Με τις απουσίες του Υπουργού Πολιτισμού, του προέδρου και του αντιπροέδρου του ΕΚΚ και του Προέδρου του Φεστιβάλ που λείπει ταξίδι για δουλειές, επισήμως να αποτελούν τυχαίες ατυχείς συγκυρίες, αλλά σε ελεύθερη ερμηνεία να είναι και τόσο ενδεικτικές της ατάκτου φυγής ως αγαπημένης αντίδρασης των φορέων όταν μέλει να έρθουν αντιμέτωποι με (έστω κάποιους απ’) αυτούς που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υποστηρίζουν, προστατεύουν και διευκολύνουν, όσο ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί στο σκορπιοχώρι της ελληνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας (ή οικοτεχνίας, αν προτιμάς), είναι και τα μόνιμα παράπονα περί της δια νόμου εκβιαστικής απαίτησης συμμετοχής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης απ’ όσες ελληνικές ταινίες θέλουν να είναι υποψήφιες για τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και η επωδός για την επί πενηνταετίας μη εφαρμογή του νόμου του 1,5% (επί των εσόδων των τηλεοπτικών σταθμών, το οποίο οφείλουν να διαθέτουν για την παραγωγή ελληνικών ταινιών) απ’ όποιον αυτόκλητο εκπρόσωπο της δημιουργικής κινηματογραφικής διαδικασίας βρει ευκαιρία να κράξει Το Κράτος, έλαβε χώρα η συνέντευξη τύπου του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παρουσία του Γενικού Γραμματέα του ΥΠΠΟ, που απ’ την καρέκλα που δεν έπιασε ο Μισέλ ντε Λιαπί, ευχήθηκε καλή επιτυχία στο Φεστιβάλ, και το έσκασε να προλάβει το φόρτο των εργασιών του, λίγο αφού έδωσε το λόγο στη Δέσποινα Μουζάκη, για να βγάλει, με θολό βλέμμα και σπασίματα στη φωνή, το καθιερωμένο κατατονικό λογύδριό της.

Όπως λέγαμε τις προάλλες και μπορείς να δεις στο πρόγραμμα που δημοσιεύεται σύντομα στο site της διοργάνωσης, το φεστιβάλ θα ανοίξει στις 14 του μήνα με την προβολή του βραβευμένου στη Βενετία, The Wrestler (του βραβευμένου και με Χρυσό Αλέξανδρο στο ντεμπούτο του, Darren Aronofsky), παρουσία της Evan Rachel Wood και θα κλείσει στις 24 με το πολυαναμενόμενα οσκαρικό Frost/Nixon απ’ το ομότιτλο θεατρικό. Στο ενδιάμεσο, εκτός απ’ την σε ειδική προβολή πρώτη παγκόσμια της Σκόνης του Χρόνου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, παρουσία του πρωταγωνιστή του, Willem Dafoe, στο διεθνές πρόγραμμα αίθουσες αναμένεται να ξεπουλήσουν το Rachel Getting Married του Jonathan Demme, το υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα και προτεινόμενο για Όσκαρ, ισραηλίτικο Waltz With Bashir, το αγαπημένο μας και βραβευμένο σε Tribeca, Sitges, και Εδιμβούργο μεταξύ άλλων, Låt den Rätte Komma In / Let the Right One In, το επίσης βραβευμένο στο Sitges, The Good, the Bad and the Weird, το υποψήφιο για Χρυσή Αρκούδα και βραβευμένο στο Sundance, Ballast, το ξανακομμένο Ashes of Time Redux του Wong Kar Wai, το Linha de Passe του Walter Sales και της Daniella Thomas, αλλά και η νέα ταινία των Ryan Fleck και Anna Boden, Sugar. Ακόμα περισσότερο, το Akires to Kame του τιμώμενου φέτος Takeshi Kitano και το W. του Oliver Stone, δύο μόνο απ’ τους σκηνοθέτες που θα παραστούν φέτος αυτοπροσώπως στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσουν masterclasses, η λίστα των οποίων περιλαμβάνει τους επίσης τιμώμενους αδερφούς Dardenne, τον Willem Daffoe, τον δις οσκαρούχο συνθέτη Santiago Santaolalla, τον Emir Kusturica που τον έχουμε πρόχειρο στη χώρα μας συχνά, και την οσκαρούχο σεναριογράφο της Juno (2007), Diablo Cody, μέλος της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Διαγωνιστικού, που στις δύο φετινές ελληνικές συμμετοχές του έχει το Without του Αλέξανδρου Αβράνα και τις Τρεις Στιγμές του Πέτρου Σεβαστίκογλου.

