Θα έχει κλείσει σχεδόν χρόνο όταν καταφέρει να βγει στις αμερικάνικες αίθουσες, όμως το Get Low (2009), που ετοιμάζει την έξοδό του στις 30 Ιουλίου και ντεμπουτάρισε το καινούριο του trailer τη προηγούμενη βδομάδα, έρχεται έχοντας μαζέψει δάφνες απ’ τα σημαντικότερα των φεστιβάλ του καλλιτεχνικού κυκλώματος, ξεκινώντας με αποκαλυπτήρια στο περσινό φεστιβάλ του Toronto, όπου και κέρδισε ενθουσιώδη σημειώματα κι ενδιαφέρον τάξης του Κυνόδοντα (2009) κι εξασφαλίζοντας λίγο αργότερα τη διανομή του απ’ τη Sony Pictures Classic (σε μια ζόρικη χρονιά για τους ανεξάρτητους), ενώ συνέχισε με σταθμούς όπως το Sundance όπου επιβεβαιώθηκε απ’ όσους κριτικούς το είχαν χάσει στον Καναδά, το SXSW και το Tribeca που διεύρυναν το buzz του στην αμερικάνικη art-house αγορά και το Εδιμβούργο πριν μια βδομάδα, όπου πέρασε και σε εδάφη ευρωπαϊκά, κερδίζοντας το βραβείο κοινού. Βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Felix “Bush” Breazeale, ενός ερημίτη μιας κάποιας επαρχιακής κωμόπολης, που αποφάσισε να κάνει την κηδεία του σαν πάρτι, όσο ήταν ακόμα ζωντανός, για να προλάβει να τη χαρεί (και να ξεκαθαρίσει και κάτι φήμες σχετικά με την ξαφνική απόσυρσή του απ’ την υπόλοιπη κοινωνία, σύμφωνα με το trailer), η ταινία είναι η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Aaron Schneider, διευθυντή φωτογραφίας με σχεδόν αποκλειστικά τηλεοπτική πείρα, οπότε μπορείς να καταλάβεις από που πηγάζουν οι αντιρρήσεις όσων διακρίνουν υπερβολικό και στημένο στιλιζάρισμα, όμως ακόμα και την απειρία του σκηνοθέτη του, κατάφερε προφανώς να καλύψει το σούσουρο που προκάλεσε η ερμηνεία του Robert Duvall στο ρόλο με το μούσι, σούσουρο που τον έβλεπε φαβορί για τα περασμένα Όσκαρ, αν η ταινία του είχε καταφέρει να βγει να διαγωνιστεί. Κι αν και η SPC τον κράτησε εκτός κούρσας, γιατί είχε και τα μούσια του Christopher Plummer να σπρώξει (με το The Last Station (2009)), ε φέτος θα τον ξαμολήσει να κυνηγήσει την έβδομη υποψηφιότητά του, για το δεύτερό του αγαλματάκι. Κι ίσως δεις βέβαια και τον Bill Murray να τον σιγοντάρει στις λίστες των δευτεραγωνιστών, για να 'χει κι η ταινία ένα βάρος ερμηνειών.

