Η ανοιχτή οσκαρική κούρσα έδωσε κάποιο ενδιαφέρον στην απονομή των 69ων Χρυσών Σφαιρών τα ξημερώματα στο Beverly Hilton, και οι παρευρισκόμενοι αστέροι ήτανε πιο έτοιμοι να κατεβάσουνε καμιά καμιά κανάτα κρασί αντί να εκνευριστούν με τα σχόλια του οικοδεσπότη Ricky Gervais, όμως η τελετή μάλλον σαν υπνομαραθώνιος πέρασε στην ιστορία, και είναι αμφίβολο προς το παρόν αν κατάφερε να βοηθήσει στο ελάχιστο τα ratings του NBC, που η προς τον πάτο τάση τους έγινε στόχος αστείων ακόμα και στη διάρκεια της βραδιάς.

Συνεχίζοντας την πορεία της προς το πλήρες στόμωμα της αιχμής της, η Online Film Critics Society ανακοίνωσε πριν λίγο τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας των 200 σχεδόν μελών της από όλες τις άκρες του παγκόσμιου ιστού, αναδεικνύοντας το The Tree of Life ταινία της χρονιάς που πέρασε, και στολίζοντας τα κλαράκια του με βραβεία για τη σκηνοθεσία του Terrence Malick, τη βοηθητική ερμηνεία της Jessica Chastain, τη φωτογραφία του Emmanuel Lubezki και τη δουλειά της ομάδας των πέντε μοντέρ που πάλεψαν με τις ατέλειωτες ώρες υλικού κι εμπνεύσεων του σκηνοθέτη τους.

Η ταινία με τις περισσότερες εμφανίσεις στην τελική φάση των υποψηφιοτήτων, ήταν κι αυτή που κέρδισε το μεγάλο βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου χθες βράδυ στο Βερολίνο, με τα πάνω από δυόμιση χιλιάδες μέλη της ένωσης κινηματογραφικών επαγγελματιών της Γηραιάς Ηπείρου, να αναδεικνύουν ως καλύτερη παραγωγή της χρονιάς την πολυθρύλητη Melancholia του Lars von Trier. Ο θορυβώδης Δανός, που έχει δηλώσει αποχή από δημόσιες ομιλίες μετά το πανηγύρι των περασμένων Κανών, έστειλε τη γυναίκα του να παραλάβει αντ’ αυτού, σε μια βραδιά που είδε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας να πηγαίνει όχι στον σκηνοθέτη της καλύτερης ταινίας, αλλά στην Susanne Bier, για το Hævnen (2010). Που μπορείς να το δεις και σαν ένα είδος ποιητικής δικαιοσύνης, μιας και στην Bier είχε αναγνωρίσει ο Trier την έμπνευση του κυκλώνα που σήκωσε γύρω απ’ τις δηλώσεις του, μετά την αμφιλεγόμενης αποδοχής πρώτη παγκόσμια της ταινίας του.

Τιγκαρισμένες αίθουσες και αδειανά δρομάκια ήταν για άλλη μια χρονιά το σκηνικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που έκλεισε απόψε την 52η διοργάνωσή του, απονέμοντας το Χρυσό της Αλέξανδρο στο κοινωνικό δράμα με θριλερικά αρώματα, ρώσικο Twilight Portrait. Ο Αργυρός Αλέξανδρος πήγε στο αλά ρουμάνικα κινηματογραφημένο, τσέχικο Eighty Letters, ενώ ο Χάλκινος στο Κολομβιανό ντοκιμαντερίστικο biopic Porfirio, με το ελληνικό ενδιαφέρον του Θύμιου Μπακατάκη στη φωτογραφία.

Με αμείωτη την προσέλευση έριξαν χθες βράδυ την αυλαία τους οι Νύχτες Πρεμιέρας, δίνοντας τη Χρυσή Αθηνά τους στην πρώτη ταινία του διαγωνιστικού, που τίγκαρε τις προβολές της βάφοντας από νωρίς σκούρα τα κόκκινα χαλιά των συνδιαγωνιζόμενών της και δεν ήταν άλλη απ’ το Medianeras, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Αργεντινού Gustavo Taretto, που τον έφτασε κατευθείαν στο Βερολίνο τον περασμένο Φλεβάρη. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του William Eubank, Love, που αρχικά είχε βγει απ’ τη μονταζιέρα με τη διαστημική διάρκεια των 180 λεπτών, έκανε την ευρωπαϊκή πρεμιέρα του στις Νύχτες σε 90λεπτη βερσιόν και έφερε στον δημιουργό του το βραβείο σκηνοθεσίας, ενώ το Silver Tongues που ξεκίνησε την καριέρα του απ’ το Slamdance, πήρε από την Αθήνα το βραβείο σεναρίου. Το Natural Selection που είχε σαρώσει μοντάζ, μουσική, σενάριο, ερμηνείες και βραβείο επιτροπής απ’ το διαγωνιστικό του South by Southwest πριν περάσει απ’ το Eberfest του Roger Ebert, έκλεισε την κυριαρχία των Αμερικάνων στις Νύχτες Πρεμιέρας με το βραβείο κοινού, ενώ η Χρυσή Αθηνά του τμήματος Μουσική και Φιλμ, στο ντοκιμαντέρ Michel Petrucciani για τον Γάλλο τζαζίστα του τίτλου, έδωσε ευρωπαϊκές νότες σε μια απονομή αφιερωμένη στον Νέο Κόσμο.

