Η αληθινή ιστορία Εγγλέζου στρατιώτη του 11ου αιώνα, που όταν μεγάλωσε έγινε θρύλος με κουκούλα, τόξο και συμμορία.Εν μέσω κοσμοσυρροής και σχετικού παροξυσμού απ' το κοινό, κάνει την πρεμιέρα της στο κόκκινο χαλί των Κανών, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ταινία του Ridley Scott. Ταινία που αποκαλύφθηκε πριν λίγες ώρες, δυο φορές, σε δυο εξίσου μισοάδειες δημοσιογραφικές προβολές, που προκάλεσαν τόσο χλιαρές προς κρύες αντιδράσεις στον Τύπο, όσο και οι περιορισμένες τοπικές προβολές που είχαν προηγηθεί σε συγκεκριμένα, μεγάλα αγγλόφωνα territories, λειτουργώντας ως χαρακτηριστικό δείγμα της κατάστασης που περιγράφει το Variety στο εβδομαδιαίο φύλλο που μοιραζόταν στις αφίξεις του αεροδρομίου της Νίκαιας, για το πώς δεν έχει σημασία η ίδια η ταινία που έρχεται στις Κάνες, όσο το κόκκινο χαλί που την υποδέχεται, για να στρώσει στη συνέχεια, γεμάτη υποσχέσεις εισπρακτική πορεία τόσο στις αίθουσες της Αμερικής, όσο (κι ίσως και περισσότερο) στις Ευρωπαϊκές. Όχι ότι η συγκεκριμένη ταινία δεν την αξίζει.

Πατώντας στα χνάρια του ιστορικού έπους που τον είχε γοητεύσει στο (ή αποτυχημένο, ή απ’ το στούντιο σακατεμένο, ανάλογα με την εκδοχή που προτιμάς) Kingdom of Heaven (2005), o Sir Ridley Scott αναλαμβάνει να αναδείξει το ρεαλιστικό υπόβαθρο μιας απ’ τις μεγαλύτερες μορφές της μυθολογίας της δυτικής κουλτούρας, και το κάνει κυρίως στην εικόνα του, ρίχνοντας στον κόκκο και το χρώμα της, τη λασπουριά και την αιματίλα που τρώνε για πρωινό οι ήρωές του, σε μια Ευρώπη στο σκοτάδι της επαύριου των σταυροφοριών και στην κάψα της φωτιάς των εσωτερικών αλληλοσπαραγμών. Το σενάριο του Brian Helgeland, που το έβγαλε απ’ τον αρχικό κορμό των Ethan Reiff και Cyrus Voris του Sleeper Cell, προσφέρει μερικές συναρπαστικές, όσο και ανατριχιαστικές ματιές στις διαπλοκές και τις μακιαβελίστικες παραπλανήσεις που συνέβαιναν εκείνη την εποχή στους σκοτεινούς διαδρόμους των κρύων και μουχλιασμένων παλατιών, όμως υποφέρει όταν βγαίνει έξω στα χωράφια και τα χωριά, με το κομμάτι της ιστορίας που όντως αφορά τον κεντρικό της ήρωα, να πνίγεται σε καρικατουρίστικα περιγράμματα χάρτινων χαρακτήρων, ηθικά διλήμματα και ψυχικά μεγαλεία, ψεύτικα και υπερβολικά, και την ανθολογία του σχηματισμού της συμμορίας του προστάτη των φτωχών, να μοιάζει σα να ξεπήδηξε απερίσκεπτα, απ’ τις σελίδες αφελούς κόμικ. Έτσι, το σενάριο καταλήγει να θέλει τουλάχιστον κάνα μισάωρο κόψιμο για να γραμμώσει εκείνη την κοιλιά στα μισά του, κι οι μελοδραματικές ατάκες, είτε κάνα δυο ξαναγραψίματα ακόμα για να βρουν καμιά πρωτοτυπία, ή κάνα δυο λιγότερα, μπας απαλειφόταν τα ξεχαρβαλιάσματα απ’ τα μπρος-πίσω που σου έγραφε ο cheaplog στο teaser. Ωστόσο, όταν ξυπνάς απ’ το μισάωρο των γνωριμιών του Ρομπέν με τη Μαριάν του, και τα δραματικά διαλείμματα που τους επιβάλουν οι ωχτροί της ενότητας του έθνους και της ελευθερίας του λαού, εκτιμάς το γεγονός ότι ο Scott δεν άφησε τη σκληρότητα των περιστάσεων να μουλιάσει απ’ τα σιρόπια του ρομάντζου, ξαναθυμάσαι τις μετρημένες μέχρι τότε στιγμές μεγαλείου που σου είχε προσφέρει στα οπτικά του, και δίνει ρέστα όταν πιάνουν για τα καλά τα τύμπανα του πολέμου, κι αρχίζει το μάτι του Russell να γυαλίζει, όπως εκείνη την πρώτη φορά που συναντήθηκαν, στο τεράστιο Gladiator (2000). Το οποίο, δυστυχώς, δεν το ξανάκαναν, κι ούτε φαινόταν πως θα κάνουν.

