Το παλιό ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσε έχει κάνει σπίτι της και ετοιμάζεται να επαναλειτουργήσει, η θετή μητέρα ενός πιτσιρικά με αόρατους φίλους.Ακόμα κι αν δεν έχεις δει όλες τις ταινίες της θεματολογίας "οικογένεια σε στοιχειωμένο σπίτι", ο Juan Antonio Bayona φαίνεται να τις έχει μελετήσει εξονυχιστικά, μαζί με οποιοδήποτε στοιχείο προσθέτει στη συνταγή, από χαριτωμένα και καθυστερημένα παιδάκια μέχρι θαλασσοδαρμένους φάρους και σπηλιές. Επιπλέον γνωρίζει άριστα (με τη βοήθεια του σεναριογράφου του Sergio G. Sánchez υποθέτεις) πως να χειριστεί τον μέσο θεατή, τους φόβους, τις ενοχές και τις ελπίδες του, έτσι ώστε να του αφηγηθεί και μια ενήλικη παραβολή που αντηχεί και αφού παρατήσει (ο μέσος) το άδειο ποπκόρν και τον λιωμένο πάγο της κοκακόλας στη καρέκλα του, χρησιμοποιώντας (ο σκηνοθέτης) από κραυγές στις αναφορές στους χαρακτήρες του Πίτερ Παν μέχρι ψιθύρους για τα μάτια της καρδιάς από τον Μικρό Πρίγκηπα. Φτιάχνει έτσι μια ταινία ύπουλα φρικιαστική στη σωστή πλευρά των ορίων του κλισεδιάρικου και του ιλαρού, ενισχυμένη από την εξίσου ύπουλη ελαφρά χιουμοριστική απόδοση τιμών σε όσους προηγήθηκαν, Ευρωπαίους και Λατινοαμερικάνους, μπιμουβιάρηδες και σοβαρούς, από τους Ισπανούς των 70s που αναφέρει με ρυθμό πολυβόλου στις συνεντεύξεις, μέχρι Argento και Del Toro (που του υπογράφει και την παραγωγή όπως θα 'χεις δει να πρωτοαναφέρεται παντού).

Έτσι κάτι τεράστιες τρυπάρες στην πλοκή, και κάτι απότομες πτώσεις στο λάκο της τυπικούρας των περιφερειακών χαρακτήρων μπορείς μέχρι και ηθελημένες να τις καταλογήσεις, αλλά σίγουρα αποδεικνύονται τελικά ανώδυνες. Και χωρίς να μπορείς να πεις ότι προχωράει κανένα είδος (όπως για παράδειγμα το El Espinazo del Diablo (2001) ή το The Others (2001) στα πιο προφανή), το El Orfanato (2007) δικαιολογεί επαρκέστατα όλο το θόρυβο, τις υποψηφιότητες για δεκατέσσερα (14) βραβεία Goya, και την υψηλότατη θέση στη λίστα με τις εμπορικότερες ισπανικές παραγωγές όλων των εποχών.

Πρώην παντρεμένος και πρώην δημόσιος κατήγορος, από οικογένεια αστυνομικών, κάνει τον διακανονιστή για τις βρώμικες υποθέσεις δικηγορικής εταιρείας ενώ, περίεργα, είναι βουτηγμένος στα χρέη.Στην εισαγωγική σκηνή του Michael Clayton (2007) ο πρωταγωνιστής καλείται να καθαρίσει άλλη μια φορά για λογαριασμό πλούσιου στριμωγμένου από το νόμο. Αλλά προτού μάθεις οποιαδήποτε λεπτομέρεια πέφτει.. φλασμπάκ και όταν στο τέλος ξαναφτάσεις στην αρχή ο στριμωγμένος έχει, περίεργα, ξεχαστεί. Και γεμάτη τέτοιες περιέργειες που χωράνε ακόμα και στην σύντομη περίληψη και στην εισαγωγική σκηνή είναι η ιστορία που αφηγείται ο (βασικός) σεναριογράφος της τριλογίας του Bourne στη πρώτη του προσπάθεια να περάσει και πίσω από την κάμερα. Ιστορία που μοιάζει κι αυτή βασισμένη σε νουβέλα αλλά απλά σου ζαλίζει τον έρωτα με παραληρήματα και πλοκές που δεν φιλοδοξούν να περιορίσουν τον χείμαρρο κάποιας λογοτεχνικής έκφρασης αλλά να σε ψαρώσουν με ακαταλαβίστικες και πομπώδεις παπαριές. Και προσπάθεια που μοιάζει εμπνευσμένη από τη βαριά σχετική κληρονομιά των 70s και τη ματιά του Sidney Lumet ή του Sydney Pollack (που κρατάει εδώ δευτεραγωνιστικό ρόλο) αλλά απλά προσομοιάζει αυτής του Steven Soderbergh (που έχει ρόλο στην παραγωγή) στην ψευτομαεστρική αισθητική και την επίφαση κοινωνικής συνείδησης.

