Χήρος παίρνει τα κορίτσια του και πηγαίνει στο εξοχικό για να συναντήσει την υπόλοιπη μεγάλη οικογένεια, να γνωρίσει ξανά τον έρωτα και να θυμηθεί τις οικογενειακές αξίες απ' τις οποίες βγάζει το ψωμί του κάνοντάς τες στήλη.Μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Pieces of April (2004), ο σεναριογράφος του What's Eating Gilbert Grape (1993) και του About a Boy (2002), ο Peter Hedges, παίρνει κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα ενοχλητικά οικογενειακό, φλύαρο sitcom ανδρικής εμμηνόπαυσης στο τρελό θηριοτροφείο, και το μετατρέπει χάρη στην ευαισθησία του στον τρόπο που χειρίζεται τους χαρακτήρες και τους προικίζει με ειλικρινές χιούμορ και ατάκες που έχουν πιθανότητες να ξεστομίσουν στην πραγματική ζωή (όπου ο Νταν τρώει το Κόλλημα), σε κάτι αν όχι πειστικά οικογενειολατρικό, τουλάχιστον συμπαθέστατα συναισθηματικό, κι ολότελα χριστουγενιάτικο. Και χάρη στον Steve Carell, που μακριά απ' το φαρσοχαβαλέ της μέχρι τώρα καριέρας του, επιδεικνύει μια πολύ ενδιαφέρουσα κι αξιαγάπητη πτυχή του ταλέντου του, αλλά και με τη βοήθεια της διακριτικά ερωτεύσιμης Juliette Binoche, το Κόλλημα του Νταν προκύπτει κι εντυπωσιακά προσγειωμένο και πιστευτό (στο μεγαλύτερο μέρος του τουλάχιστον), με μια επίστρωση γλυκόπικρου γλάσσου πάντα παρούσα, να καλύπτει τις ελλείψεις στους αρχετυπικούς περιφερειακούς χαρακτήρες και τις σποραδικές συμβατικές εξάρσεις του είδους. Αν είχαν δείξει την ίδια εγκράτεια κι ως το τέλος, θα γλιτώναμε εκείνο το γλυκανάλατο χαστούκι προβλεψιμότητας στους τίτλους, λίγο μετά την παραίνεση του πρωταγωνιστή κιόλας να ποντάρεις στην έκπληξη.

Οικογενειάρχης εργάτης μένει άνεργος και ψάχνει δουλειά χωρίς να θέλει να αναστατώσει την στα πρόθυρα αυτοκαταστροφής οικογένειά του, και τελικά αναγκάζεται να γίνει ζιγκολό στα γεράματα. Τα δικά του και των πελατών του.Επίσημη πρόταση της Φινλανδίας για την πεντάδα των ξενόγλωσσων, η δουλειά του με την ίδια τιμή επιφορτισμένου πέρσι Σκανδιναβού, λειτουργεί περισσότερο σα σειρά επεισοδίων παρά σα ταινία με στρωτή εξέλιξη, με τον ζιγκολό να περνάει από αποστολή σε αποστολή, αλλά τον Salmenperä που κάνει και το σεναριογραφικό του ντεμπούτο, να έχει χαρτογραφήσει την πορεία του με φροντίδα και σοφία, ώστε σε κάθε πίστα να πατάει στη σωστή νότα και να γλιτώνει τις τούμπες της αθέλητης παρωδίας. Τρύπες στην πλοκή κι ορισμένα ενδεχόμενα μένουν ανοιχτά, κι η κατάσταση μελοδραματίζει προς το τέλος, αλλά μέχρι εκεί μετρημένος ρεαλισμός και συγκίνηση, εναλλάσσονται με δροσερό διασκεδαστικό κυνισμό, κι οι χαρακτήρες εξελίσσονται σε γνώριμους και συμπαθείς στην ανθρωπιά των αδυναμιών και των παθών τους, καθώς μοντάζ και φωτογραφία βοηθούν τα μέγιστα να έχεις κάτι οπτικά συναρπαστικό να βλέπεις γύρω απ' τους σαλεμένους απ' τη μιζέρια ήρωες, που συνθέτουν ένα αξιομνημόνευτο μωσαϊκό για την τρέλα και την παράνοια της οικογένειας στον 9 to 5 κόσμο της μόνιμης αντηλιάς τους.