Από τα ξημερώματα της Τρίτης, το Yahoo! Movies παρουσιάζει το μεγάλο trailer του Inception (2010) που από τη Παρασκευή, όταν άρχισε να παίζει στην Αμερική σαν επιλογή με τα prints του Iron Man 2 (2010) και στο δίχτυο μέσα στον εικονικό κόσμο του σχετικού παιχνιδιού της Warner, έχει γίνει μέρος της καθημερινής κινηματογραφικής ρουτίνας του μισού πλανήτη. Ξυπνάς, ανάβεις τσιγάρο, βλέπεις το trailer, ξαφνιάζεις τη γκόμενα στο ντους, της πετάς τα μάτια, βλέπεις το trailer, πας στη δουλειά, φτιάχνεις καφέ, βλέπεις το trailer. The only movie that matters, φέτος και πολύ πιθανά μέχρι την επόμενη παρουσία του κυρίαρχου του σύμπαντος, το φιλμ του Christopher Nolan δεν αφήνει και πολλές αμφιβολίες πια για το τι σε περιμένει.

Ο Jerry Bruckheimer ποντάρει φέτος με τον Prince of Persia (2010) ότι τα videogames είναι τα νέα comics όπως ξαναματαείπαμε, όμως το Hollywood ήδη από τα 90s.. ζωγράφισε και για τον τελευταίο μια παράλληλη διαπίστωση, το ότι η απληστία δεν είναι ο καλύτερος δημιουργικός οδηγός για να μεταφέρεις στο πανί ιστορίες-ηλεκτρονικά προσχήματα για έναν ή περισσότερους παίχτες. Επιγραμματικά σε περίπτωση που έχεις μείνει εκεί κι ακόμα πιο πίσω, τα Half-Life έδειξαν στη συνέχεια ότι ακόμα και οι gamers μελαγχολούν (i.e. χρειάζονται λίγο.. συναίσθημα), τα Serious Sam διατύπωσαν μάλλον το καλύτερο αντίθετο επιχείρημα, η βιομηχανία έγινε πάντως σαφώς κινηματογραφικότερη και το πάει για 99η τέχνη είτε με απλό machinima είτε έχοντας χωνέψει το μέσο και αρκετή πιο εκλεπτυσμένη κουλτούρα όπως στο Path, και στην άλλη ενδιαφερόμενη βιομηχανία o James Cameron έχει μερικές καλές ιδέες για το πως χειρίζεσαι εικονικούς χώρους ενώ ο Roger Ebert έχει γενικά αντιρρήσεις. Μένοντας εκεί στο χώνεμα, ο ηθοποιός, κινηματογραφιστής και χορογράφος δράσης Joey Ansah ισχυρίζεται ότι οι αφορμές για να παίζεις μπουνιές με τον αδερφό σου (και όχι μόνο εικονικές) που βασίλεψαν απόλυτα για ένα φεγγάρι (πριν έρθει το 3D) στη βιομηχανία, έχουν ακόμα και τώρα ψυχή που χρειάζεται στοργή, φροντίδα και πολλή τεχνητή βροχή, όπως εξηγεί ο Μιχάλης Τέγος του GameOver.gr.

