Κέρδισε το βραβείο πρωτεμφανιζόμενου της Δράμας με την πρώτη μικρού μήκους του πριν μια επταετία σχεδόν, κι ύστερα εξαφανίστηκε απ’ τα κινηματογραφικά ραντάρ, για να καταπιαστεί με βιντεοκλίπ και διαφημιστικά, όπως πρακτικά όλοι οι κινηματογραφιστές της γενιάς του, μιας γενιάς που γίνεται σαράντα. Με την επιστροφή του όμως πίσω από την κινηματογραφική κάμερα, για να στήσει επιτέλους την πρώτη του μεγάλου μήκους δουλειά, ο Μπάμπης Μακρίδης κατάφερε όχι μόνο να δημιουργήσει μια ταινία που εντάσσεται επάξια σ’ αυτό το τελευταίο κύμα δημιουργών που ανοίγουν νέους δρόμους για τον ελληνικό κινηματογράφο κυρίως προς το εξωτερικό, αλλά να φέρει και μια καινούρια πρωτιά.

Γεννήθηκε στο Nantes από Έλληνα γιατρό και Γαλλίδα φυσικοθεραπεύτρια μόλις τριαντατρία χρόνια πριν, και λάτρεψε την υποκριτική από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της στο σανίδι της ανωτάτης σχολής δραματικών τεχνών του Παρισιού για να δώσει τις εισαγωγικές της εξετάσεις. Στα 19 της ξεκίνησε μια επαγγελματική διαδρομή που την έφερε μπροστά στο φακό του Claude Chabrol πριν καλά-καλά μπει στο χώρο του κινηματογράφου, κι έκτοτε έχτισε με επιλεκτικότητα, τρέλα και πάθος, μια καριέρα που της έδωσε τη δυνατότητα να μοιραστεί την οθόνη με την Isabelle Huppert, να περπατήσει τα χαλιά της Βενετίας, να τιμήσει τις ελληνικές της ρίζες παίζοντας στην Αληθινή Ζωή (2003) του Πάνου Χ Κούτρα και το Όνειρο του Ίκαρου (2005) του Κώστα Νάτση, να δαμάσει τις πασαρέλες και να χριστεί μούσα του Karl Lagerfeld και να κλείσει τις Κάνες με το Coco Chanel & Igor Stravinsky (2009) ενσαρκώνοντας τη θρυλική περσόνα του τίτλου. Φέτος γύρισε πάλι στην Ελλάδα, ως ανάδοχος του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Και όπως ήταν λογικό, μίλησε στις Μάζες.

Κι άσχετος να είσαι με τα ντόπια κινηματογραφικά, αν κυκλοφορείς στην Αθήνα τις τελευταίες εβδομάδες, σίγουρα θα 'χεις προσέξει την επιδημία με τα ασπρόμαυρα wasted στικεράκια που εμφανίζονται σε κολώνες, στάσεις, πινακίδες, και προπάντων στις σανίδες των σκεϊτεράδων. Γιατί ως οφείλει μια ελληνική ταινία για την ορμή των νέων της Αθήνας, έχει γίνει viral στην πηγή της έμπνευσής της, έστω κι αν οι δημιουργοί προτιμούν να (προσπαθούν να) κρατήσουν μυστική την αληθινή τους αφορμή. Κι ακόμη κι αν γνωστός δημοσιογράφος κραταιού εντύπου φρόντισε να το 'χεις μάθει μέχρι τώρα, εμείς θα κρατήσουμε για μετά την έξοδο το κομμάτι της κουβέντας που ο Jan Vogel, το γερμανικό μισό του σκηνοθετικού ντουέτου, μιλάει όχι μόνο για το τι πραγματικά τους ώθησε να κάνουν την ταινία, αλλά και πού η δημιουργική ομάδα έκανε την κωλοτούμπα που ώθησε τον γράφοντα να μαρκάρει την ταινία σαν χαμένη ευκαιρία για κάτι αληθινά σπουδαίο.

Γόνος γιατρών και πτυχιούχος αρχιτέκτονας, ο Ταϊλανδός σκηνοθέτης με το όνομα-σιδηρόδρομο που για τους Δυτικούς φίλους έχει κόψει σε Joe, δεν είναι ο τεχνοκράτης που θα σε προϊδέαζαν τα διαπιστευτήριά του. Και για να πεισθείς, αρκεί να ρίξεις μια ματιά στην έκτη μεγάλου μήκους ταινία του, ένα υπνωτιστικό ταξίδι μετενσαρκώσεων, ποτισμένο βαθιά από τα μεταφυσικά ρεύματα της κουλτούρας της χώρας του. Ένας παραισθητικός χορός ανατολίτικων αισθητικών, που τον έφτασε στην κορυφή του παγκόσμιου κινηματογραφικού κυκλώματος, όταν βραβεύθηκε με το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Κανών τον περασμένο Μάη, απέναντι σε μεγαθήρια της από ‘δω μεριάς του πλανήτη, όπως ο Mike Leigh, ο Alejandro Gonzalez Innaritu κι ο Ken Loach.

Έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση με το Η Αγάπη Είναι Ελέφαντας (2000) πριν μια δεκαετία, και την ακολούθησε με το Σώσε με (2001) έναν χρόνο μετά, χαράσσοντας εντελώς διαφορετική πορεία σε αισθητική και θεματική, για να δείξει εμφανώς, τόσο με την προσέγγισή σου, όσο και την ένδεια του προϋπολογισμού του, ποια ήταν η θεματική που πραγματικά τον απασχολούσε. Εξαφανίστηκε έκτοτε απ’ τα ντόπια κινηματογραφικά, για να οπλίσει τη θεωρητική του φαρέτρα, όπως λέει, πριν επιστρέψει στο σινεμά της κοινωνικής καταγραφής, ν’ αρχίσει να πυροβολεί δεξιά κι αριστερά με ανανεωμένη σιγουριά. Αυτό κάνει με τη νέα ταινία του, τα 45 Τετραγωνικά, που βγαίνει αύριο στις αίθουσες, μετά από φεστιβαλικό παρόν τόσο στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας, όσο και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Σταμπαρίστηκε ως μορφή του νεορομαντισμού στον γαλλικό εμπορικό κινηματογράφο, και το Jeux d’ Enfants (2003) του ταυτίστηκε στα διεθνή ταμεία, με την ανανεωμένη διεθνοποιημένη εμπορική δυναμική των Γάλλων, έχοντας βγει στις αίθουσες την επαύριο ταινιών όπως η Amélie (2001), το Le Pacte des Loups (2001) και τα Les Rivieres Pourpres (2000). Έκτοτε, ο Yann Samuell χάθηκε απ’ τα ραντάρ, κι έκανε 7 χρόνια να επιστρέψει με ολόδική του ταινία, κι αυτή δεν είναι άλλη απ’ το L’ Âge de Raison, που δοκιμάζεται απ’ την Πέμπτη με τα ελληνικά ταμεία.

Γεννήθηκε στην Καρδίτσα, μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στην Θεσσαλονίκη, έφυγε με υποτροφία στη Νέα Υόρκη, και πήγε στο Τέξας να μάθει σκηνοθεσία. Εκεί ίδρυσε το Cinematexas, ένα φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών, που ειδικεύθηκε στο να παρουσιάζει πρώιμες δουλειές ανθρώπων που θα απασχολούσαν το παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα στο μέλλον, και στην πορεία, γύρισε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, το The Slow Business of Going (2000), με τη βοήθεια φίλων από τη σχολή και την αρωγή χορηγιών από αεροπορικές. Το 2004, γύρισε στην Αθήνα για να βοηθήσει κι αυτή με τη σειρά της. Αφού έστησε τη χειροποίητη παραγωγή της Κινέττας (2005), της πρώτης ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, πήρε το θάρρος να πιστέψει ότι και στην Ελλάδα μπορούν να φτιαχτούν ταινίες απ’ το τίποτα. Δουλεύοντας το σενάριο για τη δική της ελληνική ταινία, έκανε την παραγωγή του Κυνόδοντα (2009), κι ύστερα, με τον Λάνθιμο στη θέση του παραγωγού, σκηνοθέτησε το Attenberg (2010). Την ταινία που την έβαλε να φτιάξει πάλι βαλίτσες, για πρεμιέρα στο διαγωνιστικό της Βενετίας, βραβείο για την πρωταγωνίστριά της, συμμετοχή στο Τορόντο, το Ρέικγιαβικ και το BFI του Λονδίνου, πριν να κάνει τα ελληνικά της αποκαλυπτήρια στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και να ανοίξει στις ελληνικές αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, με την υποστήριξη του Movies for the Masses.