Credit θα πρέπει να δώσεις στον Gilroy για την, θεωρητική έστω, αγωνία γιατί σε συνθήκες βουτηγμένες στην εταιρική διαφθορά δεν υπάρχουν περισσότερα βαθιά λαρύγγια (παρά μόνο στις πίπες) και την, εξίσου χαμένη στο δρόμο της ευκολίας, πρόθεση για κάτι σεναριακά δύσκολο (η σκηνή της αρχής για παράδειγμα υπονοεί την απόφαση του ήρωα να τα παρατήσει, με τον τρόπο που ουσιαστικά δεν κάνει τη δουλειά του). Καλή είναι και η φωτογραφία του Robert Elswit που φαίνεται να κουβαλάει μαζί του τελευταία, και σε καλύτερες προσπάθειες, ο George Clooney (βλ. Syriana (2005), Good Night, and Good Luck. (2005)), ενώ η εξίσου καλή ερμηνεία του τελευταίου φαίνεται επίπεδη απέναντι σε αυτές του Tom Wilkinson κυρίως και της Tilda Swinton που αναλαμβάνουν να ζωντανέψουν, σε λιγότερο χρόνο, τις φιγούρες μεγαλοθεσιτών με και χωρίς συνείδηση αντίστοιχα. Αλλά γενικά το ότι η παραγωγή πλασάρεται, και ταμειακά, ανάμεσα στις καλύτερες της χρονιάς στην Αμερική, μόνο η μετριότητά της μπορεί να το εξηγήσει.

Τύπισσα μαθαίνει ότι το αμόρε της την απατά, και κάνει το γύρο της Αμερικής για να φτάσει πίσω στον εστιάτορα που της το αποκάλυψε και την κέρασε κουραμπιέδες νέας Καρβάης μαγευτική μυρτιλόπιτα.Σπονδυλωτοειδές δράμα υπερστυλιζαρισμένο μέχρι ασφυξίας, χωρίς πολλά-πολλά από ουσία να αναστατώνουν τον ενθουσιασμό του Kar Wai με τα φίλτρα και τα χρώματα και τα φώτα από νέον και τους καπνούς και τις μυρωδιές της Αμερικής, που φιλοξενεί την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, οι Μυρτιλόνυχτες άνοιξαν όπως θυμάσαι τις Κάνες και τη Θεσσαλονίκη, κι έρχονται (μήνες μετά) να ανοίξουν και κανονικά στις αίθουσες, που πιθανότατα θα μαζέψουν τον κοσμάκη που έμαθε τον Kar Wai απ' τις ασιατικές δουλειές του (ή, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, μπορεί και όχι), και επίσης πιθανότατα, θα του προκαλέσουν την ίδια χλιαρή υποδοχή που έλαβε η ταινία και στα δύο προηγούμενα ανοίγματά της. Θέμα γούστου αν θα σ' αρέσει το πάντρεμα των αμερικάνικων λοκάλ με το ανατολίτικο ζεν του Kar Wai, θέμα προδιάθεσης πόσο θα ασχοληθείς με τη θεατρικούρα της δομής της ιστορίας που περιβάλλουν (πράξη πρώτη, πράξη δεύτερη, πράξη τρίτη), θέμα υπομονής αν θα αντέξεις τον φωνακλάδικο συμβολισμό των ενοχλητικά ξεκομμένων και καρφωμένων για σημάδια στο χάρτη του ταξιδιού της ηρωίδας χαρακτήρων, και θέμα ηλικίας αν οι φιλοσοφίες τους θα σου ηχήσουν τσίγκινες ή κρυστάλλινες. Το σίγουρο είναι πως τις ερμηνείας των David Strathairn και Rachel Weisz θα τις εκτιμήσεις, η Nora Jones στην πρώτη της θα σε εντυπωσιάσει, η Natalie Portman θα σου φανεί παράταιρη, κι ο Wong Kar Wai δε θα σε κοιμίσει τόσο μελωδικά όσο τις προηγούμενες φορές.

Υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι απ' τον δικό μας, που η σκόνη τους ενώνει, και σε έναν, κοριτσάκι βρίσκεται εν μέσω πλεκτάνης απόσχισης παιδιών απ' τα κατοικίδια-δαιμόνιά τους, και προσπαθεί να βρει την άκρη με τη βοήθεια πυξίδας που δείχνει την αλήθεια.Ή αλλιώς, χαραμισμένη ευκαιρία μεταφοράς στη μεγάλη οθόνη διαβόητης τριλογίας μυθιστορημάτων που λανσάρεται μανιωδώς απ' τη New Line και την ντόπια Village ως νέος Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, αλλά ο Άρχοντας είναι ένας κι ο αντικαταστάτης του αγνοείται ακόμη. Η μάλλον συγκρατημένη σε σύγκριση με το βιβλίο, ή τουλάχιστον αρκετά νερωμένη για να γίνει απαλή και έτσι κουραστικά αμήχανη και συγκεχυμένη κριτική στο θρησκευτικό σύστημα, δεν παρέχει ούτε κατά διάνοια αρκετό άλλοθι για τους άνω των 16 να ασχοληθούν ιδιαίτερα με αυτήν την υπερπαραγωγή, που έχει αυταπάτες μεγαλείου την ώρα που πάσχει στο ρυθμό και τη συνοχή, λογικά λόγω της προσπάθειας του Weitz να διαχειριστεί και να συρρικνώσει όγκο κειμένου που υπερβαίνει τις δυνατότητές του.

Τα φαντεζί ζωντανέματα των μαγικών πλασμάτων και μυστικιστικών αποχρώσεων της μυθολογίας του Pullman, παρότι θα προσφέρουν στην πιτισιρικαρία ασφαλές και διασκεδαστικό ταξίδι, δεν δικαιολογούν την κλίμακα της Πυξίδας, που αποπροσανατολισμένη πασχίζει να βρει θέμα στην απλοϊκή γραμμική αφήγηση της ασυγκράτητης δίωρης αεροφαγίας της. Σαν παραφουσκωμένο ντόνατ βουτηγμένο σε μπαγιάτικο γλάσο, και χωρίς τη γέμιση που θα του έδινε ταυτότητα, το καλύτερο σημείο της ταινίας είναι εύκολα οι τυροκροκέτες των Golden Class ο βοηθητικός χαρακτήρας του πρίγκιπα πολικού αρκούδου, και οι σκηνές που ξεδιπλώνεται η ιστορία του οι μόνες που η ταινία βρίσκει παλμό καινούριου κι ενδιαφέροντος. Μήπως αντί για άλλες δύο απ' τα ίδια, να πηγαίναμε κατευθείαν στο prequel;

