Νεαρός υπαλληλάκος δισκογραφικής έχει 72 ώρες διορία για να μεταφέρει αχαλίνωτο και ξεπεσμένο rock star από το Λονδίνο ως το Greek Theatre, όπου πρόκειται να δώσει μια επετειακή συναυλία, η οποία μπορεί και να του σώσει την καριέρα.Επαναλαμβάνοντας τον χαρακτήρα του Aldous Snow, τον οποίο γνωρίσαμε στο Forgetting Sarah Marshall (2008), ο Russell Brand στήνει από μόνος του ένα ξεκαρδιστικό joyride που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί ούτε φέτος ούτε εδώ και αρκετά χρόνια μέσα από το είδος της κωμωδίας! Μοιραία, οι πρώτοι που θα το διασκεδάσουν με το Get Him to the Greek (2010) είναι εκείνοι που σκαμπάζουν από μηχανισμούς της μουσικής βιομηχανίας και δισκογραφίας, εκείνοι που είναι σε θέση να επιχειρήσουν την καταμέτρηση μιας τρελής πληθώρας από inside jokes και cameo εμφανίσεων, προτού φτάσουμε στην κατηγορία του απλού θεατή, ο οποίος θα πέσει με τα μούτρα στα αθυρόστομα ή πιο "σιχασιάρικα" αστεία, με μια αμαρτωλή αφέλεια, λες και βλέπει άλλη ταινία. Προσωπικά, ως πιο "εξειδικευμένος" θεατής, ομολογώ ότι παραλίγο να πάθω εγκεφαλικό από τα γέλια!

Το πρώτο μέρος του φιλμ δε σου αφήνει χρόνο ν' αναπνεύσεις, παίρνει το κωμικό timing και του αλλάζει τα ράμματα μέσα από montage scenes ακραίας εξαλλότητας και κατάχρησης ναρκωτικών και σεξ, παράλληλα με τον τσαμπουκαλεμένο σχολιασμό πάνω στα παλαιομοδίτικα πρότυπα των Βρετανών ταραξιών του rock'n'roll που... ποτέ δεν πεθαίνουν (σχεδόν fact)! Στη συνέχεια, όπως συνήθως συμβαίνει με τις ταινίες του Judd Apatow (εδώ ως παραγωγός), ο κανιβαλισμός συναντάει την ανθρωποκεντρική επίγνωση του σεναρίου, ένα πιο ρεαλιστικό αντίβαρο στην καταστασιακή αναρχία, που σε προσγειώνει σε διαπιστώσεις κοινωνικού χαρακτήρα και συναισθήματα σαφώς πιο ώριμα. Είναι προφανές πως ο δημιουργός του Σηκωτός για τη Συναυλία, Nicholas Stoller, μοιράζεται τις ίδιες ιδέες με τον Apatow και τους χαρακτήρες του φιλμ, σαν ένα μεγάλο παιδί που προσπαθεί να ισορροπήσει τις ενήλικες ευθύνες και επιλογές με το γενετήσιο, το αυθόρμητο, την ατιμωρησιά στα θέλω μας. Η παρακινδυνευμένη αίσθηση της διδαχής προς την ηθική πλευρά της ζωής ίσως μπερδέψει μερικούς, όμως, μην κοροϊδευόμαστε, το μήνυμα εδώ είναι η φιλία, η αφοσίωση και η πίστη σ' έναν δικό σου άνθρωπο, όπως κι αν τον αποκαλούν τα επιβεβλημένα από τους γύρω μας πρότυπα. Βουτηγμένο μέσα σε πολυάριθμες σκηνές ανθολογίας, την έλλειψη αιδούς σε εικόνα και ατάκες, το ασυμμάζευτο lifestyle των rock stars των τελευταίων 50 ετών, τουλάχιστον, και με οδηγό τις άψογες ερμηνείες του Jonah Hill και του Russell Brand, το Σηκωτός για τη Συναυλία μοιάζει μ' ένα live gig που ενίοτε κάνει κοιλιά, γιατί η μπάντα δεν παίζει τα singles ή τα tracks που αγαπάς. Αλλά, ειδικά στα αστεία, ξέρει τι θα πει encore! Και στο φινάλε, εξουθενωμένος από τα γέλια, θα σκέφτεσαι την επόμενη φορά που θα θέλεις να το ξαναδείς...

