Η γυναίκα του επιθεωρητή, παρουσιάζεται ως από μηχανής καμαριέρα σε απομακρυσμένο αρχοντικό που υποψιάζεται ότι κρύβει φονικό μυστικό.Παρουσιασμένο σαν ευθύ sequel του Mon petit doigt m'a dit... (2004) του Pascal Thomas, που έχει πάρει από καιρό εργολαβία τη μεταφορά των κειμένων της Agatha Christie σε γαλλικό φιλμ, ετούτο το επεισόδιο των περιπετειών της Tuppence Beresford, της ηρωίδας της μεγάλης κυρίας της αστυνομικής λογοτεχνίας που παρουσιάζεται στην ταινία με το όνομα Prudence, είναι βασισμένο στο διήγημα Partners in Crime απ’ τη συλλογή 4.50 to Paddington. Η μικρή φόρμα της βάσης, είναι σχετικά εύκολα αναγνωρίσιμη στη μεγάλη φόρμα της ταινίας, που χάνει τόσο σε πάχος μυστηρίου, όσο και σε βάθος κοινωνικο-οικογενειακού ελιξηρίου, σε σχέση τουλάχιστον με προηγούμενες σχετικές δουλειές του Thomas, σαν το L' Heure Zéro (2007), για παράδειγμα. Ο οποίος ωστόσο καταφέρνει και πάλι να κάνει ενέσεις νεύρου, τσαχπινιάς και κωμικής ανεμελιάς στην πλοκή της ιστορίας του, αντλώντας βέβαια κι απ’ την ερμηνεία της Catherine Frot, που επιστρέφει στο ρόλο της γυναίκας ντετέκτιβ, για να ξετυλίξει το μίτο με μια ελαφρότητα που θυμίζει επιθεωρητή Κλουζό χωρίς το slapstick, και με την οξυδέρκεια και την ευστοχία ενός Ηρακλή Πουαρό βεβαίως, στολίζοντας τον άξονα του νουάρ, με μερικές κορδέλες μπαλαφάρ, για να κάνει την ταινία όσο δροσερή και χοροπηδηχτή χρειάζεται, ένα θερινό του Αυγούστου. Έστω κι αν βγαίνει στις αίθουσες δυο Αύγουστους μετά το προπερασμένο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου που την ντεμπουτάρισε.

Αυτή τη Παρασκευή ανοίγουν στην Αμερική, φιλοδοξώντας να ρίξουν το Inception (2010) από την εισπρακτική κορυφή, οι Other Guys (2010), η καινούρια συνεργασία Adam McKay και Will Ferrell. Και από τη προηγούμενη παίζει στις σελίδες της Sun ένα εκτεταμένο trailer του φιλμ, κατά πάσα πιθανότητα όπως προβλήθηκε στη Comicon.

Το αν θα παίξουν σε άλλη μεγάλη οθόνη όλες οι σκηνές έτσι ακριβώς, και χωρίς μπιπ στα βρισίδια, είναι ένα ζήτημα βέβαια, ο Ferrell κάποτε δήλωνε ότι δε πρόκειται να συμμετάσχει σε PG-13 παραγωγή αλλά από πέρσι άρχισε τις ανασκευές μετά το πάτωμα του Land of the Lost (2009), και η MPAA έχει ήδη πια σταμπάρει τους Guys ως κατάλληλους για δεκατριάχρονους. Πράγμα που δε πάει και πολύ κόντρα στο όλο πνεύμα του σεναρίου τους, κάποιες ατάκες για πιπέρι στη γλώσσα μπορούν να μείνουν για να τις ακούσεις στο DVD, το υπόλοιπο σενάριο παίζει στη ρουτίνα bad cop bad cop που τελευταία φορά χρησιμοποίησε, και με το ίδιο rating, το Cop Out (2010). Η διαφορά με τη ψιλοπαπάρα του Kevin Smith, είναι ότι οι Τύποι βγάζουν γέλιο, όπως φαίνεται για πρώτη φορά τώρα που οι σκηνές τους έχουν την άνεση να απλωθούν χωρίς το άγχος να πουλήσουν γρήγορα πολλά αστεία μέσα σε εκρήξεις και λοιπές καταστροφές. Και πέρα από το γέλιο, η ιστορία έχει και τις ανατροπές της στο τέλος όπως θα δεις προσεχώς, και έχει περάσει και σε ένα επίπεδο παρακάτω από την εποχή που τιτλοφορούνταν The Back Ups, ακόμα και η καινούρια μαρκίζα παραπέμπει κατευθείαν σε ατάκες (για τους "άλλους" μπάτσους, που δε κάνουν τη δουλειά τους) του Mark Wahlberg στους Departed (2006). Με δεδομένη την ιστορία του υπεύθυνου δίδυμου μπορείς να υποθέσεις ότι ο Ferrell ξαναέβαλε χεράκι στο σενάριο (που επίσημα χρεώνεται στον McKay και στον παραγωγό Chris Henchy), ότι το φιλμ ξανακόστισε μαλλιοκέφαλα (μέχρι και οι Step Brothers (2008) είχαν λογαριασμό γύρω στα $70 εκατομμύρια), και ότι θα τα ξαναβγάλει χωρίς πολλές αντιρρήσεις για την αξία του (όπως ήδη φαίνεται στις κριτικές).