Σωφρονιστικός υπάλληλος φιλοδοξεί να γίνει Marlon Brando όσο συντηρεί οικογένεια από αυτές που τα ψέματα τη φέρνουν πιο κοντά.Αρκετές από τις δυσλειτουργικές καταστάσεις που πατεντάρισε ο αμερικάνικος ανεξάρτητος πριν καναδυό δεκαετίες μπορείς πια να τις παίξεις μόνο for laughs, όμως ο Raymond De Felitta που αποφοιτούσε εκείνη τη εποχή από το AFI φαίνεται να ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση, να κόβει κομμάτι από το τηλεοπτικό ψωμοτύρι και να το αντιμετωπίζει με μια indie διάθεση προσπαθώντας να του προσδώσει σοβαρότητα και, κυρίως, νόημα, μια διαδικασία που από το ξεκίνημα ακόμα κοπανάει σε επισημασμένα με μεγάλες κίτρινες προειδοποιητικές πινακίδες αδιέξοδα, σαν το οδικό στο τέλος του οποίου ζει η οικογένεια του City Island (2010). Παρολαυτά, ο δημιουργός δε τρακάρει ακριβώς μετωπικά με τη παπάρα σε κανένα σημείο, τουλάχιστο όχι τόσο μετωπικά όσο σε προϊδεάζει ο εισαγωγικός εκτός οθόνης μονόλογος του Andy Garcia για το.. City Island, μια περιοχή του Bronx στη Νέα Υόρκη και μια εισαγωγή που νόμιζες ότι είχες αφήσει πίσω στις εκθέσεις που γράφαν οι κουμπούρες στο δημοτικό. Το φιλμ ξοδεύει αρκετό χρόνο στο να συστήσει τους sitcom χαρακτήρες του, ώστε να σε απαλλάξει από το να περιμένεις αυτόματα laughing track σε κάθε ατάκα και να δώσει αέρα στο ταλέντο των πρωταγωνιστών, ενώ βλεφαρίζει λιγάκι και προς ανώμαλα βίτσια από αυτά που ο Todd Solondz θα έκανε παρακμιακά ουμανιστικά συγκλονιστικά, βάζοντας τον πιτσιρικά Ezra Miller να παθιάζεται με το να ταΐζει χοντρές, έστω κι αν η συγκεκριμένη υποπλοκή μένει στην αγαθοσύνη, δε πάει πουθενά, και δεν επηρεάζει καμιά άλλη. Τουλάχιστο ο χαρακτήρας του Miller έχει έτσι μια συνέπεια, πράγμα που δε μπορείς να πεις για κανέναν άλλο του φιλμ, ειδικά της Julianna Margulies (με μαλλί και αϊλάινερ σκίσε με τώρα soccer mom) που τη μια βάζει τις φωνές στον άντρα της άμα της πει να φτιάξει κάνα φαΐ της προκοπής και από την άλλη δε τολμάει να τον αντιμετωπίσει για τίποτα ελάχιστα πιο σημαντικό, με δικαιολογία τη συναισθηματική ανισορροπία, κυριότερο χαρακτηριστικό όλων των γυναικών σύμφωνα με τις ατάκες του σεναρίου (και όχι μόνο βέβαια).

Ο De Felitta δεν έχει άλλη επιλογή από το να κλείσει διευθετώντας όλες τις μικροπαρεξηγήσεις τις οποίες θεατρίνισε σε ψιλο-υστερικό βαθμό στη πορεία, και δε μπορεί παρά να το κάνει θεατρινίστικα, χωρίς να μπορείς εσύ να πεις ότι δε κάνει μια προσπάθεια να πιάσει ένα στιλ δημοφιλούς θεάματος του Broadway. Στο ενδιάμεσο ακουμπάει το θεατρίνισμα και σαν.. επάγγελμα, με πλάνα αλλού υπέροχα διεισδυτικά κι αλλού (ακόμα και στην ίδια σκηνή) ερασιτεχνικά πομπώδη, πλάνα που τελικά μοιάζουν κάλεσμα για ανθρώπους του χώρου να τσοντάρουν στη παραγωγή (καμιά δεκαριά το έκαναν), χωρίς να πάνε και πολύ παραπέρα από όσα παρέλειπαν σα τετριμμένα όλοι οι σχετικοί (i.e. φιλόδοξων συνεπιβατών του Θέσπιδος) χαρακτήρες στα σίριαλ από τα 80s ακόμα. Μαγικά, για δεύτερη φορά μετά το Two Family House (2000) του ίδιου, αυτός ο αχταρμάς δουλεύει, ο De Felitta συμπαθεί όλους τους ανθρώπους της ευρύτερης ιταλικής μεταναστευμένης μειονότητας που κόλλησε για να βγάλει το ζευγάρι των ηρώων του, οι ηθοποιοί του έχουν τη θέληση να παίξουν και την άνεση να δίνουν ότι τόνο τους κατέβει στις ερμηνείες τους, το κοινό διασκεδάζει όπως δείχνει και το βραβείο του στο περσινό Tribeca.