Σχεδόν διπλάσιος από πέρσι είναι ο αριθμός των ταινιών του ελληνικού προγράμματος στη μυθοπλασία, με 22 στο σύνολο κι 7 να έχουν ήδη προβληθεί (τον περασμένο Απρίλη η πιο πρόσφατη), με το Deep End (2007) να είναι μια απ’ αυτές που θα διαγωνιστούν για τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και το Ελληνοβελγολλανδοαμερικάνικο Κρυμμένα Μυστικά – Αθανασία του Πάνου Καρκανεβάτου, να είναι η μόνη απ’ τις φετινές με προγραμματισμένες εμπορικές προοπτικές, που είτε από σύμπτωση, είτε από ενδιαφέρον, είτε από άγνοια κινδύνου της σαλονικιώτικης ρετσινιάς, ασχολήθηκε να προλάβει τις διορίες και να εμφανιστεί τη σωστή χρονιά στο Φεστιβάλ. Στο φετινό Digital Wave η προκριματική επιτροπή από λιγότερες συμμετοχές πέρασε λιγότερες ταινίες, με τον βραβευμένο πέρσι Άγγελο Σπάρταλη του Μήλου Μέσα στο Κεφάλι σου να επιστρέφει με το Σύνδρομο της Χιονάτης και τον Ανέστη Χαραλαμπίδη να ανεβαίνει και στα βόρεια με το Ecce Momo! του, μετά τις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας. Εξαιρουμένης, πάντως, της πρώτης στα χρόνικα πλήρους ρετροσπεκτίβας στο έργο του Μάνου Ζαχαρία, σκηνοθέτη που άφησε το στίγμα του στο ρώσικο κινηματογράφο και είχε τιμηθεί και στο 45ο Φεστιβάλ, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του φετινού ελληνικού προγράμματος, φαίνεται να είναι το πιο καινούριο, με τίτλο Generation Next και στόχο να συστήσει στο κοινό, μέσω των (συνήθως βραβευμένων) μικρών τους μήκους, Έλληνες δημιουργούς που ξεκινούν, ετοιμάζουν, ή έχουν στα τελειώματα, τα μεγάλου μήκους ντεμπούτα τους, στα οποία, εύλογα, ποντάρουμε όλοι μας πολλά.

Χωρίς διαμαρτυρίες κι αυτοπυρπολήσεις εμφανίστηκε χθες (μετά από τέσσερις πρώτες φωτογραφίες) στην επίσημη σελίδα της ταινίας, το virtual tour της πλατείας του Αγίου Πέτρου, που λειτουργεί σαν teaser της κινηματογραφικής μεταφοράς του Angels & Demons (πρώτο μέρος της τριλογίας που θα ολοκληρώσει σύντομα με το Κλειδί του Σολωμόντα ο Dan Brown, μετά το ποπ κι εκδοτικό φαινόμενο του Κώδικα Da Vinci) για να προαναγγείλει τον ερχομό της ταινίας στις αίθουσες τον ερχόμενο Μάη και να αποδείξει ότι, τελικά, η πραγματική ύβρις του The Da Vinci Code (2006), ήταν η μαλλούρα του Tom Hanks, που αποκαταστάθηκε κουρεύοντας τον συμβολολόγο Langton του, με απλή ακαδημαϊκή χωρίστρα. Και μιας και η επίσημη εξήγηση της αναστολής των πειραμάτων του CERN, δεν είχε καμία αναφορά στο ότι, στο βιβλίο, ιθύνοντες του σταθμού εμπλέκονται σε τρομοκρατική απόπειρα κατά της εκλογής νέου Πάπα (προσπαθώντας να τινάξουν στον αέρα τα θεμέλια της καθολικής πίστης, αποδεικνύοντας την απάτη της), τα μόνα προβλήματα που μπορεί να καταγράψει στο ενεργητικό της η παραγωγή που πήρε το πράσινο φως λίγο μετά το βιβλικό άνοιγμα του Κώδικα (2006), είναι η άρνηση του Βατικανού να παραχωρήσει τους χώρους του για τα γυρίσματα (σε αντίθεση με το Μουσείο του Λούβρου που είχε ανοίξει για την προηγούμενη ταινία) και η γενικότερη άρνηση να διευκολύνει καθ οιονδήποτε άλλο τρόπο την παραγωγή, κόβοντας όποιες άδειες έφτανε να κόψει το αλάθητο χέρι του Ποντίφικα.