Από τα πιο συζητημένα φιλμ του φετινού Sundance, χωρίς αυτό να λέει απαραίτητα κάτι και για τη ποιότητά του, το Catfish (2010) βγαίνει το φθινόπωρο στις αμερικάνικες αίθουσες από τη Rogue και, το μάντεψες, το αναγγέλει με σχετικό trailer από τη Παρασκευή.

Τεχνικά το Catfish χαρακτηρίζεται ντοκιμαντέρ, παρακολουθεί τον Νεο-Υορκέζο φωτογράφο Yev Schulman όσο γνωρίζεται στο Facebook με πιτσιρίκα από την αγροτιά του Michigan, και στη συνέχεια με όλη την οικογένεια, και ειδικά με τη μεγαλύτερη αδερφή που φαίνεται και ιδιαίτερα.. φωτογραφίσιμη. Όπως βλέπεις και στο trailer, το φιλμ ξοδεύει τα περισσότερα από τα 95 λεπτά της διάρκειάς του στο να παρουσιάζει, ριάλιτι στιλ, τις online (και τηλεφωνικές) αλλαξοκωλιές, όπως τις γύρισαν ο αδερφός κι ένας φίλος του Schulman. Και κρατάει για κανά μισάωρο στο τέλος, το τι συμβαίνει όταν αποφασίζουν όλοι μαζί να ταξιδέψουν στη κεντροδυτική Αμερική για να γνωρίσουν από κοντά την οικογένεια, πιθανά γιατί η μάνα φαίνεται πιο γκομενάρα από τη κόρη και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για όργια στις καλαμιές. Παράδοξα, αυτό το συνηθισμένο εδώ και καμιά δεκαετία δημιουργικό στις τσόντες, το να παρουσιάζεις σφαιρικά τις πρωταγωνίστριες προτού αρχίσουν να τον παίρνουν εξίσου σφαιρικά (i.e. απ' όλες τις μπάντες), είναι και η μόνη γωνία που δε δοκίμασαν οι υπεύθυνοι όλο αυτό το καιρό που προσπαθούν να πείσουν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα ύποπτο όσους μήνες καταγράφανε τα εξ αποστάσεως σαλιαρίσματα. Το ερώτημα γιατί τα καταγράφανε εφόσον δεν ήξεραν από τη πρώτη στιγμή τι θα βρουν στη φάρμα, παραμένει λοιπόν αναπάντητο, και το τι θα βρουν στη φάρμα δε πρόκειται φυσικά να στο αποκαλύψει καμία προώθηση, σίγουρα όμως δε θα βρουν τον Leatherface και τη πριόνα του όπως προσπαθεί να σε πείσει το trailer, γιατί αυτός μένει λίγο παρακάτω, στο Texas, άμα το ξέχασες. Σύμφωνα με όλες τις μέχρι τώρα κριτικές πάντως, αυτό που βρίσκουν στη φάρμα οι τρεις τους, έχουν τη ψυχραιμία (και τη προετοιμασία υποθέτεις) να το χειριστούν σοβαρά, και έτσι η ταινία αξίζει μάλλον τη προσοχή σου, ανεξάρτητα από το αν είσαι ή όχι στη πλευρά όσων περνάνε αυτόματα για αληθινό ότι έχει γυριστεί με ερασιτεχνική κάμερα (ή κατ' επέκταση ότι διαβάζουν στο internet).

