Τραυματισμένη σύζυγος δολοφονηθέντα ψυχολόγου, συνεχίζει την έρευνα του μακαρίτη άντρα της στον πληθυσμό αποκομμένης πόλης στην Αλάσκα, για να ανακαλύψει στο υποσυνείδητό τους, απωθημένες αναμνήσεις από σωρεία απαγωγών από εξωγήινους.Βασισμένο σε «αληθινά» περιστατικά, κατασκευασμένα και φυτεμένα απ’ την εταιρία παραγωγής, το The Fourth Kind κινείται στα δοκιμασμένα θολά νερά της πλαστής πραγματικότητας, πηγαίνοντάς την ακόμα παραπέρα, με τους μισούς ηθοποιούς να παίζουν ερμηνευτές που δραματοποιούν τα γεγονότα και τους άλλους μισούς να παίζουν τους «αληθινούς» ανθρώπους που τα βιώνουν. Ο Olatunde Osunsanmi, με όνομα για καριέρα και όρεξη για παιχνίδια, ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι θα σου αναπαραστήσει αυτήν την αλήθεια του, όσο πιο πιστά μπορεί, και προχωρά παντρεύοντας κινηματογραφημένο υλικό και (κατασκευασμένα) ντοκουμέντα, σε μια ριψοκίνδυνη ισορροπία, που μπορείς να την πεις και αποτελεσματική όσο χτίζει την ατμόσφαιρά της, αλλά σύντομα πνίγεται κάτω απ’ την αφέλεια και την ευκολία του σεναρίου, που ξεχνάει τα δήθεν ρεαλιστικά του πατήματα και χάνεται σε περίεργα μπερδέματα διαστρεβλωμένων στοιχείων, ξεπερασμένων ψευδοεπιστημονικών θεωριών και βαριών απαιτήσεων απ’ την καλή διάθεση του θεατή να πιστέψει τις αρλούμπες που τού σερβίρει, όταν φτάνει πια και στο αποκορύφωμα του να μπλέκει μέσα μεταφυσικές εξάρσεις. Μισοψημένο, γελοία σοβαροφανές, αστοιχείωτο και εντελώς τηλεοπτικό στο σερβίρισμά του (κομπλέ με τα fade to black για τα διαλείμματα των διαφημίσεων), έχει τις ανατριχιαστικές του στιγμές (σχεδόν αποκλειστικά στον τρόπο που ο Osunsanmi χρησιμοποιεί τα «αρχειακά» του), αλλά αδερφάκι μου, και φτηνό και φτηνιάρικο για να το πάρεις στα σοβαρά.

Ένα πορτραίτο αναλαμβάνει να απορροφά τις φυσικές και ηθικές φθορές, ενός νέου που αφιερώνει ζωή και ψυχή στον ηδονισμό.Στεγνό, ψυχρό κι αδιάφορο, το τρίτο χτύπημα του Oliver Parker κατά της κληρονομιάς του Oscar Wilde (μετά τα An Ideal Husband (1999) και The Importance of Being Earnest (2002)), μεταφέρει στείρα το κείμενο του Ιρλανδού ογκόλιθου, για τις αρετές της νιότης (όχι τόσο της σωματικής, αλλά κυρίως της νιότης που δικαιολογεί τα ηθικά ζεϊμπέκικα), φτιάχνοντας ένα τουρλουμπούκι φιλοδοξιών αναπαράστασης εποχής, ευλαβικής πιστότητας στο κείμενο και στομωμένης αφηγηματικής αιχμής, που λειτουργεί σαν εκδοχή του ιστορικού μυθιστορήματος, συντομευμένη και μασημένη για το κοινό των multiplex –-στερημένο κι απ’ τις gorey θριλερικές νότες που υποσχόταν η παραγωγή πριν κάτι μήνες. Η δραματουργική ατονία κι η αφηγηματική πλαδαρότητα του Parker, απογυμνώνουν την ταινία από οποιαδήποτε ίντριγκα, συναισθηματική και διανοητική, κουβαλάει μαζί της η ιστορία του αιώνιου νεανία, που από τον αχόρταγο ενθουσιασμό, οδηγείται στην απόγνωση και την αποστροφή της αμοραλιστικής του κατάπτωσης. Μια πορεία που την ξέρεις (ή θα έπρεπε), γεμάτη εντάσεις, διλήμματα, προκλήσεις και εκρήξεις δέους για το ερεβώδες σκοτάδι που μπορεί να αποκαλύψει στην ανθρώπινη ψυχή η ατέλειωτη ατιμώρητη ελευθεριότητα, μετατρέπεται σε λυκειακό σκετσάκι με φαντεζί κοστούμια και επίδειξη ερμηνευτικής πενίας, απ’ τον ανέκφραστο Ben Barnes, που περιφέρεται σ’ όλη την ταινία εναλλάσσοντας της μόνες δυο μουτσούνες που φαίνεται να έχει: αυτή του ωραιοπαθούς πρίγκιπα που ατενίζει το βασίλειό του, κι εκείνη την παιδική, του τρομαγμένου λαγού με τα γουρλωμένα μάτια.