Των θρησκευτικών αντιδράσεων και της κριτικής κατακραυγής βοηθούντων, μαζί με το επίκαιρο της εκδοτικής έκρηξης του βιβλίου, ο Κώδικας Da Vinci κατέληξε να μαζέψει πρόπερσι, περί τα $760 μύρια στις αίθουσες μόνο, έξι φορές το budget του δηλαδή, κι όσοι έχουν διαβάσει το Angels & Demons, εκτός του ότι θα έχουν ήδη κλείσει θέση μόνο και μόνο για να δουν τον Hanks να κάνει sky diving έξω απ’ την Cappella Sistina, θα ξέρουν να σου πουν ότι η πρώτη περιπέτεια του συμβολολόγου Robert Langton, έχει τα φόντα να κόψει ακόμα περισσότερα, όντας από μόνη της όσο γρηγορότερη, εντονότερη, σκοτεινότερη και πιο ιντριγκαδόρικη λέει ο Brian Grazer ότι προσπαθούν να την κάνουν στην ταινία, χωρίς να έχει ανάγκη όλο αυτό το κούφιο hype του Κώδικα να τη σκεπάζει, έναν απ’ τους πιο νερόβραστους μπλοκμπαστεράδες της Ιστορίας του Hollywood να τη σκηνοθετεί (Ron Howard), κι έναν απ’ τους πιο συμβατικούς κι άτολμους σεναριογράφους του να τη μεταγράφει (Akiva Goldsman). Κι όσο για εκείνη την αποκαλυπτική εμφάνιση του Hanks σε κολλητό Speedo που λένε, θα αφήσω τα βίτσια σου (κι εκείνη τη σύντομη γυμνή εμφάνιση του πισινού του στο Charlie Wilson’s War (2007)), να σου πουν αν θα ’ναι καλό selling point ή όχι.

Τέσσερις μήνες, ένα trailer κι ένα επτάλεπτο clip (χορηγία ταιριαστών οφθαλμών από τον J.J. Abrams και το Fringe του) μετά την πρώτη εμφάνιση του Keanu Reeves ως διαχειριστή του πλανήτη με παγωμένο πρόσωπο, και σχεδόν ενάμιση μήνα πριν οι εξωγήινοι τοποτηρητές στείλουν τον εκπρόσωπό τους στις αίθουσες στις 12 του Δεκέμβρη, αφού ο γήινος πληθυσμός φρόντισε να εξαλείψει την κύρια απ' τα trailers διαφαινόμενη πηγή κινδύνου εξωγήινης επίθεσης, αναβάλλοντας επ' αόριστον το ενδεχόμενο ανάδειξης γυναίκας στο αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ, η Fox αποφάσισε να μειώσει όσο μπορεί τις πιθανότητες να τρομοκρατήσει τον πλανήτη για τις εκπομπές ρύπων του, βγάζοντας το νέο The Day the Earth Stood Still (2008) κατευθείαν στο δίκτυο, σε συμπιεσμένη όμως μορφή πεντάλεπτου κλιπ, που είναι πιθανότατα και το πιο ανώδυνο cut του.

Η πολυαναμενόμενη εμφάνιση του Gort, φυσικά, είναι το κύριο πιάτο, αφού όλο το υπόλοιπο υλικό ανακυκλώνεται απ’ τον Ιούλη. Και ο οποίος Gort, ω της εκπλήξεως, αφού πέρασε από φήμες ότι θα έχει εντομοειδή άκρα, ότι θα είναι τετράποδο τοτέμ με κανόνια, ότι θα είναι τοστιέρα με δυνατότητες wi-fi, ή αυτοκίνητο - ξυριστική μηχανή, τελικά είναι ένα ψηφιακό αντίγραφο του αυθεντικού Gort του 1951, το οποίο θα ζωντανέψει η WETA. Και με ενάμιση μήνα για την έξοδο στις αίθουσες, μάλλον δεν έχεις καμιά σοβαρή βάση να περιμένεις ιδιαίτερη βελτίωση στα ψηφιακά της, που μοιάζουν με ρετάλια του προηγούμενου Fantastic Four (2007), ιδίως αν τα συγκρίνεις με τον αρχικό έντιμο βίο της Αυστραλιανής εταιρείας, στην τριλογία του Άρχοντα. Σ’ αυτό το ζωγραφιστό αντίγραφο πάντως, ο Klaatu του Reeves θα απευθύνει εν τέλει και επιπρόσθετα στον αρχικό σχεδιασμό, την ιστορική εντολή Klaatu Barada Nictu, πιθανότατα σαν να μιλούσε σε ένα μάτσο λάσπη, όχι λόγω της μεθοδικής του υποκριτικής, αλλά γιατί τον Gort ντουμπλάριζαν αμμόλοφοι στα γυρίσματα. Οι μόνες σοβαρές αλλαγές απ’ το πρωτότυπο στο remake, φαίνεται να είναι η ενδυνάμωση του γυναικείου χαρακτήρα με ένα πανεπιστημιακό δίπλωμα (αστρολόγου) και ο εμπλουτισμός των κοινωνιολογικών ευαισθησιών με μαύρισμα του πιτσιρικά, σοβαρές μόνο σε σύγκριση με τις δηλωμένες προθέσεις του Scott Derickson να αποδώσουν μια «βιολογική» αίσθηση στα υλικά εξωγήινων κοστουμιών (!), οχημάτων και μηχανημάτων γενικότερα.