Μοντέλα, ηθοποιός, φιλόδοξη σκηνοθέτρια, ερασιτέχνισσα σεναριογράφος, πρωτάρα ζωγράφος, περιστασιακή στριπτιτζού, 24χρονη, παλιά πρώην του Jack Nicholson, παλιότερη συμμαθήτρια της Alexis Dziena, το It girl της Tribeca, η Paz de la Huerta, καταλαβαίνεις ότι ειδικεύεται σε ρόλους χωρίς λόγια και χωρίς ρούχα ακόμα κι αν δεν έχεις δει ας πούμε το Anamorph (2007) του Henry Miller όπου αυτή ήταν και κυριολεκτικά η περιγραφή της συμμετοχής της. Η τσούλα των faux hippies στο Tripper (2006), η λεσβία του τρίου στο Guitar (2008), η πιο σεξομανής των σεξομανών στο Choke (2008), έχει γράψει στο βιογραφικό της και ταινίες με δυο λέξεις στον τίτλο που μόνες τους είναι περισσότερες από όλες της γαμοσυλλογής της Paz Vega και, κρίνοντας από τις απανωτές γυμνές φωτογραφίσεις της τελευταία, ετοιμάζεται για.. μεγάλα πράγματα φέτος, με αρχή το Limits of Control (2009) του Jim Jarmusch που είχε κάνει υπέρλαμπρη λολίτα και τη Dziena αν θυμάσαι, και συνέχεια το Enter the Void (2009) του Gaspar Noé που ειδικεύεται στα πισωκολλητά όπως ξέρεις. Οι φωτογραφίες από το γαλλικό Playboy του Φεβρουαρίου έσκασαν μύτη επιτέλους online αυτή τη βδομάδα, ενώ νωρίτερα εμφανίστηκαν οι πιο μεγάλες γενικά για το Purple Magazine Άνοιξης/Καλοκαιριού.

Το remake του Låt den Rätte Komma In (2008) είχε κρατήσει χρόνο προβολής στο Hall H το σαββατοκύριακο, και από τα ξημερώματα έχει και trailer, κομμένο από την αμερικάνικη διανομή του, να προβάλλεται στο Facebook, πρασινο- ή κοκκινοκόρδελο ανάλογα με την ηλικία σου.

Η διανομή του Let Me In (2010) δεν είναι ακριβώς αταλάντευτη, τα δικαιώματα είχε η Overture, ακόμα μια από τις ανεξάρτητες που χτύπησε η κρίση των τελευταίων χρόνων, η οποία απορροφήθηκε από τη Relativity σχεδόν πριν προλάβουν να εμφανιστούν οι αναφορές ότι έψαχνε (η Overture) για συνεταίρους στη προώθηση των ταινιών της. Και αυτό είναι μάλλον το σημαντικότερο που μπορείς να πεις για μια παραγωγή που σίγουρα έχει μόνο εμπορικό λόγο ύπαρξης, από την ώρα που η Hammer είχε αγοράσει τα δικαιώματα για remake στο προπέρσινο Tribeca, πριν καν το πρωτότυπο βγει σε καμιά αίθουσα. Τα επιχειρήματα ένθεν και ένθεν είναι σχετικά αλλοπρόσαλλα, η αναδημιουργία της ταινίας (και η μη δημιουργία νέας, βασισμένης στο βιβλίο του John Ajvide Lindqvist) εξόργισε όλο το σχετικό κόσμο, αλλά ο σχετικός κόσμος θα εξοργίζονταν έτσι κι αλλιώς, και όλο το πανηγύρι επικεντρώνεται στη προσπάθεια της παραγωγής να πείσει πως είναι.. καλλιτεχνικά ξεπουλημένη. Πράγμα στο οποίο φαίνεται να πετυχαίνει, με την έμφαση στο φαίνεσθαι, το σενάριο (τουλάχιστο στα πρώτα drafts του) είναι κυριολεκτική αντιγραφή με πρόσθετα κάποια εφετζίδικα (και πολύ πιθανά ακριβά για τους Σουηδούς) κομμάτια της νουβέλας, τα πλάνα φαίνονται εξίσου πανομοιότυπα αλλά παίζουν φυσικά πιο κοντά σε αισθητική τυπικής χοροριάς. Και στις λεπτομέρειες είναι βέβαια η διαφορά, στον τρόπο με τον οποίο το νέο σενάριο μετατρέπει κάθε σκηνή ώστε να προοιωνίζεται κακά (και να μη βγάζει νόημα), τρόπο εξωφρενικό που τον αισθάνεσαι στο στομάχι σου και στα trailer, χωρίς να χρειάζεσαι το μαύρισμα της οθόνης ανά μισό δευτερόλεπτο.

