Ζευγάρι γνωρίζεται, ερωτεύεται και χωρίζεται απ’ την ανάγκη αυτής να πάει στην άλλη άκρη της Αμερικής για να βρει ψωμί να φάει, αποφασίζουν όμως να μην αφήσουν την απόσταση να τους απομακρύνει. Φευ.Χαρακτηριστικό δείγμα της βουρκοδυσωδίας που έχει καλύψει ολόκληρο το είδος των ρομεντί απ’ τη στασιμότητα της ασφάλειας των φορμουλαϊκών ξεδιπλωμάτων κλισέ καταστάσεων και αφελών επεκτάσεων, το Going the Distance (2010), σκηνοθετημένο απ’ την κάποτε αξιοπαρακολουθήσιμη δημιουργό του The Kid Stays in the Picture (2002), μηρυκάζει τις αναμενόμενες φόρμουλες και τις γνωστές κοινοτοπίες, στο στάνταρ ρυθμό της διαδρομής απ’ τη γνωριμία στη δυσκολία στην επανασύνδεση και την ευτυχία, διανθίζοντάς την με χρησιμοποιημένα gags που έχεις δει καλύτερα στα Φιλαράκια και χειρότερα στους Γερόλυκους (2009), επιδεικνύοντας μια ακατανόητη αδιαφορία για την ικανότητά σου να αναγνωρίσεις και τα ίδια και την UHU στιγμής που έχει χρησιμοποιηθεί για να κολλήσουν στο ξεχαρβαλωμένο σενάριο. Η προσπάθεια του οποίου, να κρατήσει το δράμα του σε ρεαλιστικά επίπεδα και να μη χρησιμοποιήσει ξόρκια ρομεντί για να λύσει το πρόβλημα των ηρώων του, θα ήταν αξιέπαινη, αν δεν γινόταν αφορμή να μπουν στο παιχνίδι εκνευριστικά αφελείς και εύκολες εκδοχές της σύγχρονης πραγματικότητας μιας οικονομικής κρίσης και βιομηχανικής αναμπουμπούλας, που φαίνεται λες και ο μόνος αντίκτυπος που έχει, είναι ότι κρατάει χώρια τους ερωτευμένους. Την κατάσταση σώζει κάπως η φρεσκάδα που βγάζουν τόσο η αυθεντικότητα της χημείας του πρωταγωνιστικού ζεύγους (που είναι ζεύγος και εκτός οθόνης) όσο και η προσπάθεια της Burstein να τους βάλει να κυκλοφορούν, να μιλάνε και να συμπεριφέρονται σαν φυσιολογικοί άνθρωποι, τουλάχιστον όταν είναι μοναχοί τους κι αποκομμένοι από φίλους και συγγενείς βγαλμένους από απέλπιδες προσπάθειες επίδειξης bromance άνεσης και American-Pie-στικης αβροφροσύνης χυδαιότητας. Επιπλέον πόντους διασκεδασιμότητας της δίνουν και οι πολύ καλύτερες απ’ τα πλαίσιά τους ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου κι ακόμα περισσότερο του ακόμα πιο ενδιαφέροντος υποστηριχτικού cast, στο οποίο, κάνει και την ευπρόσδεκτη επανεμφάνισή της η Christina Applegate, βεβαίως βεβαίως.

