Πατέρας μικρής με οστεοποιό ινοδυσπλασία ανακαλύπτει ότι η νέα του καρδιά θυμάται ποιοι δολοφόνησαν τον δωρητή της.Σε παραγωγή της Scott Free των Ridley και Tony Scott, το Tell-Tale (2009) μοιάζει γραμμένο από τον μονταζιέρη όπως θα περίμενες από το σεναριακό credit στον Dave Callaham του Doom (2005) και των Horsemen (2009), όμως κουβαλάει αρκετό ταλέντο και μεράκι για να ξεχωρίζει υποδειγματικά ακόμα και έξω από τα αυστηρά όρια του τρομοχώρου (έκανε άλλωστε πρεμιέρα την άνοιξη στο Tribeca).

Το credit στον Edgar Allan Poe μέχρι και gimmick μπορείς να το πεις για τον Callaham, εφόσον η ιστορία έχει τόση σχέση με το Tell-Tale Heart όση και με οποιαδήποτε αρχετυπική μεταμόσχευσης στο είδος, όμως ο Michael Cuesta που δε τον προσέχουν τυχαία τα Indie Spirits όποτε κάνει ταινία, το έζησε πραγματικά, σε βαθμό να κάνει τα γυρίσματα στο Providence του Rhode Island όπου έμενε για κάποια χρόνια ο Poe. Η προσοχή στο σχεδιασμό της παραγωγής πάει πολύ παραπέρα από τις σύγχρονα γοτθικές τοποθεσίες, η επιλογή των χρωμάτων είναι.. καρδιακή και ο ήχος και ο ρυθμός των σκηνών παίζουν συνέχεια στους χτύπους της (σε βαθμό που να δέχεσαι ότι κάποιοι θεατές δεν αντέχουν), ο Cuesta έχει και συνέχεια τα μάτια του στον πρωταγωνιστή του, κι αυτός, με τη βοήθεια και έξυπνων αλλαγών στο makeup, υποκρίνεται πειστικά τον άνθρωπο που σπάει η καρδιά του. Άγνωστο αν από συνειδητή επιλογή, τεχνική αδυναμία ή βαθύ κόψιμο, η σκηνοθεσία αποφεύγει αρχικά τη γραφική βία με αποτέλεσμα να προσομοιώνει και το χάσιμο του ελέγχου από τον ήρωα και (σε συνδυασμό με το ότι κατά τα άλλα τον παρακολουθείς διαρκώς) να την εμπιστεύεσαι ολοκληρωτικά στο να σε βάζει στη θέση του χωρίς τρικ, πράγμα και εξαιρετικά Poe-ικό και ιδιαίτερα σπάνιο πια στις περισσότερες χοροριές και όχι μόνο. Από τη τυφλή εμπιστοσύνη χάνεις και κάτι τυφλές στροφές που παίρνει η ιστορία γύρω από τον ντεντέκτιβ που ερευνάει την υπόθεση, κρατάς κυρίως το ανακουφιστικό (απλά γιατί έρχεται) και προσγειωτικό (γιατί σαρκάζει τη κουφή κατάσταση) χιούμορ του, και ηρεμείς μαζί με το βηματισμό και τη καρδιά όσο περισσότερο αυτή βουτάει στο αίμα. Στο φόντο παίζει και Lena Headey, και ρομάντζο και δράμα σχεδόν απόλυτα τίμιο, τουλάχιστο στη παρουσίασή του.

Ο Όσκαρ ερωτεύεται την Έλι. Είναι και οι δύο παιδιά. Αλλά εκείνη είναι και βαμπίρ.Συνάντησα τον Σουηδό σκηνοθέτη Tomas Alfredson τον περασμένο Νοέμβρη στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Με μια απλότητα σχεδόν αφελή, μου δήλωνε πως δεν είναι γνώστης του είδους των ταινιών τρόμου ή πως δε χρειάστηκε καν να παρακολουθήσει παλαιότερα φιλμ που καταπιάνονται με τον βαμπιρικό μύθο για να μπει στο κλίμα και να γυρίσει το Άσε το Κακό να Μπει (2008). Και τώρα εγώ, έχοντας παρακολουθήσει το Κακό τουλάχιστον τέσσερις φορές (μέχρι σήμερα...), εξακολουθώ να σαστίζω στην ιδέα πως αυτός ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός μιας ταινίας που όχι απλά σφραγίζει ή "αναθεωρεί" ένα ολόκληρο φιλμικό είδος αλλά και τοποθετείται ήδη ανάμεσα στην εκλεκτή λίστα των σημαντικότερων όλων των εποχών, τρόμου ή μη!