Μετά από μοιραίο ατύχημα που τον άφησε γκέι, ο Steve ανακαλύπτει ότι διαθέτει την υπερδύναμη να βγάζει πειστικότητα από το στόμα.Αν έχεις δει τον Bad Santa (2003), ειδικότερα το director's cut, και διαβάσεις την ιστορία του Steven Jay Russell, ενός τύπου που με τη δικαιολογία ότι "το να είσαι γκέι είναι ακριβό" τάραξε στις απάτες και τις αποδράσεις όλη την Αμερική με αποτέλεσμα να εκτίει ποινή 144 χρόνων, τότε καταλαβαίνεις γιατί το pitch για σχετική ταινία των Glenn Ficarra και John Requa σε χολιγουντιανό στούντιο, πήγε "πολύ άσχημα". Περισσότερες πιθανότητες θα είχαν πηγαίνοντας ντυμένοι Joker, να ζητάνε δολάρια να τα κάνουν βουνό και να τα κάψουν γελώντας μανιακά. Παρολαυτά και παρόλο που η αμερικάνικη διανομή του I Love You Phillip Morris (2009) είναι ακόμα στον αέρα σε βαθμό να πέφτουν μηνύσεις, η παραγωγή μπορείς να πεις ότι είχε ιδανικό τέλος, το δίδυμο δούλευε το σενάριο ένα χρόνο τζάμπα όπως επαναλαμβάνει στις συνεντεύξεις του, ο Jim Carrey ενδιαφέρθηκε, ο Luc Besson έβαλε τα λεφτά. Και το πρώτο εικοσάλεπτο του φιλμ που προέκυψε, έχει αρκετή δράση και ζωή για να καλύπτει καμιά τριανταριά χρόνια, και αρκετή σημειολογία για να γράφει ο Δανίκας μέχρι την άλλη εβδομάδα. Σ' αυτή τη διάρκεια ο χαρακτήρας του Carrey κάνει και voicover με χαρακτηριστικό πλούμισμα (σα τις ακρίβειες που λέγαμε), και.. ξεχνάει και κάτι λεπτομέρειες (σα τα ιδρωμένα ξεκωλιάσματα που πέφτουν ξαφνικά μετά από δεκάλεπτο πρότυπο καλού χριστιανού οικογενειάρχη αστυνομικού), δίνοντας μια εντύπωση αναξιόπιστου αφηγητή που συνεχίζει μέχρι τέλους, ένα παιχνίδι με τα νεύρα σου από κάποιο σημείο και πέρα, όμως αναγκαστικό για να χωράει αυτή τη larger than life περσόνα που κουβαλάει ο πρωταγωνιστής σε όλους τους ρόλους του, αλλά και για να κολλήσεις λίγη από τη παθολογία του ήρωα, το αυθόρμητο (και μη ψυχρά υπολογισμένο) των τρελών παραπλανήσεων που γίνονται μεγαλύτερες για να καλύψουν τις προηγούμενες. Στο κέντρο του τυφώνα των παραμυθιών, και σαν αφορμή του, το σενάριο κρατάει την ιστορία αγάπης για τον Phillip Morris, ένα πλάσμα από αυτά τα αγαπησιάρικα που κάνεις σκοπό της ζωής σου να τα προστατεύεις, κράτημα που όμως μοιάζει αρκετά μηχανικό, με βαρίδια κι αλυσίδες, μιας και το ζευγάρι έχει ελάχιστες προσωπικές στιγμές. Κρίνοντας από τις στιγμές που όντως έχει, λειτουργούν γενικά μόνο αυτές με με ρομαντική υπόκρουση σε μίξη με παρατεταμένα απίθανα βρισίδια χοντρών μαύρων, και άρα τις υπόλοιπες θα τις δεις στο DVD, πράγμα που σημαίνει ότι οι σκηνοθέτες το προσπάθησαν αλλά δε τους βγήκε αυτή η συναισθηματική σου εμπλοκή που θα έβαζε το φιλμ σε κλάση Catch Me If You Can (2002) ας πούμε. Ο Phillip Morris έχει παρολαυτά αποφασισμένα περισσότερο χαρακτήρα από τον Informant! (2009) στη κλίμακα των απίθανων (ή stranger than fiction) ιστοριών, στη πραγματικότητα έχει τόνους χαοτικού παραφρονημένου πέρα από απλή παλαβομάρα χαρακτήρα.