Τον τρίτο Spider-Man ψάχνουν όλοι να βρουν στο δίκτυο, σύμφωνα με το Blockbuster Buzz των αναζητήσεων του Yahoo! που εκδόθηκε πριν λίγο. Πολύ πιθανό να είναι τα εκατομμύρια των Κινέζων που αγόρασαν ντιβιντί με αραχνιασμένα εξώφυλλα και βρήκαν μέσα οτιδήποτε από Ghost Rider (2007) μέχρι τρίχες του Nicolas Cage.Από αύριο πάντως και για ολόκληρη τη βδομάδα, όλο το Manhattan θα είναι μαυροφορεμένο αφού ο Δήμος της Νέας Υόρκης παρέδωσε τα κλειδιά της πόλης στη Sony στα πλαίσια της προσπάθειας που κάνει τελευταία να φέρει τουρίστες προς τα εκεί, υποθέτω (τους Κινέζους που είπαμε, προφανώς). Αύριο επίσης κλείνει και ο γύρος του κόσμου με πρεμιέρες της ταινίας που είχε ξεκινήσει από το Τόκιο πριν δυο βδομάδες. Και κλείνει με τη πιο επίσημη πρώτη στα πλαίσια του φεστιβάλ της Tribeca, που παρέδωσε κι αυτό γη και ύδωρ στους αραχνοκέφαλους, έχοντας ανακαλύψει εσχάτως ότι αποστολή του από την αρχή ήταν να βγάζει λεφτά (για την ανοικοδόμηση της περιοχής των Πύργων --που είχαν σβηστεί τελευταία στιγμή για τη δεύτερη έξοδο του Ανθρώπου-Αράχνη στις αίθουσες αν θυμάσαι).

Ξαναματαχιλιόπαμε ότι πραγματικά πρώτοι στο ενδιαφέρον των διχτυάνθρωπων, όπως βλέπουμε καθημερινά στις αναζητήσεις των Μαζών, είναι οι Transformers (2007) του Michael Bay (και του Steven Spielberg). Και μάλλον συγκυριακά βρέθηκαν στο #2 αφού ανοίγουν στις 4 Ιουλίου. Και είναι πραγματικά να απορείς γιατί μπαίνουν τόσοι στον κόπο να τους ψάξουν, αφού όποια μέρα και σε όποια σελίδα να προσγειωθείς στο δίκτυο όλο και κάτι για τους τεράστιους χαμαιλεοντικούς ρομποτοειδείς εξωγήινους θα διαβάσεις (για το πόσο φλογερά είναι τα χείλη τους και πόσο δεν θα είναι στη ταινία, για παράδειγμα).