Πρώτος στην έξοδο από τους τρεις μπλοκμπαστερικούς υπερήρωες του επόμενου καλοκαιριού, ο Thor (2011) έγινε χτες ο πρώτος που απέκτησε και trailer για τις μάζες, έστω και με διαρροή αυτού που έπαιξε για τα ματογυάλια μόνο όσων βρέθηκαν τη προηγούμενη βδομάδα στο San Diego Convention Center.

Άμα είσαι καχύποπτος τη διαρροή μπορείς να την αποδώσεις στη Marvel, και όχι μόνο γιατί έγινε σε σχετικά ανεκτή ποιότητα. Ο Thor φυσιολογικά δε πλησίασε τα τιτιβίσματα του Scott Pilgrim (2010) και του Sucker Punch (2011), όμως γενικότερα το buzz του με το τέλος της Comicon ήταν μέτριο, ταινίας διαφαινόμενα καλής αλλά όχι τίποτα που να αξίζει να συζητάς, πράγμα όχι και τόσο αποδεκτό για τη παραγωγή που θα εγκαινιάσει το επόμενο καλοκαίρι. Και είχε ανάγκη τη προβολή, για να φτάσουν στο μέσο κοινό όσα δεν απασχόλησαν και πολύ τους geeks, η χαρά δηλαδή του gay και της γκόμενας, τα μούσκουλα του Chris Hemsworth και τα δυσκοίλια γρυλίσματα και αυτού και του Idris Elba. Από την άλλη, φτάνει έτσι στο ψυλλιασμένο κοινό και η επιτυχία του Kenneth Branagh να κάνει 150 εκατομμύρια να μοιάζουν τηλεπαραγωγή, κομπλέ με επαναχρησιμοποιημένες εκρήξεις. Ερχόμενος κυριολεκτικά από Shakespeare, Shakespeare, Shakespeare, Mozart και Pinter, ο σκηνοθέτης προφανώς προσλήφθηκε για να παραδώσει τη θεατρικότητα των ασγκαρντιανών σκηνών του σεναρίου, αλλά χωρίς πολύ post-production ακόμα, τον βάζεις ισάξιο με το παιδί για τα νερά του Michael Bay. Καλές οι εικονικές γωνίες του Kirby, που συνεχίζουν τον υπεράψογο σχεδιασμό της παραγωγής --ότι και να λες, ξαναέλα να το πεις όταν θα έχεις γράψει πενήντα χρόνια σα το μεγαλύτερο κομικοστούντιο του πλανήτη και έχεις βγάλει και καναδυό Iron Man (2008)--, αλλά ακόμα και στατικά πλάνα που να βγαίνουν λιγότερο εντυπωσιακά από τα production stills, ούτε ο Gavin Hood στον Wolverine (2009) δε κατάφερε, και είχε και δικαιολογία τη φτήνια της Fox τουλάχιστο.

Όπως λέγαμε και απ’ την Croisette πριν κάνα δίμηνο, το line-up που δεν κατάφερε να προλάβει ο Terry Frémaux στις Κάνες τον περασμένο Μάη, το μάζεψε όλο ο Marco Müller για τη φετινή κινηματογραφική Μόστρα της Βενετίας, που ακολουθώντας την «εγκρατή προσέγγιση» που επιβάλλουν οι καιροί, θα γιορτάσει τα 67α γενέθλιά της με ένα ελαφρώς περιορισμένο budget, έστω κι αν αυτό σημαίνει απλώς ότι το παραδοσιακό δείπνο της βραδιάς της έναρξης στην παραλία του Lido, θα αντικατασταθεί από φτωχικό μπουφέ στο χαμόσπιτο του Excelsior για φέτος.

