Με Get Him to the Greek (2010), Killers (2010) και Marmaduke (2010) να ανοίγουν, το σαββατοκύριακο που τελειώνει ήταν της πλάκας στην Αμερική, και γενικά αποδείχτηκε και τέτοιο στις εισπράξεις, παρολαυτά και αν όχι τιποτάλλο, έδωσε την ευκαιρία σε επερχόμενες ταινίες του είδους να συστηθούν, ανάμεσά τους και στο Δείπνο για Παπάρες (2010) του Jay Roach.

Το Δείπνο αυτοπαρουσιάστηκε για δεύτερη φορά, είχε ξαναδοκιμάσει (με το trailer #1) και πριν το Date Night (2010) στις αρχές του Απρίλη, μέσα σε εύλογο γενικό ξύσιμο και τότε. Παρά το cast, τον Steve Carell και τον Paul Rudd, παλιοσειρές από τα δεύτερα του κάποτε frat pack που γίνανε ονόματα στην εποχή Apatow, παρά τον Zach Galifianakis που εξακολουθεί να παίζει στα trailer περισσότερο από τις ταινίες μετά το Hangover (2009), παρά τον σκηνοθέτη των Austin Powers και των Meet the Parents Fockers (αν τελοσπάντων τα περνάς αυτά για δείγματα κληρονομικού χαρίσματος), παρά τα πολλά στοιχεία που θεωρητικά το κάνουν να ξεχωρίζει, το Dinner for Schmucks επιμένει κυριολεκτικά σε βλαμμένους που κάνουν πίου πίου για να πουλήσει, και αναρωτιέσαι ποιοι περιμένει να αγοράσουν. Η παραγωγή είναι από αυτές που κράτησε ο Spielberg για τη Dreamworks όταν αποχώρησε από τη Paramount, το πρωτότυπο γαλλικό Δείπνο Ηλιθίων (1998) έχει ένα status που πλησιάζει με τα χρόνια το Κλουβί με τις Τρελές (1978) του Francis Veber, τα περισσότερα script reviews και screening reports είναι θετικά (αν και κανένα δεν αφήνει για πολύ στον αέρα η μυστικοπάθεια του studio), και άμα τα συνυπολογίσεις κι αυτά, αισθάνεσαι πραγματικά σα να σου 'χει γεννήσει αυγά μέσα στον εγκέφαλο ο nerdy χαρακτήρας του Carell όσο τον κρατούσε κατεψυγμένον το μούσι του Galifianakis.

Πέρα από το αβίαστο χιούμορ ή τους ανακόλουθους αυτοσχεδιασμούς που θα περίμενες (αλλά δε βλέπεις) από τους πρωταγωνιστές, φαίνεται να λείπει εντελώς και το πνεύμα.. δωματίου του πρωτότυπου (που είχε βασιστεί σε θεατρικό του σκηνοθέτη του). Το πνεύμα μπορεί και να έχει μεταφερθεί στο δείπνο, ένα δείπνο που ήταν απλά μηχανισμός πλοκής στο γαλλικό έργο αλλά, τυπικά αμερικάνικα, φαίνεται να έχει γίνει όλο το θέμα στο remake, κομπλέ με ολόκληρο σετ ηλίθιων, τους εγγαστρίμυθους τους παντρεμένους με τις κούκλες τους που βλέπεις και τους κλανιάρηδες γύπες που δε βλέπεις (αλλά είδε το Moviefone στο set visit του πριν τα Χριστούγεννα). Το concept της ιστορίας, όπως ακούγεται και στους διαλόγους του Dîner de Cons σε κάποια φάση, πάει πίσω κάναν αιώνα, στα Pig Nights των fraternities, όταν καλούσε ο καθένας στο δείπνο τη πιο άσχημη γκόμενα που μπορούσε να βρει, και αυτός με την ασχημότερη κέρδιζε (με σημαντική λεπτομέρεια ότι έπρεπε πρώτα να τη.. πάει σπίτι). Schmuck στα Εβραϊκά σημαίνει (το μάντεψες) παπάρι.