Παραδόξως, η ταινία του Alfredson αποκτά τη φιλμική ταμπέλα του "τρόμου" απλά και μόνο επειδή ένα από τα δωδεκάχρονα παιδιά - πρωταγωνιστές της τυγχάνει να πίνει αίμα για να επιβιώσει... Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα έργο άκρατου ρομαντισμού και ευαισθησίας, τόσο πολυεπίπεδο στην ανάγνωση, που σε υποχρεώνει να εισέλθεις μέσα του ξανά και ξανά για ν' αποκρυπτογραφήσεις όλο και περισσότερα τα μυστικά του, ξεκινώντας από ένα πικρό σχόλιο για το "απέθαντο" της πρώτης αγάπης, για να φτάσει ως το πιο controversial layer της ιστορίας του, η οποία μας διδάσκει με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο πως... ο έρως φύλα δεν κοιτά. Τα πάντα σε τούτο το φιλμ είναι δομημένα και εκτελεσμένα στην εντέλεια. Η σε κάθε τομέα λεπτομερής αναπαράσταση του συνοικιακού τοπίου της Στοκχόλμης του 1982, οι --μέσα κι έξω-- αντιθέσεις των δύο βασικών ηρώων, τα παγωμένα (σαν από freeze frame) καδραρίσματα του οπερατέρ Hoyte Van Hoytema που τονίζουν τη μοναχικότητα του αστικού περιβάλλοντος, οι διεισδυτικά λυρικές συνθέσεις του Johan Söderqvist, μια έρπουσα και τόσο θανατερή αντίληψη του χιούμορ, ο σεβασμός σε κώδικες της βαμπιρικής μυθολογίας, τα σεναριακά χρωμοσώματα της αμφιβολίας πάνω στο ταμπού ζήτημα της σεξουαλικότητας και, φυσικά, οι δίχως επιτήδευση καθοδήγησης ερμηνείες των δύο παιδιών.

Χωρίς περαιτέρω φλυαρίες και κοσμητικά, το πρώτο πραγματικό αριστούργημα της τρέχουσας σεζόν σας χτυπά την πόρτα. Ανοίξτε διάπλατα.

Μοντέλα, ηθοποιός, φιλόδοξη σκηνοθέτρια, ερασιτέχνισσα σεναριογράφος, πρωτάρα ζωγράφος, περιστασιακή στριπτιτζού, 24χρονη, παλιά πρώην του Jack Nicholson, παλιότερη συμμαθήτρια της Alexis Dziena, το It girl της Tribeca, η Paz de la Huerta, καταλαβαίνεις ότι ειδικεύεται σε ρόλους χωρίς λόγια και χωρίς ρούχα ακόμα κι αν δεν έχεις δει ας πούμε το Anamorph (2007) του Henry Miller όπου αυτή ήταν και κυριολεκτικά η περιγραφή της συμμετοχής της. Η τσούλα των faux hippies στο Tripper (2006), η λεσβία του τρίου στο Guitar (2008), η πιο σεξομανής των σεξομανών στο Choke (2008), έχει γράψει στο βιογραφικό της και ταινίες με δυο λέξεις στον τίτλο που μόνες τους είναι περισσότερες από όλες της γαμοσυλλογής της Paz Vega και, κρίνοντας από τις απανωτές γυμνές φωτογραφίσεις της τελευταία, ετοιμάζεται για.. μεγάλα πράγματα φέτος, με αρχή το Limits of Control (2009) του Jim Jarmusch που είχε κάνει υπέρλαμπρη λολίτα και τη Dziena αν θυμάσαι, και συνέχεια το Enter the Void (2009) του Gaspar Noé που ειδικεύεται στα πισωκολλητά όπως ξέρεις. Οι φωτογραφίες από το γαλλικό Playboy του Φεβρουαρίου έσκασαν μύτη επιτέλους online αυτή τη βδομάδα, ενώ νωρίτερα εμφανίστηκαν οι πιο μεγάλες γενικά για το Purple Magazine Άνοιξης/Καλοκαιριού.