Ξεκίνησε πριν μια δεκαετία, από μια κουβέντα μεταξύ σοβαρού κι αστείου, για το πώς στην ελληνική φιλμογραφία, είναι πρακτικά ανύπαρκτα τα δείγματα κινηματογράφου είδους, και ειδικότερα τα θρίλερ και οι ταινίες τρόμου, ταινίες που αν το καλοσκεφτείς, είναι το βούτυρο στο ξεραμένο ψωμί των φερέλπιδων νεαρών δημιουργών, απανταχού το αναπτυγμένου κινηματογραφικού κόσμου. Μια κουβέντα, που με τη σειρά της είχε πυροδοτηθεί απ’ τα, ζεστά τότε, τηλεοπτικά ρεπορτάζ για τη δίκη της ομάδας των σατανιστών της Παλλήνης, ιστορία που αποτέλεσε και το ευρύτερο πλαίσιο για την ταινία που απείλησε ο Παναγιώτης Κράββας τον Αντώνη Καφετζόπουλο, ότι θα κάτσει να γράψει και θα φέρει να στήσουν. Έτσι κι έγινε, κατά το ήμισυ τουλάχιστον, αφού ο Κράββας έγραψε το σενάριό του για ένα ρομάντζο περικυκλωμένο απ’ το θάνατο, αλλά η τότε Bad Movies δεν έμελλε να είναι η εταιρεία που θα χρηματοδοτούσε, το ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη που χάθηκε σε τηλεοπτικές δουλειές όπως η πρώτη σαιζόν των Singles και επεισόδια της 10ης Εντολής του Πάνου Κοκκινόπουλου. Δέκα χρόνια μετά, ο Παναγιώτης Κράββας κατάφερε να κάνει την ταινία του πραγματικότητα, κι ετοιμάζεται να την απλώσει σε πάνω από μια ντουζίνα αίθουσες, την ερχόμενη Πέμπτη.

Μια πολύ προσωπική ιστορία, που ξεκίνησε ως μικρού μήκους ταινία και πέρασε χρόνια ωρίμανσης και διαδοχικών ξαναγραψιμάτων, μέχρι να βρει χρηματοδότηση όχι απ’ την ιδιωτική παραγωγή, αλλά απ’ τους κρατικούς μηχανισμούς, το Χάρισμα της Χριστίνας Ιωακειμίδη, κόντεψε να αποτελέσει τη μεγαλύτερη ήττα που θα είχε γνωρίσει το εμπορικό σινεμά της Ελλάδας, από τα τηλεοπτικής υφής κι αισθητικής προϊόντα, που βρίσκουν αεροδιαδρόμους απογείωσης στρωμένους με ζεστό ρευστό, χωρίς καν να έχουν βρει ακόμα πιλότο. Η πανηγυρική του υποδοχή όμως, στην κατάμεστη αίθουσα του Απόλλωνα και το θερμό καλωσόρισμα που επιφύλαξε η ντόπια κριτική, βοήθησαν το ντεμπούτο μιας συνεσταλμένης δημιουργού, να εξασφαλίσει τη διανομή που δεν έβρισκε, ώστε να φτάσει να ενθουσιάζει στη χθεσινοβραδινή του προβολή και το δυσκολότερο κοινό των αθηναϊκών avant premieres. Κοινό που ξέσπασε σε χειροκροτήματα όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, δίνοντας γερή ώθηση στην ταινία, για να βγει αύριο στις αίθουσες, με την υποστήριξη του Movies for the Masses.

Έχοντας σαρώσει τα βραβεία της πατρίδας του στο Hungarian Film Week τον περασμένο Φλεβάρη, ο Szablocs Hajdu πήγε στο Forum της Berlinale, για να αποκαλύψει και στην υπόλοιπη Ευρώπη, την ταινία του για μια άτυχη ανατολικοευρωπαία, που ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή, προσπάθησε να δραπετεύσει στη Δύση, για να βρεθεί μπλεγμένη σε κυκλώματα λευκής σαρκός, και να καταλήξει σ’ έναν οίκο για πελάτες με πολύ ιδιαίτερα γούστα. Και να κάνει θεατές και κριτικούς να σαστίσουν με τον ολότελα απρόσμενο κι αλλόκοτο τρόπο που προσεγγίζει το θέμα του, ντύνοντας την ασχήμια του σε ακαταμάχητο περιτύλιγμα σκοτεινού παραμυθιού γοτθικής γοητείας, αλλά και διατηρώντας παράλληλα, ακέραιη τη συναισθηματική γροθιά της ιστορίας του. Ιστορία, που επελέγη από την Ουγγαρία, να κατατεθεί ως επίσημη πρόταση της χώρας για την ξενόγλωσση κατηγορία των ερχόμενων Όσκαρ και βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη "σύντομα".