Από το trailer που εξαπολύθηκε στα δίκτυα αργά χθες βράδυ, το Attenberg (2010) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη έχει ήδη αρχίσει να χαιρετίζεται ως ο νέος Κυνόδοντας (2009), κι όχι μόνο γιατί αυτή η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά της παραγωγού του Γιώργου Λάνθιμου στην προηγούμενη και την επόμενη ταινία του, δείχνει να ομοιάζει θεματικά και αφηγηματικά με τον τίτλο που έκανε την Ελλάδα καυτή αγορά για φεστιβαλικά υλικά, κι ούτε επειδή ο ίδιος ο Λάνθιμος είναι παρών για να διαμορφώσει άλλη μια σκηνή άβολου σεξουαλικού προσανατολισμού, όπως (θα 'χεις βαρεθεί να βλέπεις από το πρωί ότι) σημειώσανε οι μαζοκολλητοί στο Twitch. Αλλά και γιατί η αμερικανοτραφής σκηνοθέτις, φέρνει τη χώρα σε δεύτερο major κινηματογραφικό πανηγύρι για δεύτερη συνεχή χρονιά μετά τις δάφνες των Κανών, σπάζοντας απουσία 6 ετών απ’ τη Βενετία, που έχει να επιλέξει ελληνικό τίτλο απ’ την εποχή του Delivery (2004), του Νίκου Παναγιωτόπουλου.

Παρά τις ομοιότητες πάντως, και την πρεμούρα σχετικών και άσχετων να τις υπογραμμίσουν, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος της Athens Voice, που είδε την ταινία στην πρωινή της δημοσιογραφική, μας την περιγράφει ως συγκλονιστική, αλλά και ολότελα διαφορετική: "Περισσότερο από μια ιστορία σεξουαλικής και συναισθηματικής ενηλικίωσης το Attenberg είναι μια διαφωτιστική βόλτα στον ανθρώπινο ζωολογικό κήπο, μια θεαματική σύγκρουση του εσωτερικού χάους των ενστίκτων με την ξεκάθαρα δομημένη κοινωνία που μάς περιβάλλει. Μια ιστορία για τον θάνατο και την αγάπη, το σεξ και την μουσική, τις άτσαλες κινήσεις, την δίχως κατεύθυνση πορεία μας που ονομάζουμε ζωή. Μια «αληθινή» ιστορία, ειπωμένη δίχως κυνισμό αλλά με μια ειλικρίνεια, καθαρότητα και δύναμη που συγκλονίζει". Το Attenberg έχει μια ακόμη δημοσιογραφική απόψε και θα κάνει την επίσημη παγκόσμια πρώτη του στη Βενετία αύριο, για να φύγει για τα κόκκινα χαλιά του Toronto, στο πρόγραμμα του οποίου ο Δημήτρης Εϊπίδης εξαίρει την ικανότητα της Τσαγγάρη να γεννάει μαγεία μέσα από άχαρα κομμάτια πέτρας, για να μετατρέψει τα ημιεγκαταλελειμμένα ερείπια του βιομηχανικού Attenberg σ’ ενα μείγμα αρχαίου νεκροταφείου και μαγεμένου μνημείου, όπου προσπαθούν να διαιωνίσουν το είδος τους, ζώα που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν απ’ τη θανατηφόρα μεταβιομηχανική μοναξιά που χαράσσει και τους ήρωες της σκηνοθέτιδος. Που υποθέτω μπορεί και να σε τρομάξει λίγο, όπως μπορεί να κάνει και η ιστορία για την κόρη του αρχιτέκτονα της στέρφας πειραματικής πόλης του τίτλου, που έχει μεγαλώσει απουσία οποιασδήποτε ανθρώπινης επαφής πέραν αυτής που μπορεί να της προσφέρει ο γονιός της, και γνωρίζεται με την ανθρώπινη διαδραστικότητα κομματάκι αργά στη ζωή της, όταν εμφανίζεται ένας όμορφος ξένος για δουλειές. Το παρελθόν όμως της Τσαγγάρη, που υπήρξε συνιδρυτής του διεθνούς φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Cinematexas και είχε φιγουράρει στη λίστα των επιλογών των κριτικών της Village Voice με το ντεμπούτο της, The Slow Business of Going (2000), αφήνει αρκετές υποσχέσεις για να ρισκάρεις στο παρόν της.