Το πιο σοκαριστικό όταν ακούω να μιλάνε για ταινίες που βασίζονται στο Street Fighter (και οποιοδήποτε fighting game, δηλαδή), είναι ότι όλοι απογοητεύονται όταν βγαίνουν μάπες. Περιμένουμε δηλαδή πραγματικά καλή κινηματογραφική αφήγηση από την ιδέα ότι υπάρχουν κάποιοι παραφουσκωμένοι μπρατσαράδες με τη fashion sense κάποιου που έχασε το φως του πριν εφευρεθούν οι καθρέφτες, που τριγυρνούν τον πλανήτη παίζοντας φάπες; Ας είμαστε ειλικρινείς, η τελευταία φορά που δούλεψε αυτό το concept κινηματογραφικά ήταν στο The Quest (1996), κι αυτό είχε κι έναν προ-JCVD Van Damme (θα μου πεις, και το πρώτο Street Fighter (1994) είχε. Touché).

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το Street Fighter είναι εξαιρετική σειρά παιχνιδιών (και το άρτι αφιχθέν Super Street Fighter IV ένα από τα καλύτερα δείγματα του είδους), αλλά λειτουργεί μόνο και μόνο επειδή είναι ο δικός σου μπρατσαράς (ναι, αυτό ισχύει και για τους χαρακτήρες γένους θηλυκού) στην οθόνη και κοπανιέται χάρη στις ικανότητες που εσύ έχεις αναπτύξει στο χειριστήριο. Αυτό πάντως δεν εμπόδισε τον Joey Ansah (τον είδες στο The Bourne Ultimatum (2007)), νεαρό σκηνοθέτη, ηθοποιό και action choreographer, να διυλίσει ό,τι αγαπάει από το παιχνίδι σε ένα εντυπωσιακά καλοφτιαγμένο τρίλεπτο φιλμάκι που πλασάρεται ως "ο σωστός τρόπος να γυρίσεις Street Fighter". Βλέποντάς το, δεν μπορείς να τον αμφισβητήσεις.

Οι χαρακτήρες είναι spot-on, που λέμε στο χωριό μου, από τα μαύρα φρύδια και την ξανθιά κουπ του Ken μέχρι την κόκκινη κορδέλα του Ryu, ενώ η πολύ καλή χορογραφία μάχης έχει συμπεριλάβει τα hadokens και τα sho-ryukens από το παιχνίδι έτσι ώστε να ακροβατούν ανάμεσα στο εντυπωσιακό και το αστείο. Η διάρκεια του φιλμ δεν ξεπερνάει αυτή ενός μέσου match του παιχνιδιού, ενώ ο διάλογος παραμένει στα απόλυτα βασικά και πολύ σοφά δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει ποιοι είναι αυτοί οι τύποι και γιατί πλακώνονται. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι είναι ο Ryu και ο Ken, και όπου βρεθούν, πέφτουν ανάποδες. Αυτό βέβαια δεν αρκεί για να υποστηρίξει full feature, γι' αυτό και ο Ansah δημιούργησε, κατά πάσα πιθανότητα, ό,τι πιο πιστό και λειτουργικό θα δούμε ποτέ σε live-action απόδοση του Street Fighter – και μάλλον αυτό είναι για το καλύτερο.