Στα μισά αυτού που προδιαγράφεται ως όχι ιδιαίτερα αποδοτικό καλοκαίρι για κανενός τις προσδοκίες (όπως δείχνει άλλωστε κι η κατά 11% πτώση στα εισιτήρια σε σχέση με τον περσινό Μάη), θα έρθει να προσγειωθεί το Knight and Day, το στοίχημα του Tom Cruise να κερδίσει πίσω το κοινό που έχει ξινίσει απ’ την εποχή που άρχισε να χοροπηδάει σε καναπέδες, και η πρώτη ευκαιρία του James Mangold (των Cop Land (1997), Girl, Interrupted (1999), Walk the Line (2005) και 3:10 to Yuma (2007)) να δείξει ότι μπορεί να αποδώσει στην ελαφριά περιπέτεια με βαρβάτο cast και ταμειακές αξιώσεις. Η ταινία, που είχε ξεκινήσει να πλασάρεται ως εντελώς ελαφρύτερο πυροβολικό, με προδιαγραφόμενο δίδυμο πρωταγωνιστών τον Chris Tucker και την Eva Mendes, βρέθηκε στο στόχαστρο του Cruise αμέσως μετά την αποτυχία του Valkyrie (2008) να συγκρατήσει την United Artists του απ’ τον πνιγμό και σε μια εποχή που, σύμφωνα με τα δίκτυα της θείας Nikki, το κάποτε γκανιάν των ταμειών, φλέρταραν στούντιο με παραγωγές όπως το The Tourist (2010) του Οσκαρούχου σκηνοθέτη των Ζωών των Άλλων (2006) (που κατέληξε στον Johnny Depp) και η μεταφορά του The Matarese Circle του Robert Ludlum, από τον David Cronenberg, και με τον Denzel Washington στη θέση του συμπρωταγωνιστή.

Οπότε για να διάλεξε ο Cruise ένα κράμα του Mission: Impossible (2006) που τον εδραίωσε ως action star, του Collateral (2004) που έδειξε την προδιάθεσή του για τσαλάκωμα χαρακτήρα, του Tropic Thunder (2008) που του κέρδισε πόντους για την όρεξή του να γελοιοποιήσει την εικόνα του, ε και λίγο από Mr & Mrs Smith (2005) και True Lies (1994) στο στόρι, που έχει τον τρόπο του να τραβάει το κοινό απ’ ό,τι έχει φανεί, κάτι θα ξέρει ο άνθρωπος που πέρασε το τελευταίο μισό της προηγούμενης δεκαετίας τρώγοντας το δράμα με το κουτάλι στην οθόνη, πουλώντας τρέλα με του τσουβάλι έξω απ’ την αίθουσα και βλέποντας το star power του να ξεθωριάζει μαζί με τη δυναμική του στα ταμεία. Στην πρώτη του χαβαλεδιάρικη ταινία λοιπόν, από την εποχή του Mission: Impossible III (2006) τουλάχιστον (αν κι ίσως πρέπει να πας πίσω μέχρι και το Cocktail (1988) για να τον θυμηθείς σε τόσο χαζοβιόλικο ρόλο), ο Cruise παίζει τρελαμένο πράκτορα της CIA, που προσπαθεί να ξεφύγει απ’ τους συναδέλφους του και παρασύρει στο φευγιό του την Cameron Diaz, με τις συνέπειες που βλέπεις και στο παραπάνω trailer. Trailer που κυκλοφόρησε στην αρχή της βδομάδας, τρίτο κατά σειρά, μετά από άλλα δύο που είχαν βγει στην αρχή της χρονιάς, και στα μισά της άνοιξης αντίστοιχα, και στα οποία δεν προσθέτει ιδιαίτερα τίποτα, παρά μάλλον αφαιρεί, τόσο απ’ το ρομάντζο της υπόθεσης που τόνιζε το πρώτο προωθητικό, όσο κι απ’ την ανάλυση της πλοκής που πρόσφερε το δεύτερο, για να κρατήσει όμως στην υπερχορταστική δυομισάλεπτη διάρκειά του, μπόλικα κι απ’ τα δύο, και ν’ απλώσει και το εύρος των... εξωτικών σκηνικών που φιλοξενούν την κατά τα φαινόμενα απολαυστική του δράση. Η ταινία ήταν προγραμματισμένη να μετρηθεί με ζόρικους αντιπάλους, βγαίνοντας την πρώτη Παρασκευή του Ιούλη κόντρα στο The Last Airbender (2010) κι ύστερα το Twilight: Eclipse (2010) (και με το Inception (2010) να ακολουθεί μια βδομάδα πριν βγει στις αίθουσες και το Salt (2010)), αλλά η Fox προφανώς νιώθοντας πιο σίγουρη για τις ελκυστικές δυνατότητες των εκρήξεων και των κυνηγητών του, παρά για τα κωμικά ταλέντα του Cruise και της Diaz, το τράβηξε για να το βγάλει στις 25 Ιούνη, απέναντι απ’ το Grown Ups (2010), την επιστροφή του Adam Sandler μπροστά απ’ την κάμερα του Dennis Dugan.