Με το καλύτερο ή ένα από τα δυο καλύτερα ή το δεύτερο καλύτερο, ανάλογα με το που βάζεις και το xx, και ανάλογα με το πόσο indie hipster είσαι βέβαια όπως θα 'λεγε κι o cinemad, με το Merriweather Post Pavilion του 2009 όπως και να 'χει στις αποσκευές τους, οι Animal Collective ταξιδεύουν απόψε στο Park City για να δείξουν στους Califone που κάνουν την ίδια ώρα πρεμιέρα το All My Friends Are Funeral Singers (2010), πως οι πραγματικές μπάντες δεν κάνουν ταινίες αλλά "εικαστικά άλμπουμ". Και βγάλαν και το τρέιλερ στην επίσημη σελίδα του ODDSAC (2010), μέσω YouTube, για να γίνουν κατευθείαν θέμα σε κάθε άλλη σελίδα που σέβεται την ανεξαρτησία της και να το αποδείξουν.

Σύμφωνα με το blurb του προγράμματος του Sundance, η μπάντα ακολουθεί τα χνάρια "μουσικών οραματιστών σαν τους Residents, Devo, και Daft Punk", πράγμα που μπορείς να το οπτικοποιήσεις και σα χασμουρητά λιγοστών ενδιαφερόμενων σε φεστιβαλικές προβολές όπως τη μετα-μεταμεσονύχτια του Electroma (2006) στις Νύχτες Πρεμιέρας, μιας και από την εποχή του Koyaanisqatsi (1982) οι όποιες απόπειρες συνδυασμού εικόνων και ήχων περιορίζονται γενικά στη σφαίρα του αξιοπερίεργου. Το (ευτυχώς) 53λεπτο φιλμ, ως συνήθως και για το "είδος" και για τους AC, ετοιμάζονταν από την εποχή του Sung Tongs, όταν και ο Danny Perez έκανε το βιντεοκλίπ του Who Could Win A Rabbit, αλλά πιο επίσημα αναγγέλθηκε κάπου το 2006, και επισημότερα το περασμένο καλοκαίρι παρέα με το νέο (βιντεοκλίπ) για το Summertime Clothes. Από τις δηλώσεις που συνόδευαν τις ανακοινώσεις, μπορείς να συμπεράνεις ότι δεν ακούγεται σα soundtrack και δε φαίνεται σα μουσικό βίντεο, δεν είναι παραδοσιακά αφηγηματικό και δεν είναι ασυνάρτητο, και γενικότερα δε χρειάζεται να περιμένεις ότι ήξερε κανένας τι έκανε αλλά κάτι καλό προς.. "αισθητηριακό υποβρύχιο" μπορεί και να προέκυψε.

Βασισμένο σε χαρακτήρα από δημοφιλέστατο σκετσάκι του Saturday Night Live που απέκτησε τεράστια φήμη όταν έκανε crossover εμφάνιση σε διαφημιστικό της Pepsi κατά τη διάρκεια του περσινού Super Bowl, το MacGruber (2010) έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα ταινιών που χρωστούν την ύπαρξή τους στο κωμικό show του NBC, σαν το Blues Brothers (1980) ή το Bob Roberts (1992). Και ευελπιστεί οτι θα είναι μια από τις καλύτερες από αυτή τη λίστα (που αριθμεί καμιά 15αριά ταινίες), και τουλάχιστον η σημαντικότερη από τo Wayne's World (1992) και μετά.