Παιδί θαύμα του πινγκ πονγκ, επιστρέφει στο άθλημα χρόνια μετά την τραυματική αποχώρησή του, για να βοηθήσει το FBI και να εκδικηθεί τον φόνο του πατέρα του.Εγκέφαλος του Reno 911!, της αυτοσχεδιαστικής σειράς που κανιβαλίζει reality τύπου COPS εδώ και μια πενταετία σχεδόν, ο Robert Ben Garant έκανε φέτος το πέρασμά του στη μεγάλη οθόνη με την μεγάλη εκδοχή της τηλεοπτικής του σειράς, και με τους ίδιους πάνω-κάτω συνεργάτες, είπε να σατιρίσει και κάτι πιο κινηματογραφικό. Πιάνοντας στα δοντάκια του πρωτίστως το Karate Kid (1984), και μαζί μ' αυτό ό,τι αντίστοιχο πολεμοτεχνικό μπορεί να σου περάσει απ' το μυαλό, αλλά αντικαθιστώντας τα πριβέ τουρνουά καρατέκα, με πριβέ τουρνουά πινγκ πονγκ. Και κάπου εκεί, τελειώνει κι η ταινία. Χαριτωμένα gags δίνουν και παίρνουν, με το εξόφθαλμο spoofing στο πρώτο μισό να σε αφήνει να ελπίζεις ότι κάπως μπορεί ν' ανέβει στο δεύτερο, αλλά αν έχουν κάτι θετικό αυτά τα οργισμένα μπαλάκια, είναι ότι δεν είναι άνισα. Που σημαίνει ότι στο δεύτερο μισό τα λογοπαίγνια συνεχίζουν να προσπαθούν σε βαθμό λύπησης να σου βγάλουν το χαχανητό, που έρχεται και το καταφέρνει από μόνος του ο Christopher Walken, αφήνοντάς σε να ξύνεις το κεφάλι σου προσπαθώντας να καταλάβεις αν σατιρίζει τον εαυτό του, ή απλώς είναι ο εαυτός του. Χωρίς να έχουν αρκετή τσαντίλα ούτε καν για ξεκίνημα, τα μπαλάκια ξεμένουν από πολύ νωρίς, αφήνοντας τη straight to DVDίλα που σου μύριζε στην προχειρότητα του μοντάζ και της σκηνοθεσίας, να καπελώσουν όλο το σύνολο μέχρι το βαρετό φινάλε. (Ξανα)δες καλύτερα το Matrix Ping Pong, πιο καλά θα περάσεις, και πιο γρήγορα θα ξεμπερδέψεις.

Δεκατέσσερις υποψηφιότητες Goya, μια θέση στα φαβορί για τις υποψηφιότητες στην ξενόγλωσση κατηγορία των Όσκαρ, κι ένα αμερικάνικο remake στα σπάργανα, μαζί με ένα σωρό βόλτες σε εκστασιασμένα που το υποδέχτηκαν φεστιβάλ και τις φτερούγες του Guillelmo del Toro να το προστατεύουν και να του βρίσκουν αμερικάνικη διανομή, το λες ότι είναι λίγο παραπάνω απ' όσα μπορεί να περιμένει κανείς για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Αλλά αυτό το παραπάνω ο Juan Antonio Bayona το είχε συναντήσει από πολύ νωρίς, από τότε που η πρεμιέρα του El Orfanato (2007) του στις Κάνες, χαιρετίστηκε ως το κρυμμένο δισκοπότηρο της διοργάνωσης, οπότε τώρα ο 30άρης Καταλανός, είναι αν μη τι άλλο πιο εξοικειωμένος με τις θερμές υποδοχές, και πιο σίγουρος ότι γι' αυτές ευθύνεται κυρίως ο σεναριογράφος του, κι ο χρόνος που αφιέρωσαν στο να ντύσουν με ψαχνό τον σκελετό της ιστορίας τους. Προετοιμασία κι αποτέλεσμα που σου θυμίζουν ότι τα θρίλερ μπορεί να 'ναι το πιο εύκολο μέρος να ξεκινήσεις την πορεία σου, αλλά δεν είναι καθόλου το πιο εύκολο πράγμα να πετύχεις.