Θα έχει κλείσει σχεδόν χρόνο όταν καταφέρει να βγει στις αμερικάνικες αίθουσες, όμως το Get Low (2009), που ετοιμάζει την έξοδό του στις 30 Ιουλίου και ντεμπουτάρισε το καινούριο του trailer τη προηγούμενη βδομάδα, έρχεται έχοντας μαζέψει δάφνες απ’ τα σημαντικότερα των φεστιβάλ του καλλιτεχνικού κυκλώματος, ξεκινώντας με αποκαλυπτήρια στο περσινό φεστιβάλ του Toronto, όπου και κέρδισε ενθουσιώδη σημειώματα κι ενδιαφέρον τάξης του Κυνόδοντα (2009) κι εξασφαλίζοντας λίγο αργότερα τη διανομή του απ’ τη Sony Pictures Classic (σε μια ζόρικη χρονιά για τους ανεξάρτητους), ενώ συνέχισε με σταθμούς όπως το Sundance όπου επιβεβαιώθηκε απ’ όσους κριτικούς το είχαν χάσει στον Καναδά, το SXSW και το Tribeca που διεύρυναν το buzz του στην αμερικάνικη art-house αγορά και το Εδιμβούργο πριν μια βδομάδα, όπου πέρασε και σε εδάφη ευρωπαϊκά, κερδίζοντας το βραβείο κοινού. Βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Felix “Bush” Breazeale, ενός ερημίτη μιας κάποιας επαρχιακής κωμόπολης, που αποφάσισε να κάνει την κηδεία του σαν πάρτι, όσο ήταν ακόμα ζωντανός, για να προλάβει να τη χαρεί (και να ξεκαθαρίσει και κάτι φήμες σχετικά με την ξαφνική απόσυρσή του απ’ την υπόλοιπη κοινωνία, σύμφωνα με το trailer), η ταινία είναι η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Aaron Schneider, διευθυντή φωτογραφίας με σχεδόν αποκλειστικά τηλεοπτική πείρα, οπότε μπορείς να καταλάβεις από που πηγάζουν οι αντιρρήσεις όσων διακρίνουν υπερβολικό και στημένο στιλιζάρισμα, όμως ακόμα και την απειρία του σκηνοθέτη του, κατάφερε προφανώς να καλύψει το σούσουρο που προκάλεσε η ερμηνεία του Robert Duvall στο ρόλο με το μούσι, σούσουρο που τον έβλεπε φαβορί για τα περασμένα Όσκαρ, αν η ταινία του είχε καταφέρει να βγει να διαγωνιστεί. Κι αν και η SPC τον κράτησε εκτός κούρσας, γιατί είχε και τα μούσια του Christopher Plummer να σπρώξει (με το The Last Station (2009)), ε φέτος θα τον ξαμολήσει να κυνηγήσει την έβδομη υποψηφιότητά του, για το δεύτερό του αγαλματάκι. Κι ίσως δεις βέβαια και τον Bill Murray να τον σιγοντάρει στις λίστες των δευτεραγωνιστών, για να 'χει κι η ταινία ένα βάρος ερμηνειών.

Η πιο αναμενόμενη ταινία στη βραζιλιάνικη ιστορία ανοίγει τον Νοέμβρη Σεπτέμβρη Οκτώβρη, και έχει από τη προηγούμενη βδομάδα trailer με τις πρώτες σκηνές της, να παίζει με τις ντόπιες κόπιες του Eclipse (2010).