Το καστ του επαναλαμβανόμενου σκετς αποτελείται από τον, έμπνευσης MacGyver, MacGruber (ο βασικός SNL-er Will Forte) και δύο βοηθούς του: μία πάντα η ξεκαρδιστική-χωρίς-καν-να-μοιάζει-πως-προσπαθεί Kristen Wiig που επαναλαμβάνει το ρόλο της και στην ταινία, και ένας ο καλεσμένος παρουσιαστής του κάθε επεισοδίου, από τον Shia LaBeouf και τον Seth Rogen, μέχρι τον Charles Barkley και τον Richard Dean Anderson στο ρόλο του ίδιου του MacGyver. Σε μια ιδέα κωμικής μακαβριότητας που θα έκανε τον Kenny του South Park να ζηλέψει, ο MacGruber και οι δύο βοηθοί του (εδώ ο δεύτερος ερμηνεύεται από τον Ryan Phillippe) πάντοτε παγιδεύονται σε δωμάτιο με βόμβα αλλά προσωπικά του προβλήματα δεν του επιτρέπουν να την αφοπλίσει με αποτέλεσμα πάντοτε να πεθαίνει, concept που το τρέιλερ κάνει σαφές πως θα είναι κι εδώ παρόν. Αλλά που, με το ανοιχτό πεδίο που μπορεί να προσφέρει και ο R-rated χαρακτήρας του φιλμ, όπως κι ένα εκτεταμένο κωμικό σύμπαν που περιλαμβάνει αρχικακούς με ονόματα σαν τον Dieter Von Cunth του Val Kilmer, το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι αν θα καταφέρει να ξεφύγει από τον περιορισμό του ως τηλεοπτικό σκετς και να γίνει κάτι παραπάνω από κωμωδία του ενός αστείου. Όπως και νά 'χει, η πορεία του από την τηλεόραση στη διαφήμιση, κι από εκεί στο σινεμά (με αυτή τη σειρά κι όχι, ας πούμε, την ανάποδη) κάνει τον MacGruber κάτι μάλλον μοναδικό και ούτως ή άλλως αξιοπερίεργο.

Το κείμενο είναι του Dark Tyler του US TV. Τα τρέιλερ της Rogue.

Κάτι σα headliner των πολύ καλών φέτος μεταμεσονύχτιων προβολών του Sundance, και στη πρόσφατη παράδοση που θέλει τα κινηματογραφικά φεστιβάλ να συμπτύσσονται σε ένα τριήμερο, το Frozen (2010), γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Adam Green, κλείνει τα ξημερώματα τον πρώτο και πιθανότατα σημαντικότερο κύκλο πρεμιερών της χρονιάς στα υψίπεδα της Utah.

Ξεχωριστό όνομα της τρομοσκηνής του LA με το Hatchet (2006) του, ο Green χρησιμοποίησε τις παγωμένες βουνοπλαγιές της Utah σα τα κύματα της Καραϊβικής του Open Water (2003) όπως βλέπεις, απομονώνοντας κρεμασμένους κι αβοήθητους στον αέρα τρεις σκιέρ, με τους λύκους να ξερογλείφονται στο παρασκήνιο. Μάλλον σα δείγμα ωριμότητας του δημιουργού παρά καταλληλότητας για όλες τις ηλικίες του trailer, το αίμα δε πιτσιλάει αυτή τη φορά την οθόνη, και οι αναφορές από τις μέχρι τώρα ανεπίσημες προβολές λένε πως η ταινία βασίζεται στους ανθρωπινούς χαρακτήρες της για να δώσει λογική και ένταση στο σενάριο επιβίωσης. Η αφορμή του σεναρίου οδηγεί σε πλακωμούς αμφισβήτησης της αληθοφάνειάς της στα φόρα βέβαια, με κάποιο κόσμο να υποστηρίζει ότι τα μέτρα ασφαλείας στα χιονοδρομικά είναι idiot-proof (ξεχνώντας τις χιλιοτραγουδισμένες δυνατότητες των ηλίθιων), παρά τις διαβεβαιώσεις του Green ότι βασίστηκε σε προσωπικές εμπειρίες και πολλές σχετικές περιπτώσεις που κάνανε το γύρο του κόσμου. Και παρά τις κατά πλειοψηφία εξαιρετικές κριτικές και τα γυρίσματα.. αυτοθυσίας για τα μέτρα του προϋπολογισμού, είναι πια σίγουρο πως άμα δε καταπίνεις τον προσυλλογισμό δεν είναι για σένα η παραγωγή.

