Εξαιτίας λάθους σε κάποιο υπολογιστή, με πήραν στο στρατό πριν γίνω 17 χρονών. Το Σεπτέμβριο του 1982, πριν τα 19α γενέθλιά μου, δε ζύγιζα ούτε 60 κιλά και φαινόμουν πολύ μεγαλύτερος από την ηλικία μου, έχοντας συναντήσει θανάτους και άλλες ασύλληπτες καταστάσεις που βιώνει στον πόλεμο ένα παιδί. Μετά από τρεις μήνες στο Λίβανο, ο εκλεγμένος πρόεδρος Bashir Jumail δολοφονήθηκε τη μέρα της ορκωμοσίας του. Το επόμενο πρωί, έφτασα στη Δυτική Βηρυτό με τον ισραηλινό στρατό: ήμουνα κουρασμένος και στεναχωριόμουνα επειδή δεν είχα καταφέρει ποτέ να βρω στόχο στις καθημερινές μάχες. Άφησα τη Δυτική Βηρυτό μονάχα τρεις μέρες αργότερα, έχοντας γίνει μάρτυρας της φρικτής σφαγής στα στρατόπεδα προσφύγων στη Σάμπρα και Σατίλα. Αυτή είναι η ιστορία μου, μια ιστορία που αποφάσισα να μην αντιμετωπίσω τα προηγούμενα είκοσι χρόνια.

Την ίδια μέρα που ξεχύθηκε στα διαδίχτυα το promo του, διαβόητου ήδη για τα λεσβιακά και τα τρία του, Woody Vicky Cristina Barcelona (2008), με αποτέλεσμα οι Weinsteins να παραδώσουν άμεσα τα όπλα, έχοντάς το κατεβάσει μόνο από καμιά κατοστή σελίδες, και να το ανεβάσουν επίσημα στο Moviefone, Τρίτη και 13 έδωσε στη δημοσιότητα και η Capitol (μέσω Lionsgate των αδερφών) το trailer του τριολέστατου Edge of Love (2008).

Η παραγωγή είναι ακόμα πιο πολυτραγουδισμένη στα internets, από τα χρόνια τα παλιά (διάβαζε 2007) που υπόσχονταν θερμούς εναγκαλισμούς της Keira Knightley με τη Lindsay Lohan, και από τη συνέχεια, όταν η δεύτερη αντικαταστάθηκε από την Sienna Miller μέσα σε βρώμες ότι δε μπορούσε να αντέξει τις σκηνές που πήδαγε και ο Matthew Rhys (στο κρεβάτι). Βέβαια το σενάριο, βασισμένο στη ζωή του Dylan Thomas, τη "φιλία" που αναπτύχθηκε ανάμεσα στη γυναίκα του και μια "φίλη" του από τη παιδική του ηλικία, και τη δυσφορία του όταν προέκυψε κουαρτέτο με το γάμο της τελευταίας, το έγραψε η μάνα της Keira, οπότε ήταν αμφισβητήσιμο πόσο τα εισαγωγικά θα μετακινούνταν από τη θέση τους, και όπως βλέπεις (στη.. θρυλική σκηνή της μπανιέρας για παράδειγμα) δε πήγαν και πολύ μακριά. Αναμενόμενα από τις πρώτες φωτογραφίες ακόμα ήταν και τα χάδια, σε βαθμό που να αναρωτιέσαι τι έκανε η μαμά εκείνη την ώρα, του φακού προς την Βρετανίδα πρωταγωνίστρια που μάλλον βγαίνει πιο μανάρα από ποτέ, αντισταθμίζοντας τη (διαφαινόμενη από το teaser τουλάχιστο, όπως ξαναματάπαμε) γελαδερή γελοιότητα της Duchess (2008).