Το Tropa de Elite 2 (2010) υπόσχεται να ταρακουνήσει το σύστημα περισσότερο κι απ' το Tropa de Elite (2007), βάζοντας πιο πολύ στο στόχο την διαφθορά, όπως ακούς να αφηγείται στα πορτογαλέζικα ο Wagner Moura ή Capitão Nascimento όπως τον ξέρει όλη η Βραζιλία που έχει δει το πρωτότυπο δυο φορές τουλάχιστο ανά κάτοικο. Ο Nascimento βρίσκεται σε θέση πιο υψηλόβαθμη (coronel κατά πάσα πιθανότητα) 13 χρόνια μετά, για να αγγίξει "τη σχέση μεταξύ δημόσιας ασφάλειας και χρηματοδότησης των προεκλογικών αγώνων", με αποτέλεσμα να ξαναματαπαγορεύουν στη παραγωγή γυρίσματα σε κρατικά κτίρια, για αρχή. Ο José Padilha πάντως έκανε γυρίσματα στις φαβέλες, και με πλήρη εξοπλισμό όπως βλέπεις, σε βαθμό πολλοί κάτοικοι να τα περάσουν για συνέχεια των επιχειρήσεων αρετής στις περιοχές και να προετοιμάζονται για ακόμα μια από τις μεγάλες εξάρσεις συγκρούσεων του 2009. Τα γυρίσματα, που ξεκίνησαν τον Γενάρη του 2010, συνεχίστηκαν σε κατασκευασμένο αντίγραφο της Bangu 1, της φυλακής υψίστης ασφαλείας του Ρίο όπου πραγματικά πέφτουν κεφάλια στις εξεγέρσεις, αντίγραφο κατασκευασμένο από.. σημειώσεις του καλλιτεχνικού διευθυντή Tiago Marques που δε μπορούσε ούτε φωτογραφίες να βγάλει εκεί. Οι κομπάρσοι οι επιλεγμένοι από όλη την αστυνομική δύναμη της χώρας και τις γιαγιάδες τους που τρέξαν να συμμετέχουν, το καστ που ξαναπέρασε μήνες εκπαίδευσης μέχρι και σε ζιουζίτσου, τα καινούρια αυτόματα της IMBEL που δεν έχουν ακόμα βγει στην αγορά, όλη αυτή η αυθεντικότητα του στησίματος σε χτυπάει κατευθείαν από τα πρώτα πανοραμικά πλάνα του trailer, που συνεχίζει να.. κοπανάει χωρίς να χρειάζεται άλλη υπόκρουση, έχοντας προφανώς να επιλέξει από σκηνές ήδη μονταρισμένες (στη διάρκεια των γυρισμάτων) για να προλάβουν τα deadlines. Όταν ξεκινάει η υπόκρουση, πέφτει πάλι το Tropa de Elite των Tihuana, αλλά με το Rap Das Armas να έχει φτάσει μέχρι διασκευές από Τσαλίκηδες και τρομοκρατήσεις Βορειοκορεατών στη Νότια Αφρική, σίγουρα όλο και κάτι συγκλονιστικό θα ακουστεί πίσω από τις σφαίρες μέχρι την έξοδο του φιλμ στις αίθουσες.

Ακόμα μια πρώτη τρισδιάστατη ταινία χορού βγαίνει στις αίθουσες από τον Αύγουστο, και για να μη ξεχνάς την εμπειρία βρόμικης σόλας στη μούρη, η Disney κυκλοφορεί εδώ και πεντέξι μέρες ένα featurette με τους χαρακτήρες του Step Up 3D (2010) στα διαδίχτυα. Χαρακτήρες τρόπος του λέγειν βέβαια για μια ταινία που η πλοκή της παραμένει πιο μυστική και από του Inception (2010) απλά γιατί δεν ενδιαφέρεται κανένας να τη συζητήσει, και 3D πρωτιά μόνο στα γυρίσματα βέβαια αφού το StreetDance 3D (2010) πρόλαβε να ψεκάσει-σκουπίσει-τελειώσει νωρίτερα και έχει εισπράξει καμιά $35αριά εκατομμύρια για φιλοδώρημα, με τα μισά από αυτά στη Βρετανία.