Την αίγλη και τις αστραπές θα τις φέρουν πάντως οι τίτλοι, που ολοκλήρωσαν την απόκαλυψή τους το μεσημέρι της Πέμπτης, επιβεβαιώνοντας σχεδόν όλα τα αναμενόμενα ονόματα, με μόνο πραγματικό απόντα (ξανά) τον Terrence Mallick και το The Tree of Life του (αν και οι διοργανωτές κρατάνε μια ταινία του διαγωνιστικού για έκπληξη που θα αποκαλυφθεί στις 6 Σεπτέμβρη), από μια λίστα με 79 παγκόσμιες πρεμιέρες, και 13 ολόκληρες αμερικάνικες παραγωγές στο διαγωνιστικό και μόνο, που μετράει 22 τίτλους συνολικά. Ο βραβευμένος πρόπερσι (για τον The Wrestler) Darren Aronofsky, θα ανοίξει το φεστιβάλ με τον πολυαναμενόμενο Black Swan του, διαγωνιζόμενος σε ένα διαγωνιστικό που θα πρεμιερίσει ταινίες από δημιουργούς όπως η Sofia Coppola, ο Vincent Gallo, ο Francois Ozon, ο Tom Tykwer, o Julian Schnabel και ο Takashi Miike. Ε, κι ανάμεσα σ’ όλους αυτούς, μια κάποια Athina Rachel Tsangari, από μια μικρή μεσογειακή μαύρη τρύπα χώρα, στο μαύρο κατάστιχο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, θα παρατάξει απένατι στα θηρία το Attenberg. Ένα «σύγχρονο αστικό western», όπως λέει η Feelgood που έχει αναλάβει την ελληνική διανομή του, που αποτέλεσε μια κάποια έκπληξη για τα διεθνή Μέσα σήμερα, αν και ψιθυριζόταν στα ελληνικά εδώ και μιάμιση βδομάδα περίπου.

Αυτή η δεύτερη ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη (η οποία με το ντεμπούτο της, το The Slow Business of Going, είχε φτάσει στη λίστα των επιλογών των κριτικών της Village Voice το 2002), δεν θα είναι η μόνη συμμετοχή της χώρας μας στο φεστιβάλ, που μετράει άλλες τρεις (!) όπως θα 'χεις μάθει. Ο Σύλλας Τζουμέρκας με τη Χώρα Προέλευσης (που περιμέναμε στις Κάνες), θα δει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο να ντεμπουτάρει στην Εβδομάδα Κριτικής, ο Γιώργος Ζώης θα βρίσκεται στο τμήμα Orizzonti με τη μικρού μήκους του Casus Belli, ενώ η Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου θα προσπαθήσει να κορυφώσει την πορεία που είχε ξεκινήσει κερδίζοντας το βραβείο ερμηνείας για τον Αντώνη Καφετζόπουλο στο περασμένο Locarno, φτάνοντας στο Venice Days ως μέρος της τελικής τριάδας για το βραβείο Lux του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κόντρα στο βραβευμένο στα παράπλευρα της Berlinale γερμανικό Die Fremde, αλλά και στο βραβευμένο στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών των Κανών, βέλγικο Illegal.

Και κάπως έτσι, θα συγκεντρωθεί ασυνήθιστα φορτισμένο ελληνικό ενδιαφέρον, σ’ ένα φεστιβάλ που κατά τα άλλα επιβεβαιώνει και την παραδοσιακή αδυναμία του στην ασιατική παραγωγή με John Woo να ανταλλάσσει την πρεμιέρα του Reign of Assassins με Χρυσό Λέοντα συνολική συνεισφοράς και τον Tsui Hark, τα αδέρφια Pang και τον Takashi Shimizu να φέρνουν πιο μοβόρικο άρωμα Ανατολής στο πρόγραμμα, απ’ τα συνήθη ομοφυλικά υγρά, για να μην αγριευτεί κι ο προεδρεύων την κριτική επιτροπή Quentin Tarantino. Το αποκαλυπτικό πρόγραμμα συμπληρώνεται με αποκαλυπτήρια τίτλων όπως το The Town του Ben Affleck, το mockumentary του Casey Affleck για την «πτώση» του Joaquin Phoenix στο I’m Still Here και το Machete του Robert Rodriguez που θα φέρει και τον Steven Seagal στα κόκκινα χαλιά. Παράλληλα, 42 ντόπιοι τίτλοι θα παίζουν στα διάφορα τμήματα ενός φεστιβάλ, που πρέπει να γυρίσει ο πλανήτης ανάποδα για να κερδίσουν ποτέ.

