Το δεύτερο από τα φιλμ με τα οποία έκαναν απόβαση η Kristen Stewart και οι twihards το Γενάρη στο Sundance, άργησε λιγάκι αλλά έχει κι αυτό trailer από τα τέλη της προηγούμενης βδομάδας, να προαναγγέλλει την έξοδό του στις αίθουσες κατά το Νοέμβρη.

Το Welcome to the Rileys (2010) δεν έχει βέβαια την αυτόματη ατραξιόν στον τίτλο που είχαν οι Runaways (2010) και δεν απασχολούσε για καιρό τα κουτσομπολίστικα με φωτογραφίες της Bella ντυμένη Joan Jett, είχε όμως ένα μερίδιο στις θεωρίες και τις φαντασιώσεις, από τη σύνοψη που μίλαγε για ανήλικη στριπτιτζού σε τροχιά.. υιοθέτησης από ζευγάρι με νεκρή κόρη. Τις όποιες (από τη σύνοψη) ελπίδες βιτσιόζων και περίεργων τις διέψευσε ο Mr. Skin με απανωτές ανταποκρίσεις από το μέτωπο των προβολών του Sundance, αλλά μάλλον θα ξεκινήσει νέος γύρος εμπεριστατωμένων μελετών των σκηνών του φιλμ, αφού η πρωταγωνίστρια με τις ελβιέλες δήλωσε πρόσφατα στο φεστιβάλ του LA πως είχε μάθει να το δουλεύει το κοντάρι και είναι δικές της κάτι σχετικές σιλουέτες στα πρώτα λεπτά. Η KStew έλεγε βέβαια παλιότερα, στο Twilight TV, πως η ταινία είναι κατάλληλη για το ελαφρά μορμόνικο κοινό του, κι άμα διακρίνεις ευκαιριακή προώθηση τότε έριξες και μια ματιά στο τρέιλερ που σμπρώχνει βαρύ οσκαρικό μελόδραμα με James Gandolfini και Melissa Leo όταν τη προηγούμενη βδομάδα σκηνές του (κατάλληλα επιλεγμένες βέβαια) είχαν παίξει στο Access Hollywood μέσα σε πανηγυρικά tweets της παραγωγής για το ενδιαφέρον από "MAJOR gossip show".

Η ότι αρπάξουμε προώθηση έχει πιθανά μια βάση στις περιπέτειες διανομής της ταινίας, που την αγόρασε αρχικά η Apparition για να τη ζευγαρώσει με τις Runaways, μετά από e-mail καμπάνια των πελατισσών που εύκολα μαντεύεις. Η Apparition είναι αυτή η φιλόδοξη και τότε χωρίς όνομα εταιρεία που είχε αγοράσει το Bright Star (2009) στις Κάνες άμα θυμάσαι, αλλά κατάφερε να το θάψει εντελώς σε μια χρονιά με ανύπαρκτο ανταγωνισμό και διπλάσιες θέσεις υποψηφίων, όταν οι Weinsteins ας πούμε θα του είχαν σιγουρέψει πεντέξι αγαλματάκια. Η Apparition πήγε στα Oscar® με τη Young Victoria (2009) αλλά κι αυτής κάτι κουστούμια της βρήκε (αντί για καμιά θέση στις γυναικείες ερμηνείες), και στη συνέχεια πήγε ακόμα χειρότερα, θάβοντας και τις Runaways, παρόλο που το φιλμ φαίνονταν σίγουρα εισιτήρια (με πιτσιρίκες αστέρες να παριστάνουν τις ανήλικες ατίθασες, και ενσωματωμένο λυκόφωτο κοινό). Το τελειωτικό χτύπημα ή έστω η τελειωτική αφορμή για να παραιτηθεί ο ιδρυτής της εταιρείας, Bob Berney, φαίνεται να ήταν η παραχώρηση του Fair Game (2010) στη Summit για διανομή, από τον παραγωγό του φιλμ, Bill Pohlad, που τύχαινε να είναι και.. συνιδρυτής της Apparition. Η Sony, που ήταν μέσα στη συμφωνία διανομής των Rileys, τους μετακίνησε στη συνέχεια στη Samuel Goldwyn Films, πράγμα που σημαίνει ότι πιθανότατα θα βγουν (οι Rileys) με σήμα Screen Gems και ενδιαφέρον κυρίως να κόψουν κάνα εισιτήριο, παρά την οσκαρική περίοδο εξόδου. Άλλωστε και οι κριτικές, στα trades πρωταπόλα, κάνουν από την αρχή της χρονιάς λόγο για εύκολο μελόδραμα με καλές ερμηνείες, που απευθύνεται στο κοινό του Blind Side (2009).