Η Filmopolis σας προσκαλεί στην avant première της ρομαντικής κωμωδίας δράσης Killers. Την Τετάρτη 9 Ιουνίου στις 8μιση το βράδυ στο Odeon Kosmopolis στο Μαρούσι.

Η Coco πριν τη Chanel.Μια κονφορμιστική προσέγγιση της ζωής μιας αντικομφορμίστριας όχι μονάχα της μόδας, αλλά και των κοινωνικών κανόνων και συμβάσεων της εποχής της, το Coco Avant Chanel (2009) απ’ την Anne Fontaine ξεδιπλώνεται σα συμβατική βιογραφία, με την αντισυμβατικότητά της να εξαντλείται στην ιδέα να πιάσει το υποκείμενό της απ’ την αρχή, αλλά να μην το πάει μέχρι το τέλος, παρά να το παρατήσει στο ξεκίνημα της αποθέωσής του. Μέσα απ’ την ιστορία του ορφανού που μεγαλώνει σε ξένα χέρια και ψάχνει το μεροκάματο σα ράφτρα τη μέρα και σα τραγουδιάρα τη νύχτα, μέχρι που την παρατάει η αδερφή της για τον έρωτα, η Fontaine, βασισμένη στο βιβλίο του Edmonde Charles-Roux, L'Irréguliere, φτιάχνει το συναισθηματικό και το ψυχολογικό προφίλ ενός χαρακτήρα ασυμβίβαστου που προτιμά να είναι "ερωμένη, παρά σύζυγος", κι ιχνηλατεί τη διαδρομή της Coco από μανταρίστρια, σε σχεδιάστρια καπέλων, στη γυναίκα που απελευθέρωσε τη γυναικεία σιλουέτα απ’ την καταπίεση των κορσέδων και το τσίρκο των φτερών και των φρουρού. Επ’ ουδενί όμως, δεν βρίσκει στο σενάριό της την αποφασιστικότητα, το πάθος, την πυγμή και τη φωτιά που πρέπει να έκαιγε μέσα σ’ εκείνη τη γυναίκα που άφησε το στίγμα της στο γύρισμα του 20ου αιώνα κι έβαλε το όνομά της στην ούγια της γυναικείας επαναστατικότητας, κυνηγώντας τίποτα περισσότερο απ’ την πολυτέλεια της απλότητας. Η Audrey Tautou κάνει ότι μπορεί για να φορτίσει το δισυπόστατο βλέμμα της και το σφιγμένο πρόσωπό της με βάθος και βάρος χαρακτήρα, σ’ ένα σενάριο που τον χρειάζεται απεγνωσμένα, αλλά αντ’ αυτού μαντάρει όμορφα υφάσματα, χωρίς ιδιαίτερη γραμμή.

Η σειρά από ταινίες όπου ο Michael Cera παίζει ρόλο Michael Cera φαίνεται πια τόσο ατελείωτη όσο και αυτή με εμπορικές αποτυχίες της Universal, αλλά τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν από τη Παρασκευή, μέρα που βγαίνει στις αίθουσες το Get Him to the Greek (2010) του studio, συνοδευόμενο από το trailer του Scott Pilgrim vs. the World (2010) με τον Cera. To trailer παίζει διαδιχτυακά από τη Δευτέρα, όταν και έφτασε τα 100 χιλιάδες likes η σχετική σελίδα στο Facebook.