Κατά τα άλλα οι τρίτοι Πειρατές της Καραϊβικής (#4) σίγουρα έχουν ενδιαφέρον, όπως ανακάλυψε μάλλον τυχαία η Disney μετά το πρώτο featurette που είχε βγεί στο νορβηγικό MSN για να το λινκάρουν όλα τα διαδίχτυα και να πνιγούν στη συνέχεια από παρόμοια που προβάλλει η ποντικοεταιρεία στα κανάλια της. Ενώ το Ρατατούι της (#19), παρόλο που φαίνεται παραπάνω από άψογο στις Μάζες, δεν έχει ούτε σαν τίτλος ούτε σαν (υπονομο)χαρακτήρας μεγάλη ανταπόκριση, όπως βαρεθήκαμε να το λέμε κι αυτό. Έτσι το 9λεπτο preview που πολυδιαφημίζεται ότι θα ανέβει τη Τρίτη, μόνο μια σύντομη αρχή στη προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος μπορείς να το πεις. Και τι κάνει ο τέταρτος Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει στο #16 ενώ ακόμα μαζεύει θεατές και η Fox έχει χεστεί από την ανταπόκριση, και το DOA: Dead or Alive (2006) στο #10 ενώ όλοι έχουν κατεβάσει το ντιβιντί από το χειμώνα και οι Weinsteins αγωνίζονται να μη βάλουν λουκέτο, μη ρωτάς εμένα.

Ο Όσκαρ ερωτεύεται την Έλι. Είναι και οι δύο παιδιά. Αλλά εκείνη είναι και βαμπίρ.Συνάντησα τον Σουηδό σκηνοθέτη Tomas Alfredson τον περασμένο Νοέμβρη στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Με μια απλότητα σχεδόν αφελή, μου δήλωνε πως δεν είναι γνώστης του είδους των ταινιών τρόμου ή πως δε χρειάστηκε καν να παρακολουθήσει παλαιότερα φιλμ που καταπιάνονται με τον βαμπιρικό μύθο για να μπει στο κλίμα και να γυρίσει το Άσε το Κακό να Μπει (2008). Και τώρα εγώ, έχοντας παρακολουθήσει το Κακό τουλάχιστον τέσσερις φορές (μέχρι σήμερα...), εξακολουθώ να σαστίζω στην ιδέα πως αυτός ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός μιας ταινίας που όχι απλά σφραγίζει ή "αναθεωρεί" ένα ολόκληρο φιλμικό είδος αλλά και τοποθετείται ήδη ανάμεσα στην εκλεκτή λίστα των σημαντικότερων όλων των εποχών, τρόμου ή μη!

Παραδόξως, η ταινία του Alfredson αποκτά τη φιλμική ταμπέλα του "τρόμου" απλά και μόνο επειδή ένα από τα δωδεκάχρονα παιδιά - πρωταγωνιστές της τυγχάνει να πίνει αίμα για να επιβιώσει... Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα έργο άκρατου ρομαντισμού και ευαισθησίας, τόσο πολυεπίπεδο στην ανάγνωση, που σε υποχρεώνει να εισέλθεις μέσα του ξανά και ξανά για ν' αποκρυπτογραφήσεις όλο και περισσότερα τα μυστικά του, ξεκινώντας από ένα πικρό σχόλιο για το "απέθαντο" της πρώτης αγάπης, για να φτάσει ως το πιο controversial layer της ιστορίας του, η οποία μας διδάσκει με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο πως... ο έρως φύλα δεν κοιτά. Τα πάντα σε τούτο το φιλμ είναι δομημένα και εκτελεσμένα στην εντέλεια. Η σε κάθε τομέα λεπτομερής αναπαράσταση του συνοικιακού τοπίου της Στοκχόλμης του 1982, οι --μέσα κι έξω-- αντιθέσεις των δύο βασικών ηρώων, τα παγωμένα (σαν από freeze frame) καδραρίσματα του οπερατέρ Hoyte Van Hoytema που τονίζουν τη μοναχικότητα του αστικού περιβάλλοντος, οι διεισδυτικά λυρικές συνθέσεις του Johan Söderqvist, μια έρπουσα και τόσο θανατερή αντίληψη του χιούμορ, ο σεβασμός σε κώδικες της βαμπιρικής μυθολογίας, τα σεναριακά χρωμοσώματα της αμφιβολίας πάνω στο ταμπού ζήτημα της σεξουαλικότητας και, φυσικά, οι δίχως επιτήδευση καθοδήγησης ερμηνείες των δύο παιδιών.