Με τον Tom Cruise να αποσύρεται από το καλοκαίρι ακόμα και μπροστά στη θέα του James McAvoy (το Valkyrie (2008) μετακινήθηκε για Οκτώβριο, όταν το Wanted (2008) πήγε από Μάρτιο στις 27 Ιουνίου) και το I Am Legend (2007) να σπάει τα χριστουγεννιάτικα ταμειακά κοντέρ (εκμεταλλευόμενο τις συνθήκες που φέραν ακόμα και τους Alvin & The Chipmunks (2007) σε θέση μεγαμπλοκμπάστερ) το σαββατοκύριακο, ο Will Smith είναι αναμφισβήτητα ο τελευταίος άνθρωπος στην κινηματογραφική γη. Και έτσι το τίζερ για το τεταρτοϊουλιανό του πλιάτσικο, που αναμένονταν στα τέλη της βδομάδας μπροστά από το δεύτερο National Treasure, γονατίζει εντελώς εδώ και κάτι ώρες τις σελίδες του φίλου μας του JoBlo που το έβγαλε στη φόρα.

To project, γραμμένο αρχικά από κάποιον Vincent Ngo, είχε βρωμίσει κι αυτό για χρόοονια πριν ανατεθεί στον υπερήρωα της μεγάλης οθόνης ο πρωταγωνιστικός ρόλος. Με αρχικό τίτλο Tonight He Comes (με έμφαση στο comes) έχει κεντρικό χαρακτήρα κάποιον με τις συνηθισμένες υπερδυνάμεις (πιο γρήγορος από σφαίρα, πιο δυνατός από ατμομηχανή, πιο πουτσαράς από γαϊδούρι) και την ασυνήθιστη τάση να μένει αξύριστος και άπλυτος, να μπεκροπίνει και να ξυπνάει δίπλα σε σκουπιδοτενεκέδες. Χαρακτήρας που όταν σώζει τη ζωή κάποιου και αυτός προσπαθεί να τον βοηθήσει να αλλάξει εικόνα, του περιποιείται τη γυναίκα ανάμεσα στις πρόβες. Όλα αυτά βέβαια έχουν αλατιστεί όσο φαντάζεσαι με την έλευση του Smith και του μόνιμου (ξε)σκατωτή σεναρίων του Akiva Goldsman, ξεκινώντας με τον τίτλο που έγινε αρχικά John Hancock από το όνομα του "εφευρέτη" της καθαρής υπογραφής που υιοθετεί ο ήρωας όταν του ζητάνε αυτόγραφο με τον σχετικό τρόπο, και στη συνέχεια σκέτο Hancock στα πρότυπα του σκέτο Rambo (2008).

Αλάτι ικανό να παστώσεις φάλαινα έχει πέσει και στο βίντεο που προσπαθεί να πασάρει ένα, θεωρητικά, σκοτεινό σαρκαστικό δράμα σα συνέχεια του My Super Ex-Girlfriend (2006), και να βυθίσει τα σεναριακά κερατουκλιάτικα πιο βαθιά και από ιστιοπλοϊκό που τρακάρει με ιπτάμενο θαλασσινό μεγαθηλαστικό. Η αποξήρανση της Ερυθράς Θάλασσας προς ενίσχυση των αποθεμάτων της παραγωγής σε χλωριούχο νάτριο έχει ήδη ξεκινήσει βέβαια, αφού επιπλέον αυτή έχει να σερβίρει τα διαφυλετικά συμπλέγματα που δημιούργησε, για πρώτη φορά στη καριέρα του Smith, με τη Charlize Theron σε ρόλο.. τούνελ (και γι' αυτό ίσως το βίντεο φαίνεται πετροπλυμένο), και να προσποιηθεί άγνοια για τα σεναριακά μπερδέματα που αποκάλυψε, σε ένα μύριο φωτογραφίες από τα γυρίσματα που κάναν το γύρο των διαδίχτυων, με τη Charlize Theron σε ρόλο γουοντεργούμαν. Ε και μετά απ' όλα, δε χρειάζεται να συμπληρώσω ότι την ούγια παραγωγή-σκηνοθεσία υπογράφει το δίδυμο της συμφοράς του, εύλογα άφαντου στην Ελλάδα, The Kingdom (2007). Ήτοι οι κύριοι κύριοι Michael Mann και Peter Berg.