Η αφίσα του μοιάζει με πρόσκληση για χαρτοκοπτική, ελπίζουμε όμως το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας να μην έχει κρυμμένα ψαλιδίσματα στη 16η διοργάνωσή του, που ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του Απόλλωνα, του Αττικόν και των δυο αιθουσών του Δαναού στις 16 του μήνα, έχοντας ήδη ανοίξει τα ταμεία του απ’ την περασμένη Δευτέρα, κι ανοίγοντας το πρόγραμμά του μια μέρα νωρίτερα απ’ το σύνηθες φέτος, ίσως ως απάντηση στη χρόνια μουρμούρα των φανατικών του, ότι τους βάζει να αγοράζουν διαρκείας στο σακί. Αλλά μάλλον όχι. Αίτημα των τελευταίων ετών πάντως, ικανοποίησαν οι διοργανωτές εκδίδοντας φέτος την 20άρα κάρτα διαρκείας, για να συμπληρώσει το κενό ανάμεσα σ’ αυτές των 10 και των 25 προβολών, διατηρώντας σταθερή σε δύσκολες περιόδους, και την τιμή των καρτών, και την τιμή των εισιτηρίων του, γνώρισμα που είναι μάλλον και το πιο τιμητικό της διοργάνωσης.

Όχι ότι η τιμή του εισιτηρίου είναι το μόνο ελκυστικό γνώρισμα των Νυχτών Πρεμιέρας Conn-x, που για άλλη μια χρονιά φρόντισαν να καπαρώσουν μερικούς απ’ τους πιο αναμενόμενους τίτλους της σαιζόν που εγκαινιάζει το φεστιβάλ. Το οποίο, ανάμεσα στην πρεμιέρα του με το The Kids are All Right της Lisa Cholodenko και το κλείσιμό του με το You Will Meet a Tall Dark Stranger του Woody Allen, θα απλώσει στην Αθήνα έντονο άρωμα Βερολίνου, με ταινίες όπως το A Woman, a Gun and a Noodle Shop του Zhang Yimou που μεταφέρει το Blood Simple (1984) στη φεουδαρχική Κίνα, το The Killer Inside Me όπου ο Michael Winterbottom βάζει τον Casey Affleck να τσούζει τον πισινό της Jessica Alba, το Howl που ρίχνει μια ποιητική ματιά στη ζωή του Allen Ginsberg, το Sex & Drugs & Rock & Roll που ρίχνει μια punk ματιά στη ζωή του Ian Dury, το Exit Through the Gift Shop που επαναπροσδιορίζει το τι είναι τέχνη, με ιδιοφυή ανατρεπτικότητα αντάξια του Banksy που το σκαρφίστηκε, αλλά και το Der Räuber, που ήταν ένα απ’ τα δυνατότερα χαρτιά του γερμανικού φεστιβάλ. Τα δυο τελευταία συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό των Νυχτών, πρόγραμμα στο οποίο αξίζει να δώσεις προσοχή και στα R U There και Little Baby Jesus of Flanders, που μαζί με το Kaboom και το Des Hommes et Des Dieux φέρνουν στο φεστιβάλ αμμουδιά Κανών, ενώ το The Town του Ben Affleck θα είναι ο μόνος θορυβώδης τίτλος που θα σου θυμίσει Βενετία.