Στη ζωή μιας μικρής γυμνής καφετί αφγανολαγωνικής πριγκήπισσας εμφανίζεται από το πουθενά γυμνή μαλλιαρή άσπρη μονοκέρισσα που της κρατά συντροφιά μέχρι να μεγαλώσει και να γνωρίσει ένα γυμνό μουστακαλή κόκκινο τσιγγανόγατο.Θαυμάσια ιδιοσυγκρασιακό και παραδοσιακά χρωματιστοζωγραφιστό το U (2007) (προφέρεται υυ, οο, ου, ή γιου ανάλογα πιο βαμμένο ζωάκι είσαι) θα ήταν τέλειο σαν υποψήφιο για όσκαρ σύντομου κινούμενου, σε πεντάλεπτες δόσεις στην τηλεόραση, ή έστω για να ανοίγει, στην εκτεταμένη εκδοχή του και όπως στη πραγματικότητα, το New York International Children's Film Festival με διάθεση υποστήριξης ανεξάρτητων παιδικών παραγωγών σαν τα φρουτολαχανικά στα χολιγουντιανά χαμπουργκεροζαχαρωτά. Αλλά στη διάρκειά του γρήγορα αμφιβάλλεις αν ο συγγραφέας Grégoire Solotareff με 120+ βιβλία στη χώρα του και κάποιες εκδόσεις του στην Ελλάδα να είναι χαρακτηριστικά συλλογές ιστοριών (Καλοκαιρινές Ιστορίες, Φθινοπωρινές Ιστορίες), μαζί με τον σκηνοθέτη Serge Elissalde με εμπειρία στα.. σύντομα animation από σενάρια του Solotareff, έχουν την ικανότητα να συντηρήσουν το ενδιαφέρον σου πέρα από μισάωρο το πολύ. Γρήγορα διακρίνεις και ότι η δουλειά στο χέρι είναι εξίσου επίπονη διαδικασία (για feature-length) και έχει διασκορπιστεί στον μισό πλανήτη, με τις παραδοσιακές ρώσικες νερομπογιές και τα παραδοσιακά κορεάτικα κομπιούτερ να δίνουν μια ασυνέχεια στο σκίτσο ενισχυμένη από τα κάπου άγαρμπα ζουμαρίσματα στις λεπτομέρειες (για λόγους οικονομίας υποθέτεις). Την όλη παραδοσιακότητα κλείνει το à la française (ή γαλλικούρικο αν προτιμάς) της προσπάθειας, με "τη κωμωδία ηθών να κυριαρχεί της δράσης, και τη κίνηση στην υπηρεσία των ηθοποιών" σύμφωνα με τους δημιουργούς της, και όχι μόνο.