Με τις απουσίες του Υπουργού Πολιτισμού, του προέδρου και του αντιπροέδρου του ΕΚΚ και του Προέδρου του Φεστιβάλ που λείπει ταξίδι για δουλειές, επισήμως να αποτελούν τυχαίες ατυχείς συγκυρίες, αλλά σε ελεύθερη ερμηνεία να είναι και τόσο ενδεικτικές της ατάκτου φυγής ως αγαπημένης αντίδρασης των φορέων όταν μέλει να έρθουν αντιμέτωποι με (έστω κάποιους απ’) αυτούς που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υποστηρίζουν, προστατεύουν και διευκολύνουν, όσο ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί στο σκορπιοχώρι της ελληνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας (ή οικοτεχνίας, αν προτιμάς), είναι και τα μόνιμα παράπονα περί της δια νόμου εκβιαστικής απαίτησης συμμετοχής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης απ’ όσες ελληνικές ταινίες θέλουν να είναι υποψήφιες για τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και η επωδός για την επί πενηνταετίας μη εφαρμογή του νόμου του 1,5% (επί των εσόδων των τηλεοπτικών σταθμών, το οποίο οφείλουν να διαθέτουν για την παραγωγή ελληνικών ταινιών) απ’ όποιον αυτόκλητο εκπρόσωπο της δημιουργικής κινηματογραφικής διαδικασίας βρει ευκαιρία να κράξει Το Κράτος, έλαβε χώρα η συνέντευξη τύπου του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παρουσία του Γενικού Γραμματέα του ΥΠΠΟ, που απ’ την καρέκλα που δεν έπιασε ο Μισέλ ντε Λιαπί, ευχήθηκε καλή επιτυχία στο Φεστιβάλ, και το έσκασε να προλάβει το φόρτο των εργασιών του, λίγο αφού έδωσε το λόγο στη Δέσποινα Μουζάκη, για να βγάλει, με θολό βλέμμα και σπασίματα στη φωνή, το καθιερωμένο κατατονικό λογύδριό της.

Όπως λέγαμε τις προάλλες και μπορείς να δεις στο πρόγραμμα που δημοσιεύεται σύντομα στο site της διοργάνωσης, το φεστιβάλ θα ανοίξει στις 14 του μήνα με την προβολή του βραβευμένου στη Βενετία, The Wrestler (του βραβευμένου και με Χρυσό Αλέξανδρο στο ντεμπούτο του, Darren Aronofsky), παρουσία της Evan Rachel Wood και θα κλείσει στις 24 με το πολυαναμενόμενα οσκαρικό Frost/Nixon απ’ το ομότιτλο θεατρικό. Στο ενδιάμεσο, εκτός απ’ την σε ειδική προβολή πρώτη παγκόσμια της Σκόνης του Χρόνου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, παρουσία του πρωταγωνιστή του, Willem Dafoe, στο διεθνές πρόγραμμα αίθουσες αναμένεται να ξεπουλήσουν το Rachel Getting Married του Jonathan Demme, το υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα και προτεινόμενο για Όσκαρ, ισραηλίτικο Waltz With Bashir, το αγαπημένο μας και βραβευμένο σε Tribeca, Sitges, και Εδιμβούργο μεταξύ άλλων, Låt den Rätte Komma In / Let the Right One In, το επίσης βραβευμένο στο Sitges, The Good, the Bad and the Weird, το υποψήφιο για Χρυσή Αρκούδα και βραβευμένο στο Sundance, Ballast, το ξανακομμένο Ashes of Time Redux του Wong Kar Wai, το Linha de Passe του Walter Sales και της Daniella Thomas, αλλά και η νέα ταινία των Ryan Fleck και Anna Boden, Sugar. Ακόμα περισσότερο, το Akires to Kame του τιμώμενου φέτος Takeshi Kitano και το W. του Oliver Stone, δύο μόνο απ’ τους σκηνοθέτες που θα παραστούν φέτος αυτοπροσώπως στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσουν masterclasses, η λίστα των οποίων περιλαμβάνει τους επίσης τιμώμενους αδερφούς Dardenne, τον Willem Daffoe, τον δις οσκαρούχο συνθέτη Santiago Santaolalla, τον Emir Kusturica που τον έχουμε πρόχειρο στη χώρα μας συχνά, και την οσκαρούχο σεναριογράφο της Juno (2007), Diablo Cody, μέλος της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Διαγωνιστικού, που στις δύο φετινές ελληνικές συμμετοχές του έχει το Without του Αλέξανδρου Αβράνα και τις Τρεις Στιγμές του Πέτρου Σεβαστίκογλου.

