Πατέρας χάνει τον γιο του σε αυτοκινητιστικό με εγκατάλειψη θύματος και ψάχνοντας τον φονιά ανακαλύπτει ότι ήταν ο δικηγόρος που είχε προσλάβει να τον βοηθήσει. Ο οποίος είναι και πρώην της πρώην δασκάλας μουσικής του γιου του.Αναποφάσιστο αν είναι οικογενειακό δράμα για την διαχείριση της απώλειας και την απόδοση της ευθύνης, πορτραίτο του σύγχρονου Αμερικάνου και της ανάγκης του να ενδύεται τη φορεσιά του δυνατού μοναχικού εκδικητή παύλα εφαρμοστή της δικαιοσύνης που αποκρύπτει ο νόμος, τραγωδία πάνω στις παγίδες της μοίρας και τον τρόπο που διαλύουν τον άνθρωπο, ή ακόμα και θρίλερ για τις συνέπειες των chat rooms στις ευαίσθητες ψυχές, το νέο πόνημα του σκηνοθέτη του Hotel Rwanda (2004) προσπαθεί να πιάσει λίγο απ' όλα, αλλά καταλήγει να μην έχει κανέναν συγκεκριμένο στόχο καθόλου, ή τουλάχιστον κανέναν συγκεκριμένο που να μπορεί να μοιραστεί ολοκληρωμένα μαζί σου. Τσαλαβουτώντας στα λασπόνερα του μελοδράματος και της αντικλιμάκωσης μαζί, ο Terry George διαλέγει όλα τα αφηγηματικά αδιέξοδα που βρίσκει στο διάβα του, κι αφήνει τους πρωταγωνιστές του να εκτίθενται, διαλέγοντας ο Phoenix κι η Connelly το overacting, κι ο Ruffalo τις γκριμάτσες της δυσκοιλιότητας. Ώσπου να φτάσουν όλοι μαζί στο μάλλον προβλέψιμο και σίγουρα αδιάφορο (μη) φινάλε, που υποτίθεται πρέπει να σ' αφήσει να βγεις απ' την αίθουσα χορτάτος κοινωνός της δύναμης της ζωής να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, αλλά βγαίνεις χορτάτος καλοφωτισμένη πομπώδη δηθενιά, που ούτε ο συνθέτης της δεν είμαι σίγουρος ότι πολυκαταλαβαίνει.

Κουστουμάτος, μπαρουτοκαπνισμένος στα χαρτοκοψίματα, γίνεται Μπρόνσον, Σταλόνε και Νόρις μαζί, όταν συμμορία σκοτώνει απρόκλητα τον μεγάλο του γιο.Aκουλουθώντας την πρώτη αυτόνομη σκηνοθετική προσπάθεια του James "Saw" Wan στο Dead Silence (2007), βασισμένο στο βιβλίο που ακολούθησε αυτό που έγινε σενάριο για το Death Wish (1974), το Death Sentence (2007) έδωσε στην Αμερική το φιλί του θανάτου και στο The Brave One (2007) που το ακολούθησε τον Σεπτέμβρη στην μίνι αναβίωση των εκδικητικών νυχτόβιων με το νόμο, και πολλά όργανα εξόντωσης, στα χέρια τους. Με παρόμοια του τελευταίου συνταγή, επικέντρωση στον πρωταγωνιστή που τυχαίνει εδώ να έχει κουβαλήσει μπιμουβιές και μπιμουβιές (και μάλλον σαν παράσημα) αντί για μπλοκμπαστεριές. Και παρόμοια αναποφασιστικότητα σε ότι αφορά το κοινό-στόχο, που τυχαίνει εδώ να παίρνει τα χειρότερα από τις τάσεις που πλακώνονται, βλέποντας κάτι βλακαδερό για δράμα και σαλιγκαροκίνητο για ταινία δράσης (και μάλλον αθέλητα). Και τα μόνα που να το ξεχωρίζουν από το άθλιο προηγούμενο του σκηνοθέτη να είναι ο αποφασισμένος επαγγελματισμός του Kevin Bacon, μερικές στιγμές κυνηγητοπυροβολητών, κάποιο γέλιο (και κάποιο από αυτό ηθελημένο) και η υπο-εκτεθειμένη στο φως φωτογραφία του.