Απ’ τη Βενετία δε σου έφεραν (επίσημα τουλάχιστον) οι διοργανωτές το Attenberg και τη Χώρα Προέλευσης, για να ενισχύσουν την περσινή τους στροφή στην ελληνική παραγωγή, έχουν όμως να σου δείξουν το πολυταξιδεμένο Μέσα στο Δάσος του Άγγελου Φραντζή σε πρώτη πανελλαδική, ενώ έκλεισαν τις πρεμιέρες κι άλλων ελπιδοφόρων ελληνικών τίτλων, όπως Το Χάρισμα της Χριστίνας Ιωακειμίδη, τα 45 Τετραγωνικά του Στράτου Τζίτζη, τη σειρά συνεντεύξεων της Άντζελα Ισμαΐλος με τον εύγλωττο τίτλο Great Directors, και βέβαια Τα Οπωροφόρα της Αθήνας του Νίκου Παναγιωτόπουλου, που θα προβληθούν στην ελληνική βραδιά του φεστιβάλ, μετά την απονομή των βραβείων σε πρωτοεμφανιζόμενους δημιουργούς και συντελεστές. Οι θεατές με τα πιο ιδιαίτερα γούστα, θα απογοητευθούν με την τελική απόσυρση του Srpski Film απ’ το πρόγραμμα του φεστιβάλ, όμως το σκανδαλιστικό Habitación en Roma, το κλειστοφοβικό Buried, το γκουρμέ splatter Bitter Feast, το ψυχεδελικό giallo Amer, το κρυπτικό Shinboru και το κτηνοβατικό Splice, θα τους κάνουν να ξεχαστούν, σ’ ένα πρόγραμμα που συμπληρώνουν αφιερώματα στον Sebastian Lifshitz, τον Ernst Lubitsch και την έννοια της τρύπας (!), για να 'χεις πράγματα να βλέπεις, όταν δεν είσαι στα πάρτι να συζητάς για το ποια θα είναι η φετινή ταινία έκπληξη.

Εξετάζοντας την επίδραση του χρόνου στη συμπεριφορά και στην επιστροφή στη παιδική ηλικία, ο Vincent Gallo περνάει από το να αναγκάζει γκόμενες να τον πεοθηλάζουν στο να βάζει περαστικές απλά να τον θηλάζουν με την απειλή όπλου, στο Essential Killing (2010), αυτή την ώρα στη Sala Grande. Τυπικά η ταινία του Jerzy Skolimowski που έκανε χτες τις δημοσιογραφικές της, ακολουθεί γενειοφόρο με τουρμπάνι και σε άλλες ταλιμπανιές, όσο αυτός επιβιώνει σε άγνωστό του περιβάλλον με μονάδες συντεταγμένων στο κατόπι του.

Με το μεγαλύτερο πολιτικοκοινωνικό θέμα της προηγούμενης δεκαετίας μαζί με την ύφεση στο τέλος της, με τα ιρακινοαφγανιστανικά, η αμερικάνικη κινηματογραφική δημιουργία και βιομηχανία ασχολήθηκε ήδη σε βαθμό ψύχωσης, και πεισματικά κόντρα στην αδιαφορία του κοινού. Από την άλλη οι Ευρωπαίοι, λιγότερα άμεσα θιγόμενοι κοντόφθαλμα, περιορίστηκαν γενικά στο να κρίνουν αφ' υψηλού και αερολογικά τις προσπάθειες των γιάνκηδων· σε γρήγορη εγκεφαλική αναζήτηση και πέρα από τη συνεχή ενασχόληση του Michael Winterbottom, βρίσκεις να αξίωσαν να ασχοληθούν σοβαρά και ανεξάρτητα μόνο το Brødre (2004) της Susanne Bier που ήδη πέρασε από remake, και το Flandres (2006) του Bruno Dumont που αναδρομικά αξίζει κάνα αστεράκι παραπάνω για τις ανησυχίες του. Έτσι, έχοντας μάθει τη τέχνη του δίπλα σε ακόμα παλιότερους μεγάλους Πολωνούς δημιουργούς όπως θυμίζει το δελτίο τύπου της Biennale, αλλά και έχοντας ουσιαστικά αποσυρθεί στα 00s μέχρι τις 4 Νύχτες με την Άννα (2008), ο Skolimowski δεν ήταν ακριβώς αυτός που θα περίμενες να επιτεθεί ανασχετικά στο θέμα με διάθεση πιτσιρικά σε αλάνα, παρολαυτά το έκανε, μεταφέροντας το πρόβλημα κυριολεκτικά σε ευρωπαϊκά χωράφια. Όπως και στο παζολινικό δράμα του Dumont, οι τοποθεσίες μένουν ασαφείς βέβαια, βοηθώντας τόσο το συμβολισμό όσο και τον προϋπολογισμό, όμως ακόμα και επίσημα πριν τα γυρίσματα, οι συνόψεις των εμπλεκομένων εταιρειών παραγωγής μίλαγαν ευθαρσώς για μεταφορά του Mohammed από το Αφγανιστάν σε μυστική βάση στην Ανατολική Ευρώπη. Στο ρόλο του ήρωα με το δύστροπα αδιάφανα συμβολικό όνομα, που ξεφεύγει κατά τη μεταφορά και ρουφάει το γάλα των Ευρωπαίων σε χιονοκουβερτωμένα δάση, ο σκηνοθέτης έχωσε επιπλέον έναν Σικελο-Αμερικάνο, όχι για να μαζέψει συγκρίσεις με τη φυλετική μεροληψία του σιαμαλανικού Last Airbender (2010) αλλά στοχεύοντας προφανώς να μειώσει ακόμα περισσότερο την απόσταση της απάθειάς σου από τη πραγματικότητα. Τελικά, ακόμα και σαν άσκηση σε αμιγή κινηματογράφο, το αποτέλεσμα σου κόβει την ανάσα σύμφωνα με τις κριτικές, και στη κόβει δυο φορές σε δυο προτάσεις σύμφωνα με τον Τάσο Θεοδωρόπουλο στο ΘΕΜΑ.

