Παρέα γλιτώνει μακελειό σε πίστα NASCAR και βγαίνοντας σώζει δυοτρείς ακόμα. Αλλά ο χάρος τους κυνηγάει και τους στήνει ένα σωρό κουλαμάρες για να τους πάρει πίσω.Αν έχεις δει οποιοδήποτε απ’ τα τρία προηγούμενα επεισόδια, όπως δεν σου χρειάζεται η περίληψη από πάνω, έτσι δεν σου χρειάζεται και καμία κριτική από κάτω: ο Ellis επιστρέφει στο franchise για να ανοίξει λίγο τις προδιαγραφές που πρέπει να πληρούν τα θύματα για να τα πάρει ο Χάρος (βάζει, ας πούμε, έναν νεοναζί κι έναν μαύρο που αγαπά τη μάνα του και προσπαθεί να ξεπεράσει τον αλκοολισμό του), κι αφήνει τη δοκιμασμένη δομή στον αυτόματο, με μια σειρά αλλόκοτα ατυχήματα, να σφάζουν και να πνίγουν και να καίνε και να λιώνουν με κλιμακούμενο βαθμό αηδίας, τα ανεγκέφαλα θύματα που ξέφυγαν μυστικιστικά, για να ξεπαστρεφτούν πιο θεαματικά. Τρία επεισόδια μετά, η μηχανική και η οργανικότητα στον τρόπο που στήνονται τα ατυχήματα, είναι κάπως κουρασμένη και σ’ αντάλλαγμα η σειρά τώρα σού δίνει λίγο πιο gorey εναλλακτικές, αλλά το κύριο τράβηγμα της ταινίας είναι έτσι κι αλλιώς το 3D των πιτσιλισμάτων της, το οποίο είναι αεράτο και διασκεδαστικό, και στη σινεφίλ σκηνή λίγο πριν το τέλος του, είναι κι αρκετά εντυπωσιακό, οπότε μπορείς να βάλεις και μισό ακόμα αστεράκι, χαριστικό.

Στο Αφγανιστάν του πέρσι, ταξιτζής βρίσκει στο πίσω κάθισμα μωρό και κάνει ότι μπορεί για να το βρει κανένας άλλος πουθενά αλλού.Το ιρανικό σινεμά έδειξε ότι τα κοινωνικά διαδικαστικά, ατελείωτα βαρετά για ντόπια ακροατήρια, μπορεί να απορροφούν ατελείωτα τα διεθνή, και στα χνάρια του, στο Kabuli Kid (2008) μαθαίνεις από τη τρέχουσα ισοτιμία αφγανικών νομισμάτων με ευρά και δολάρια (και το μερίδιο του μαυραγορίτη) μέχρι πόσο κάνει το μπουκάλι της Coca-Cola άδειο και πόσο γεμάτο. Τα παζαρέματα στις τιμές είναι βέβαια τόσο φυσικό κομμάτι της ζωής στη Μέση Ανατολή όσο και το φαγητό με τα χέρια οπότε γράφουν σχεδόν το ίδιο φυσικά και για τη κάμερα, σε αντίθεση με τις υποχρεωτικές σπόντες του φιλμ για (κατά ιστορική σειρά) Ρώσους, Πακιστανούς και Αμερικάνους που απελευθέρωσαν.. ισοπεδωτικά τη Καμπούλ. Πρακτικά, αυτή η ισοπέδωση και οι επιλογές από ένα από τα χειρότερα αποθεματικά ερασιτεχνών και επαγγελματιών ηθοποιών του πλανήτη, σε κάνουν να δώσεις κάποια εύσημα στον πρωτάρη στη μυθοπλασία Barmak Akram που δε ξεχνάει την υποτυπώδη βασική του ιστορία όσο προσπαθεί να εμβαθύνει στον μικρόκοσμο της περιοχής και στις αντιθέσεις στη (μοντερνο-συντηρητική) συμπεριφορά όλων, αποφεύγοντας γενικά τα κλισέ και την ηδονοβλεψία. Όμως, κρίνοντας από τις Γαλλίδες, τις Αφγανές και τις Αφγανούλες του, δε κακοπέρασε και τόσο στο κάστιν, και με μεζούρα τις πολλές δεκαετίες νεορεαλιστικής παράδοσης, η ταινία του μετριέται λίγο νηπιακή.