Με αφορμή πολύ πιθανά το Piranha 3D (2010) όπου παίζει τον εικονικό ρόλο γκόμενας με μπικίνι σε γιοτ και στην άλλη σκηνή σε κομμάτια, η Kelly Brook φωτογραφήθηκε και σε άλλες ημίγυμνες εικονικές πόζες για το τεύχος Ιουλίου του Total Film που κυκλοφορεί από τη Πέμπτη στη Βρετανία. Η τριαντάρα πια μοντέλα δύσκολα μπορείς να πεις ότι έκανε και τίποτα σημαντικό τη τελευταία πενταετία που σταμάτησε τις πολλές αποκαλύψεις προς θρήνο των Μαζών, εκτός βέβαια κι άμα είσαι από αυτές που πάντα ήθελαν να "μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στο LA και την αγαπημένη σου φάρμα στο Kent φροντίζοντας πέντε εκταρίων οπωρώνα μηλιών και αχλαδιών", όπως λέει το ημερολόγιο στην επίσημη σελίδα σου. Όμως η ζωή είναι σκληρή στο Kent Farm, τα toyboys δεν αντέχουν, ο Danny Cipriani αποφάσισε να μετακομίσει στην ηλιόλουστη Μελβούρνη και μετά να παρατήσει το ράγκμπι και να γίνει μοναχός ποδοσφαιριστής ενώ κάπου ανάμεσα πήρε και πεντεδέκα μελαχρινές στα όρθια, και δε ξέρω για σένα, αλλά η Kelly έτσι μια δημοσιότητα τη πεθύμησε στα γεράματα, αυξήθηκαν οι παπαρατσοφωτογραφίες, ακολούθησαν τα εξώφυλλα με λιοντάρια, και ακολουθεί γυμνή εμφάνιση στο Playboy αξίας μισού εκατομμυρίου δολαρίων. Παλιότερα όταν χώριζες κι έψαχνες άντρα έπρεπε να περάσεις από το στομάχι του, τώρα προφανώς πρέπει να περάσεις λουρί από το λαιμό σου και να παριστάνεις τη σκλάβα πριγκίπισσα Leia, αλλά εκτός από το μεταλλικό μπικίνι της Επιστροφής των Τζεντάι (1983) που έχει προβάρει θέλοντας και μη οποιαδήποτε στην ιστορία των άστρων, η Kelly γδύθηκε και Raquel Welch στο 1.000.000 Χρόνια π.Χ. (1966), Sophia Loren στην Εκατομμυριούχο (1960), και Brigitte Bardot στην Ιδιωτική Μου Ζωή (1962), κατά σειρά στο βίντεο της φωτογράφισης.

Παράλληλα με την πρεμιέρα του μπροστά απ’ τις κόπιες του Predators (2010) στις αμερικάνικες αίθουσες, έκανε και την εμφάνισή του στα δίκτυα την περασμένη Πέμπτη, το πρώτο κανονικό trailer του Machete (2010), της ταινίας που ξεπήδηξε από το προφανώς δημοφιλέστερο των faux-trailers, που είχαν συνοδεύσει το διπλό χτύπημα του Robert Rodriguez και του Quentin Tarantino, με τα Planet Terror (2007) και Death Proof (2007) αντίστοιχα, σ’ εκείνον τον ελπιδοφόρο αλλά αποτυχημένο (ταμειακά τουλάχιστον) φόρο τιμής στα grindhouses της νιότης τους. Και το πρώτο, υποθέτω, που μπορείς να σημειώσεις απ’ την εικόνα του, είναι η αποποίηση του grindhouse ύφους του.