Η Capitol αιμορραγεί ακατάσχετα τελευταία (σε βαθμό που να ανησυχεί και η ThinkFilm της, όπως επισημαίνει και η φίλη μας η Marina που γράφει πια στο Row Three) και, παρά τις φυτεμένες υπερβολές στις συγκρίσεις με το Atonement (2007) του trailer, ούτε σε αυτό το project μπορείς να τη πεις ανοιχτοχέρα, και μόνο από την άποψη ότι αν τα είχε χώσει χοντρά θα.. φαίνονταν, ενώ αντίθετα αυτό που βλέπεις στα credits είναι ο σχεδιασμός παραγωγής από τον Alan MacDonald των αξέχαστων τσεμπεριών της Βασίλισσας (2006). Η σκηνοθεσία είναι, και φαίνεται κι αυτή, του John Maybury που φάνταζε δυνατοτήτων στο Love Is the Devil: Study for a Portrait of Francis Bacon (1998) και τελείωσε την (αμερικάνικη τουλάχιστο) καριέρα του με το Jacket (2005) και όσα ξεστόμισε για την αντιμετώπισή του, χωρίς να έχει κάνει τίποτα στο ενδιάμεσο. Για τελευταίο οφθαλμοφανέστατο σημείωσε ότι το φιλμ ανοίγει το φεστιβάλ του Εδιμβούργου, κι αν θες να ποντάρεις ότι θα κλείσει με πολλά περισσότερα κάντο χωρίς εμένα.

Μια παράλογη τραγικωμωδία με πολιτική χροιά, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της και το σημείωμά του, είναι η ταινία που αναστάτωνε απ' τις αρχές του Φλεβάρη μέχρι και την περασμένη Παρασκευή που τελειώσαν τα γυρίσματα της, μια ήσυχη πλατωσιά στα στενά του Κολωνού, που μετατράπηκαν σε μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, για τα γυρίσματα της ιστορίας κλασικού Ελληναρά που χάνει τη γη κάτω απ' τα πόδια του, όταν η μάνα του, μετά από εγκεφαλικό, αρχίζει να μιλάει σε μια γλώσσα που θα μπορούσε να είναι Αλβανικά και να προσπαθεί να τον πείσει ότι ο Αλβανός μπογιατζής μετανάστης είναι ο αδερφός του που είχε αφήσει πίσω σε ορφανοτροφείο όταν έφυγαν απ' την αληθινή τους πατρίδα, ψάχνοντας καλύτερες μέρες στη θετή τους, την Ελλάδα.

Την αναστάτωσε τόσο με τα φώτα και τις φωνές της, όσο και με τον προβοκατόρικο τίτλο που χρειάστηκε να αποσιωπηθεί, όταν προκάλεσε την μήνη τριγύρω κατοίκων και να αντικατασταθεί απ' τον όνομα του Αλβανού ήρωα, που κι αυτό δεν είναι λιγότερο σαρκαστικό σαν σχόλιο, αλλά περισσότερο κεκαλυμένο. Εμπνευσμένο απ' τον Μαρξ, τον Ένγκελς και τον Λένιν, τους τρεις πολιτικούς επιστήμονες που σφράγισαν τη μοίρα του, το όνομα του Αλβανού Μαρενγκλέν είναι χαρακτηριστικό της πρόθεσης του βραβευμένου σκηνοθέτη Φίλιππου Τσίτου, και του ελληνικού του ντεμπούτου μετά από τέσσερις δουλειές στη Γερμανία, "να παρακολουθήσει με κωμική διάθεση πώς οι άνθρωποι άγονται και φέρονται εξαιτίας της Ιστορίας. Πώς οι χαρακτήρες τους διαμορφώνονται χωρίς οι ίδιοι να το πάρουν είδηση. Πόσο σχετική είναι η έννοια «Πατρίδα». Και κυρίως: τι μένει από τους ανθρώπους όταν απαλλαγούν από τα παραπάνω κλισέ; Τι σόι άνθρωποι υπάρχουν πίσω από τις μάσκες του «καημένου Αλβανού μετανάστη» και του «κακού Έλληνα ρατσιστή»". Ο Αντώνης Καφετζόπουλος στο ρόλο του Ελληναρά, ο σπουδαγμένος στην Ακαδημία Τεχνών της Αλβανίας προ τριακονταετίας και μετανάστης οικοδόμος στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία, Αναστάσης Κόζντινε, στο ρόλο του μετανάστη μπογιατζή, κι η Τιτίκα Σαριγκούλη στο ρόλο της ζαβωμένης μάνας, είναι μαζί του στην παρακολούθηση, που μπορείς να την περιμένεις στις αίθουσες, "κάποια στιγμή μες στην ερχόμενη σαιζόν", σύμφωνα με ασφαλείς διπλοαδιασταύρωτες πληροφορίες που αποσπάσαμε απ' την artache, που χειρίζεται το publicity για λογαριασμό της Bad Movies.