Άφραγκος γόης ζει τη ντόλτσε βίτα του LA, ανταλλάσσοντας το κορμί του με τις ανέσεις που κρύβουν στα φουσκωμένα τσαντάκια τους ξαναμένες σαραντάρες. Αλλά κάποια στιγμή βρίσκεται στο δρόμο, ολομόναχος κι ερωτευμένος.Αφού σου τον συστήσει με μια όλο υποσχέσεις κρίση ωραιοπάθειας που σε εισάγει στη λυκοεφηβική μενταλιτέ και κοσμοθεωρία του ήρωά του, ο David Mackenzie αφήνει τον Ashton Kutcher να σολάρει σ’ ένα πρώτο μισό που σου δίνει μερικές κοσμοπολίτικες ιδέες για το πώς να τα περνάς κάβλα φορώντας ακόμα και ηλίθιες τιράντες και σηκωμένα ρεβέρ, την ίδια ώρα που σφίγγεις τα δόντια σου τρομάζοντας στις συγκρίσεις με τον Alfie (1966), και το American Gigolo (1980), κι όταν έχει αρχίσει να σε ψήνει ότι η ιστορία του Nikki μάλλον θα τολμήσει να πρωτοτυπήσει χαϊδεύοντας ένα πιο κυνικό, σύγχρονο προφίλ που θα τον αφήσει ατιμώρητο κι ασημάδευτο από τους συνήθεις ηθικούς ευνουχισμούς και τους φαταλιστικούς παλουκισμούς του είδους, σου πετάει μέσα ένα ηλίθιο ρομάντζο που βγάζει λιγότερη λογική ακόμη κι απ’ όσα λιγοστά είναι τα ρούχα που βγάζει η πρωταγωνίστριά του (για να δείξει την αγνότητα της αγάπης του ήρωα μέσα απ’ την αντίθεσή της με τις χυδαιότητες που έκανε με τα ξέκωλα ως τότε; για να μην εκτεθεί η σεμνότυφη πρωταγωνίστρια και η επιτροπή που τη διάλεξε;). Κι αφού σε τριγυρίσει σε όλα τα κλισέ, τις κοινοτοπίες και τις άψυχες, άχαρες επαναλήψεις του είδους, σου ρίχνει κι ένα τόσο γκα-γκάν για φινάλε που σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως ο Mackenzie, που έκανε το όνομά του συνώνυμο του hip και τολμηρού και δαγκωνιάρικου ενήλικου δράματος, έτσι άμαθος όπως ήταν με τις εγγλέζικες συννεφιές, έκατσε πολύ περισσότερη ώρα απ’ όση άντεχε το τσερβέλο του, στον ηλιθιογόνο ήλιο του Los Angeles.

Μ’ ένα κάπως πένθιμο gradient γι’ αφίσα, υποσχέσεις για το πιο δυνατό του διαγωνιστικό πρόγραμμα ίσως και στην ιστορία του, 25 ταινίες στο τμήμα των πρεμιέρων του και αρκετές δεκάδες ακόμα, διάσπαρτες στα άλλα τμήματα του ωρολόγιού του, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, ετοιμάζεται να γιορτάσει τη 15η επέτειό του γεμίζοντας καθίσματα, σκαμπώ, διαδρόμους και σκαλάκια, παραδοσιακά στις αίθουσες Αττικόν, Απόλλων και Δαναός 1 & 2, απ’ τις 16 ως τις 27 Σεπτέμβρη. Και για τη μιάμιση δεκαετία ζωής του, έρχεται και με τρία νέα βραβεία, αμιγώς ελληνικά και ενδεικτικά της διάθεσης του Φεστιβάλ και της ηγεσίας του, να χωθούν στο κενό που άνοιξε η ρήξη Ελλήνων δημιουργών και Κρατικών Βραβείων και να καθορίσουν τις εξελίξεις, όπως φάνηκε κι απ’ την προσπάθεια του καλλιτεχνικού διευθυντή του, Ορέστη Ανδρεαδάκη, να αγκαλιάσει όσες ντόπιες παραγωγές θέλαν να βολευτούν κάτω απ’ τις φτερούγες του.