Τι κάνεις άμα θες να παντρευτείς και διαθέτεις ανοιχτούς ορίζοντες και κυρίως χοντρό πορτοφόλι; Η νέα μόδα στο εξωτερικό είναι οι "θεματικοί" γάμοι. Έτσι και το ζεύγος στο βίντεο, Αμερικανοί ινδικής καταγωγής, αποφάσισε να ζήσει την πραγματική εμπειρία, κάνοντας έναν παραδοσιακό ινδικό γάμο στην Ινδία, κομπλέ με ελέφαντες, χορούς και πανηγύρια. Όταν λοιπόν απευθύνθηκαν στον ταλαντούχο σκηνοθέτη Kevin Shahinian για να κινηματογραφήσει το "κρέμασμα" (γιατί υπάρχουν και καλλιτέχνες σπεσιαλίστες στο γύρισμα γαμοβίντεο) αυτός το πήγε ένα βήμα παραπέρα: τους πρότεινε να το κάνει κανονική ταινία μικρού μήκους, με σενάριο, στην οποία θα ενσωμάτωνε την τελετή. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, αφού το βίντεο κατέληξε μια Bollywood υπερπαραγωγή 28 λεπτών που θα ζήλευαν πολλοί γκλαμουράτοι νιόπαντροι.

Το ενδιαφέρον του πράγματος ωστόσο βρίσκεται και στον τρόπο με τον οποίο τα κατάφεραν. Χρειάστηκαν 9 μέρες γύρισμα συνολικά, με πολλές αναποδιές και περιορισμούς, ειδικά στις σκηνές του πραγματικού γάμου που φυσικά δεν υπήρχε περιθώριο για δεύτερη λήψη. Το εγχείρημα στήριξαν μεγάλοι χορηγοί, όπως η ίδια η Canon που διέθεσε στο συνεργείο 2 φωτογραφικές μηχανές EOS 7D, μοντέλα προ-παραγωγής τότε. Γιατί το παραπάνω βίντεο δε γυρίστηκε με τίποτα πανάκριβες κάμερες αλλά με επαγγελματικές φωτογραφικές μηχανές αξίας 1700 δολαρίων! Οι μηχανές αυτές, αν και αρχικά προορίζονταν για το Associated Press (που δεν ήθελε να πληρώνει έξτρα καμεραμέν αλλά οι φωτογράφοι του να μπορούν να βγάζουν και κάνα βιντεάκι για το σάιτ), προκάλεσαν υστερία στους απανταχού filmmakers, αγκαλιάστηκαν από επαγγελματίες του χώρου, και μετά από λαϊκή απαίτηση, έγιναν ακόμα πιο κινηματογραφικές. Το φαινόμενο των HD-DSLR πήρε τέτοιες διαστάσεις που ανάγκασε ακόμα και την πρωτοπόρο Red να αλλάξει σχέδια στην επόμενη υπερκάμερα που θα βγάλει, ώστε να είναι και αυτή σε μέγεθος φωτογραφικής μηχανής. Ανοίγουν έτσι νέες δυνατότητες στους επίδοξους Spielberg όλου του κόσμου: Πλέον μπορούν να γυρίσουν με φτηνά εργαλεία με την ποιότητα του φινάλε του House, ή και να δοκιμάσουν εντελώς νέους τρόπους κινηματογράφησης.