Το Step Up 2 the Streets (2008) είχε κόψει στην Αμερική καμιά δεκαριά εκατομμύρια δολάρια λιγότερα από το Step Up (2006) και καμιά 30αριά λιγότερα από το Save the Last Dance (2001), τα μεγαλύτερα σε εισπράξεις εκεί, και σε παπαρότητα γενικά, φιλμ του είδους τα τελευταία 20 χρόνια. Στον υπόλοιπο κόσμο έκοψε περισσότερα κι από τα δυο μαζί όμως ($90Μ), και με $150 μύρια συνολικά έγινε το πιο πετυχημένο από καταβολής 90s. Δίκαια μεν αφού δύσκολα βρίσκεις στουντιακό απόβλητο να το συγκρίνεις καν, ξώφαλτσα δε αφού ήταν σταμπαρισμένη αρπαχτή από το casting ακόμα (που πολύ πιθανά.. δεν έγινε) και αφέθηκε στη τύχη του, με αποτέλεσμα να λαμποκοπήσει το ταλέντο.. ανθρώπων και να βγει.. ταινία. Οι συνέπειες της επιτυχίας φαίνονται κατευθείαν προτού περάσεις τα εταιρικά credits του threequel, Touchstone και Summit δείξανε το αυξημένο ενδιαφέρον που απαιτούν τα βουνά από δολάρια, και σα πρώτο βήμα ψηλά (προς τα δολαριοβουνά) επανέφεραν τη χολιγουντιανή τάξη που επιβάλλει να παίζουν τους τινέιτζερς σαραντάρηδες. Εκτός από 20άρα βέβαια η Briana Evigan ήταν και τόσο στρουμπουλή που σου 'ρχονταν να την υιοθετήσεις (ανάμεσα στ' άλλα που σου 'ρχονταν να της κάνεις) και ήξερε να κουνιέται, ενώ η Sharni Vinson έχει ρυτίδες ικανές να τρομάζουν τα παιδάκια (και τα τρομάζουν άμα ρίξεις μια ματιά στα φόρα) και ξέρει μόνο να παίρνει πόζες ανάμεσα σε Fonzie The Fonz Fonzarelli των 70s και Ελένη Φιλίνη σε βιντεοκασέτες των 80s. Και άμα αρχίσεις να μετράς και τον διάδοχο του Robert Hoffman (που τουλάχιστο δε παρίστανε τίποτα και τις είχε τις κινήσεις φανερά από μικρός), αρχίζει να σχηματίζεται μπροστά σου κάτι αντίστοιχο του Ong Bak 3D με headliner τον Steven Seagal.

Οι παραγωγές κράτησαν τον Jon Chu στη σκηνοθεσία, αλλά με τις απαιτήσεις για ψευτοτρισδιάστατες πατούσες μέχρι τη μύτη σου, περισσότερη εμπειρία θα έβρισκαν σε κάνα θεατή επί πληρωμή του So You Think You Can Dance απ' όπου τσίμπησε ο Adam Shankman και κάποιες συμμετοχές. Οι κοσμο-ιστορικές έξοδοι του χορού των δρόμων στους.. δρόμους και στις βροχές, έξοδοι που γίναν ήδη το Singin' in the Rain μιας γενιάς, φαίνεται τουλάχιστο να συνεχίζονται και να επεκτείνονται όπως λέει ο Chu στο featurette, όμως θέμα παραμένει το κατά πόσο μπορούν να προσεγγίσουν καμιά αυθεντικότητα στις φυλές των γειτονιών, μέσω soundtrack επιμελημένου και πάλι από την Atlantic και αυτή τη φορά με μάλλον αντίστροφη λογική (της προώθησης σαβούρας αντί κάποιας ελάχιστης πολύχρωμης κουλτούρας). Το τέλος του 2007 σήμανε και το τέλος του hip-hop μέσω crunk, o Flo Rida έβγαζε τότε το Low και τώρα ενώνεται με το million-rapper march προς τον David Guetta, ο Tiësto που ακούγεται στο trailer να θέλει να γίνει Benassi όπως λέει κι ο Σταύρος Στριλιγκάς είναι αμφίβολο αν θα ακούγεται και στη ταινία, τα δεύτερα του T-Pain δε βοηθάνε και πολύ, παρά την άψογη παραγωγή ο Laza Morgan μοιάζει φρέσκια πρόσθεση στα καραβάνια όσων τραγουδάνε για ξελιγωμένες μαύρες με κώλους ελικοδρόμια.

