Με σερί τεσσάρων Χρυσών Σφαιρών (ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, μουσική), πήγε σπίτι του το τραπέζι του Slumdog Millionaire μετά την τελετή απονομής των βραβείων που, εδώ στις Μάζες, δεν δίνουμε ιδιαίτερη αξία όπως θα ξέρεις, κι όχι μόνο επειδή έχουν τέσσερα χρόνια να στείλουν νικητή τους στο πόντιουμ των Όσκαρ για το μεγάλο χρυσό άγαλμα. Αλλά μιας κι ο cheaplog θέλει να αφιερώσει τα φετινά σ’ όσους είχαν θάψει το success story του Danny Boyle για αλητάκο του Mumbai που ήθελε να γίνει εκατομμυριούχος και τα κατάφερε γιατί ήταν γραφτό, αλλά και σ’ όσους άλλους είχαν θάψει το The Fountain (2006), του οποίου προφανώς βλέπει δικαίωση στην επιστροφή τόσο του Aronofsky στα μεγάλα γιορτινά τραπέζια, όσο και του Mickey Rourke σε οτιδήποτε, με την αναγνώριση του The Wrestler για Α’ Ανδρικό σε δράμα και για τραγούδι, υποθέτω έχουμε μια αφορμή να ασχοληθούμε με τη φετινή βραδιά στο ballroom του Beverly Hilton.

Το σάρωμα του Slumdog βέβαια, μεταφράζεται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο σαν μη σπάσιμο ενός σερί που χτίζει με σχεδόν ό,τι βραβείο έχει δοθεί στο Hollywood φέτος, με παράλληλη αντίστοιχη καταβαράθρωση όποιων ελπίδων είχε οποιοσδήποτε για το The Curious Case of Benjamin Button κυρίως κι ενδεχομένως και σαν επιβεβαίωση του καλέσματος που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τα μέλη του Hollywood Foreign Press Association για την ταινία με την τόσο διεθνή γεύση. Διεθνές άρωμα που πασπαλίστηκε και στις υπόλοιπες κατηγορίες, με τα βραβεία των ερμηνειών, που, πλην του πρώτου ανδρικού που έδωσε στον Mickey Rourke την ευκαιρία να αναγκάσει τον Aronofsky να σηκώσει κωλόχερο σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση, μοιράστηκαν σχεδόν εξολοκλήρου στο Ηνωμένο Βασίλειο (Kate Winslet για A’ και B’ Γυναικείο στα δράματα The Reader και Revolutionary Road αντίστοιχα, Colin Farrell για ‘Α Ανδρικό στην κωμωδία/μιούζικαλ In Bruges, Sally Hawkins για Α’ Γυναικείο στην κωμωδία/μιούζικαλ Happy-Go-Lucky) ενώ το βραβείο ξενόγλωσσης, πήγε σ’ εκείνο το μικρό τεράστιο Βαλς με τον Μπασίρ.

Η σημαντικότερη στιγμή της βραδιάς και η ωραιότερη του θεσμού εδώ και χρόνια αν με ρωτάς, ήταν η δεύτερη της διπλής βράβευσης της Kate Winslet, που την ανέβασε στη σκηνή για να δώσει τον πιο συγκινητικό κι αυθόρμητο ευχαριστήριο λόγο της βραδιάς, την έσπρωξε αρκετά βήματα πιο κοντά στο δηλωμένο της όνειρο να κερδίσει φέτος και κάνα Όσκαρ κι έβαλε το όνομά της στις λίστες με τα περίεργα στατιστικά, δίπλα στην Sigourney Weaver που ήταν η πρώτη που είχε κερδίσει δύο Χρυσές Σφαίρες για δύο ταινίες την ίδια χρονιά (Gorillas in the Mist και Working Girl το 1996) και την Joan Plowright, που είχε κερδίσει για ταινία και μίνι σειρά (β’ γυναικείος στα Enchanted April και Stalin το 1993). Στους υπόλοιπους, το The Dark Knight κέρδισε σε όλες τις κατηγορίες που ήταν υποψήφιο, την εξής μια, τον Β’ Ανδρικό του Heath Ledger, το WALL•E κέρδισε προφανώς τα animated, το Vicky Cristina Barcelona χωρίς υποψηφιότητα σε σενάριο-σκηνοθεσία και χωρίς βραβείο σε ερμηνείες, χρίσθηκε η Καλύτερη Ταινία Κωμωδία/Μιούζικαλ και το Doubt με τα βαριά ονόματα στις ερμηνείες, πήρε την αμφισβήτηση της βραδιάς τυλιγμένη με φιόγκο απόρριψης.

