το Göteborg και έδειξε πρώτη φορά τα δόντια του με το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Rotterdam στις αρχές της χρονιάς. Αλλά ήταν στην αγορά του Βερολίνου κάτι μέρες αργότερα που άφησε ξερούς όσους το πέτυχαν, με αποτέλεσμα να ψιθυρίζεται ταινία του φεστιβάλ με σήμα την αρκούδα στους υποψιασμένους κύκλους, η (σουηδική) EFTI να του αφήνει μήνες και εποχές (από τη σχεδιασμένη αρχικά ανοιξιάτικη έξοδό του) για να πάρει φωτιά, κι εγώ να πικάρω τον cinemad που μου έλεγε ότι δε το πήρε χαμπάρι. Με σημαντικότερους σταθμούς ενδιάμεσα, το Tribeca όπου ο Alfredson παρέλαβε τα $25 χιλιάρικα του μεγάλου βραβείου από τα χέρια του Robert De Niro σα να του το έδινε στις Κάνες, και το Fantasia του Montreal όπου πήρε ότι υπήρχε, το φιλμ έκανε το γύρο του πλανήτη πριν καταλήξει να κάνει τους geeks να παραληρούν σαν καλύτερη τρομοταινία του Fantastic Fest του AICN και να τιμηθεί με το Méliès d'Or των ευρωπαϊκών διοργανώσεων του χώρου στο Sitges.
Η παραγωγή έχει πια διανομή "σχεδόν σε όλες τις ηπείρους" (στην Ανταρκτική ακόμα το σκέφτονται προφανώς) και η εμπλοκή του J.J. Abrams από νωρίς κατέληξε στο να σκηνοθετεί το (αμερικάνικο) remake ο Matt Reeves του Cloverfield (2008), παρόλο που η (βρετανική) Hammer είχε τσιμπήσει τα σχετικά δικαιώματα, και παρά τις αντιρρήσεις του πρώτου σκηνοθέτη. Η Σουηδία έχασε την ευκαιρία να έχει φιλμ που να ξεχωρίζει στον φετινό πανικό από ξενόγλωσσες συμμετοχές στα Oscar®, επιλέγοντας το δεινοσαυρικό (που θα 'λεγε κι ο Bergman) Maria Larssons Eviga Ögonblick (2008) του Jan Troell, όμως ο Guillermo del Toro δεν έχασε αυτή να σπονσονάρει ακόμα ένα αξιόλογο του χώρου σαν "τόσο εκλεπτυσμένο, στοιχειωτικό και ποιητικό όσο πρόκειται ποτέ να δεις".
Previously on Movies for the Masses: The Unborn (2009): Trailer εξορκισμού