Από τον Ben Stassen, τον άνθρωπο που εισήγαγε την στερεοσκοπική 3D προοπτική στην ευρωπαϊκή παραγωγή με το (αποκλειστικά τρισδιάστατο) Fly Me to the Moon (2008) και την nWave Pictures του, έρχεται τον Αύγουστο και η ταινία που θα προκαλέσει όχι μόνο τις δυνατότητες της φόρμας, αλλά και τους περιορισμούς της καταγωγής της. Καταγωγή βελγική στους τύπους, και γαλλόφωνη σαν και το bande annonce που μοστράρει από τα μέσα της βδομάδας το AlloCiné, αλλά στην πράξη διεθνοποιημένη πια, τουλάχιστον στο προωθητικό της κομμάτι, που έχει φτάσει να εναρμονιστεί με την ιστορία του χελωνοπρωταγωνιστή της, και την απόφασή του να αφιερώσει τα 50 χρόνια που διαρκεί η ζωή του, στο να τριγυρίσει τα πλάτη και τα μήκη των ωκεανών, ζώντας παράλληλα από πρώτο χέρι, τις αλλαγές που προκαλούν στο φυσικό του περιβάλλον, οι κλιματικές αλλαγές που σημειώνονται σ’ όλον τον πλανήτη. Η επιτυχία της πρώτης επαφής του Stassen με το S3D ($41 μύρια σε εισπράξεις, για $25 μύρια παραγωγή), αλλά και οι φιλοδοξίες και το εύρος οικουμενικότητας στο στόρι της καινούριας του, μέσα στη γενικότερη έξαρση της αναβιωμένης τεχνολογίας, έδωσαν πάτημα στην nWave και λόγο να τσιμπήσει στη StudioCanal (το κινηματογραφικό μπράτσο του τεράστιου γαλλικού και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκού πολυπλατφορμικού καναλιού, Canal+), ώστε οι δυο τους να συμπράξουν για να περάσουν σε επίπεδο πολυεθνικότητας αυτήν την νέα παραγωγή της πρώτης, και καλό προϊόν να δοκιμάσουν τα αποτελέσματα της επιθετικής προσπάθειας της δεύτερης να (συγ)χρηματοδοτήσει το πέρασμα της Γαλλίας στη νέα εποχή, αναβαθμίζοντας μερικές εκατοντάδες γαλλικών αιθουσών με ψηφιακό εξοπλισμό προβολής. Στην προσπάθειά της να δυναμώσει δε το προϊόν, η παραγωγή έβαλε και τον Peter Dune, πρώην κεφαλιού του marketing της DreamWorks, να αναλάβει συμβουλευτικά το σχέδιο της προώθησης της ταινίας, και να τους οργανώσει εντελώς πριβέ προβολές 12 λεπτών υλικού στις περσινές Κάνες (που είχε ανοίξει με το τρισδιάστατο Up (2009), μην ξεχνάς), ψάχνοντας συμμάχους, σαν τη Universal Music Group (ξαδέρφη του StudioCanal μέσω της μαμάς Vivendi) που τσίμπησε αμέσως, βλέποντας στα πενήντα χρόνια που διασχίζει η ταινία, μια καλή ευκαιρία για soundtrack της «ιστορίας του rock n roll», λέει, και ανέλαβε παράλληλα, να στηρίξει την βορειοαμερικάνικη διανομή της ταινίας, έχοντας κρατήσει και τα αμερικάνικα δικαιώματα για το DVD. Στην Ευρώπη πάντως, η ταινία έχει κάνει ήδη τις βόλτες της, κάνοντας αποκαλύψεις και στο Cartoon Movie (την ετήσια συγκέντρωση των επαγγελματιών του animation στη Lyon) αλλά και στο Annecy, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη γαλλική της πρεμιέρα στις 11 του Αυγούστου, με το sequel ήδη στα σκαριά.