Λυκειοπαίς τρώει το ξύλο της χρονιάς του από κοπέλα με προβλήματα οργής, την οποία στη συνέχεια καταδιώκει το φάντασμά του, για να τον βοηθήσει να γυρίσει πίσω στη ζωή.Στην περίπτωση που δεν έχεις ιδέα για την πλοκή του, ο Αόρατος παίρνει κάνα μισάωρο (και κάτι) να σου αποκαλύψει ότι ο διαφαινόμενος στην αρχή ως συμβολικός τίτλος είναι στην πραγματικότητα κυριολεκτικός συμβολικού σεναρίου, αλλά αυτό το μισάωρο (και κάτι) είναι παραδόξως ενδιαφέρον, έστω κι αν διαισθάνεσαι ότι δεν έχεις δει ακόμη τον σκελετό της πλοκής του. Το δυστυχές είναι πως όταν εμφανίζεται αυτός ο σκελετός, είναι που αρχίζει ο δικός σου να τρίζει, και το ενδιαφέρον να εξαφανίζεται. Ούτε οι νυσταγμένες ερμηνείες (ή η καρικατουρίστικη της Marcia Gay Harden), ούτε η εκτός τόπου σκηνοθεσία, βοηθούν ένα άνευρο κι άψυχο σενάριο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε μια κάπως διεστραμμένη εκδοχή της δραματοποίησης. Σαν να διαλέγει τις κλιμακώσεις της ιστορίας, κι αντί να δείχνει την διαδικασία που τις δημιουργεί, τις καθιστά αόρατες εκτός κάμερας, και γεμίζει τα κενά με σκηνές του φαντάσματος να ουρλιάζει και να σπάει, και μετά πηγαίνει κατευθείαν στο αποτέλεσμα (της διαδικασίας), κάνοντας τη δραματουργική διαδρομή μια επίπεδη γραμμή που συνδέει προφανείς τελείες. Η ιδέα δράματος που γίνεται ιδέα θρίλερ με ευέλικτες συμβάσεις, γίνεται σύντομα Άρλεκιν εφηβικού άγχους που δεν θες να διαβάσεις, κι ο David S. Goyer κρατάει απλώς την ευκαιρία του να παίξει με ένα τετράλεπτο εναρκτήριο traveling, που είναι πιο αδιάφορο απ' την ενοχλητική του επιμονή να διαγράφει τις καλές του σεναριακές πράξεις με κακές σκηνοθετικές.

Μια ακόμα από τις πολυσυζητημένες σπλατεριές του 2007 φαίνεται να βρίσκει το δρόμο προς τις αίθουσες τη νέα χρονιά. Το Frontière(s) (2007) του Xavier Gens ανοίγει στη Γαλλία τέλος του μήνα, αν και αναμένονταν λίγο νωρίτερα (και στην Αγγλία τουλάχιστο επιπλέον), στις αρχές Γενάρη όταν και τελικά έσκασε μύτη μόνο η επίσημη σελίδα. Που περιέχει και το trailer, μετά από το λιγότερο τέσσερα (4) teaser, γαλλικά, υποτιτλισμένα ή άλαλα, που είχαν κυκλοφορήσει κυρίως με αφορμή τη συμμετοχή της παραγωγής σε διάφορα εγχώριά της φεστιβάλ, στο Midnight Madness του Τορόντο και στο αμερικάνικο After Dark Horrorfest. Το τελευταίο δε κατάφερε τελικά να συμπεριλάβει τα Όρια στα 8 Films to Die For® αφού ξεπέρναγαν αυτά της MPAA για R rating, και θα τα βγάλει μόνα τους τον Μάη, σε όσα θέατρα τολμάνε να ακουμπήσουν NC-17 (for extreme sadistic graphic violence and gore).

Τα ξεκοιλιάσματα, μιας ταινίας κατά τα φαινόμενα από τις πιο βίαιες ποτέ, ήταν πρόβλημα από το ξεκίνημα, όταν κατέβηκε στον Gens σαν αντίδραση στη real-life τρομάρα του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, το 2002. Και ελαφρύνθηκε μόνο όταν μπήκε στο κόλπο ο Luc Besson (και η EuropaCorp. του), με αποτέλεσμα να ενθουσιαστεί τόσο που να αναθέσει στον Gens τη σκηνοθεσία και του Hitman (2007). Ανάθεση που δεν έγινε λοιπόν γιατί η Fox ακολούθησε το παράδειγμα του Wes Craven να προσλαμβάνει κάτι Ajas και Ηλιάδηδες για να γλυτώνει λεφτά όπως νόμιζες, αλλά κατέληξε σε απόλυση λόγω υπερβολικής αιματοχυσίας όπως ξέρεις. Και αν δε σου φτάνουν αυτά, μαζί με το παρανοϊκά εξτρεμιστικό πριονοδολοφονικό λουκ, σαν συστάσεις τότε πρόσθεσε και την κριτική που μιλάει (όταν δεν σηκώνεται να φύγει τρέχοντας προς τη βολικότερη τουαλέτα) για συγκρίσεις μόνο με τα σημαδιακότερα φιλμ του χώρου.