Η παραγωγή είναι βασισμένη στη σειρά από graphic novels του Bryan Lee O'Malley με ομώνυμο ήρωα, και άμα ήσουνα αρκετά υπερβολικά hipster για να πας και πέρα από το πρώτο τόμο (ή τις περισσότερες σελίδες του έστω), τότε ξέρεις πως το "the World" του τίτλου είναι η League of Ramona's Evil Ex-Boyfriends, που να τους λες boyfriends δεν είναι ακριβές και να μη τους λες είναι spoiler. Έτσι κι αλλιώς, τα μέχρι τώρα βίντεο της παραγωγής (στα οποία προστέθηκε και TV spot κατά τη διάρκεια του τελευταίου Glee) κόβουν την έκπληξη και από αυτά αλλά και από αρκετά από τα videogame-ικά manga-ικά καρτουνικά σοκ του κόμικ, και δε θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά αν ήθελαν να έχουν κάτι να πουλήσουν στο κοινό, πέρα από έναν χάρτινο hipster slacker γενικά ανήξερο, ενσαρκωμένο από έναν loser nerd γενικά αδέξιο. Spoiler δεν είναι ακριβώς ούτε το να πεις πως ο Scott Pilgrim αναμένεται να ικανοποιήσει απόλυτα τουλάχιστο το κοινό στο οποίο απευθύνεται, αφού οι ενθουσιασμένες αναφορές από τα screenings είχαν γεμίσει τα δίχτυα πριν καν ξεκινήσουν τα επαναληπτικά γυρίσματα κάπου στα τέλη του Απρίλη, και συνεχίζονται αμείωτες. Μόνο με βάση τα trailer, το να πεις ότι η ταινία είναι πατάτα που δε βλέπεται (και κυκλοφόρησε και τέτοια βρόμα την εποχή των επαναληπτικών) είναι υπερβολικό, οι περισσότερες σκηνές είναι χωρίς προσπάθεια (και ακριβώς αντίθετα από το μισο-απελπισμένο marketing) ακαταμάχητες, αλλά από την άλλη και με την ίδια βάση, βρίσκεις και πεντέξι τουλάχιστο ηθοποιούς καταλληλότερους για το πρωταγωνιστικό ρόλο, μέχρι και τον Kieran Culkin που παίζει τον Wallace Wells, τον gay roomie του Scott Pilgrim που κλέβει επιτόπου τους γκόμενους κάθε γκόμενας. Ο Edgar Wright -- που δε χάνει ευκαιρία να τονίσει πως στόχευε να είναι υπερ-cool και προσεγμένος και ο τελευταίος κομπάρσος στη ταινία, όπως στο Shaun of the Dead (2004) και όπως βλέπεις -- συνεχίζει να υπερασπίζεται τον Cera, και στα χαρακώματα έχει μπει εδώ και καιρό και ο δημιουργός του χαρακτήρα που υποτίθεται ότι τον ξέρει καλύτερα απ' όλους, όμως η αλήθεια παραμένει πως η παραγωγή ξεκίνησε πριν αρκετό καιρό, το casting είχε ολοκληρωθεί από τα τέλη του 2008 (και τα βασικότερα ονόματα από ακόμα νωρίτερα φυσικά), και αν τότε η ιδέα ενσωμάτωσης στοιχείων από Arrested Development ήταν ακόμα παιχνιδιάρικη, τώρα πια, και συγκεκριμένα κομμάτια της ειδικά, έχουν ψοφήσει από την αντιγραφή.

(to be concluded)

Λίγες μέρες προτού κυκλοφορήσει σε DVD, η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (2010) πέρασε το $1 δισεκατομμύριο σε θεατρικές εισπράξεις, σύμφωνα με χτεσινή ανακοίνωση της Disney.

Η παραγωγή φαίνονταν εδώ και αρκετές βδομάδες ότι θα γίνει το έκτο μέλος του club των δισεκατομμυριούχων, όμως τέτοια πρόβλεψη δε θα τολμούσε να κάνει ούτε ο (παραγωγός) Joe Roth πριν τις 4-5 Μαρτίου, τις ημέρες ανοίγματος στην Αμερική και το μισό (τουλάχιστο) πλανήτη. Στη πραγματικότητα, ακόμα και $600 εκατομμύρια θα τα 'λεγες απλησίαστα τότε για τη παραγωγή, μιας και δεσμεύονται γενικά για υπερπετυχημένες καλοκαιρινές μπλοκμπαστεριές τύπου Iron Man (2008), και για σύγκριση, από τις θρυλικές ταινίες της Disney/Pixar/Buena Vista, μόνο το Σεντούκι του Νεκρού (2006) έχει μαζέψει (προσωρινά) περισσότερα δολάρια από την Αλίκη, ενώ οι υπόλοιπες είναι εκατοντάδες εκατομμύρια πίσω. Όμως η ταινία με σήμα τον Τρελό Καπελά βρέθηκε να καβαλάει μια ιδανική συγκυρία, έναν παγκόσμια αναγνωρίσιμο τίτλο, ένα franchise με ονοματεπώνυμο Johnny Depp (άντε και Tim Burton) που είναι αυτή την εποχή μεγέθους Twilight αν δε ταυτίζεται με αυτό, και μια ταινία που ακριβώς πριν είχε κάνει το "3D" μαγική λεξούλα για κάθε ανωμαγουλιτσιώτη της Γης, ανεβάζοντας ταυτόχρονα και τις τιμές των εισιτηρίων μέχρι τη στρατόσφαιρα, αν όχι το διάστημα. Η Χώρα των Θαυμάτων διέλυσε στη πορεία και αρκετά από τα τρισδιάστατα ρεκόρ του Avatar (2009) χωρίς βέβαια να φτάσει την αντοχή του, στα κατορθώματά της μπορείς να προσθέσεις και το ότι έχει ήδη μειώσει το "παράθυρο" της έκδοσης DVD από τέσσερις μήνες στους τρεις όπως θα κατάλαβες, ενώ τα στατιστικά λένε πως τα $667 μύρια του δισεκατομμύριου προήλθαν εκτός Αμερικής (τα 111 από τη τρελή Ιαπωνία) και το 71% των συνολικών εισπράξεων (προήλθε) από τις S3D προβολές.