Το κείμενο είναι του μικρομηκά Στέλιου Κουκουβιτάκη

Δεκατετράχρονος μεγαλώνει στο Syosset του Long Island στα τέλη των 70s, και η προχωρημένη μπορρελίωση του γείτονα είναι το τελευταίο που τον φοβίζει.Στη ζωή είσαι ή κυνηγός ή θήραμα λέει η ζωολογία και στο περίπου ο Alec Baldwin σε κάποια φάση στη διάρκεια. Και ότι ζώο και να είσαι, αν σταματήσεις να τρέχεις για να αναλογιστείς τι κάνεις, τότε κάποιος σε έχει βάλει ήδη στο στόχαστρο λέει η Ξινή Ζωή (2008) μέχρι να πέσουν τα credits. Την ανθρώπινη κοινωνία και το αμερικάνικο όνειρο ειδικότερα, τα έχουν κηδεύσει βέβαια αμέτρητες ανεξάρτητες παραγωγές, δεν έχει νόημα να ξεκινήσεις να απαριθμείς ούτε όσες εκτυλίσσονται στην ίδια νεοϋορκέζικη περιοχή, πιθανά ούτε όσες είχαν πιάσει τα διπλανά σπίτια για γυρίσματα. Η συγκεκριμένη ξεχωρίζει γιατί μοιάζει και είναι ιστορία που κάποιος ένιωθε την ανάγκη να πει για να μη τον πονάει τόσο, όχι για να την ιλουστράρει σα sitcom ή για να κερδίσει πόντους οποιουδήποτε είδους σε οποιοδήποτε κύκλωμα ή καθρέφτη. Σαν αποτέλεσμα η ταινία σε πονάει αφόρητα στη μεγαλύτερη διάρκειά της, το πολύ βαθύ μαύρο χιούμορ της είναι γλώσσα με ξυραφάκι στο μάγουλο, οι πιο πολλές από τις ελάχιστες προσπάθειες για αισιοδοξία σε μαχαιρώνουν δίκοπα μιας και ξέρεις ήδη πόσο φρούδες είναι. Αυτός ο τόνος κοψοφλέβικα απεγνωσμένα πικρής ευθυμίας γίνεται σε κάποια σημεία άβολος εκτός ελέγχου, οι ολότελα υπεύθυνοι (κάτι σα Coen) αδερφοί Martini ξέρουν ότι τα πικρά ποτήρια πρέπει να τα εξαντλήσουν μέχρι τον πάτο κι ακόμα παραπέρα αλλιώς κάνουν πια δημιουργικά μια τρύπα στο νερό, όμως δε καταφέρνουν να χειριστούν απόλυτα ικανοποιητικά τις καταστάσεις που διαλέγουν να κυνηγήσουν μέχρι να έχουν φωτογραφίσει Matrix-οσφαιρικά την ιλαροτραγικότητα της ηθικής όσων μπλέκονται. Κάποιες (καταστάσεις) καταλήγουν αλαφρά αφύσικες στη τελευταία νότα, αυτή με τον τραμπούκο του σχολείου δε χάνει ούτε βλέφαρο όσο περνάει από αγαπητικές και φίλους και αδέρφια και γονείς αλλά ξεφουσκώνει φτάνοντας στον επίλογο, άλλες μοιάζουν απόλυτα φυσικές μέχρι που συνειδητοποιείς ότι εκβιάστηκαν μεταφέροντας ολόκληρους πολέμους (των Falklands) σε ξένες χώρες και χρονιές. Τη χαμένη σου εμπιστοσύνη τη πληρώνει η Ζωή αφηγηματικά, η πιτσιρίκα της Emma Roberts καταφέρνει κυριολεκτικά να έχει και το σκύλο της κάθε λαχτάρας της (για κάθε γκόμενο της περιοχής) χορτάτο και τη πίτα της παρθενιάς της ολόκληρη, όμως πια δε σου φαίνεται δημιουργική έμπνευση, δε σε ανακουφίζει σα καμιά πρόσκαιρη ελπίδα για την ανθρωπότητα, δε σε σφάζει σαν εκμετάλλευση της αθωότητας του πιτσιρίκου, δε σε πείθει σα παράλληλο flashback στο πως (μπορεί να) ξεκίνησαν τα καταραμένα ενήλικα ζευγάρια, μένει ξεκρέμαστη με υποψία φωσκολισμάρας. Τη χαμένη σου εμπιστοσύνη τη πληρώνει η Ζωή και τεχνικά, οι Martinis έχουν σαφή τάση να δουλεύουν με τους ηθοποιούς τους, όταν ο Baldwin καταφεύγει στη μανιέρα του δε το βλέπεις για μετασχόλιο πάνω στους συνηθισμένους ρόλους του, μόνο σα να μην έχει πάρει σκηνοθετική βοήθεια.