Η παραγωγή πάντως είναι της A Bigger Boat του.. βετεράνου Peter Block και έχει ήδη αμερικάνικη διανομή μέσω της After Dark, όπως και αρκετές, ακόμα και στο διαγωνιστικό του Sundance --το Please Give (2010) της Sony Classics, για παράδειγμα-- φέτος, παρόλο που δε ξεχωρίζουν σα σπονσοναρισμένη μύγα στο γάλα του προγράμματος, προς credit του νέου του διευθυντή, John Cooper. Στις πιο αξιόλογες από τις υπόλοιπες μεταμεσονύχτιες (παραγωγές), η γαλλοκαναδική Les 7 Jours du Talion (2010) βρήκε μια διέξοδο στο video on demand του Sundance Selects, το Splice (2010) του Vincenzo Natali είχε τη στάμπα του Guillermo del Toro και διαλέγει προσφορές, ενώ το Buried (2010) με τον Ryan Reynolds είναι στο στόχαστρο όλων εκείνων που ψάχνουν το επόμενο Paranormal Activity (2007).

Πιο γνωστό σα το φιλμ όπου η Jessica Alba τις τρώει άγρια στο κωλαράκι και το απολαμβάνει, το The Killer Inside Me (2010) του Michael Winterbottom κάνει Πρεμιέρα απόψε στο Sundance, έχοντας ήδη κλείσει κόκκινα χαλιά και για τη Berlinale σε μερικές βδομάδες.

Βασισμένο στην ομώνυμη και σημαδιακή pulp noir νουβέλα του Jim Thompson από το 1952, το project είναι τόσο παλιό που αρχικοί πρωταγωνιστές του προορίζονταν να είναι ο Marlon Brando, η Marilyn Monroe και η Elizabeth Taylor. Μετά από μυριάδες attachments και μια χαμηλού προϋπολογισμού άσχετη παραγωγή το 1976 με τον Stacy Keach, κατέληξε (το project) στον Winterbottom από τα χέρια του Andrew Dominik ο οποίος προτίμησε τελικά να γυρίσει τον Jesse James (2007). Βέβαια οι ταλαιπωρίες της παραγωγής δε σταμάτησαν εκεί, στις αρχές του 2009 κάποια από τα $13 εκατομμύρια του προϋπολογισμού.. αποσύρθηκαν διακριτικά, όταν βρέθηκαν αντικαταστάτες δεν υπήρχαν πρωταγωνιστές γιατί είχαν αλλού υποχρεώσεις, και τα γυρίσματα ξεκίνησαν να ολοκληρώνονται στα μέσα του Μάη, με αποτέλεσμα να ξεχαστούν οι όποιες φιλοδοξίες για βραβεία και το Νοέμβριο στο American Film Market να υπάρχει έτοιμο μόνο ένα 6λεπτο sales reel για τους αγοραστές, μια μπομπίνα που ξέφυγε και στα διαδίχτυα από τη σχετική προωθητική σελίδα της Wild Bunch.

Παρά τη μεγάλη του διάρκεια, το μοντάζ των πωλήσεων μένει σχεδόν αποκλειστικά στο πρώτο τρίτο της ιστορίας, όταν ο ψυχοπαθητικός ήρωας του Thompson, προκαλούμενος από τον πισινούλη της Jessica και τις μπουτάρες της Kate Hudson, αρχίζει να βρίσκει ελαφρά πιο βίαιους τρόπους να εκτονώνεται στους άλλους, αντί να τους κάνει να βαριούνται μέχρι θανάτου στη συζήτηση. Έτσι, το μεγαλύτερο spoiler που βλέπεις, είναι ότι ο Winterbottom δεν προσέγγισε τη μεταφορά τόσο ανορθόδοξα όσο συνηθίζει (πιο χαρακτηριστικά στον Tristram Shandy (2005)), αλλά φαίνεται να ακολούθησε πιστά την αφηγηματική δομή της νουβέλας, και να προσαρμόστηκε από πάνω και στο χαρακτηριστικά άνευρο, υπόγειο στιλ του Casey Affleck. Στις πιτσουνίστικες σκηνές διακρίνεις και κάτι από το ρομάντζο του Butterfly Kiss (1995), και γενικότερα στο πρόμο (διακρίνεις) αυτή τη "τεράστια μαεστρία" του σκηνοθέτη που αναφέρει και το blurb του προγράμματος του φεστιβάλ και έχει κάνει τη παραγωγή από τις πιο εμπορικά ενδιαφέρουσες προβολές του.