Του το έκανε ο Quentin Tarantino με το δικό του Hostel (2005), τώρα ήρθε η ώρα ο Eli Roth να περάσει κι ο ίδιος στα presented by, συστήνοντας στον χώρο του low-budget τρόμου τον Daniel Stamm, βάζοντάς στον στην καρέκλα του σκηνοθέτη για το The Last Exorcism, μια χοροριά που για λίγο καιρό έκανε τις βόλτες της με τον τίτλο Cotton, απ’ το επώνυμο του ήρωά της. Τον Cotton Marcus, έναν βετεράνο εξορκιστή στα πρόθυρα της συνταξιοδότησης, τον οποίο παρακολουθεί η κάμερα ετούτου του faux ντοκιμαντέρ, σ’ έναν εξορκισμό που μέλει να είναι ο τελευταίος του, για τους ευνόητους λόγους που βλέπεις και στο trailer της ταινίας, που κυκλοφόρησε την Τρίτη στο yahoo.

«Ήθελα για αρκετό καιρό, να κάνω μια ταινία εξορκισμού», μου είχε πει ο Eli Roth σε μια συνέντευξη που του είχα πάρει για το Quietearth.us, λίγο πριν το φεστιβάλ του Βερολίνου, στην αγορά του οποίου, το The Last Excorsism κατάφερε να μπει στη λίστα με τα ευπώλητα, μιας και κόστισε $16 εκατομμύρια στη Lionsgate για να το βάλει στο roster της με ημερομηνία εξόδου στα τέλη του Αυγούστου στην Αμερική, ενώ το γαλλικό StudioCanal που είχε αναλάβει πλήρως την μηδαμινή χρηματοδότηση του φιλμ, πούλησε δικαιώματα για τη μισή Ευρώπη, τον Καναδά, το Μεξικό και τη Βραζιλία. Ζήτηση που επιβεβαίωσε την αίσθηση του Roth ότι «ο κόσμος θέλει μια πρωτότυπη τρομακτική ταινία, και δείχνει πάλι ότι δεν τους ενδιαφέρει πόσο κόστισε, ποιος παίζει μέσα, ή αν έχει γυριστεί σε φιλμ, ψηφιακό, ή βίντεο».

Βέβαια είναι συζητήσιμο το κατά πόσο η συγκεκριμένη ιδέα είναι πρωτότυπη, ή μοιάζει σαν τρελαμένη εκδοχή του Εξορκισμού της Έμιλυ Ρόουζ (2005), αλλά δεν μπορείς στ’ αλήθεια να του καταλογίσεις και πολλά, αφού τουλάχιστον απ’ τον Εξορκιστή (1973) και μετά, δεν πρέπει να έχεις δει ταινία εξορκισμού που να μην μοιάζει στην προηγούμενη. Και για την αίσθηση του home-made που θα την έφερνε πιο κοντά στη φόρμα του Paranormal Activity (2007), ο Roth λέει ότι «η όλη ιδέα ήταν να φτιάξουμε μια ταινία εξορκισμού, που είναι πολύ πιο κοντά στο πρώτο μέρος του District 9, ας πούμε, πολύ περισσότερο σ’ αυτό το στυλ, παρά στο στυλ της home-made ταινίας». Την πραγματοποίηση του συγκεκριμένου στυλ της παραγωγής, που στήθηκε με τη Strike Entertainment (παραγωγούς του remake του Dawn of the Dead (2004)), ανέθεσε ο Roth στον Daniel Stemm, που είχε την πρώτη του γνωριμία με τη βιομηχανία, με την προ τριετίας πρεμιέρα στο SXSW του A Necessary Death (2008) του, μια ντοκιμαντερίστικη πάλι χοροριά, για τις προσπάθειες του συμφοιτητή του στην ολοκλήρωση της διπλωματικής του, που ξεκινούσε απ’ την αγγελία «Σκηνοθέτης Ντοκιμαντέρ ψάχνει αυτοκτονικό άτομο να παρακολουθήσει απ’ τις πρώτες προετοιμασίες μέχρι την τελική σκηνή» και κατέληξε να κερδίζει το βραβείο κοινού καλύτερης ταινίας στο AFI Fest, το μεγαλύτερο φεστιβάλ του Los Angeles, με ένα κοινό που όπως και να το κάνεις, όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει κινηματογραφικά.