Μετά τη Juliette Binoche τον Νοέμβρη και τη Julie Ordon τον Δεκέμβρη, το πρώτο τεύχος της νέας χρονιάς για το γαλλικό Playboy καλύπτει η αποκάλυψη της Ludivine Sagnier γραπωμένη από τον Marcus Mâm και συνοδευμένη από κείμενα του Christophe Honoré και του Frédéric Beigbeder. Αποκάλυψη που δεν είναι τόσο.. αποκαλυπτική όσο οι επί της οθόνης στο Gouttes d'eau sur Pierres Brûlantes (2000) ή στο Swimming Pool (2003), αλλά η 28χρονη ΛουΝτιβίν είναι MILF (i.e. μητέρα) εδώ και 3 χρόνια. Και το περιοδικό, που δεν είναι ακριβώς μέρος της αυτοκρατορίας του Hugh Hefner, προσπαθεί προφανώς να ακολουθήσει την παγκόσμια τάση (όπως έχεις βαρεθεί να ξαματαδιαβάζεις εδώ) με κάτι σε Vogue φωτογραφίσεις και τη συνταγή της διασημότητας που έχει συνδεθεί με τον τίτλο από το πρώτο του τεύχος (βλ. Marilyn Monroe) και σε όλο τον πλανήτη (και στην Ελλάδα από Ζωή Λάσκαρη μέχρι Βάνα Μπάρμπα), σε μια χώρα που απαιτεί παραδοσιακά να απολαμβάνει γυμνές της ιέρειες των τεχνών της.

Εκτός από αυτά που δε βλέπεις και μόνος σου, τις φακιδούλες που έφαγε το ρετουσάρισμα (μπου!) και τις μπουκούλες και τις βυζάρες και τις μπουτάρες που έφαγε το αδυνάτισμα (εδώ κι αν πέφτει μπου), η μούσα του François Ozon δεν έχασε καθόλου την, από δέκα (10) χρονών, συχνότατη επαφή της με την κάμερα, και έτσι πέρσι εμφανίστηκε στο La Fille Coupée en Deux (2007) του Claude Chabrol που πήγε στα τμήματα της Βενετίας, στο για πολλούς chef d'œuvre Les Chansons d'Amour (2007) του Honoré που πήγε στο διαγωνιστικό των Κανών, και στο Un Secret (2007) του Claude Miller που ήταν να έρθει στις ελληνικές αίθουσες τη προηγούμενη βδομάδα (και αναβλήθηκε μέχρι να βγάλουμε τις φωτογραφίες, αν το πιστεύεις). Η μικροσκοπική Γαλλίδα διατηρεί και τους θαυμαστές της στον αντρικό πληθυσμό που, αγαθά, πάντα ελπίζει να ξαναστρουμπουλέψει και δε ξεχνάει, εκτός των άλλων, ότι έπαιξε και την Tinker Bell, χωρίς να μιλάει. Και στα υπόλοιπα φύλα, αν κρίνεις από τις υπερεκδηλωτικές πιτσιρίκες που τη κατασυμπαθούν, κόντρα στις συνηθισμένες εικόνες (μεγαλύτερων και με δυναμική δημόσια ή on-screen εικόνα) γυναικών που τις κάνουν να μουσκεύουν.

Στη θανάσιμη δίνη του πάθους θα παρασύρει η Μαρία Κορινθίου τον Αλέκο Συσσοβίτη, τον Κώστα Σόμερ και την Ναταλία Λιονάκη, κι έχει όλα τα προσόντα να το κάνει, όπως φροντίζει να τονίσει το trailer του πρώτου πρωταγωνιστικού της ρόλου, που βλέπεις πρώτα εδώ, και σου δίνει μια ιδέα του πόσο deep είναι το end της. Το ερωτικό θρίλερ (που είχαμε επισκεφτεί και στα γυρίσματα) του Θανάση Αντωνίου σε σενάριο Αλέξανδρου Κακαβά, για δυο ζευγάρια και μια καραμπίνα με διόπτρα, εκπέμπει ευωδιά αμερικανικής μπημουβιάς απ' αυτές που συνήθως πετυχαίνεις κατευθείαν στα ράφια και εύχεσαι να είχες δει σε μεγάλες διαστάσεις για να εκτιμήσεις τα προσόντα των ερμηνευτών. Ιδίως ετούτη όμως, που έχει και μπόλικη αρμύρα ελληνικής παραλίας και ασορτί ιδρωμένα μαυρισμένα κορμιά για το καρύκευμα, θα μπορείς να την δεις και σε σκοτεινή αίθουσα απ' τις 24 Γενάρη, για να θυμηθείς λίγο το καλοκαίρι μέσα στο καταχείμωνο, που φέτος πάντως, άρχισε απ' το φθινόπωρο να αποδεικνύεται ανοιξιάτικο για την ελληνική παραγωγή. Μπερδεύτηκες; Κοίτα τη Μαρία.