Στα 73 χρόνια του σκηνοθέτη, τα 83 λεπτά της Ουσιαστικής Εξόντωσης (αν διαβάσεις τον τίτλο αλαφρά απομακρυσμένα από τη κυριολεξία) αποτελούν και ένα είδος guerilla filmmaking, με προϋπολογισμό γύρω στα $3-4 εκατομμύρια. Αυτή τη τάση της πενίας να κατεργάζεται τέχνας σε περιόδους κρίσης, την έσμπρωξε συνειδητά φέτος η Βενετία παρά τη τριπλή λαμπερή πρεμιέρα του φεστιβάλ, και την εκπροσωπεί ακόμα πιο στοχευμένα ο Gallo, που εκτός από πρωταγωνιστής του φιλμ έχει και δικό του self-produced στο διαγωνιστικό αύριο, το Promises Written In Water (2010), κομπλέ με συμμετοχή στο πρόγραμμα Orizzonti του μικρού μήκους The Agent (2010) από το οποίο μάλλον ξεκίνησε η "παθιασμένα ανεξάρτητη" ιδέα. Ο Gallo βέβαια είναι και γνωστός ρεπουμπλικάνος και γνωστός προβοκάτορας, οπότε πηγαίνοντας πίσω στο Killing και στην αρχή, ο τίτλος του φιλμ υπενθυμίζει πως υπό εξέταση είναι η διαφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα και στο πρωταρχικό κυνήγι, αυτό της επιβίωσης, και στη παραβολή του και στη παραβολή τους ο Skolimowski δε φαίνεται να απέφυγε ούτε τις ψιλοεκβιασμένες προκλήσεις ούτε τις ψιλοραμποειδείς αμφισημίες.

Δυο σημαντικές υποψηφιότητες για το λιοντάρι της Mostra πρόσθεσε η Κυριακή στο Lido, το Meek's Cutoff (2010) της Kelly Reichardt που περπάτησε το κόκκινο χαλί το απόγευμα, και το Post Mortem (2010) του Pablo Larraín που έκλεισε τη Sala Grande για το βράδυ. Από το σκηνοθέτη του Tony Manero (2008) το δεύτερο, είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει συζητήσεις στη Χιλή για τη σκηνή νεκροψίας του Salvador Allende που περιλαμβάνει, αλλά στην Ιταλία απασχόλησε περισσότερο με τη προσπάθειά του να καδράρει "χώρο πέρα από την αφηγηματική λογική".