Έτσι, κατέληξε με τις πρεμιέρες της Στρέλλας του Πάνου Κούτρα (που θα παραστεί και στην τιμητική προβολή της Επίθεσης του Γιγαντιαίου Μουσακά για να γιορτάσει τα δέκα χρόνια απ’ το ντεμπούτο της ταινίας στο ίδιο φεστιβάλ), της (ήδη βραβευμένης στο Locarno) Ακαδημίας Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου, και του Κακού στην Εποχή των Ηρώων των Γιώργο Νούσια, Πέτρο Νούσια και Claudio Bolivar. Επίσης ελληνικά, το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Παναγιωτάτου, Ξένες σε Ξένη Χώρα: 50 Ελληνικές Ταινίες Μυστηρίου και Φαντασίας, η νέα καλτοσπλατεριά του Φωκίωνα Μπόγρη, Κάθαρση και τα μουσικά ντοκιμαντέρ 30,000 Miles Ahead: A Last Drive Story του Δημήτρη Κοτσέλη, για τους Last Drive προφανώς, και Once in a Lifetime της Νικόλ Αλεξανδροπούλου, για τον Γιάννη Πετρίδη.

Στα ξενόφερτα, ανοίγοντας με το αγαπημένο του κοινού του Sundance, An Education της Lone Scherfig και κλείνοντας με τον αγαπημένο του Φεστιβάλ, Pedro Almodovar και τις Los Abrazos Rotos του, μέσα σε 11 μέρες, οι ανυπόμονοι θα έχουν την ευκαιρία να δουν πρώτοι ταινίες όπως το Taking Woodstock του Ang Lee, η Julie & Julia της Nora Ephron, το Adventureland του Greg Mottola, το Funny People του Judd Apatow, τα The Informant! και The Girlfriend Experience του Steven Soderbergh, το Fish Tank της Andrea Arnold, το Coco Chanel & Igor Stravinsky με την Anna Mouglalis, το Das Weisse Band του χρυσοφοινικομένου Michael Haneke και το καινούριο Fame απ’ τον χορογράφο της Madonna. Οι πιο διαβασμένοι θα μπορέσουν να δοκιμαστούν με βαβουριάρικες ταινίες απ’ τα φεστιβάλ της υφηλίου, όπως το βραβευμένο στο φεστιβάλ κινούμενου του Annecy, Mary and Max του οσκαρούχου Adam Elliot (που πάει καρφί και για το βραβείο της Αθήνας), το σουξέ του Sundance, Humpday της Lynn Shelton, το μεξικάνικο, πολυταξιδεμένο και βραβευμένο σε Εδιμβούργο και Sundance, Sin Nombre του Cary Fukunaga, το βραβευμένο σε Εδιμβούργο και Seattle, Moon του Duncan Jones που υπόσχεται ανατριχιαστική ερμηνεία απ’ τον Sam Rockwell, την αβράβευτη ακόμα αλλά διαγωνιζόμενη στην Αθήνα σάτιρα του πολέμου στο Ιράκ, In the Loop και το σταμπαρισμένο απ’ την Εβδομάδα Κριτικής των Κανών, Ισπανουρουγουανό κωμικοδραματικό νουάρ Mal Dia para Pescar.