Όλιβερ Τουίστ με ικανότητες σουπερμότσαρτ, που ζει στη μουσική αλλά πρώτη φορά στα δώδεκά του ακούει άνθρωπο να σφυρίζει, είναι μόνο η αρχή.Αν έμενε μόνο εκεί, στη βγαλμένη από ταινία της σειράς των 40s εισαγωγή, με το κιτσάτο voiceover να περιγράφει πως είναι να ακούς τη μουσική στα στάχυα που φυσάει ο άνεμος και την κοπριά που αερίζουν οι μύγες, και με τις πρώτες σκηνές να απεικονίζουν πως είναι να υφίστασαι την απειλή να σε αφήσουν να κοιμηθείς δυο λεπτά αργότερα όσοι στο ορφανοτροφείο δε διαθέτουν τη δικιά σου γενετική υπεροχή, τότε ο August Rush (2007) θα ήταν απλή διαπίστωση ότι άσχημη μέρα διάλεξες να κόψεις το τσιγάρο και αφορμή να περάσεις γελώντας τα υπόλοιπα από τα εκατό (100) λεπτά της διάρκειάς του. Δυστυχώς η συνέχεια είναι τόσο βασανιστική όσο να βλέπεις στον καθρέφτη τον Hannibal Lecter να σου ανοίγει το κρανίο και να σου τρώει τα μυαλά για πρωινό, με σεναριακές εξωφρενικότητες να διαδέχονται η μια την άλλη, εκβιάζοντας συναίσθημα σα να σου σπρώχνουν λασπωμένη σόλα στον λαιμό, αδιαφορώντας πλήρως για τυπικότητες όπως ανάπτυξη χαρακτήρων και αφηγηματική συνέπεια, με τέτοιο ρυθμό που να μη σ' αφήνει να αποφασίσεις ποιος είναι ο σαδιστικότερος τρόπος να εξοντώσεις τους υπεύθυνους πριν να πρέπει να σκεφτείς ακόμα χειρότερον. Στο ότι δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή που να φτάσεις να υποθέσεις ότι μπορούσε να συμβεί σε κάποιο εναλλακτικό χωροχρόνο στα πέρατα του γαλαξία του Douglas Adams συμβάλλει απείρως και η σκηνοθέτρια που προσπαθεί να προσθέσει στον αχταρμά και τη δικιά της πινελιά, ξεπερασμένα αμερικάνικη προπολεμική με "εμπνεύσεις" από βορειοευρωπαϊκό μεταμοντερνισμό, κάτι σαν τον μικρό ήρωα με αυτιστικό βλέμμα να προσποιείται άθλια ότι ανακάλυψε πως να παίζει slap guitar σε μια βραδιά, χωρίς να έχει ξαναδεί στη ζωή του κιθάρα (και χωρίς να ξυπνήσει κανέναν από τους δεκαείκοσι που κοιμόνταν στην ίδια αποθήκη την ίδια ώρα).

Η άνοδος κι η αναμέτρηση ενός καθαρόαιμου μπάτσου κι ενός καθαρόαιμου gangster στην Αμερική της ζάλης και της αφασίας του πολέμου του Βιετνάμ.Ξεκάθαρα πολιτικών αποήχων και με τη διαχρονικότητα που της εξασφαλίζει το θέμα της, η επιστροφή σε φόρμα του Ridley Scott αναβιώνει μαεστρικά το γκανγκστερικό δράμα παλαιάς κοπής, απορρίπτοντας τις σπασμωδικές εξάρσεις βίας κι εκρήξεων, αλλά χωρίς να κρύβει τα ακονισμένα δόντια που δείχνει στο δολοφονικό της ξεκίνημα, που ξεκαθαρίζει ακριβώς τί είδους gangster είναι ο American, σε μια Αμερική όπου η αστυνομία ελέγχει το οργανωμένο έγκλημα, με την μέθοδο που η εφορία ελέγχει τα οργανωμένα επιχειρηματικά καρτέλ: παίρνοντας απλά το μερίδιό της.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του μοναδικού μαύρου που κατάφερε ποτέ στα χρονικά να οργανωθεί στο νάρθηκα της αμερικάνικης μαφίας και να την ξεπεράσει, το καλοστημένο, μετρημένο, κι αρκετά απλωμένο για να παίρνει ανάσες αλλά όχι τόσο ώστε να παίρνεις κι εσύ σενάριο, απογειώνεται απ' τις αναμενόμενα απογειωτικές (κι οσκαρικές) στιβαρές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου, και φυσικά απ' την ικανότητα του σκηνοθέτη να τις διαχειριστεί και να τις εναλλάσσει σαν τις όψεις του νομίσματος του αμερικάνικου ονείρου, που περιστρέφεται ες αεί στον αέρα, προσπαθώντας να αποφασίσει σε ποιά απ' τις δύο να προσγειωθεί. Κι αν συνήθως το νόμισμα δεν δείχνει ποτέ την αίσθηση της ιπποτικής δικαιοσύνης που του κολλάει ο Scott στο τέλος, ε, ρίχ'το στην αισιοξία του σκηνοθέτη, και την δονκιχωτική ελπίδα του κάθε δημιουργού ότι στην ανατομία του παρελθόντος μπορεί να βρεθεί μια ιδέα για εξιλέωση και καλύτερο μέλλον. Που καλύτερο μπορεί τελικά να μην σ'το κάνει, και η ταινία να μην φτάνει τις επικές διαστάσεις του στιγμιαίου κλασικού που σε προϊδεάζει η σύνθεση της μαρκίζας, τις διαστάσεις της αξέχαστης όμως, τις ακουμπάει και τις γραπώνει όσο ένας συγκεκριμένος περσινός Πληροφοριοδότης (2006) τουλάχιστον, έστω κι αν θα του πάρει λίγο περισσότερο χρόνο να το δείξει.