Ξεκίνησε με την κόπια της πρώτης του ταινίας στη μασχάλη, ψάχνοντας με το φακό αίθουσα να την προβάλει. Κατέληξε να τη βγάζει σε DVD, πριν ανέβει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για να πάρει το βραβείο και τη στήριξη της ΠΕΚΚ και να απαιτήσει τον ελάχιστο χρόνο της στις αίθουσες, που έκανε το Σπιρτόκουτο (2002) ένα αντικείμενο αφοσιωμένης λατρείας απ’ τους φανατικούς που το ανακάλυψαν. Τέσσερα χρόνια μετά, έχοντας ήδη γίνει ένα απ’ τα πιο στιβαρά ονόματα της ανερχόμενης ελληνικής σκηνής, άνοιξε τη δεύτερη ταινία του στην Εβδομάδα Κριτικής των Κανών, και ταξίδεψε σε Πουσάν και Σικάγο, πριν επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη, για να διχάσει πάλι κόσμο και πάλι να φτύσει αίμα για να εξασφαλίσει διανομή. Οι αποκλειστικές προβολές στον Μικρόκοσμο, μετατράπηκαν σε γύρο θριάμβου για την Ψυχή στο Στόμα (2006), που τον καθιέρωσε ως έναν ασυμβίβαστο, σκοτεινό δημιουργό. Φέτος, ο Γιάννης Οικονομίδης επιστρέφει με τον Μαχαιροβγάλτη (2010) (και την υποστήριξη του Movies for the Masses), έχοντας αποδείξει ότι πως όταν ο Οικονομίδης κάνει ταινία, κάθεσαι να την δεις, με τον ίδιο τρόπο που όταν μιλάει, κάθεσαι και τον ακούς. Ακόμα περισσότερο, όταν μιλάει αποκλειστικά, και για την επόμενη ταινία του.

Ξεκίνησε με δυο μικρού μήκους που τον έφτασαν μέχρι τις Κάνες, του χάρισαν διακρίσεις σε Δράμα και Τσεχοσλοβακία και του έφεραν ένα Κρατικό Βραβείο Ποιότητας. Συνέχισε, επτά χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, με ένα μεγάλου μήκους ντεμπούτο, που ήταν στο στόμα όλων των επαϊόντων, απ’ τις αρχές του 2009 που ολοκληρωνόταν, ως ένας απ’ τους πλέον πολυαναμενόμενους τίτλους της ελληνικής κινηματογραφικής αναγέννησης. Ήταν μια απ’ τις ταινίες που περιμέναμε να εμφανιστεί σε κάποιον απ’ τους τρεις μεγάλους ευρωπαϊκούς φεστιβαλικούς σταθμούς απ’ τις αρχές της προηγούμενης σαιζόν. Όχι τυχαία, λοιπόν, ο Σύλλας Τζουμέρκας, με τη Χώρα Προέλευσης, βρέθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη, να κάνει την παγκόσμια πρώτη του στη Sala Darsena, στο Lido της Βενετίας. Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, επέστρεψε στα πάτρια για να παρουσιάσει την ταινία του στο ελληνικό κοινό, ως ταινία έκπληξη σε έναν κατάμεστο Δαναό στις Νύχτες Πρεμιέρας, και τώρα, είναι έτοιμος να συναντήσει τους ανθρώπους για τους οποίους πραγματικά μιλάει, βγαίνοντας στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, με την υποστήριξη του Movies for the Masses.

Για να προετοιμάσει το έδαφος για την ευρωπαϊκή εξάπλωση του Legend of the Guardians, του νέου της animated franchise για ένα μάτσο πολεμίστριες κουκουβάγιες που προστατεύουν τον άμαχο πληθυσμό από ένα μάτσο άλλες αιμοδιψείς κουκουβάγιες, η Warner Bros μάζεψε στο Λονδίνο μια χούφτα δημοσιογράφους από Μέσα όλης της Ευρώπης, κι ανάμεσά τους και δύο από την Ελλάδα. Ο ένας, γράφει στον μοναδικό εβδομαδιαίο οδηγό πόλης που έχει απομείνει στην πρωτεύουσα. Ο άλλος, στην ιντερνετική σελίδα που είχε οδηγήσει την εταιρεία που τον κάλεσε, να γυρίσει ανάποδα τη βαλκανική χερσόνησο, όταν είχε κάνει σε παγκόσμια πρώτη, τη διαρροή του trailer του 300 (2006), της πρώτης τεράστιας επιτυχίας του σκηνοθέτη που η Warner θα παρουσίαζε. Κάτι το οποίο ο Zack Snyder, όταν έγινε η σύσταση, ενθουσιωδώς αποκάλεσε awesome. Μάντεψε ποιανού τη συνέντευξη βλέπεις από πάνω.