Προσπαθώντας με τη σειρά της να συναντήσει τη δηλωμένη επιδίωξη του σκηνοθέτη στο φιλμ, η κριτική του Variety μιλάει για το κάδρο σα πραγματικό πρωταγωνιστή της Νεκροψίας, για το πώς σε αναγκάζει συνέχεια να σκέφτεσαι το τι υπάρχει πέραν της οθόνης. Αλλά όπως βλέπεις και στο trailer και ήταν σίγουρο από τη σύνοψη του NYFF που το είχε προαναγγείλει για τους ψυλλιασμένους, ο πραγματικός πραγματικός πρωταγωνιστής της Νεκροψίας είναι το καρέ του Alfredo "Tony" Castro, αυτή η καλολιγδιασμένη λευκόχρυση χαίτη που με την επιτηδευμένη ανεκφραστικότητά της σε κάνει στ' αλήθεια να αναλογίζεσαι το διάστημα ανάμεσα, και σε κάνει πολύ περισσότερο από τα, λιγότερο σκοτεινά κωμικά στη σύγκριση, παιχνίδια του σκηνοθέτη με τις αποστάσεις ζωής και θανάτου. Τα θανάσιμα διαστημικά παιχνίδια πάντως, έχουν στο προσκήνιο τον έρωτα ιατροδικαστικού βοηθού και απολυμένης αρτίστας, και στο φόντο τις αναταραχές πριν από το πραξικόπημα στη Χιλή, αναταραχές που ξεχειλίζουν, γεμίζοντας τη σκηνή με πτώματα, στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 φυσικά. Ο Larraín γεννήθηκε τρία χρόνια αργότερα, και περιγράφει και πάλι το έργο του σαν ελεύθερο ιδεολογίας, όμως δε διστάζει να λέει στους ανταποκριτές στα μεγάλα φεστιβάλ, πως η υπόθεση των χιλιάδων Χιλιανών αγνοούμενων δεν έχει κλείσει με κανένα τρόπο, και γι' αυτό τη σκέφτεται και τη συζητάει. Παραπέρα, ζωγραφίζοντας το συμβολισμό στο συγκεκριμένο έργο του, ο Larrain προέτρεψε σήμερα τον καθένα να διαβάσει την αυτοψία του Allende σαν ένα εξαιρετικά δυνατό κείμενο, σα την "αυτοψία της Χιλής". Για την αυθεντικότητα του πράγματος, οι σχετικές σκηνές γυρίστηκαν στο ιστορικό σημείο, "στο ίδιο κρεβάτι, με τον ίδιο φωτισμό, και τα ίδια χειρουργικά εργαλεία", ο Mario Cornejo που κράταγε τις σημειώσεις είναι ο ήρωας του φιλμ κατ' όνομα τουλάχιστο, και όλη αυτή η τυπική, μεταφορμαλιστική και ουσιαστική σοβαρότητα, μαζί φυσικά με τη λιονταρίσια χαίτη του Castro, φαίνεται πια να περιμένει επιβράβευση στην τελετή λήξης του φεστιβάλ των καναλιών.

Τεχνικά, ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε πυκνόκοκκο 16mm και καταξεθώριασε τα χρώματα μέχρι παρατήρησης και από τον τελευταίο θεατή αν το παρατήρησες, για να ενισχύσει την εικόνα νεκροτομείου, των συντετριμμένων προσδοκιών με τις οποίες κλείνει η κριτική του Variety την οποία αναπαρήγαγε σαν επιμύθιο και το Reuters κάνοντάς τη.. ισοπεδωτική για τις υπόλοιπες απόψεις. Τεχνικότερα, το φιλμ χάνει το μεσαίο και μεγαλύτερο σταθμό στη διαδρομή Βενετία - Τορόντο - Νέα Υόρκη που ακολουθεί το Meek's Cutoff, και την ακολουθεί ακόμα και το Ovsyanki (2010) του Aleksei Fedorchenko που μάζεψε χτες αρκετές θετικές κριτικές για τα διαφαινόμενα μια απ' τα ρώσικα ίδια του. Όμως μια τέτοια προγραμματισμένη διαδρομή καταξίωσης για ταινίες που έρχονται από το εμπορικό πουθενά, βοηθάει στο να μαζέψουν επιπλέον αναγνώριση στον κάθε σταθμό ξεχωριστά, όπως έδειξε πιο πρόσφατα πέρσι ο Λίβανος (2009).