Χωρίς περαιτέρω φλυαρίες και κοσμητικά, το πρώτο πραγματικό αριστούργημα της τρέχουσας σεζόν σας χτυπά την πόρτα. Ανοίξτε διάπλατα.

Με τις απουσίες του Υπουργού Πολιτισμού, του προέδρου και του αντιπροέδρου του ΕΚΚ και του Προέδρου του Φεστιβάλ που λείπει ταξίδι για δουλειές, επισήμως να αποτελούν τυχαίες ατυχείς συγκυρίες, αλλά σε ελεύθερη ερμηνεία να είναι και τόσο ενδεικτικές της ατάκτου φυγής ως αγαπημένης αντίδρασης των φορέων όταν μέλει να έρθουν αντιμέτωποι με (έστω κάποιους απ’) αυτούς που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υποστηρίζουν, προστατεύουν και διευκολύνουν, όσο ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί στο σκορπιοχώρι της ελληνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας (ή οικοτεχνίας, αν προτιμάς), είναι και τα μόνιμα παράπονα περί της δια νόμου εκβιαστικής απαίτησης συμμετοχής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης απ’ όσες ελληνικές ταινίες θέλουν να είναι υποψήφιες για τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και η επωδός για την επί πενηνταετίας μη εφαρμογή του νόμου του 1,5% (επί των εσόδων των τηλεοπτικών σταθμών, το οποίο οφείλουν να διαθέτουν για την παραγωγή ελληνικών ταινιών) απ’ όποιον αυτόκλητο εκπρόσωπο της δημιουργικής κινηματογραφικής διαδικασίας βρει ευκαιρία να κράξει Το Κράτος, έλαβε χώρα η συνέντευξη τύπου του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παρουσία του Γενικού Γραμματέα του ΥΠΠΟ, που απ’ την καρέκλα που δεν έπιασε ο Μισέλ ντε Λιαπί, ευχήθηκε καλή επιτυχία στο Φεστιβάλ, και το έσκασε να προλάβει το φόρτο των εργασιών του, λίγο αφού έδωσε το λόγο στη Δέσποινα Μουζάκη, για να βγάλει, με θολό βλέμμα και σπασίματα στη φωνή, το καθιερωμένο κατατονικό λογύδριό της.