Το πιο καβλιάρικο πλάσμα του Γαλαξία και παραπέρα βγαίνει ξώβυζο και στάζοντας από γαλαζοπράσινα νερά, στο δάσος που σ' έχει παρασύρει, σου τρίβεται ασυγκράτητα, ανοίγει όσο δε πάει στοματάκι και χειλάρες, και σε δαγκώνει ξέφρενα κι αχόρταγα παντού. Κανένας δεν σ' ακούει να ουρλιάζεις και το μισοφαγωμένο πτώμα σου ποιος ξέρει πότε θα το βρουν. Προς το παρόν μείνε στο πλάσμα, και ευχαρίστησε για την ευτυχέστερη στιγμή της ζωής σου τον καλό σκηνοθέτη Jason Reitman που προειδοποίησε έγκαιρα γήινους και μη για το επικείμενο ξεγύμνωμά του (πλάσματος) στη τρομοταινία που παράγει, καθώς και τον ατρόμητο παπαράτσο που ξεροστάλιαζε από τότε σκυμένος στους δρυμούς του Vancouver, υπομένοντας καρτερικά τις σφήγκες που κάναν φωλιά στην αφάνα του και την αρκούδα που πέρναγε καθημερινά να του τον φορέσει, μέχρι να αναδυθεί (το πλάσμα) όπως ακριβώς το γέννησε η μάνα του, με pasties στις θηλές και top στο χρώμα του δέρματος γύρω από το κωλαράκι.

Περίεργα, το πλάσμα που όταν φωνάζεις Megan ανοίγει, το στόμα και στήνεται για φωτογραφία κοιτώντας σε λοξά, δε βγαίνει από τούνελ απελπισίας σα τα Lohans, ούτε καν απλής αποτοξίνωσης ενός χρόνου σα τα Mendes εσχάτως. Αλλά, ξεκινώντας από μικρή ηλικία, με φυσική διαδικασία πλαστικών και ενέσεων, επίπονο αδυνάτισμα δια τριψίματος παπαριών γκόμενου μέσα σε στενό τζιν κάτω από τραπέζι, αστείρευτο πείσμα και πηγαίο ταλέντο που του 'δωσαν αδιαμφισβήτητα (με κάστινγκ και απέναντι σε γυναίκες όπως είδες στο DVD των Transformers (2007)) το ρόλο της ωραιότερης φιλόδοξης σταρ πέρσι, (το πλάσμα) βρίσκεται στην κορυφή της φετινής λίστας του FHM (όπως είχε προβλέψει φυσικά και το πάλαι ποτέ περιοδικό και ο ενίοτε είρωνας υποφαινόμενος) και του κύματος πόθου αντρικού και γυναικείου πληθυσμού του σύμπαντος. Που προφανώς συνωμότησε να χύσουν όλοι και μια φορά στην ώρα τους, μπροστά στο ενδεχόμενο να καταρρεύσει αν του προκύψει κι άλλη Britney Spears.