Σχεδόν διπλάσιος από πέρσι είναι ο αριθμός των ταινιών του ελληνικού προγράμματος στη μυθοπλασία, με 22 στο σύνολο κι 7 να έχουν ήδη προβληθεί (τον περασμένο Απρίλη η πιο πρόσφατη), με το Deep End (2007) να είναι μια απ’ αυτές που θα διαγωνιστούν για τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και το Ελληνοβελγολλανδοαμερικάνικο Κρυμμένα Μυστικά – Αθανασία του Πάνου Καρκανεβάτου, να είναι η μόνη απ’ τις φετινές με προγραμματισμένες εμπορικές προοπτικές, που είτε από σύμπτωση, είτε από ενδιαφέρον, είτε από άγνοια κινδύνου της σαλονικιώτικης ρετσινιάς, ασχολήθηκε να προλάβει τις διορίες και να εμφανιστεί τη σωστή χρονιά στο Φεστιβάλ. Στο φετινό Digital Wave η προκριματική επιτροπή από λιγότερες συμμετοχές πέρασε λιγότερες ταινίες, με τον βραβευμένο πέρσι Άγγελο Σπάρταλη του Μήλου Μέσα στο Κεφάλι σου να επιστρέφει με το Σύνδρομο της Χιονάτης και τον Ανέστη Χαραλαμπίδη να ανεβαίνει και στα βόρεια με το Ecce Momo! του, μετά τις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας. Εξαιρουμένης, πάντως, της πρώτης στα χρόνικα πλήρους ρετροσπεκτίβας στο έργο του Μάνου Ζαχαρία, σκηνοθέτη που άφησε το στίγμα του στο ρώσικο κινηματογράφο και είχε τιμηθεί και στο 45ο Φεστιβάλ, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του φετινού ελληνικού προγράμματος, φαίνεται να είναι το πιο καινούριο, με τίτλο Generation Next και στόχο να συστήσει στο κοινό, μέσω των (συνήθως βραβευμένων) μικρών τους μήκους, Έλληνες δημιουργούς που ξεκινούν, ετοιμάζουν, ή έχουν στα τελειώματα, τα μεγάλου μήκους ντεμπούτα τους, στα οποία, εύλογα, ποντάρουμε όλοι μας πολλά.

Αναμφισβήτητα πια το φανταστικό φιλμ της χρονιάς, πριν καν αρχίσει να προβάλλεται στις σουηδικές, νορβηγικές και (κάποιες) αμερικάνικες αίθουσες αυτή τη βδομάδα, το βαμπιρικό ρομάντζο του Tomas Alfredson απέκτησε στα τέλη της προηγούμενης και κόκκινο trailer, με ολοκληρωμένες τις μοβόρες σκηνές του προ δεκαπενθημέρου πράσινου, που πρόσφεραν βορά στο κοινό των διαδιχτύων οι φίλοι του verbal με τις σάπιες ντομάτες.

Το Let the Right One In (2008), που οι Αμερικάνοι θεωρούν δεδομένο τουλάχιστο από το Lost Boys (1987) και μετά ότι καταλαβαίνεις τι σημαίνει ο τίτλος του (και αν όχι, υπαινιγμούς θα βρεις μόνο στο διεθνές trailer), ξεκίνησε φυσιολογικά από το Göteborg και έδειξε πρώτη φορά τα δόντια του με το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Rotterdam στις αρχές της χρονιάς. Αλλά ήταν στην αγορά του Βερολίνου κάτι μέρες αργότερα που άφησε ξερούς όσους το πέτυχαν, με αποτέλεσμα να ψιθυρίζεται ταινία του φεστιβάλ με σήμα την αρκούδα στους υποψιασμένους κύκλους, η (σουηδική) EFTI να του αφήνει μήνες και εποχές (από τη σχεδιασμένη αρχικά ανοιξιάτικη έξοδό του) για να πάρει φωτιά, κι εγώ να πικάρω τον cinemad που μου έλεγε ότι δε το πήρε χαμπάρι. Με σημαντικότερους σταθμούς ενδιάμεσα, το Tribeca όπου ο Alfredson παρέλαβε τα $25 χιλιάρικα του μεγάλου βραβείου από τα χέρια του Robert De Niro σα να του το έδινε στις Κάνες, και το Fantasia του Montreal όπου πήρε ότι υπήρχε, το φιλμ έκανε το γύρο του πλανήτη πριν καταλήξει να κάνει τους geeks να παραληρούν σαν καλύτερη τρομοταινία του Fantastic Fest του AICN και να τιμηθεί με το Méliès d'Or των ευρωπαϊκών διοργανώσεων του χώρου στο Sitges.

Η παραγωγή έχει πια διανομή "σχεδόν σε όλες τις ηπείρους" (στην Ανταρκτική ακόμα το σκέφτονται προφανώς) και η εμπλοκή του J.J. Abrams από νωρίς κατέληξε στο να σκηνοθετεί το (αμερικάνικο) remake ο Matt Reeves του Cloverfield (2008), παρόλο που η (βρετανική) Hammer είχε τσιμπήσει τα σχετικά δικαιώματα, και παρά τις αντιρρήσεις του πρώτου σκηνοθέτη. Η Σουηδία έχασε την ευκαιρία να έχει φιλμ που να ξεχωρίζει στον φετινό πανικό από ξενόγλωσσες συμμετοχές στα Oscar®, επιλέγοντας το δεινοσαυρικό (που θα 'λεγε κι ο Bergman) Maria Larssons Eviga Ögonblick (2008) του Jan Troell, όμως ο Guillermo del Toro δεν έχασε αυτή να σπονσονάρει ακόμα ένα αξιόλογο του χώρου σαν "τόσο εκλεπτυσμένο, στοιχειωτικό και ποιητικό όσο πρόκειται ποτέ να δεις".