Σημειωμένο ως αξιοσημείωτο ανεξάρτητο, το γυρισμένο σε τρία μέρη θρίλερ, ως τρεις διαφορετικές οπτικές τριών πρωταγωνιστών, όπως τις οραματίστηκαν τρεις σκηνοθέτες, για μια περίεργη εμπλοκή των συσκευών επικοινωνίας που δημιουργεί ένα σινιάλο που μετατρέπει όσους το πιάσουν σε μανιακούς φονιάδες, το The Signal (2007) είχε ξεκινήσει απ' το Sundance τις βόλτες του σε μερικά φεστιβάλ του χώρου του στις αρχές του χρόνου, και μετά κατέληξε στην κατάψυξη λόγω προβλημάτων με δικαιώματα μουσικής (που ενδεχομένως έκρυβε μέσα της μυστικές συχνότητες).

Αλλά επέστρεψε το Σαββατοκύριακο που πέρασε, με καινούρια ημερομηνία εξόδου για το Φλεβάρη και φρεσκαρισμένο trailer στην apple με απελπισμένη έκκληση για viral, για να μας θυμίσει αντανακλαστικά κι ανησυχητικά τη φλόπα του ψιλο-cult Kairo (2001), κι ακόμη χειρότερα, την αμερικάνικη μετάφρασή του ως Pulse (2006). Τα quotes που το συστήνουν ως το μέλλον του τρόμου, από ανθρώπους που έχουν χάσει την αξιοπιστία τους εδώ και καιρό, δεν βοηθάνε ιδιαίτερα, και το ότι το μοιάζει με το Crash (2004) σε slasher mode επίσης δεν μου χαμηλώνει το φρύδι, αλλά τα διάφορα reports απ' τις προβολές του, (με πιεστικότερα αυτό του twitch κι εκείνο του efilmcritic που το σταμπάρει ως το καλύτερο θρίλερ του 2007), είναι τουλάχιστον αρκούντως θελκτικά αν όχι εντελώς εκστατικά, οπότε όπως λένε σ' αυτές τις περιπτώσεις, ποτέ δεν ξέρεις, ακόμη κι όταν ξέρεις ότι κάτι ξέρεις.

Ο κόκκινος διάολος με τα κομμένα κέρατα του Mike Mignola επιστρέφει το καλοκαίρι στη μεγάλη οθόνη, μια βδομάδα πριν τον σκοτεινό ιππότη με τα αυτιά νυχτερίδας του Bob Kane, όπως αναλαμβάνει να σου θυμίσει το teaser του Hellboy II (2008) που κυκλοφόρησε στην επίσημη σελίδα του και σε όλο το δίχτυο, με εισαγωγή από τον υπεύθυνο της μεταφοράς του, Guillermo del Toro.