Κομμένο και ραμμένο σαν ο Rodriguez να έψαχνε υλικό και τίτλους για κανονικό trailer μπιμουβιάς δρασοεκρήξεων της σύγχρονης εποχής των ψηφιακών ευκολιών, και να μην το έβρισκε μέσα στα φιλτραρίσματα γρατζουνιών που είχε φορέσει σ’ αυτά που είχε γυρίσει πριν κάνα χρόνο, το trailer του Machete είναι υφολογικά μίλια μακριά τόσο απ’ το clip με το οποίο είχε πρωτοσυστηθεί ο χαρακτήρας του Μεξικανού εκδικητή που προσπαθεί να ξεφύγει από μεγαλοναρκέμπορα με τη φάτσα του Steven Seagal, όσο κι απ’ το άλλο, ψεύτικο αλλά αποφασιστικά πιο ολοκληρωμένο trailer [10], που είχε κυκλοφορήσει με αφορμή την επέτειο του Cinco de Mayo, και έσπρωχνε το δεύτερο κομμάτι της πλοκής του Mexploitation μακελειού, που μπλέκει τον μαχαιροβγάλτη ήρωά του με κυβερνητικές και παρακυβερνητικές εκτελεστικές ομάδες και στησίματα πολιτικών δολοφονιών, επενδύοντας στην αναμπουμπούλα που είχε προκύψει εκείνες τις μέρες, απ’ τη σκληρή αντιμεταναστευτική νομοθεσία που περνούσε η Αριζόνα. Εκτός πάντως απ’ τις γρατζουνιές και την κοροϊδευτική διάθεση που θα περίμενες να συνοδεύει το θεληματικά γελοίο της υπόθεσης, απ’ το trailer λείπουν και κομμάτια απ’ τις εκτεταμένες εμφανίσεις μελών του ευρύτατου υποστηρικτικού cast (ειδικότερα της γενικότερα αφανισμένης Lindsay Lohan), που μπορείς να υποθέσεις ότι, αφού πλημμύρισαν τα δίκτυα λίγες μέρες πριν με τα σχετικά τους character posters, μετά κάναν χώρο για να χωθούν στο προωθητικό ρετάλια σκηνών, που θα δίνουν σ’ αυτό το υπερθέαμα εξωφρενικότητας, την χαρακτηριστική παράνοια που χρειάζεται, για να τιμήσει την καταγωγή της έμπνευσής του.

Πέρσι οι προγραμματιστές του Φεστιβάλ του Τορόντο έκαναν μια ωραία μαγκιά. Κατάλαβαν ότι το κοινό των μεταμεσονύκτιων διαμαντιών είναι ένα ολότελα διαφορετικό τέρας από το κοινό όλου του υπόλοιπου φεστιβαλικού σώματος, και του έδωσε ψήφο. Οπότε ναι, άσε τους υπόλοιπους να συγκινούνται και να ψηφίζουν τα Precious (2009) και τα Little Miss Sunshine (2006) κι όλα αυτά τα εμψυχωτικά, αλλά κάποιοι από εμάς όταν ακούμε φεστιβάλ σκεφτόμαστε τρόμο και καφρίλα μετά τα μεσάνυχτα, και αυτοί οι κάποιοι από εμάς τώρα βγάζουμε την δικιά μας κινηματογραφική βασίλισσα. Την δικιά μας prom queen αν θέλετε, για να είμαστε και μες στο πνεύμα του πρώτου ever νικητή της ψήφου κοινού για το Midnight Madness στο περσινό Τορόντο. Δηλαδή τους Loves Ones (2009) του Sean Byrne που τα πήραν και τα σήκωσαν όλα, και ακόμα δημιουργούν θετικό word of mouth, σχεδόν 10 μήνες μετά. Το αυστραλέζικο θρίλερ ο ίδιος του ο σκηνοθέτης το χαρακτηρίζει μίξη του Evil Dead (1981) και της Carrie (1976), και είναι, όπως εύκολα θα καταλάβεις από το τρέιλερ, η ιστορία εμμονής μιας φαινομενικά ήσυχης πιτσιρίκας με τον γκόμενο του σχολείου, ο οποίος όμως άλλη αγαπά και συνοδεύει στο prom. Αλλά τους ήρεμους να φοβάσαι, γιατί η δικιά μας, Lola το όνομα, θέλει το ονειρεμένο της prom και το θέλει τώρα. Και όπως έχει γραφτεί και στην Παλαιά Διαθήκη, εάν δεν πάει η Lola στο prom, πάει το prom στην Lola. Στο υπόγειό της συγκεκριμένα, όπου με τη βοήθεια του γεια σου πατέρα της θα επιχειρήσει να αναπαραστήσει / διαστρέψει την φαντασίωσή της, χρησιμοποιώντας κάθε χαρακτηριστικό prom item ως όπλο πόνου και τρόμου. Τα ειδικευμένα sites έχουν γράψει για τους Loved Ones τα καλύτερα, και κυρίως ότι καταφέρνουν να οδηγούν από τη μία έκπληξη στην άλλη δίχως να ξεφουσκώνουν στα 2/3 όπως η πλειοψηφία αντίστοιχων ταινιών. Το άσχημο είναι ότι το φιλμάκι ακόμα ζορίζεται να βρει διανομή στις ΗΠΑ - μάλλον γι' αυτό και το τρέιλερ αγκομαχάει να μας δείξει στα γρήγορα όλη (μα όλη) την ταινία, αφού φοβάται πως δε θα τη δούμε έτσι κι αλλιώς, άρα γιατί όχι. Όσο για τα δικά μας, διανομή υπάρχει αλλά οι πιο ρεαλιστικές πιθανότητες να το δούμε στη μεγάλη οθόνη εξαντλούνται φαντάζομαι στις Νύχτες Πρεμιέρας, οι οποίες υποθέτω πως είναι περισσότερο πιθανό παρά απίθανο να το συμπεριλάβουν στο πρόγραμμά τους.