Δες/Κρύψε το trailer του How to Lose Friends & Alienate People (2008)

Στο κατα τα φαινόμενα καταστροφικό άνοιγμα του Speed Racer (2008) --που απ' ότι λένε κάτι γνωστοί μας, ο Μέσος Κοινός και ο Μέσος Κρητικός, δε πρόλαβαν να δουν ούτε τη σκόνη του, περίπου από το τρίτο δευτερόλεπτο και μετά, όταν και πάτησε το τούρμπο-- πόνταραν, με νέα trailer, o συμπαθητικός Igor (2008) των Weisteins, τα αγελαδοαρμεγικά Clone Wars (2008) του Lucas και το Kung Fu Panda (2008) της Dreamworks που μοιάζει το πρώτο κινούμενο της εταιρείας πάνω από το χαρακτηριστικά άπατο μέσο όρο της.

Ή τουλάχιστο έτσι λέει το buzz από τη βιομηχανία που υποδέχεται εδώ και μήνες, ειδικά από τη ShoWest και μετά, θριαμβευτικά τη παραγωγή, και φαίνεται αυθεντικό αντί για το αστραφτερά ολοκαίνουριο κεντρικό γρανάζι της πιο καλοσυντηρημένης προωθητικής μηχανής του Hollywood. Το νέο trailer, σε συσκευασία teaser, παίζει σα.. το teaser, παρουσιάζοντας με νέες σκηνές όλους τους χαρακτήρες του συνηθισμένα αστεράτου φωνητικού καστ, και για πρώτη φορά (επίσημα) τον χιονολεοπάρδαλο αντίπαλο του πιο τεμπελόχοντρου πάντα του πλανήτη στη προσπάθειά του να εκπληρώσει την αρχαία προφητεία που τον θέλει αστέρι του κουνγκ φου. Έτσι το απίθανο, χοντρό (κυριολεκτικά) και απανωτό χιούμορ των προηγούμενων περιορίζεται αναγκαστικά, η ελαφρά σρέκικη προδιάθεσή τους αποδεικνύεται ότι δεν ήταν επίπλαστη αλλά έχει ποτίσει και το φιλμ (βλέπε αστεία του κώλου), και ο αφορισμός "Kill Bill των animations" (που σχεδόν σίγουρα φυτεύτηκε από το marketing στις διαδιχτυακές αντιδράσεις) αγκαλιάζεται ολοκληρωτικά στην υπόκρουση, αφήνοντας πίσω το Kung Fu Fighting (που ακούστηκε μιάμιση φορά σε όσα προηγήθηκαν). Παρολαυτά, και παρόλο που η αίσθηση είναι κυρίως Sukiyaki Western Django (2007) σε κινούμενο και από την ανάποδη, το κέφι της χοντροκομμένης κίνησης είναι φανερό και αγνό όσο και η πρωτόγνωρη αυτοσυγκράτηση στις γκριμάτσες (τουλάχιστο) του κεντρικού χαρακτήρα, ο Mark Osborne στη σκηνοθεσία παραμένει εξίσου καθαρό ταλέντο, ο Jack Black (σε.. ταιριαστό ρόλο) κάτι ελπίζεις να 'χει μάθει από τα παθήματα του Shark Tale (2004), και η χρυσή τομή (στιλ Blue Sky ας πούμε) ανάμεσα στις χορδές που σου χώνει η Pixar (πλην Brad Bird) στη καρδιά για να παίξει βιολοντσέλο και το φτερό με το οποίο παραδοσιακά σε γαργαλάει από τη κοιλιά μέχρι λίγο πιο κάτω από τα παπάρια η Dreamworks, φαίνεται ακόμα πιθανή. Για να μη μείνει τίποτα στη τύχη πάντως, ο Black δημιουργεί πανταμόνιο στις Κάνες από χτες, η (φωνή της τιγρούλας) Angelina Jolie θα 'ναι φυσικά εκεί ως ο μαϊντανός κάθε φεστιβάλ τελευταία, και η προώθηση σχεδιάζει να κλέψει και πάλι, όπως πέρσι με το Bee Movie (2007), κάποια από τη λάμψη της πρεμιέρας την Τετάρτη.