Σημαντικότερα, η Ζωή των Martinis αποτυγχάνει να δώσει λύση, δε σου λέει ότι για να λυτρωθείς πρέπει να εμπιστεύεσαι τους άλλους σα να σε έχουν ήδη προδώσει, να αγκαλιάζεις το φυσικό σου θήραμα σα να σε έχει ήδη δαγκώσει στον κόρφο, στέκεται στα πρώτα τυφλά βήματα, εκεί που δοκιμάζεις οτιδήποτε μήπως κοιμηθείς ήσυχος κανένα βράδυ και σου έχει μείνει μόνο να πνίξεις το ζωώδικο ένστικτο αποφυγής του πόνου. Πρέπει όμως να είσαι πολύ άκαρδος γεροπερίεργος για να της το κολλήσεις κι αυτό, και έτσι κι αλλιώς ακόμα και στη καθαρή αξία της παραγωγής να μείνεις, είναι κι αυτή τόσο καλή που σε πονάει. Από τις τοποθεσίες, στα ανάποδα cuts, στις τρελές ερμηνείες όλων, χύνεις μαύρο δάκρυ όταν ξαναματαβλέπεις πόσο ταλέντο έχει τη πολυτέλεια να αγνοεί λίγο πολύ η αμερικάνικη βιομηχανία. Το Sundance lab project ήταν στα αζήτητα από το 2001 μέχρι που ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει ουσιαστικά (πέρα από δημιουργική επιρροή) ο Martin Scorsese, ο προϋπολογισμός με κόπο έγινε εφταψήφιος, τα γυρίσματα δε πλησίασαν μήνα.

Ζευγάρι προσπαθεί μια βραδιά να σπάσει τη ρουτίνα στις εξόδους του που προσπαθούν να σπάσουν τη ρουτίνα στο σπίτι, και καταλήγει φυσικά με πιο πολλές συγκινήσεις από όσες ήθελε.Βασίλισσα και βασιλιάς, βασιλιάς και βασίλισσα της κωμωδίας, η Tina Fey κι ο Steve Carell, ο Steve Carell και η Tina Fey είναι από τα αστέρια που δε καταλαβαίνεις πως δεν είχε κανένας την ιδέα να ζευγαρώσει στη μεγάλη οθόνη, μέχρι που σκέφτεσαι ότι οι υποχρεώσεις τους στη μικρή, σε 30 Rock και Office US, δε τους αφήνουν και πολλά περιθώρια, πολύ περισσότερο που να συμπέφτουν. Ο Shawn Levy είχε μια good enough ιδέα για ιστορία, είχε την απαραίτητη ευκαμψία στις προτεραιότητες, έφτασε σε ένα από τα μικρά ιερά δισκοπότηρα της βιομηχανίας των τελευταίων χρόνων. Το σενάριο χρεώνεται σε κάποιο Josh Klausner αλλά δε χρειάζεται να περιμένεις μέχρι τα credits τέλους όπου φαίνεται πιο καθαρά, για να καταλάβεις πως (ξανα)γράφτηκε με αυτοσχεδιασμούς στα γυρίσματα -- το Hollywood αναγνωρίζει ενίοτε το πηγαίο ταλέντο, και το ταλέντο αναγνώρισε με τη σειρά του ποιες ατάκες ήταν μέσα στις υπερδυνάμεις του από όσες φαίνονταν καλές στο χαρτί (αλλά χρειάζονταν υπερήρωες για να τις εκφέρουν). Ο Levy είχε την ευκαμψία να προσαρμόσει και κάθε σκηνή σε ότι έβγαινε πιο άνετο, σε στούντιο λήψεις όπου ο τόνος ήταν για σίριαλ από τα 60s, σε γωνίες από SNL σκετσάκι για όποιες κουβάλαγαν πολλή τρέλα, σε DV με φωτισμό τηλεσυνεργείου όταν τα αστέρια του τρέχαν πανικόβλητα στους δρόμους του Manhattan, το μπουρδουκλωμένο αποτέλεσμα μοιάζει.. φυσικό στο ρυθμό ακόμα κι άμα έχεις συνηθίσει σε γυαλισμένες πατάτες, πολύ περισσότερο σε κωμωδία στην εποχή του διχτύου. Θαυμάσια κουφά cameos συμπληρώνουν αυτή την εικόνα, όμως κεντρικό πλεονέκτημα της Date Night (2010) παραμένει η φυσικότητα των πρωταγωνιστών της που δεν έχεις επιπλέον ποτέ την αίσθηση ότι παλεύουν ποιος θα επικρατήσει σε σταριλίκι. Αίσθηση δεν έχεις ότι βλέπεις και καμιά ιστορία για τους αιώνες, από την άλλη η ιστορία του κινηματογραφικού ζευγαριού έχει σαφώς βάση και λόγο να διαρκέσει περισσότερο.