Η εισαγωγή σηματοδοτεί και την προσωπική σφραγίδα του φανταστικού Μεξικάνου στην παραγωγή αφού ο Mignola εκτός από τη συμβολή του στην ιστορία με το να ακούει, υποθέτεις, για μερικές μέρες τις ιδέες του Del Toro στο σπίτι του, δε φαίνεται να έχει αναμιχθεί και πολύ στη μετακίνηση του στιλιστικού κέντρου βάρους από δαιμονολαβκραφτισμό σε φανταστικοντελτορισμό, με ξωτικά να έχουν πάρει τη θέση των Ναζί στη φιλοδοξία να καταστρέψουν τον πολιτισμένο κόσμο χρησιμοποιώντας μυστικά τέρατα για όπλα. Απέναντί τους, σε ένα σενάριο που δεν έχει πια καθόλου σχέση με τα κόμικ (το ένα ήταν χαλαρά βασισμένο στη μίνι σειρά Seed of Destruction) θα βρουν και πάλι την BPRD, χωρίς τον γήινο πράκτορα Myers που η εφεύρεσή του αποκλειστικά για το Hellboy (2004) εξυπηρετούσε την ανάγκη να ταυτιστείς μαζί του στην ανακάλυψη των υπόλοιπων χαρακτήρων, αλλά με τον αέρινο Johann Kraus που η μεταφορά του από το χαρτί εξυπηρετεί την ανάγκη να σπαστεί ακόμα περισσότερο ο δημιουργός του με τη ρομποτοποίηση του σχεδιασμού της στολής του για το φιλμ.

Πέρα από τη (μισο)πλάκα, ο Mignola φαίνεται ενθουσιασμένος και με τη συνέχεια, περιοριζόμενος να δηλώνει ότι ο Del Toro έχει εμφανή προτίμηση στα μηχανικά μέρη στην αγαπημένη του ασχολία (το σχεδιασμό φανταστικών πλασμάτων). Και πως θα μπορούσε να κάνει και τίποτα διαφορετικό αφού, παρόλο που το πρώτο μέρος πήγε σχετικά καλά στα ταμεία ($100 μύρια παγκόσμια με προϋπολογισμό $65) και ακόμα καλύτερα στα home theaters και ο χαρακτήρας πρωταγωνίστησε και σε παιχνίδια και animated ταινίες, η Sony αποφάσισε ότι δεν της έκανε για να διαφημίζει το Blue-Ray στο PS3 όπως ο Spider-Man και με το κλείσιμο της Revolution Studios έβαλε το project στο ψυγείο. Και ήταν ο δημιουργός του Λαβύρινθου του Πάνα (2006) που έπεισε τη Universal να το αναλάβει και να το βάλει και σε fast track μετά τη περσινή του επιτυχία και την άρνησή του να αναλάβει οτιδήποτε άλλο από Halo κυρίως, μέχρι I Am Legend (2007) και Harry Potter. Έτσι με υπόκρουση τα ορχηστρικά του Mein Herz Brennt των Rammstein και τις απειλητικές ατάκες του κάποτε Bros Luke Goss (που αναλαμβάνει ένα ακόμα βαρύ ρόλο όπως στο Blade II (2002)) και χωρίς ίχνος σαπουνοφουσκικού αίματος όπως στο προηγούμενο, ο Guillermo del Toro βάζει μάλλον το μεγαλύτερο στοίχημα της καριέρας του, όχι να κάνει ακόμα κάτι cool (που φαίνεται σίγουρο), αλλά να μη τυποποιηθεί στη δημιουργία τεράτων που φοράνε τα μάτια τους στα μανίκια τους (που δε φαίνεται και τόσο) για να εντυπωσιάζει τους άσχετους. Αν και μάλλον, και μάλλον ευτυχώς, το επόμενο του project θα είναι το Mountains of Madness που έχει μεταφερθεί κι αυτό στη Universal (από τη Dreamworks αν δε κάνω λάθος).