Η Videorama και το mftm.gr σας προσκαλούν στην Avant Première του θρίλερ Jar City. Την Τετάρτη 14 Μαΐου στις 11 το βράδυ στο ΖΕΦΥΡΟΣ NEW STAR Artcinema στο Θησείο.

Ότι κι αν φαντάστηκες μπαίνοντας μικρός στον κόσμο του αγαπημένου σου τηλεοπτικού καρτούν, ήταν αποφασιστικά αργόσυρτο, χοντροκομμένο, άχρωμο και δισδιάστατο.
Εικοσπέντε χρόνια μετά το Tron (1982), οι αδερφοί Wachowski φέρνουν στη μεγάλη οθόνη τη πιο αβανγκάρντ μπλοκμπαστεριά του (νέου) αιώνα μεταμφιεσμένη σε ταινία για παιδιά. Και αντίθετα με τον Steven Lisberger (που είχε βυθιστεί στη, σύγχρονη τότε, πρώτη γενιά βιντεοπαιχνιδιών), ζωντανεύουν τη πρώτη γενιά anime (των 60ς), δημιουργώντας ένα ρετροφουτουριστικό κόσμο με προορισμό να παραμείνει αγέραστος.

Από την εισαγωγή, με την ολοζώντανη mise-en-scène σε γεμάτο focus ενώ στο προσκήνιο οι χαρακτήρες της επόμενης σκηνής σμπρώχνουν τη προηγούμενη να φύγει και τα cuts σηματοδοτούν χωροχρονικά πηδήματα στην αφήγηση του παιδικού πάθους του ήρωα για σπιντιές και της σχέσης του με τον αδερφό του όσο στο παρόν που κουβαλάει ακόμα ορατό το φάντασμα του παρελθόντος το κάνει πράξη και την ξεπερνάει μένοντας πίσω, οι δημιουργοί του Matrix (1999) φανερώνουν τη πρόθεσή τους όχι να μουτζουρώσουν το βιβλίο με τους κανόνες της κινηματογραφικής γλώσσας αλλά να το κάνουν αεροπλανάκι και να το πετάξουν από το παράθυρο. Οι σκηνές ταχύτητας μοιάζουν με ονείρωξη του γιου σου για την επόμενη έκδοση του Hot Wheels στο Wii της φαντασίας του όσο σου πηδάει το πόδι σα σκυλάκι αντί να σε κοπανάει στο κεφάλι με τον controller, η δράση είναι προσποιητή --κομπλέ με πολύχρωμες θολές γραμμές κίνησης και χαρακτήρες σε αέναη πτήση--, πλάνα ψευτοματαχρησιμοποιούνται όπως στο κόσμο των φτηνών καρτούν, το χρώμα σου ματώνει τα μάτια, η ηθική έρχεται από ένα πλανήτη που αγνοεί τον κυνισμό και φτύνει τη θρασυδειλία. Ότι σχετικό, ανιμοσουρεαλιστικό, και να προσπάθησαν να κάνουν μέχρι τώρα ο Miike και o Rodriguez γίνεται de facto παλαιολιθικό αν δεν είχε ήδη κόψει και καεί, και η συνταγή των Wachowskis κάπου αργεί να φουσκώσει με κάπου συμβατικά υλικά και χάνει στη γεύση από το εξίσου αναγκαστικό αμερικανιάρικο πασπάλισμα, αλλά το Speed Racer (2008) οι ενήλικοι το χειροκροτάνε στο τέλος, σε όλο τον πλανήτη Γη, κρατώντας παιδιά με όλα τα συμπτώματα υπερβολικής δόσης LSD.