Αμερικάνος πεζοναύτης με τρύπες στο κορμί και πόνους στην καρδιά, βλέπει τη ζωή να περνάει μπροστά απ’ τα μάτια του.Κι εσύ βλέπεις τη δική σου, καθώς απλώνεται μπροστά σου, αργά, νωχελικά και δολοφονικά, αυτό το προσχέδιο σεναρίου, που δεν έχει καν το θάρρος να αγκαλιάσει τα φασιστικών αποχρώσεων ακρομορμονικά του πρότυπα, και να πιάσει γερά στα χέρια του το τρίπτυχο της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας που κρύβει στον πυρήνα του. Βαθύτατα συντηρητικό κι ανυπόφορα επιφανειακό, το Dear John πουλάει μελούρα και ρομάντζο στην παράδοση των ευπώλητων άρλεκιν της ογκώδους καριέρας του Nicolas Sparks (δείγμα της οποίας είδες να βγαίνει στις αίθουσες, μόλις δυο βδομάδες πριν, με το The Last Song), και σου δίνει για ρέστα χαρακτήρες αφέλειας τηλεοπτικού επιπέδου, να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με παιδαριώδη δραματουργία, ανοικονόμητα διαχειρισμένη από έναν Lasse Hallström που βάζει την ταφόπλακα στα όποια δείγματα μπρίου και προσωπικότητας μπορεί να είχε παρουσιάσει στην μέχρι τώρα καριέρα του, για να περάσει στη λίστα των απελπισμένων διεκπεραιωτών, που κλείνουν τα μάτια για να βγάλουν το μεροκάματο.

Ο Channing Tatum, στην βουβοευαίσθητη εκδοχή του GI Joe, που χρειάζονται τα προεφηβικά κοριτσόπουλα με τα χρωματιστά τσαντάκια για να τον κρεμάσουν (κι αυτά) στους τοίχους τους, περιφέρεται ανέκφραστος γύρω από μια χαμένη στην ανυπαρξία ρόλου Amanda Seyfried, που ψάχνει απελπισμένα από κάπου να κρεμάσει τα ερμηνευτικά της ανακλαστικά για να μη φαίνονται ξεκούδουνα στο υπερδραματικό μοτίβο του χαρακτήρα της, τόσο όμως το σενάριο, όσο κι ο Hallström (που αμφιβάλλω αν είχε το κουράγιο να το διαβάσει δεύτερη φορά), τους αφήνουν μετέωρους σε ένα άνευρο κι αδιάφορο υπερμήκες σκετσάκι, που εναλλάσσει σαχλοκλισέ με εξάρσεις σαπουνόπερας, χωρίς να ντρέπεται για το σμπαράλιασμα που προκαλεί με την ελαφρότητα που αγγίζει, κάνα-δυο πιο σοβαρά θέματα που τυχαίνει να βρεθούν μπροστά του. Όπως, ας πούμε, ο αυτισμός, ή, ξέρω 'γώ, η προστατευτική νοοτροπία του φαντάρου. Η ταινία, που στο παρεμπιπτόντως, έχει σαν υπόβαθρο και λίγο απ’ τον καπνό που κατάπιε τους Δίδυμους Πύργος, κατάφερε να γίνει κι ο τίτλος που έριξε απ’ την κορυφή του αμερικάνικου Box Office το Avatar στην όγδοη εβδομάδα του. Άθλος που λέει περισσότερα για το κοινό των αμερικάνικων ταμείων, παρά για την ίδια την ταινία.