Με τον Iron Man (2008) να ανοίγει επίσημα την Πρωτομαγιά (i.e. Πέμπτη) ακόμα και στην Αμερική, μέσα σε καλές κριτικές και προβλέψεις για franchise-building εισπράξεις ($80-100 μύρια), ανοίγοντας και τον πιθανά μεγαλύτερο Μάη στην ιστορία του Hollywood, η Disney παρουσίασε τη προηγούμενη βδομάδα το τρίτο και (μάλλον) τελευταίο τιζεροτρέιλερ για τη δεύτερη ταινία της βασισμένη στα βιβλία της Νάρνια του C. S. Lewis.

Σχεδόν σίγουρα η δεύτερη μεγαλύτερη του μήνα και του καλοκαιριού, μετά τον τέταρτο Indiana Jones, η παραγωγή κράτησε μέχρι τώρα χαμηλό προφίλ, ψάχνοντας περισσότερο το οικογενειακό κοινό, και συναντώντας την αδιαφορία των geeks σε όσες τους μαζώξεις παρευρέθηκε. Βέβαια, σε σύγκριση με την κυριολεκτικά ανύπαρκτη για μήνες ολόκληρους προώθηση των τρίτων Πειρατών της Καραϊβικής, η ποντικοεταιρία βάραγε νταούλια φέτος για τον Πρίγκηπα Κασπιανό, και έτσι κι αλλιώς περνάει σε μαζικότερους στόχους πια, όπως παρατηρείς στο βίντεο, με σκοτεινιάρικο τόνο και έμφαση στα (από το μυθιστόρημα ακόμα, περισσότερα) ανθρωπόμορφα πλάσματα της φαντασίας του συγγραφέα που ανακάλυψε τον Χριστιανισμό στα τριάντα του. Ακόμα και να βλέπεις τίποτα να σε ενθουσιάζει το αφήνω ασχολίαστο, σίγουρα πάντως η πιο συμμαζεμένη και οικονομικά παραγωγή, δύσκολα θα ξεπεράσει την αφελή αθλιότητα του Λιονταριού, της Μάγισσας και της Ντουλάπας. Από κει και πέρα το μέλλον της σειράς είναι αβέβαιο, και το μόνο με το οποίο ασχολούνται (σε βαθμό σκοτωμού ως συνήθως) τα διαδίχτυα, εδώ και κάνα μήνα που άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη ότι θα καταλήξει σε τριλογία, και όχι εφταλογία, όπως φαίνονταν πριν τα Χριστούγεννα. Απόφαση που, από μακριά, μοιάζει λογική, μιας και η Walden (στη συμπαραγωγή) όχι μόνο έχει πια πατρειοθρησκειοοικογενειακό εταίρο τον Murdoch (και τη Fox) αλλά στοχεύει και στο κοινό της Disney. Ενώ τα χρόνια έξω από τη Ντουλάπα μπορεί να περνάνε αργά, όμως στον πραγματικό κόσμο περνάνε τόσο γρήγορα όσο στη Νάρνια, με αποτέλεσμα οι "πιτσιρικάδες" του 2005 να έχουν εικοσαρίσει -- ο 27χρονος Ben Barnes που σηκώνει όλη τη καμπάνια αυτή τη φορά, θα κάψει καμιά παραπάνω εφηβική καρδιά, θα "καεί" στο τέλος του φιλμ, και τα παιδάκια που πλακώνονται με τα άλλα που υποστηρίζουν τον Harry Potter, θα περιμένουν πάλι την οικογένεια Pevensie (και όχι κάνα μαντραχαλά με ψεύτικα σπυράκια) στην επόμενη περιπέτεια.

Στη σκιά της ανακοίνωσης του διαγωνιστικού των Κανών ανοίγει σήμερα στη Νέα Υόρκη για όγδοη χρονιά το φεστιβάλ που ξεπήδησε από τις στάχτες των Δίδυμων Πύργων. Με ξεχασμένο πια σκοπό να "επανακαθορίσει τη φεστιβαλική εμπειρία", η διοργάνωση επανακαθορίζει κάθε Απρίλη.. τη ταυτότητά της, και φέτος φαίνεται να βρήκε το κουράγιο όχι μόνο να μειώσει κατάτι τις φουσκωμένες από πέρσι τιμές των εισιτηρίων, αλλά να κάνει το ίδιο και για το πρόγραμμα και για τους αστεράτους καλεσμένους της.