Νονός εν αποστρατεία, δέχεται 22 απρόοπτες σφαίρες, επιβιώνει και ζητάει εκδίκηση.Πατώντας σε μια δυναμική πλοκή εκδίκησης που όλο και κάπου θα έχεις ξαναδεί, ο Richard Berry ενορχηστρώνει μια οπερέτα βίας, με πρώτες φωνές την ίντριγκα, το ψέμα και την προδοσία, το μυστήριο και τη απληστία να ρίχνουν κανονιές βαρύτονου, κι από πίσω μια ψιλή φωνούλα να πλέκει ψαλμωδία για την αγάπη, την μετάνοια, την λύτρωση και την κάθαρση. Λίγο πομπώδες, λίγο φαφλατάδικο, λίγο αμερικανίστικο και λίγο γυαλιστερό, μπορεί να μην έχει ούτε την ατμόσφαιρα, ούτε τη βαθιά κοινωνική ματιά, ούτε τη μεθυστική ρυθμικότητα της παράδοσης του film noir, έχει όμως απόλυτη αφοσίωση στην απεικόνιση της βίας που κουβαλά ο μύθος του Μασσαλιώτη γκάνγκστερ, κι όπως η πλειάδα των αντιηρώων του, έτσι κι ο Richard Berry, είναι ανελέητος στο αιματοκύλισμά του και απλόχερος στο να σου σβήσει τη δίψα για δράση αυθεντική και χειροπιαστή, μέσα απ’ την ένταση με την οποία ποτίζει την ιστορία εκδίκησης του χαρακτήρα του Jean Reno. Ο οποίος Reno, μ’ έναν ρόλο γραμμένο και ραμμένο πάνω του, κάνει εδώ ένα δυναμικό come-back σε φιγούρα σκληροτράχηλου, θυμίζοντάς σου πόσο καλός είναι στο να γεμίζει δισδιάστατους χαρακτήρες και να σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορεί να έχουν και βάθος. Απ’ την άλλη, ο Kad Merad σε εξαιρετικό κόντρα casting, σχεδόν του κλέβει την παράσταση, προσφέροντάς του έναν άξιο αντίπαλο, και δείχνοντας σ’ αυτήν την πρώτη του δραματική κινηματογραφική εμφάνιση, μια απροσδόκητα πιστευτή ικανότητα να εκπέμψει την απειλή του εν υπνώσει μανιακού, πίσω απ’ αυτό που έχεις συνηθίσει να βλέπεις ως βλακόφατσα. Το σενάριο που συνυπογράφει ο Berry, μολονότι αξιοπρεπέστατο σε πλοκή, στροφές κι ανατροπές και αξιέπαινο σε φιλοδοξίες, δεν καταφέρνει στ’ αλήθεια να σε εκπλήξει, ούτε να φτάσει τους υψηλούς δραματικούς του στόχους, κυρίως γιατί είναι πολύ απασχολημένο με το να σε χορτάσει σε πιστολίδι και σφαγές, για να βρει χρόνο να αναπτύξει κι αυτές τις υψηλές αρετές που σου ανέλυσε ο εμπνευστής του στη συνέντευξή του χθες. Εξίσου ανεπεισοδιακή είναι και η σκηνοθεσία, με το φυσικό τοπίο να προσφέρει στον Berry μερικά εξαιρετικά σκηνικά να στήσει μερικές εξαιρετικά δυναμικές σκηνές, αλλά και τη μουσική να προσπαθεί απελπισμένα να καλύψει την ανεπάρκειά του σε όσες περιπτώσεις χρειάζεται την ένταση να τη βγάλει χωρίς να έχει βοήθειες ερμηνευτικές (οι καταδιώξεις του, για παράδειγμα, είναι σχεδόν τραγικές). Αυτό έχει μεν σαν αποτέλεσμα να εντοπίζεις διάσπαρτες στη διάρκεια μερικές μικρές κοιλιές, αλλά η αλήθεια είναι ότι δε θα σ’ αφήσει απογοητευμένο, αφού δίνει ακριβώς αυτό που θες.