Το κείμενο είναι του Dark Tyler του US TV

Η πρώτη του, ανεπίσημη προβολή πριν μερικούς μήνες, έχει ήδη ενθουσιάσει τα κινηματογραφικά κυκλώματα, που μιλούν για την καλύτερη, και σαφώς απομακρυσμένη απ’ τις μανιέρες του, ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, ο οποίος γύρισε, σε ασπρόμαυρο παρακαλώ, μια ανεπίσημη εκδοχή του The Postman Always Rings Twice (1946), στη σύγχρονη Ελλάδα. Και μέσα στην ιστορία ενός αχαΐρευτου χαραμοφάη, που κατεβάζει ο θείος του στην Αθήνα για να του φυλάει τα σκυλιά και καταλήγει να παίρνει τη ζωή και τη γυναίκα του ευεργέτη του, κατάφερε να χώσει όλες τις συνήθεις του αγωνίες για τη μαυρίλα της ζωής της μέσο-μικροαστικής τάξης, και των κανονικών ανθρώπων που ζουν έξω κι απ' τα περιθώρια των γυαλιστερών σελίδων των περιοδικών, κομπλέ με τον αδυσώπητο ρεαλισμό με τον οποίο απεικονίζει την αηδιαστική έλλειψη μπέσας και ανθρωπιάς του εξαγριωμένου ανθρώπου.

Μιας και το trailer της ταινίας θα κυκλοφορήσει στα δίχτυα σε κάτι πάνω από 24 ώρες, προετοιμάζοντας το έδαφος για την πρεμιέρα της στο Πανόραμα στις 20 Οκτώβρη, ξεθάψαμε το υλικό απ’ τη βόλτα που είχαμε κάνει, στα γυρίσματα της σκηνής που εισάγει το θεατή στην πιο ανατρεπτική στιγμή της ταινίας. Το set visit είχε γίνει στις αρχές του 2009, μήνες ολόκληρους πριν οι ελληνικές ταινίες αρχίσουν να διαπρέπουν στο εξωτερικό και πριν η Ομίχλη σκεπάσει την ντόπια κινηματογραφία, κάνοντας τα σήματα κινδύνου να μοιάζουν με αχτίδες ελπίδας για την ελληνική παραγωγή. Σήμερα, με τη σκόνη να ’χει κάτσει, όλα αυτά να ’χουν περάσει και μια οικονομική κρίση να κοντεύει να μας ξεκάνει, τα λόγια του Οικονομίδη για το χοντρό ζόφο που μας περιμένει και την απελπιστική αδιαφορία των εμπλεκόμενων στην κινηματογραφική κατάσταση του τόπου, ακούγονται εντελώς ανεπηρέαστα και εξίσου επίκαιρα, και προς τα ‘κει που πάνε τα πράγματα έξω στους δρόμους γύρω σου, η ταινία του, ως καθρέπτης μιας πραγματικότητας που δεν έχει βρεθεί άλλος δημιουργός να αντικρίζει πιο ασυμβίβαστα και τολμηρά, μπορεί να σχηματίζει είδωλο πιο ταιριαστό κι από τότε που ο σκηνοθέτης τη συνελάμβανε. Πράγμα που μένει να επιβεβαιωθεί, με την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες τον ερχόμενο Νοέμβρη, με χορηγία επικοινωνίας απ’ το Movies for the Masses μάλιστα.

Η Audio Visual σας προσκαλεί στην avant première της περιπέτειας φαντασίας The Sorcerer's Apprentice. Την Τρίτη 13 Ιουλίου στις 7μιση το βράδυ στο Village Park στου Ρέντη.