Το Tribeca ανοίγει με το.. Baby Mama (2008) και κλείνει με το Speed Racer (2008), συνεχίζοντας ελαφρά τη παράδοση της κατάληψης της συνοικίας και της πόλης από τις μπλοκμπαστεριές που μπαίνουν στη περίοδό τους και ξεκίνησε πρόπερσι με το Mission: Impossible III (2006). Αλλά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φιλμ του (σχετικά πιο προσεγμένου φέτος) διαγωνιστικού του, έρχεται από τη Σουηδία, κάνει αμερικάνικη πρεμιέρα αύριο έχοντας ήδη περάσει από αρκετά ευρωπαϊκά φεστιβάλ (ξεκινώντας από το Rotterdam όπου ήταν από τα πιο αγαπημένα του κοινού), και φέρνει μαζί του φρέσκο παγωμένο αέρα στο χώρο του τρόμου. Το Let the Right One in (2008), παραγωγή της πρωτάρας EFTI, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John Ajvide Lindqvist που κάνει το γύρο του πλανήτη από πέρσι, είναι μια θλιμμένη, ευαίσθητη, ρομαντική ιστορία αγοριού της Βόρειας suburbia που ζει μονάχο και καταξυλοκοπούμενο από τα υπόλοιπα της ηλικίας του, μέχρι που μετακομίζει στο διπλανό του σπίτι χλωμή, σοβαρή, δωδεκάχρονη. Στη διάρκεια του μεγάλου έρωτα που προκύπτει, ότι του καταβροχθίζει, ωμούς, τους γείτονες για πρωινό, είναι μόνο το πρώτο που θα του σκάσει στο κεφάλι.

Γυρισμένη από τον κατά τα φαινόμενα πολυτεχνίτη Tomas Alfredson με κατά τα φαινόμενα αδέξιους νεαρούς πρωταγωνιστές και φανερά επιδέξιο φωτογράφο, η ταινία φαίνεται να μένει πιστή στο πρωτότυπο υλικό, έστω και με αδυνατούλη κεντρικό ήρωα (γεγονός που κάνει το "γουρουνάκι" των κοροϊδεμάτων ελαφρά άστοχο αλλά ίσως και περισσότερο βασανιστικό). Η υποδοχή της από τους φίλους μας (που κάπου εμπιστευόμαστε κιόλας όπως καταλαβαίνεις) σε european-films.net και Twitch ήταν τουλάχιστο ζεστή. Η πρώτη της εμφάνιση στις αίθουσες ήταν να γίνει κάπου τώρα, αλλά μετατέθηκε για πιο ταιριαστές φθινοπωροχειμωνιάτικες νύχτες, πιθανά για να μαζέψει και περισσότερη φόρα. Τα διεθνή δικαιώματα έχει η Bavaria Film, τα αμερικάνικα η Magnet Releasing (της Magnolia), ενώ το remake ετοιμάζει, ανεπίσημα προς το παρόν, ο JJ Abrams.

Ένας επιχειρηματίας στοιχηματίζει τη ζωή του στον ιππόδρομο. Ένας γκάνγκστερ βλέπει το μέλλον. Μια ποπ σταρ πέφτει θύμα ενός αφεντικού του εγκλήματος. Ένας γιατρός πρέπει να σώσει την αγάπη της ζωής του. Μια ταινία χωρίς απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης ήταν η πιο άξια διανομής στο φετινό Tribeca.

Για να εξηγήσει τον κινέζικο κύκλο αγάπης, ευτυχίας, απόλαυσης και λύπης που έχει καταλάβει από χτες τα φόρα των μπαφοφάν και λοιπών πιστών της Sarah Michelle Gellar, ο Dark Tyler βυθίστηκε σε εικοσιτετράωρη λατρευτική περισυλλογή και μεταφέρει τον λόγο της οσίας βαμπιροφόνισσας έχοντας μόλις εξέλθει αυτής. Αναλύοντας ότι μέσα στις ιερές εκσπερματώσεις από την αιθέρια αγνή εμφάνιση της περικαλλούς νεανίσκης στον προπομπό, ξεσπά πικρό παράπονο για την γεναριάτικη έξοδο της ταινίας που αποκλείει κάθε συμμετοχή της στον διονυσιακό χορό των βραβεύσεων.