Η δολοφονία του Jesse James, από τον δειλό Robert Ford.Για ταινία που έχει όλη την πλοκή της απλωμένη στον τίτλο της, η διάρκεια των 2μιση ωρών φαίνεται τουλάχιστον τραβηγμένη μπορείς να πεις, αλλά αν αντέξεις να την δεις, το πιθανότερο είναι να πάψεις να το πιστεύεις. Σε κάτι που μπορεί να σου προκύψει με την ίδια ευκολία μεθυστικό ή νανουριστικό ανάλογα με τα γούστα και τις αντοχές σου, χωρίς να τσιγκουνεύεται ούτε το χρόνο του ούτε το υπερστυλιζάρισμα, ο Andrew Dominik που είχε προκαλέσει μια κάποια αίσθηση πριν εφτά χρόνια με το Chopper (2000) (αναδεικνύοντας και τον Eric Bana σε face to watch), με την ανεκτίμητη συμβολή του κινηματογραφιστή του, του Roger Deakins, αναδομεί όχι μόνο την εικόνα, την αίσθηση και τη μυρωδιά του Φαρ Ουέστ με τον παλιομοδίτικο τρόπο γραφής και ανάπτυξής του, αλλά και ένα πανέμορφο, στοιχειωτικό, λιτό πορτραίτο της αμερικάνικης εκδοχής της έννοιας του θρύλου εικονογραφημένου. Την ουσία του star system και τον τρόπο που οι άνθρωποι χτίζουν την ανάγκη τους γι' αστέρια και μετά απομυζούν, σκοτώνουν, στα πτώματα των αστεριών αυτών. Παρουσιάζει με οικονομική λυρικότητα, τον Jesse James ως όλα αυτά τα πράγματα που τον τραγουδούσαν (παρεξηγημένο ημίθεο επαναστάτη, δίκαιο εκδικητή, καταραμένο ιππότη, μια δύναμη της φύσης που κατέβηκε στη γη για να κρατήσει τις ισορροπίες), την ίδια ώρα που με διακριτική μελετημένη εύστροφη ευστοχία, ανατρέπει τον ίδιο και το τοπίο του, αποκαλύπτοντας μέσα απ' την εξέλιξη του δειλού Robert Ford (ή κυρίου Ripley με ημίψηλο) από πρώιμο celebrity stalker σε εραστή της δονκιχωτικής του φαντασίωσης, τον κούφιο ήχο ενός τσίγκινου ειδώλου.

Σαν ενσαρκώσεις δυο διαφορετικών εποχών, η μια στο ξεκίνημα της δύσης των 34 ετών του ειδυλλιακά ιδεαλιστικού αμίληκτου τυχοδιώκτη Jesse James κι η άλλη στην ανατολή των 19 του ανασφαλούς και απελπιστικά πεινασμένου για εμπνεύσεις, ινδάλματα και κατακτήσεις Robert Ford, η σύγκρουσή τους είναι τόσο αναπόφευκτη και το αποτέλεσμα τόσο προδεδικασμένο όσο διατάζει ο τίτλος της ταινίας. Η δολοφονία του Jesse James, του τελευταίου μιας φάρας σπουδαίων ανδρών, από τον δειλό Robert Ford, τον πρώτο μιας φάρας εμποτισμένων με την πεποίθηση ότι γεννήθηκαν για σπουδαία πράγματα, είναι συνάμα η δολοφονία της ρομαντικής αθωότητας απ' την ασχημόφατσα της πραγματικότητας, η δολοφονία του πατέρα απ' την ενηλικίωση του γιου, η δολοφονία της μποέμικης αυτοδικίας και της ελευθερίας του αμερικάνικου ονείρου απ' τον κρατικό παρεμβατισμό του παγκόσμιο ιμπεριαλισμού. Και τελικά, είναι η δολοφονία του τυχαίου, απ' τον ντετερμινισμό του γραπτού, ή της γραμμένης μοίρας. Ένας θρίαμβος της κεκαλυμμένης χειραγώγησης των συμπτώσεων και της κομβικής τοποθέτησής τους στην ευρεία αψίδα της ιστορίας, με τρόπο τέτοιο που να μακελεύουν με βαμβάκι την ψευδαίσθηση των ελεύθερων επιλογών, ώσπου τελικά βρίσκεσαι μ' ένα πιστόλι στο χέρι, την κάνη του στραμμένη στα όνειρά σου, και καμία άλλη επιλογή απ' το να τραβήξεις τη σκανδάλη. Και να τους απλώσεις τα μυαλά, στο άλογο που καβαλούσαν.