Γεννημένη στην Αυστραλία με το χαρακτηριστικό ονοματεπώνυμο να προδίδει την ελληνική καταγωγή της, η Ana Kokkinos δεν είναι ξένη για το κοινό των Νυχτών Πρεμιέρας, αφού η προηγούμενη σκηνοθετική δουλειά της, το Head On (1998), βασισμένο στο βιβλίο Loaded του Χρήστου Τσιόλκα, είναι ένας απ’ τους πιο σουξεδιάρικους τίτλους που έχουν περάσει απ’ το φεστιβάλ, και τίτλος που μάζεψε τα βραβειάκια του, τόσο απ’ το Australian Film Institute που του χάρισε 9 υποψηφιότητες κι ένα βραβείο μοντάζ, όσο κι απ’ το υψηλού πρεστίζ San Francisco International Lesbian & Gay Film Festival, όπου πρώτευσε ως καλύτερη πρώτη δουλειά. Φέτος, η Kokkinos ξαναγύρισε στην Αθήνα και στο φεστιβάλ, για να μας δείξει τί έκανε τόσα χρόνια μακριά.

Ξεκίνησε από ένα σενάριο πολύ δομημένο, με αρκετούς χαρακτήρες, αυστηρή πλοκή και μπόλικους διαλόγους. Κατέληξε, όμως, με τον δημιουργό του να έχει πετάξει την αρχική του αφετηρία απ’ το παράθυρο και να παραδίνεται σ’ ένα κινηματογραφικό πείραμα φόρμας και αισθητικής, που του άνοιξε τις πόρτες για μια μακριά πορεία σε εκτός συνόρων φεστιβαλικές οθόνες, όπως αυτές του Ρότερνταμ που το ντεμπουτάρισε, του Χονγκ Κονγκ που το υποδέχτηκε δεύτερο και τα φεστιβάλ της Κρακοβίας και του Ρίο ντε Τζανέιρο που το καλωσόρισαν μετά. Την προηγούμενη βδομάδα, το Μέσα στο Δάσος του Άγγελου Φραντζή, έκανε τα ελληνικά του αποκαλυπτήρια σε μια κατάμεστη αίθουσα στις Νύχτες Πρεμιέρας, και από αύριο, θα προβάλλεται κανονικά, στην Όπερα αποκλειστικά, με την υποστήριξη του Movies for the Masses.

Τρεις ήταν οι τίτλοι στις φετινές Κάνες, που καταπιάνονταν με το θέμα των διαφόρων εκδοχών της ψηφιακής πραγματικότητας που παραμονεύουν στο διαδίκτυο, περιμένοντας πότε θα σε τσιμπήσουν για να σε κλειδώσουν μέσα τους και μακριά απ’ την αληθινή σου. Ένας, το σενσουαλιστικό εφηβικό θριλεράκι L’ Autre Monde του Gilles Marchand, δεύτερος το παραδοσιακά τεχνοφοβικό κι φοβερά άστοχο Chatroom του Hideo Nakata (απ’ το ομότιτλο θεατρικό) και τρίτο, το R U There, του πιτσιρικά Dadid Verbeek, που προσπάθησε να προσεγγίσει το θέμα, από μια πιο έντιμη ανθρωπολογική σκοπιά. Τα δυο τελευταία, συναγωνίζονταν μάλιστα στο Un Certain Regard, κι έτσι πακεταρισμένα ήρθαν και στις Νύχτες Πρεμιέρας, να προβληθούν απόψε αντικριστά. Το πρώτο, θα σου πω γιατί να το αποφύγεις, όταν θα βγει στις αίθουσες. Το δεύτερο, θα σου πει ο σκηνοθέτης γιατί να προσπαθήσεις να το πετύχεις, μιας και παίζει να μην το ξαναδείς.

Ένας πατέρας οργανώνει την απαγωγή του γιου του, όταν τον βλέπει να ερωτεύεται με την πανηδονίστρια ετεροθαλή αδερφή του, κι αυτή είναι η άποψη του Aleksi Salmenperä, όχι μόνο για την ψυχρότητα των δεσμών αίματος των Φινλανδών, αλλά και για την ακρότητα των δεσμών χειραγώγησης που κρατούν δεμένες τις οικογένειες της Δύσης.