Βασισμένο στο concept μιας αρχαίας κινέζικης παροιμίας (την οποία εγώ και οι ταπεινές μου googlοψαχτικές ικανότητες αποτύχαμε να εντοπίσουμε) το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jieho Lee ακολουθεί τη συνδυαζόμενη πορεία τεσσάρων χαρακτήρων, ενσάρκωση ο καθένας τους ενός εκ των θεμελιωδών συναισθημάτων (σύμφωνα με την προαναφερθείσα κινέζικη σοφία), θλίψης, ευτυχίας, ευχαρίστησης και αγάπης, και υπογραμμίζει πώς το ένα συμπληρώνει το άλλο στο παζλ της ζωής. Κι εκεί που από περιγραφής περιμένεις ένα χαμηλών τόνων πολυσυλλεκτικό δράμα σχηματιζόμενο από βινιέτες χαλαρών αν όχι επιφανειακών σημείων τομής, το trailer έρχεται να προετοιμάσει για κάτι πολύ πιο δυναμικό από όσο δικαιούται να είναι μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Kevin Bacon στο ρόλο ενός γιατρού ονόματι Love, πλήρες με τραπεζικές ληστείες, ποπ σταρ στο στόχαστρο της μαφίας, και τον Brendan Fraser να ισχυρίζεται πως βλέπει το μέλλον.

Kι αν το The Air I Breathe (2008) έκλεψε την παράσταση στην Tribeca αποσπώντας ολόθερμα θετικές αντιδράσεις, το καστ κατοικείται από πρωτοκλασάτα ονόματα σε φαινομενικά ζουμερούς ρόλους, και το trailer καταφέρνει να στοιχειώνει χωρίς να απαιτεί να βρίσκεσαι σε τριπάκι για να το πιάσεις, εσύ αξίζει να εστιάσεις στην παρουσία της Sarah Michelle Gellar στην πρώτη γραμμή ερμηνευτών του φιλμ ανάμεσα σε ογκόλιθους σαν τον Forest Whitaker ή τον Kevin Bacon. Η μετά-Buffy κινηματογραφική της καριέρα έχει υπάρξει αδικαιολόγητη, και ίσως το μόνο πράγμα που με τσάκιζε περισσότερο από ορισμένες ερμηνείες της στην σημαδιακή εκείνη σειρά να είναι οι επιλογές της αφότου αυτή ολοκληρώθηκε, με εύκολους μισθούς σε τρομοριμέικ και κωμωδίες της κακιάς ώρας να απειλούν να σβήσουν ένα άστρο που δεν πρόλαβε καλά-καλά να λάμψει. Επιχειρώντας να επανεφεύρει τον εαυτό της ως indie star (με δυο ταινίες στην Tribeca), η Gellar ενδέχεται να βρήκε στο σπονδυλωτό δράμα του Jieho Lee και στο πρόσωπο της pop queen Sorrow τον πρώτο ουσιαστικό της κινηματογραφικό ρόλο, εκείνον που θα υποχρεώσει το κοινό να την προσέξει ξανά. Ποτέ δεν είναι αργά;

Ζωηρή παρέα νεαρών Ισραηλινών προσπαθεί να ξεχάσει τα θέματα με τα κατεχόμενα κάνοντας βουτιά στον έρωτα και τη διασκέδαση. Μάλιστα, πάνω που ο ένας εξ αυτών, παίρνει την κατάλληλη απόσταση από την αλγεινή στρατιωτική του θητεία στα σημεία ελέγχου (περάσματα μεταξύ Ισραηλινών-Αραβικών εδαφών), έρχεται άξαφνα ένας γνωστός του Παλαιστίνιος στρατιώτης να του πει ένα γεια και με ένα γλωσσόφιλο αρχίζει το παράνομο ειδύλλιο.Παράνομο, γιατί στο Ισραήλ υπάρχει μεν ανοχή, οι Παλαιστίνιοι όμως τιμωρούν την ομοφυλοφιλία ακόμη και με θάνατο. Όχι, ότι η ζωή στο Τελ Αβίβ κυλάει άσχημα κατά τ'άλλα, γιατί fashion and entertainment rules --οι γυναίκες γνωρίζουν κι εδώ πολύ καλά την Carrie Bradshaw του Sex and the City, και είναι εξίσου όμορφες, αν κρίνω από τη Daniela Virtzer που καταφέρνει να κλέψει την παράσταση, πράγμα περίεργο για gay film. Γιατί όμως ο Eytan Fox με μεγάλη εμπειρία σε δύσκολους έρωτες (και εξίσου καλή σχέση με τα ταμεία στη πατρίδα του), μιλάει εδώ για φούσκα; Οι νέοι Ισραηλινοί έχουν ένα δικό τους μηχανισμό επιβίωσης, για να μπορούν να συνεχίζουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται τη ζωή τους, χωρίς να τους τρώει καθημερινά το σαράκι των πολεμικών εντάσεων: ζουν μέσα σε μια φούσκα, μια πλασματική ζωή στα μπαρ, τα ωραία εστιατόρια, φορούν όμορφα πράγματα, κάνουν πάρτι και τρέχουν για ψώνια. Όπως επίσης πηγαίνουν θέατρο για να δουν το Bent, του οποίου τα υψηλά νοήματα προσπαθεί να εγκιβωτίσει ο σκηνοθέτης –-πέρα από το να σε κάνει να ζηλέψεις που περνάει φίνα.