Παρά το κατά 20% ψαλιδισμένο budget κι ένα πρόγραμμα που δεν το λες κι απ’ τα λαμπερότερα της πρόσφατης μνήμης, η ιδιωτική διοργάνωση των κρατικής καταγωγής χορηγών, κατάφερε να γεμίσει 20 ολόκληρες φορές τις αίθουσές της, ενώ η αυξημένη προσφορά σε τίτλους, σε συνδυασμό με την αίθουσα του Άστορ, που προστέθηκε στο παραδοσιακό δίπολο του Αττικόν-Απόλλων και Δαναός 1&2, σίγουρα έβαλε το χεράκι της ώστε το φετινό φεστιβάλ να σημειώσει όχι μόνο ισοφάριση, αλλά κι ένα κάποιο προβλεπόμενο ξεπέρασμα στον τελικό αριθμό των εισιτηρίων. Που όπως καταλαβαίνεις είναι τόσα πολλά που δεν έχουν μετρηθεί ακόμη, αλλά βρίσκονται κάπου πάνω απ’ τις 60 χιλ. όλα μαζί. Συνεχίζοντας την ιδιαίτερη έμφασή τους να προβάλουν όσες περισσότερες απ’ τις ελληνικές παραγωγές μπορούσαν ν’ αδράξουν, οι Νύχτες εξασφάλισαν θέση για 16 νέες ντόπιες δουλειές, με τις πιο πιασάρικες να είναι η Κόκκινη Κλωστή Δεμμένη και τα Κωλόπαιδα που ξεπούλησαν τις προβολές τους, όχι τόσο η βραβευμένη στο Βερολίνο Αμνηστία του Μπουγιάρ Αλιμανι που βγαίνει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, αλλά σίγουρα η κινηματογραφική μεταφορά που σκηνοθέτησε ο τηλεοπτικού υποβάθρου Γιώργος Σιούγας για το υπερεπιτυχημένο θεατρικό Το Γάλα, και θα κοντραριστεί με την Αμνηστία την ίδια βδομάδα στους κινηματογράφους, γιατί έτσι αρέσει στους Έλληνες διανομείς: ή όλα, ή τίποτα. Η πρεμιέρα που ετοίμασε η διοργάνωση για το Γάλα, γεμίζοντας και τις δυο αίθουσες της οδού Σταδίου, χάρη και στην πληθωρική διάθεση προσκλήσεων από την πληθωρική εταιρεία παραγωγής και διανομής, ήρθε αμέσως μετά την τελετή απονομής των νεόκοπων βραβείων της διοργάνωσης στους πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες της χρονιάς. Όπου αδιαμφισβήτητα ο Σύλλας Τζουμέρκας της Χώρας Προέλευσης και η Έφη Λογγίνου των 45 τετραγωνικών, τιμήθηκαν με τα βραβεία σκηνοθεσίας και γυναικείας ερμηνείας της (περασμένης) χρονιάς αντίστοιχα, και λίγο πιο ριψοκίνδυνα, ο ερασιτέχνης κι αυτοσχεδιάζων Χάρης Μάρκου του Wasted Youth, κρίθηκε ερμηνευτής της χρονιάς.

Απονέμοντας το Χρυσό Λιοντάρι του στον Faust (2011) του Aleksandr Sokurov, το αρχαιότερο φεστιβάλ του πλανήτη, έκανε το Σάββατο, στο Lido, μια κάποια από τις συχνές πυκνές στροφές του προς το διανοουμενισμό, όπως παρατήρησε ο Hollywood Reporter και αναπαρήγαγε το Reuters. Χαλαρά βασισμένη στο έργο του Goethe φυσικά, η ταινία συνέχισε, κλείνοντάς τες, τις διάσπαρτες προσωπογραφίες στιλ Molokh (1999), Telets (2001) και Solntse (2005) στο έργο του Ρώσου σκηνοθέτη, ένα έργο που γενικά εξερευνάει τα όρια της σοβαρότητας ξεχειλώνοντας κι άλλο τον auteur-ισμό προηγούμενων δεκαετιών, και βρήκε φυσικά λίγους αλλά πωρωμένους θαυμαστές φέτος στη Βενετία.