Τουλάχιστο σε ότι ακουμπάει τη κινηματογραφική βιομηχανία, μετά τη μεγαλύτερη geek-οσύναξη του πλανήτη (διάβαζε San Diego Comic-Con) που ισοπεδώθηκε δυο χρόνια απανωτά, και το μεγαλύτερο indie πανηγύρι του δέχεται αυτό το σαββατοκύριακο στο Park City μια, σχετικά μίνι, εισβολή τσιριάρων, με αφορμή τη συμμετοχή της Kristen Stewart τόσο στο Welcome to the Rileys (2010) ως ανήλικη stripper-hooker όσο και στις Runaways (2010) ως ανήλικη Joan Jett. Η 20χρονη περιφέρεται στο φεστιβάλ από το ξεκίνημά του αντικαθιστώντας στα κουτσομπολίστικα τη Paris Hilton (που φαίνεται να μην έμεινε ούτε φέτος μακριά, παρά το πρόγκημα του Robert Redford) και μονοπωλώντας από πολύ νωρίτερα το ενδιαφέρον των επισκεπτών στις σελίδες του, ενώ άνοιξε χτες μεσημέρι ώρα Utah τους Rileys μέσα σε καλή και άμεση υποδοχή από το Twilight TV, και απόψε κάνει Πρεμιέρα τις Runaways για τις οποίες έχει τα περισσότερα ο Σταύρος Στριλιγκάς του Stop That Sound.

Πριν από μήνες, με την (εξαιρετική στο In The Land of Women (2007) και μια χαρά στο Into The Wild (2007)) Kristen Stewart να πρωτοσταστεί σε όλα τα media του πλανήτη λόγω Twillight, τα σελεμπριτοσάιτς αποφάσισαν για μια και μόνο μέρα να την κράξουν για το απαράδεκτο ντύσιμό της. Ήταν η μέρα που την "πέτυχαν" με τα ρούχα μιας επόμενης δουλειάς, ήτοι της Joan Jett στο Runaways (2010). Όπου Runaways, η πρώτη ταινία της Floria Sigismondi (έχει κάνει videos για Marilyn Manson, The Cure, The White Stripes, David Bowie, Muse) με θέμα το ομώνυμο συγκρότημα των Joan Jett, Cherrie Currie, Lita Ford, Sandy West, Vicki Blue και Mickie Steele.

Το συγκρότημα υπήρξε ιδιαίτερα επιδραστικό: ατίθασες, ανήλικες πιτσιρίκες με attitude προβεβλημένο πανέξυπνα από τον ραδιούργο παραγωγό Kim Fowley (μια ιδέα: τύπωσε στο εξώφυλλο του πρώτου δίσκου τους τις πραγματικές ηλικίες τους, 14, 15, κλπ), γίνονται παγκόσμια γνωστές με αλλεπάλληλες rock punk επιτυχίες (Cherry Bomb, You Drive Me Wild, Rock and Roll), μεσουρανούν από το 1975 ως το 1979 και ανοίγουν τον δρόμο για πάρα πολλά γυναικεία ροκ συγκροτήματα έκτοτε. Εσωτερικές προστριβές και η μικρή απήχηση που είχαν στις ΗΠΑ οδήγησαν στην διάλυση τους το 1979. Η συνέχεια απέδειξε οτι η πορεία τους δεν ήταν τυχαία: η Joan Jett γνώρισε τεράστια επιτυχία (I Love Rock n Roll), η Lita Ford επίσης (Close My Eyes Forever), το ίδιο και η Mickie Steele (στις Bangles).

Πριν κάποια χρόνια, η Victory Tischler-Blue (η Vicki Blue) παρουσίασε το Edgeplay (2004), ένα ντοκιμαντέρ για το συγκρότημα, με ενδελεχείς, φορτισμένες συνεντεύξεις από τα μέλη, αλλά χωρίς την μουσική των Runaways (δεν το επέτρεψε η Joan Jett)! Τώρα, το Runaways αντλεί υλικό από την αυτοβιογραφία της Cherie Currie.