Το αφιέρωμα στο Cult έχει τις ενδιαφέρουσες προτάσεις του ανάμεσα στις ασφαλείς επιλογές, απολαυστική φαίνεται φέτος η μεγάλη επιστροφή του τμήματος Μετά τα Μεσάνυχτα, με ταινίες όπως τα αιματοβαμμένα Lesbian Vampire Killers, Salvage, Smash Cut και Død Snø, ενώ στους ιδιαίτερα τιμούμενούς του, οι Νύχτες Πρεμιέρας θα δώσουν στο κοινό τους την ευκαιρία να τεντώσουν τα μυαλά τους, με τον video-artist, παραγωγό και γενικότερα παλαβιάρη τεχνομανή, βραβευμένο με Όσκαρ μικρού μήκους Πολωνό Zbigniew Rybczynski, τον παρανοϊκό μέντορα του Lars von Trier και μάστορα αντικινηματογραφικό κινηματογραφιστή Jorgen Leth και τον φλιπαρισμένο ευαγγελιστή του μέλλοντος και πειραματιστή της τέχνης και της τεχνολογίας, Peter Greenaway. Εισιτήριο για την Αθήνα έκλεισε την τελευταία τιμή και ο έταιρος τιμώμενος, Sion Sono, ενώ οι τρεις προηγούμενοι καλεσμένοι θα κάνουν και τα masterclasses του Φεστιβάλ στον Ιανό, όπου θα φιλοξενηθούν επίσης και μια στρογγυλή τράπεζα για το σινεμά, την κριτική, τη μουσική, το internet και όλα αυτά, με τη συμμετοχή της κριτικής επιτροπής του τμήματος Μουσική και Φιλμ (πρόεδρος ο Γιάννης Πετρίδης), αλλά και μια συζήτηση για το (θεσμικό) μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου, σε μορφή πολιτικού, χρονομετρημένου debate, με τη συμμετοχή Ελλήνων δημιουργών και εκπροσώπων των κομμάτων του κοινοβουλίου. Στα περιφερειακά, ειδικές προβολές, μια ταινία έκπληξη και μια ωχτάδα πάρτι, θα κάνουν το κέντρο να κουνηθεί σε ρυθμούς Νυχτών, σ’ ένα εντεκαήμερο που, γι’ αλλαγή, θα ’ναι περισσότερο φεστιβάλ και λιγότερο Πρεμιέρας, όπως λένε.

Μπαλωμένη φιγουρίτσα με το νούμερο 9 στη πλάτη, ξυπνάει σε μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, ανακαλύπτει ότι έχει αδερφάκια, μπορεί να μιλάει, και μπορεί να καταλήξει και σε τίποτα σαγόνια από κανένα μηχανικό τερατάκι.Κάτι σα steampunked Transformers: Revenge of the Fallen (2009) για μικρά παιδιά, το 9 (2009) έχει γιγάντια γαμορομπότ να κυνηγάνε τις κούκλες του μικρού Βασιλάκη Καΐλα, και μετά να τις κυνηγάνε γιγαντιότερα ακόμα περισσότερο, τραβώντας σε 80' ένα εντυπωσιακό και πολυβραβευμένο 11λεπτο κινούμενο του Shane Acker από το 2005. Όπως κατάλαβες, η πρόσθετη διάρκεια μοιάζει όλη σα να τη σκαρφίστηκε ο Michael Bay όσο είχαν απεργία οι σεναριογράφοι του και, παράδοξα αφού το σενάριο είναι γυναίκας με σχετική εμπειρία (συμμετοχή σε Corpse Bride (2005) και Monster House (2006)), πιο τηλεγραφημένη απ' όλες μοιάζει η θηλυκή κούκλα που ερωτεύεται ακόμα τηλεγραφικότερα. Η παραγωγή έχει μια επίγνωση ότι άμα σταματήσει να τρέχει τότε κάτι θα εκραγεί στο πίσω κάθισμα, έχει και σπόνσορες στην αφίσα που της επιτρέπουν μια κάποια χλιδή για το μέγεθός της, και ο Acker κρατάει έξυπνα τους κοντά στο χειροποίητο ψηφιακούς πρωταγωνιστές του στο προσκήνιο ώστε να κρύβουν την ανυπαρξία βάθους στο φόντο και σκηνοθετεί τη δράση του αρκετά αδυσώπητα για να πάρει "κατάλληλο-13" το παραμύθι του. Θα το δούμε στο βίντεο, όπως θα 'λεγε κι ο Τιμογιαννάκης.