Τέτοια εποχή πριν τρία χρόνια ο Dito Montiel παρουσίαζε στο Sundance την πρώτη του ταινία, την.. αυτοβιογραφία του, με τίτλο A Guide to Recognizing Your Saints (2006) και πρωταγωνιστή ένα φιλόδοξο πιτσιρικά, θρέμμα της Disney, κάποιον Shia LaBeouf. Η δεύτερη ταινία του, το Fighting (2009) που ξαναενώνει αρκετή από τη παρέα, με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Channing Tatum, κυκλοφορεί τον Απρίλη, σε ευρεία διανομή από τη Universal. Και τη Παρασκευή απέκτησε trailer δημοσιευμένο στο MySpace.

Αρχικά σχεδιασμένο να βγει τον Σεπτέμβρη του 2008, και ταλαιπωρημένο προηγουμένως από την απεργία των σεναριογράφων, το φιλμ έκανε επαναληπτικά γυρίσματα εκείνη την εποχή και πήρε προαγωγή εξόδου, έχοντας προκαλέσει εκστατικές αντιδράσεις στις δοκιμαστικές προβολές. Ακόμα αρχικότερα σχεδιασμένο να 'χει θέμα.. το μπάσκετ (και τον τζόγο που έμεινε), το σενάριο, ξαναγραμμένο από τον ίδιο, φαίνεται να έγινε ταινία από τον Montiel το ίδιο ξώφαλτσα όσο και οι Saints (τους οποίους τον είχε πείσει ο Robert Downey Jr. να γράψει και να σκηνοθετήσει), μια τυχαία πρόσκρουση στη ζωή ενός ανθρώπου με πολύ ταλέντο και λίγες φιλοδοξίες. Τυχαία φυσικά δεν είναι η συμμετοχή του Terrence Howard, μέλους της επιτροπής του Sundance που έδωσε ασυζητητί το βραβείο σκηνοθεσίας στον Montiel. Ενώ το πως προέκυψε MMA για ατραξιόν, το βρίσκεις στους νεοϋορκέζικους δρόμους που πρωταγωνιστούν μόνιμα στο έργο του κάποτε frontman μπάντας ενός εκατομμυρίου δολαρίων, και στη πρόσφατη τηλεοπτική δημοφιλία του Ultimate Fighting Championship® που φυσιολογικά έπεισε τη Rogue (πρώην της Universal και νυν της Relativity Media) να δώσει στο δημιουργό, μαζί με τα φράγκα, και τις ελευθερίες που ήθελε. Ελευθερίες που φτάνουν μέχρι το PG-13 ("for intense fight sequences, some sexuality and brief strong language") βέβαια, όμως η υπόσχεση ήταν για mainstream παραγωγή με αιχμηρή indie κόψη, κάτι σαν mixed martial arts 8 Mile (2002) με πολλά πολλά γκομενάκια στο ακροατήριο, αντί για remake του Lionheart (1990) με τον Van Damme (όπως φαίνεται να νομίζουν αρκετοί στα διχτυακά φόρα).

Με το όνομα Dennis Iliadis σχεδόν άφαντο απ’ το βίντεο και τελείως άφαντο απ’ το site της ταινίας, που το φιλοξένησε μετά την σταμπαρισμένη πρώτη εκδοχή της Apple, το πρώτο trailer του Τελευταίου Σπιτιού Αριστερά, ξεκίνησε χθες τις βόλτες του στα διαδίκτυα, δείχνοντας φάτσα κάρτα πόσο remade είναι το remake που είχε αναθέσει πριν ενάμιση χρόνο ο Wes Craven, στον σκηνοθέτη του «συναρπαστικού κι αληθινού» Hardcore (2004), όπως το είχε χαρακτηρίσει. Με τον πρωτάρη Adam Alleca και τον μισοψημένο στην τηλεόραση και σταμπαρισμένο διεκπαιρεωτή-ανανεωτή στα Red Eye (2005) και Disturbia (2007), Carl Ellsworth, να του φρεσκάρουν τις ατάκες, ο Ντένης Ηλιάδης φαίνεται να έχει κρατήσει απείραγο τον σεναριακό κορμό της ταινίας, κι οι μοντέρηδες της Rogue δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να το κρύψουν, απλώνοντάς σου άφοβα όλη την ταινία σ’ ένα δίλεπτο cut, με την περίεργη μουσική του cover των Gone with the Trees από πάνω, για να σε μπερδέψουν.