Με ήρωα τον Κινέζο Sherlock Holmes, προαναγγελμένος σαν επιστροφή σε φόρμα του Tsui Hark, η τελευταία από τις ασιατικές μπλοκμπαστεριές που κοντράρονται με το Inception (2010) αυτό το μήνα στα ταμεία της χώρας της, ο Detective Dee (2010) κάνει πρεμιέρα εντός διαγωνιστικού απόψε στη Βενετία.

Ο Dí είναι υπαρκτό πρόσωπο, αξιωματούχος στην αυλή των δυναστειών της εποχής του 7ου αιώνα, που τον έκανε θρύλο η ικανότητά του στο να λύνει υποθέσεις ως δικαστής, πέρα από τον εξανθρωπισμό του παλατιού που φαίνεται να του αποδίδει η Ιστορία. Το Μυστήριο της Στοιχειωμένης Φλόγας είναι μια από τις.. paperback περιπέτειές του, που πολύ πιθανά τον είχαν κάνει πρωταθλητή του wire-fu προτού ο Tsui αποφασίσει ότι δε χρειάζεται να είναι (ο Dí) "χοντρός γέρος", στο πνεύμα και του νέου look του Holmes στη Δύση. Έτσι, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Andy Lau βαφτίστηκε μεν ερευνητής για να αποφύγει τις συγκρίσεις με γνωστό δικαστή της Mega-City One, όμως οι οδηγίες του ήταν φανερά (και στο trailer) να κάνει τον.. πίθηκο, πολύ έξυπνο, πολύ άτακτο και πολύ ευέλικτο. Στη σκηνοθεσία, ο Tsui είναι βέβαια μόνιμα σταμπαρισμένος από το fantasia που.. ανακάλυψε στα 80s, αλλά όπως λέει είχε αρκετό καιρό να κάνει wuxia --συγκεκριμένα από τα Εφτά Σπαθιά (2005) που είχαν ανοίξει τη Venezia 62--, και επέστρεψε στις ρίζες του για να τις ισχυροποιήσει, επετειακά, με αφορμή τα 25 χρόνια και τη 50η παραγωγή του Film Workshop του. Στα πολλά διαφαινόμενα συν του ιπτάμενου ντεντέκτιβ, τη χορογραφία της δράσης υπογράφει ο Sammo Hung που μόνο για τη saga του Ip Man (2008) είχε δείξει ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια, ενώ τα κινέζικα ¥130 εκατομμύρια της επένδυσης προέρχονται όλα από τη Huayi Media που δε φοβήθηκε το ρίσκο ώστε να ψάχνει συνεργασίες (κίνηση ασφαλείας δεδομένη γενικά για τις ασιατικές μπλοκμπαστεριές). Στη πραγματικότητα, και μόνο από τον χαριποτερικό πλήρη τίτλο, Detective Dee and the Mystery of the Phantom Flame, καταλαβαίνεις πως ετοιμάζονται και συνέχειες, και το σενάριο του sequel φαίνεται να έχει ήδη γραφτεί μετά τις διεθνείς πωλήσεις στην αγορά των Κανών, παρολαυτά η παραγωγή απέφυγε τελικά να κοντραριστεί στα κινέζικα ταμεία με το τρένο της Warner και το Legend of the Fist (2010) του Andrew Lau, και μετακινήθηκε μια βδομάδα αργότερα, στις 29 Σεπτεμβρίου.