Τρέλα πουλάει η Κληρονόμος και με το δεύτερο teaser της, που βλέπεις πρώτος εδώ, η οποία ετοιμάζεται να παίξει μεγάλη μπάλα σ’ ένα αλλόκοτο γήπεδο που θα προσπαθήσει να συνδυάσει γυναικεία κωμωδία και ποδόσφαιρο, ένα κοκτέιλ που μπορεί να αποδειχθεί τόσο παρακινδυνευμένο, όσο και ιδιοφυές απ’ τ’ αποτελέσματά του στα ταμεία. Η Σμαράγδα Καρύδη --που από μόνη της αρκεί για να τραβήξει τα αντρικά πλήθη στις αίθουσες, πόσο μάλλον όταν ντριμπλάρει φουλ αντρικό δόλωμα-- παίζει πρώην αεροσυνοδό που κληρονομεί ποδοσφαιρική ομάδα απ’ τον μακαρίτη τον άντρα της, την οποία πρέπει να διατηρήσει στη «Μεγάλη Κατηγορία», όπως τη λέει ο Δελτίος Τύπου (και πιθανότατα κι η ίδια η κληρονόμος με της αποχρώσεις Ντάλιας Χατζηαλεξάνδρου) για να μη χάσει την υπόλοιπη, διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία που της έχει αφήσει στα χαρτιά ο εκλιπών. Κι επειδή η εγγενής της απόσταση απ’ τα ποδοσφαιρικά, δεν φτάνει σα δυσκολία μόνη της, έχει ν’ αντιμετωπίσει κι αετομάτη που θέλει να της φάει την κληρονομιά και φυτεύει σαμποτέρ στην εντεκάδα.

Η ταινία, που ετοιμάζεται για τις αίθουσες στις 17 του Δεκέμβρη, είναι και η πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική δουλειά του Παναγιώτη Φαφούτη, τον οποίο θα θυμάσαι από τότε που τον αναφέραμε ως έναν απ’ τους συμμετέχοντες στο ειδικό τμήμα του περσινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Generation Next, που παρουσίαζε, μέσω των μικρού μήκους δουλειών τους, τα νέα ταλέντα του ελληνικού κινηματογράφου. Στην επίσκεψη που του είχαμε κάνει στα γυρίσματα (το χρονικό της οποίας μπορείς να βάλεις στα χρωστούμενα για προσεχώς), ο Παναγιώτης Φαφούτης μάς έλεγε για το πως είδε μπόλικες ποδοσφαιρικές ταινίες και τηλεμεταδόσεις πριν αποφασίσει το πώς θα προσαρμόσει πράγματα στις δυνατότητες της δικιάς του ταινίας, για να κατεβάσει την κάμερα μέσα στο γήπεδο και να προσεγγίσει τους ποδοσφαιριστές ως ηθοποιούς, ηθοποιούς που έτσι κι αλλιώς είχε επιλέξει με βασικό κριτήριο να μπορούν να παίξουν μπάλα, σε μια ταινία που μπορεί να μην περιστρέφεται γύρω απ’ το δερμάτινο τόπι που κλωτσάνε οι χαρακτήρες της, αλλά όπως λέει κι ο σκηνοθέτης, «αν δεν μπορούν να σε πείσουν ότι κλωτσάνε, πώς να σε πείσουν όταν λένε “σ’ αγαπώ”»; Η ταινία βασίζεται σε μια ιδέα της Λάγιας Γιούργου, που αγόρασε ο Πάνος Παπαχατζής και έδωσε στον Δημήτρη Εμμανουηλίδη να κάνει σενάριο για τους Αργοναύτες.

Μια κωμική Coenική εκδοχή του The Insider (1999), είναι φέτος το δεύτερο μέρος των ένα-δύο χτυπημάτων του Steven Soderbergh, που έκανε το καλλιτεχνικό κομμάτι του με το The Girlfriend Experience (2009) στις αρχές του χρόνου και ετοιμάζεται απόψε να φέρει το μερίδιό του από Χολιγουντιανή λάμψη στη Βενετία, βάζοντας τον Matt Damon να μετρήσει τα κόκκινα χαλιά του Marco Muller, την ώρα που ο ίδιος θα επισκέπτεται τις αίθουσες του Lido για τρίτη φορά μετά τα Out of Sight (1998) και Bubble (2005) (ή τέταρτη, αν μετρήσεις και τη συμμετοχή του στο σπονδυλωτό Eros (2004)).