Το κύριο παράπονο όσων ασχολήθηκαν να σχολιάσουν το θέμα (μεταξύ των οποίων, παραδόξως, ούτε ένας Έλληνας ακόμα), ήταν ακριβώς αυτό, αλλά το ότι σου λέει την ταινία, απ’ τη μια δεν είναι τόσο τραγικό γιατί μπορούσες να την έχεις δει απ’ το ’72 που κυκλοφορεί το πρωτότυπο (όπου δεν είναι ακόμα απαγορευμένο) κι απ’ την άλλη καταλαβαίνεις και μόνος σου αν έχεις ξαναδεί αίμα να κυλάει στην οθόνη, ότι όλα αυτά που δείχνονται είναι για να περνάει η ώρα και να τσιμπάνε τα εφηβικά κοινά στα οποία στοχεύουν γενικά πρωτίστως όλοι, και τα οποία τα ενδιαφέρει κυρίως το πώς ακριβώς θα δουλέψουν τα βασανιστήρια και πόσο ζουμί θα κάνουν να κυλίσει (και το πώς βάζεις μπροστά φούρνο μικροκυμάτων με ανοιχτή την πόρτα, ενδεχομένως). Από 'κει και πέρα, εκεί που θα μετρήσει το πόσο βαθιά κατάφερε να πάει ο Ηλιάδης (πόσο τον άφησε η Rogue κι ο Craven, ή πόσο τους έκανε να τον αφήσουν), όπως ξέρει να σου πει όποιος έχει δει το πρωτότυπο, θα φανεί στο πόσο θα κρατήσει την snuff-y απεικόνιση της σωματικής βίας (που εδώ φαίνεται τυπικά γυαλισμένη και ξεθωριασμένα φωτισμένη) και την ωμή παράθεση της ψυχολογικής, που έκανε τόσο τσουχτερή την αγριότητα της ταινίας του ’72 και τόσο στοιχειωτικές τις σκηνές του λεσβιακού βιασμού και του... ορθοδοντικού ευνουχισμού, ας πούμε, για παράδειγμα, που έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορούσαν να προβληθούν σε κανενός το trailer.

Χρόνια συνεργάτες και ουσιαστικά πληρωμένα πιστόλια απαράβατα στη πλευρά του νόμου, δυο άντρες φτάνουν, στα 1880s, σε μικρή αμερικάνικη πόλη που απειλείται από τη μεγάλη ομάδα αδίστακτου αγροκτηματία.Εκπληκτικά ήρεμο και χαλαρωμένο για κάτι που μοιάζει με project πάθους (ο Ed Harris, γράφει, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και συμμετέχει στη παραγωγή), από τη μπιλχοκική άνεση και έκδηλη ευχαρίστηση του Vigo Mortensen να παίζει χωρίς πίεση να μασάει τα σκηνικά με όλο το καστ όπως στο Hidalgo (2004), μέχρι τη προφανή εξοικείωση και αγάπη για τα τοπία της αμερικάνικης δύσης της φωτογραφίας του Dean Semler (Oscar® για το Χορεύοντας με τους Λύκους (1990)) που αρνείται επιδεικτικά να φτιάξει και να πιάσει τη στιγμή (άγχος που καταπλάκωσε τον John Toll στο Seraphim Falls (2006)), σα να σε περίμενε στο μπαλκόνι με ζεστή μηλόπιτα όπως παρατηρεί ο Ebert, το Appaloosa (2008) δε φτάνει ποτέ τα σημαντικά δείγματα του είδους (του western) στον 21ο αιώνα (The Proposition (2005), 3:10 to Yuma (2007)) αλλά από κάποια σκοπιά το υπηρετεί συνεπέστερα, με το να μη σε κάνει να συνδέεις κάθε στακάτο ξέσπασμα πιστόλας με επιθανάτιο ρόγχο του. Πιο πίσω, ο φίλος του Harris, Robert B. Parker, φαίνεται να 'χει ξοδέψει χρόνο στη μελέτη των χαρακτήρων της εποχής γράφοντας τη νουβέλα στην οποία βασίστηκε το σενάριο, και τα σκηνικά μοιάζουν μεγαλύτερα από ότι θα επέτρεπαν τα $20-και-πολλά-λέω εκατομμύρια του προϋπολογισμού. Τη συνταγή του κλασικού αλλά όχι βαρετού κάπου χαλάει η ως συνήθως απόμακρη, ειδικά για τσούλα που στήνεται άμεσα στον κοντινότερο επιβήτορα, Renée Zellweger (αρχικά για το ρόλο είχε συμφωνήσει η Diane Lane), τελικά τις ισορροπίες κρατάει η φυσικά καβλιάρα Ariadna Gil, προσφέροντας, στις ελάχιστες σκηνές της με τον Mortensen, πολύ περισσότερα από απλή (και εντελώς αχρείαστη σε άλλες εποχές) απόδειξη ότι η βαθιά φιλία των δύο πρωταγωνιστών είναι αντρική.