Η ταινία άνοιξε το πρώτο μας Gay and Lesbian Film Festival και παίχτηκε σε Toronto, Berlinale, Tribeca, και αναμφισβήτητα δίνει πληροφορίες για έναν κόσμο που δε γνωρίζουμε, κάτι που αποτελεί το βασικό θετικό της. Αλλιώς, η σχέση της με την πλοκή και τον προσανατολισμό είναι μάλλον προβληματική, παρακάμπτει με απερίγραπτη αμετροέπεια τους νόμους περί κορύφωσης και επιμένει να μην τελειώνει πριν μιλήσει για όλα —κάτι για το οποίο κατά κόρον διακρίνονται τα ντόπια σενάρια. Πάντως, παρ' όλη την πολυλογία και την αστάθεια, είναι αυθόρμητη και τρυφερή, τόσο που αφήνει μια ελαφρά υποψία (κυρίως εξαιτίας της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, του φόβου των αρχών) από Fresa y Chocolate (1994) και μεταεπαναστατική Κούβα να κατακρίνεται από τη ματιά του Tomás Gutiérrez Alea.

Από το πουθενά εμφανίστηκε πριν λίγο ένας ασημένιος τύπος πάνω σε μια ιπτάμενη σανίδα για να επιβεβαιώσει τις χειμωνιάτικες φήμες προειδοποιώντας τους γήινους ότι οι διακοπές του ξεκινάνε στα μέσα Ιουνίου και φέτος προορισμός του, για αναψυχή και τα περαιτέρω φαγοπότια, θα είναι ο πλανήτης τους. Το μήνυμα δημοσιεύτηκε στην Apple.

Και πολλά μπορείς να πεις γι' αυτό, αλλά το κυριότερο είναι "ενδιάμεσο" (που θα το έβαζα και στην μαρκίζα αν είχε χώρο) μιας και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είναι και το τελικό. Το περιμέναμε δυοτρείς βδομάδες νωρίτερα, πριν το Disturbia (2007), και μετά δυοτρείς μέρες αργότερα, πριν το Spider-Man 3 (2007). Το γιατί έσκασε μύτη τώρα και στο δίκτυο παραμένει αδιευκρίνιστο, όπως και το τι θα γίνει τελικά με τον Galactus που ναι μεν θα είναι σίγουρα στη ταινία αλλά ούτε τον έχει δει ούτε ακούσει κανένας. Και ο Laurence Fishburne που όλοι υπέθεσαν ότι θα είναι η φωνή του όταν διέρρευσε η συμμετοχή του στο project, θα φτύνει τις ατάκες του προαγγέλου του τελικά.

Με άλλα λόγια, σημείωσε ότι η φωνή του ασημένιου κυματοδρόμου που ακούγεται στο βίντεο είναι προσωρινή, και σαπουνοπερική επειδή του κόψαν τα μεγαλοπρεπή παπάρια του μετά την αποκάλυψή τους στο τίζερ. Και η Jessica Alba πιθανά θα είναι τελικά ακόμα πιο άσπρη πιο γαλανομάτα και πιο αχυρομαλλοξανθιά, αφού όλο το μπαστάρδεμα που έχει φάει μέχρι τώρα περισσότερο κάνει τους, εξαγριωμένους από το look της στη πρώτη ταινία, φανατικούς να καγχάζουν παρά να τη συγκρίνουν με τη Susan Storm των ονείρων τους. Και ο Doom θα έχει κι άλλες διαφορετικές εμφανίσεις πέρα από τη.. σκονένια του τρέιλερ αλλά δεν είναι ο υπεύθυνος του μπερδέματος των υπερδυνάμεων των Τεσσάρων όπως αρκετές φορές στις διάφορες κόμικ (και τιβί) εκδοχές τους. Και ότι παρολαυτά το τρέιλερ καταφέρνει να είναι εντυπωσιακό στα περισσότερα σημεία.