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία καρφώματος στις ομοσπονδιακές υπηρεσίες, το The Informant! κανιβαλίζει το χρονικό του Mark Whitacre, σημαίνοντος στελέχους της τεράστιας Archer Daniels Midland, εταιρίας επεξεργασίας και εμπορίας αγροτικών προϊόντων και τροφίμων και λοιπών σχετικών και μια απ’ τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του πλανήτη, σύμφωνα και με την 500άρα λίστα του Fortune. Ο Mark Whitacre, ένα χειμωνιάτικο βράδι του ’92, πρησμένος απ’ την κρεβατομουρμούρα της γυναίκας του, που απειλούσε ότι θα τον κάρφωνε η ίδια, πήγε στο FBI και ομολόγησε τις τακτικές της εταιρίας του και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο σε αυτές, κερδίζοντας έτσι αυτόματα τον τίτλο του υψηλότερα ιστάμενου ρουφιάνου στην Ιστορία της αμερικάνικης υπηρεσίας και θέτοντας σε κίνηση μια σειρά από περιστατικά που έφτασαν τον ίδιο στο να το παίζει κατάσκοπος στα γραφεία του, να οδηγεί στο ξεσκέπασμα του μεγαλύτερου καρτέλ της εποχής, παράλληλα να υπεξαιρεί δισεκατομμύρια δολάρια απ’ την εταιρία και εν τέλει να καταλήγει διαγνωσμένος μανιοκαταθλιπτικός με διπολική διαταραχή, δυσκολίες να ξεχωρίσει ποιες απ’ τις ιστορίες που έλεγε ήταν πραγματικές και ποιες βγαλμένες απ’ το μυαλό του, αλλά και ποιες απ’ αυτές τις είχε διαχειριστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να καταλήξουν κοπιαρισμένες απ’ το αγαπημένο του βιβλίο του John Grisham, The Firm.

Αφήνοντας όμως, κατά πώς φαίνεται, εντελώς εκτός τα ψυχολογικά και τα θριλερικά που είχε καταγράψει στο βιβλίο του το 2000 ο δημοσιογράφος των New York Times, Kurt Eichenwald, o Soderbergh ρίχνει έντονα χρώματα, παστέλ πινακίδες, φλοράλ γραβάτες και κουλ ήχους που κάνουν ησυχία για τα κωμικά κρεσέντο και με τον Stephen Mirrione στο μοντάζ και τον Peter Andrews (κατά κόσμον Steven Soderbergh, μόνιμος συνεργάτης του... Steven Soderbergh) στη φωτογραφία, ο μόνος που λείπει στ’ αλήθεια είναι ο David Holmes απ’ το soundtrack, τη θέση του οποίου έχει πάρει ο Marvin Hamlisch, σε μια παρέα συντελεστών που είναι όλοι στη θέση τους για να εφαρμόσουν την ιστορία στο καλούπι των περιπετειών του Danny Ocean και τις δικιάς του παρέας, με ανάλογο χιουμοριστικό μπαγκράου και φλερταρίσματα με τα σύνορα της επιστημονικής φαντασίας στα στησίματα της κωμωδίας. Οι επαΐοντες του θέματος στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, βλέπουν στο ρόλο του Damon οσκαρικό δυναμικό που ενδεχομένως να συμπληρώσει κι εκείνο το αναμενόμενο απ’ την βοηθητική ερμηνεία του στο επερχόμενο Invictus (2009), τη βιογραφία του Nelson Mandela που ετοιμάζει ο Clint Eastwood, αλλά αυτά θα τα δούμε κι αργότερα υποθέτω. Το The Informant! πάντως, που περιμένει την αμερικάνικη πρεμιέρα του στο Toronto την άλλη βδομάδα για να βγει στις αμερικάνικες αίθουσες, θα κάνει βόλτα απ’ τις ελληνικές σε ακριβώς δυο Κυριακές απ’ τη σημερινή, χάρη στις Νύχτες Πρεμιέρας, όπου (σε δυο Σάββατο απ’ το χθεσινό) θα προβληθεί κι η άλλη φετινή ταινία του Soderbergh, που λέγαμε στην αρχή.