Λυκειόπαιδο γνωρίζει τον έρωτα από μεγάλη γυναίκα, την ξανασυναντά στο εδώλιο κατηγορούμενη για ναζισμό όταν περνάει στη νομική και εφευρίσκει για χάρη της τα audiobooks όταν φτάνει στην κρίση της μέσης ηλικίας του.Επιφανειακό ξύσιμο άλλης μιας εκδοχής της εβραϊκής πληγής που προκάλεσε η γερμανική βαναυσότητα, αυτή τη φορά εμπλουτισμένη με εξανθρωπιστικό ερωτικό πρώτο μισάωρο, που δεν καμουφλάρει καθόλου τις εξάρσεις συμβατικότητας στο ξεδίπλωμα, ή τις μελοδραματικίζουσες ερμηνείες ρόλων με πορείες που αψηφούν την κοινή λογική, χρησιμοποιώντας τον εκβιαστικά στημένο συναισθηματισμό της ατμόσφαιρας, ως πρόσχημα για να λένε τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που θα έπρεπε να πουν για να οδηγήσουν οι διάλογοί τους οπουδήποτε αλλού απ’ τα αδιέξοδα που φυλακίζουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Με την απλουστευτική καλογυαλισμένη μεταφορά του βιβλίου του Schlink, απλώνοντας την ιστορία του φαρδιά, πλατιά και πλαδαρά στις δεκαετίες της διάρκειάς της, ο Daldry φροντίζει να αφήσει χωρίς υπόβαθρο πέρα απ’ το σχηματικό, όλους τους ήρωές του απ’ τον κεντρικό, του οποίου ο χαρακτήρας, στο βαθμό που εξερευνάται, απλά αντικρούει τον εαυτό της προηγούμενης σκηνής.

Το 1982 οι “ημίθεοι του καναδικού μέταλ” Anvil κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Metal on Metal, δηλωμένη πηγή έμπνευσης για ονόματα όπως οι Metallica, Slayer, Anthrax. Το επόμενο καλοκαίρι περιόδευσαν με τους Scorpions, τους Bon Jovi, τους Whitesnake. Όλες αυτές οι μπάντες έγιναν τεράστια ονόματα, οι Anvil όμως κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν.

Το Anvil! The Story of Anvil (2008) του Sacha Gervasi -- σεναριογράφος στα The Terminal (2004) και The Big Tease (1999), πατέρας της κόρης της Geri Halliwell (των Spice Girls), πρώην ντράμερ των Bush, roadie των Anvil στα 16 του το 1982 -- έκανε την πρεμιέρα του στο Sundance και γνώρισε κυριολεκτική αποθέωση. Ακολούθησαν διθυραμβικές κριτικές από, πάνω κάτω, όποιον το είδε (μεταλά και όχι, μουσικόφιλο και όχι), πήρε τα βραβεία του σε Sydney, Los Angeles, Edmonton, Chicago, Calgary, Galway, και πλέον αναμένουμε την πρεμιέρα του στις αίθουσες, τέλη Φλεβάρη στη Βρετανία και τον Απρίλιο στην Αμερική.

Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί την μπάντα στην, μετά από 26 χρόνια, προσπάθειά για μια τελευταία απόπειρα προς την δόξα, μέσω μιας ευρωπαϊκής περιοδείας. Το τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της DIY περιοδείας, μάλλον δεν περιγράφεται. Γραφικοί αλλά εντελώς αληθινοί, οι Anvil επιμένουν να ζουν το εξωφρενικό παραμύθι τους σαν να είναι ακόμα 14, πίσω στο σχολείο: δεν θέλουν με τίποτα να αφήσουν το όνειρο τους, χωρίς όμως να έχουν ιδέα -- ακόμα και τόσα χρόνια μετά -- για το πώς να το πραγματοποιήσουν. A real-life Spinal Tap μοιάζει να είναι η καλύτερη περιγραφή. Παρελαύνουν ο Slash, o Lemmy, μέλη των Metallica, Anthrax και Slayer. Η μουσική, πέρα από τα κομμάτια των Anvil, είναι του David Torn (The Wackness (2008), Lars and The Real Girl (2007)), ενώ ακούγονται Explosions In The Sky και Air.

Το κείμενο μας παραχώρησαν από το Από τις 4 στις 5

Με το Mamma Mia! (2008) να κλείνει τον καθ' όλα τερατώδη κύκλο του ($572 μύρια σε όλο τον πλανήτη, £69M στην Αγγλία), άλλη μια παραγωγή του φιλέλληνα (ή φιλο-κάτι) Tom Hanks και της γυναίκας του ετοιμάζεται να κατακτήσει τον κόσμο, με το ίδιο στιλάκι Δαλιανίδη για καθυστερημένους. Ή αλλιώτικα, με το στιλάκι "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου", και με το αγόρι μου να το λένε Πούπη Κακά.

Τα γυρίσματα, αν θυμάσαι, γίναν στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 2007 με την εξωγήινη ασύμμετρη απειλή σε εξέλιξη, οπότε, αναγκαστικά υποθέτεις, είχαν συμπληρωθεί νωρίτερα στην Ισπανία στολισμένη ως λίκνο του πολιτισμού. Μετά την ολοκλήρωσή τους και κάτι ψιλοπαροιμιώδεις συνεντεύξεις τύπου, μόνο το 4λεπτο promo της Hollywood Entertainment (που το θυμάμαι να κυκλοφορεί εδώ και κάνα χρόνο αλλά λέω Πάσχα για να είμαι σίγουρος) έμεινε να θυμίζει τη παραγωγή, ως τα τέλη Ιουλίου που η Fox Searchlight ανακοίνωσε την απόκτηση δικαιωμάτων διανομής για τη Βόρεια Αμερική, βασισμένη στη "τρελά ενθουσιασμένη ανταπόκριση του κοινού", και προς τρελή χαρά των συντελεστών. Τελικά, η έξοδος στις αίθουσες προγραμματίστηκε για τον Μάη, απέναντι στο Star Trek (2009), και με πρεμιέρα στην Ελλάδα παρουσία των πρωταγωνιστών, Nia Vardalos και Αλέξη Γεωργούλη (που την τελευταία φορά που τσέκαρα έκανε διεθνή καριέρα).

Βασισμένο στις εμπειρίες του Mike Reiss του Queer Duck και κάποιων επεισοδίων των Simpsons, και ξαναγραμμένο από τη Vardalos (για να μην αντικατοπτρίζει και τόσο πραγματικές εμπειρίες τουριστών, υποθέτεις), το σενάριο θέλει μια ξεναγό να ψάχνει το κέφι της και να το βρίσκει στον Γεωργούλη, που "φιλάει υπέροχα", όταν ο Richard Dreyfuss της ανοίγει τα μάτια. Το τι υπονοεί αυτό για τον (χαρακτήρα του) Dreyfuss το παραβλέπεις με τον ίδιο σεβασμό που το επίσημο trailer δε θεωρεί τόσο (όσο το promo) απαραίτητο να αναφέρει το Oscar® του, ενώ οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι φυσικά οι αρχαιολογικοί χώροι, από την ανακοίνωση ακόμα της παραγωγής που είχε κάνει το γύρο του κόσμου, και μέχρι να μάθει (ο κόσμος) ότι ενοικιάζονται (οι χώροι) ως μπαγκράου στον οποιονδήποτε διαθέτει €984,20. Τουλάχιστο, σε αντίθεση με τις κλειστοφοβικές πρώτες εικόνες, ο Donald Petrie φαίνεται να κατάφερε να δώσει μια εικόνα μεγαλείου στα μνημεία, το στιλάκι της Νίας είναι γνωστό (και αγαπητό), και μπορείς να φανταστείς πια και τα χειρότερα και στον τομέα του πολιτισμού. Το trailer κυκλοφόρησε σήμερα στο Moviefone.