Όπως λέγαμε τις προάλλες και μπορείς να δεις στο πρόγραμμα που δημοσιεύεται σύντομα στο site της διοργάνωσης, το φεστιβάλ θα ανοίξει στις 14 του μήνα με την προβολή του βραβευμένου στη Βενετία, The Wrestler (του βραβευμένου και με Χρυσό Αλέξανδρο στο ντεμπούτο του, Darren Aronofsky), παρουσία της Evan Rachel Wood και θα κλείσει στις 24 με το πολυαναμενόμενα οσκαρικό Frost/Nixon απ’ το ομότιτλο θεατρικό. Στο ενδιάμεσο, εκτός απ’ την σε ειδική προβολή πρώτη παγκόσμια της Σκόνης του Χρόνου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, παρουσία του πρωταγωνιστή του, Willem Dafoe, στο διεθνές πρόγραμμα αίθουσες αναμένεται να ξεπουλήσουν το Rachel Getting Married του Jonathan Demme, το υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα και προτεινόμενο για Όσκαρ, ισραηλίτικο Waltz With Bashir, το αγαπημένο μας και βραβευμένο σε Tribeca, Sitges, και Εδιμβούργο μεταξύ άλλων, Låt den Rätte Komma In / Let the Right One In, το επίσης βραβευμένο στο Sitges, The Good, the Bad and the Weird, το υποψήφιο για Χρυσή Αρκούδα και βραβευμένο στο Sundance, Ballast, το ξανακομμένο Ashes of Time Redux του Wong Kar Wai, το Linha de Passe του Walter Sales και της Daniella Thomas, αλλά και η νέα ταινία των Ryan Fleck και Anna Boden, Sugar. Ακόμα περισσότερο, το Akires to Kame του τιμώμενου φέτος Takeshi Kitano και το W. του Oliver Stone, δύο μόνο απ’ τους σκηνοθέτες που θα παραστούν φέτος αυτοπροσώπως στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσουν masterclasses, η λίστα των οποίων περιλαμβάνει τους επίσης τιμώμενους αδερφούς Dardenne, τον Willem Daffoe, τον δις οσκαρούχο συνθέτη Santiago Santaolalla, τον Emir Kusturica που τον έχουμε πρόχειρο στη χώρα μας συχνά, και την οσκαρούχο σεναριογράφο της Juno (2007), Diablo Cody, μέλος της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Διαγωνιστικού, που στις δύο φετινές ελληνικές συμμετοχές του έχει το Without του Αλέξανδρου Αβράνα και τις Τρεις Στιγμές του Πέτρου Σεβαστίκογλου.

Σχεδόν διπλάσιος από πέρσι είναι ο αριθμός των ταινιών του ελληνικού προγράμματος στη μυθοπλασία, με 22 στο σύνολο κι 7 να έχουν ήδη προβληθεί (τον περασμένο Απρίλη η πιο πρόσφατη), με το Deep End (2007) να είναι μια απ’ αυτές που θα διαγωνιστούν για τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και το Ελληνοβελγολλανδοαμερικάνικο Κρυμμένα Μυστικά – Αθανασία του Πάνου Καρκανεβάτου, να είναι η μόνη απ’ τις φετινές με προγραμματισμένες εμπορικές προοπτικές, που είτε από σύμπτωση, είτε από ενδιαφέρον, είτε από άγνοια κινδύνου της σαλονικιώτικης ρετσινιάς, ασχολήθηκε να προλάβει τις διορίες και να εμφανιστεί τη σωστή χρονιά στο Φεστιβάλ. Στο φετινό Digital Wave η προκριματική επιτροπή από λιγότερες συμμετοχές πέρασε λιγότερες ταινίες, με τον βραβευμένο πέρσι Άγγελο Σπάρταλη του Μήλου Μέσα στο Κεφάλι σου να επιστρέφει με το Σύνδρομο της Χιονάτης και τον Ανέστη Χαραλαμπίδη να ανεβαίνει και στα βόρεια με το Ecce Momo! του, μετά τις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας. Εξαιρουμένης, πάντως, της πρώτης στα χρόνικα πλήρους ρετροσπεκτίβας στο έργο του Μάνου Ζαχαρία, σκηνοθέτη που άφησε το στίγμα του στο ρώσικο κινηματογράφο και είχε τιμηθεί και στο 45ο Φεστιβάλ, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του φετινού ελληνικού προγράμματος, φαίνεται να είναι το πιο καινούριο, με τίτλο Generation Next και στόχο να συστήσει στο κοινό, μέσω των (συνήθως βραβευμένων) μικρών τους μήκους, Έλληνες δημιουργούς που ξεκινούν, ετοιμάζουν, ή έχουν στα τελειώματα, τα μεγάλου μήκους ντεμπούτα τους, στα οποία, εύλογα, ποντάρουμε όλοι μας πολλά.