Στη Νότια Αφρική είχαν ακούσει παρόμοια φαινόμενα να συμβαίνουν στη Γερμανία, στην Ιαπωνία και στη Κορέα, στη Γαλλία, στην Αμερική, αλλά ποτέ δε περίμεναν να συμβούν κι εκεί. Γιατί στη Νότια Αφρική? Απλά δεν ήταν προετοιμασμένοι. Αλλά οι φυλές ήρθαν, αντιπροσωπεύοντας διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές. Είχαν διακριτά φυσικά χαρακτηριστικά, ντυμένη η καθεμιά τα δικά της έντονα χρώματα, και επικοινωνούσαν χρησιμοποιώντας συνέχεια μονότονους δίμετρους πλαστικούς σωλήνες. Αρχικά τα πλάσματα μαζεύονταν στους τόπους διεξαγωγής που είχε προετοιμάσει ειδικά γι' αυτά η πολιτεία, και άμεσα άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους χρησιμοποιώντας τους καλύτερους πολεμιστές τους και προηγμένα σφαιροειδή όπλα. Αλλά όταν οι μάχες κόπασαν, τότε άρχισε το πραγματικό πρόβλημα. ΤΑ ΟΝΤΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΦΥΓΑΝ.

District 11 είναι λοιπόν η περιοχή του Johannesburg όπου μάζεψαν μετά το Μουντιάλ οι Νοτιοαφρικάνοι τις ορδές των εξωγήινων με μια μπάλα στα πόδια, σύμφωνα με τη κωμική ομάδα 12 Angry Mascots και το βιντέακι τους που ανέβασαν στο Atom στις αρχές της βδομάδας. Το District 9 (2009) του Neill Blomkamp που παρέπεμπε κατευθείαν στη District 6 του Cape Town, άγγιξε τόσα πολιτικοινωνικά θέματα με φόρμες τόσο προσεγγίσιμες που θα ήταν θεωρητικά και το πρώτο.. υποψήφιο θύμα στα mashups με βουβουζέλες που κάνουν κατάληψη στα γιουτούμπια αυτές στις μέρες, ανάμεσα στα ακόμα περισσότερα βιντεάκια με φάσεις από τους αγώνες που ξεφυτρώνουν σαν ασβοί μέχρι να τα κοπανήσει η FIFA στο κεφάλι με το μεγάλο πλαστικό σφυρί της. Επιπλέον, όπως λέει κι ο Πανούτσος, όποιον και να ρωτήσεις τι είδε στη Ν. Αφρική εκτός από τους αγώνες, θα σου πει το ξενοδοχείο, απ' όπου μπορούσε να φύγει μόνο άμα έβρισκε τουλάχιστο άλλους 19 για παρέα, ενώ οι ντόπιοι μάλλον έδειξαν τελικά λιγότερο ενδιαφέρον για τη διοργάνωση απ' ότι έδειξαν οι ποδοσφαιρόφιλοι για μπίνγκο σε χριστιανικές ιεραποστολές στη βαθύτερη Αφρική. Αλλά η οξυδέρκεια και οι ανησυχίες δεν είναι προφανώς και το φόρτε των συγκεκριμένων πολύχρωμων φυλών, μέχρι Fellowship of the Vuvuzela έφτασε ο χαβαλές των φαν (που σα χαβαλές δεν είναι και για γκετοποίηση φυσικά), και η πρώτη σατιρική αλληγορία που φωτίζει αλαφρά και καμιά κουλτούρα ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού όπου η κωμωδία είναι κι αυτή σοβαρή και επαγγελματική υπόθεση. Κι αυτή βέβαια καναδυό μέρες αφότου η Γκάνα έριξε σε.. περισυλλογή όσους ασχολούνται με το σπορ εκεί.

Οι 12 Angry Mascots είναι project του Scott Rogowsky από το Onion και του Neil Janowitz από το περιοδικό του ESPN, λέει. Ξεκίνησαν το 2009 να διοργανώνουν ένα variety show "για να πάνε ένα σκαλοπάτι πιο κάτω τη σοβαρότητα και τη γελοιότητα της κάλυψης των επαγγελματικών σπορ", είχαν σκαμπανεβάσματα από τη φυσιολογική έλλειψη ταυτότητας, εξαφανίστηκαν για μερικούς μήνες, ξαναγύρισαν πριν λίγο καιρό.