Δυο μέρες μετά την ανακοίνωση έξι (6) υποψηφιοτήτων του στα BIFAs, δώδεκα (μέρες) πριν βγει στις αμερικάνικες αίθουσες, και αυτή που έκλεινε το φεστιβάλ του Λονδίνου, διάλεξε η Fox Searchlight για να αποκαλύψει το trailer του Slumdog Millionaire (2008), της καινούριας ταινίας του Danny Boyle που λατρεύτηκε όπου παίχτηκε, πιο ρουφηχτά στο Τορόντο, και συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να γεμίσει την indie καλοδιάθετη θέση στα Oscar®, συνεχίζοντας το σερί της εταιρείας με Juno (2007) και Little Miss Sunshine (2006) τις προηγούμενες χρονιές.

Το feelgood του πράγματος αμφισβήτησε βέβαια η λογοκριτική μηχανή της αμερικάνικης βιομηχανίας τη προηγούμενη βδομάδα, κοτσάροντας οριστικά ένα λίγο πολύ "ακατάλληλο" χαρακτηρισμό στη ταινία, και κάνοντας όχι μόνο το σκηνοθέτη αλλά και σύσσωμα τα διαδίχτυα να αγανακτήσουν. Το R προήλθε από "some violence, disturbing images and language" στο ταξίδι ενός Ινδού πιτσιρικά από τις τρωγλοσυνοικίες του Mumbai στα πλατό του ντόπιου Εκατομμυριούχου με κακό σκοπό να εντυπωσιάσει μικρούλα φαν του τηλεπαιχνιδιού. Κι αν η ιστορία, βασισμένη σε δημοφιλή νουβέλα, δε σου λέει πολλά από μακριά, την ίδια άποψη έχει και ο Boyle, που μπήκε στον κόπο να διαβάσει και το σενάριο μόνο από εκτίμηση στον Simon Beaufoy του Full Monty (1997). Για να βρει προφανώς ακόμα μια αφορμή να στείλει τον καμεραμάν του να τρέχει με μια γυροσκοπική SI-2K όπως εξηγεί η θεία Άννα, δημιουργώντας ένα υπερκινητικό φιλμ που πάλλεται αυτή τη φορά συντονισμένα με το μεγάλο κοινό. Και με τη προώθηση να βρίσκει έμπνευση στο Hoppípolla για να συντονίσει ένα μάλλον αντιπροσωπευτικό trailer, μετά από μια μάλλον αποκρουστική αφίσα, το μέλλον της παραγωγής διαγράφεται τόσο φωτεινό όσο το χαμόγελο της μοντελίτσας πρωταγωνίστριάς της.

Μωσαϊκό της Camorra, της ναπολιτάνικης μαφίας.Η τρανταχτή στιλιστική απόσταση των μαφιόζων της νότιας Ιταλίας απ’ τους Αμερικάνους συναδέλφους τους στις ταινίες του Coppola και του Scorsese (ή και τα τηλεοπτικά ξαδερφάκια τους της οικογένειας Soprano), είναι το πρώτο πράγμα που θα σου κάνει εντύπωση στο πολυσχιδές όσο και απαιτητικό μωσαϊκό που κράτησε ο Garrone, απ’ το εκτενέστερο και πιο επικεντρωμένο σε ντοκουμέντα και καταγγελίες βιβλίο, του νούμερο ένα στόχου της Camorra (και υπό αστυνομική προστασία τα τελευταία δύο xρόνια), Roberto Saviano. Δεν θα σου πάρει πολύ βέβαια να το αναγνωρίσεις ως ρεαλιστική απεικόνιση των εργατών πεδίου (όπως θα το έθετε ίσως κι ο Β. Πολύδωρας) του οργανωμένου εγκλήματος, μακριά απ’ τα καλοζωισμένα κέντρα της εξουσίας τους, υπεύθυνοι να κρατούν στα όρια της εξαθλίωσης την εξαθλιωμένη περιοχή τους, και να κρατούν μέσω ωμής και άμεσης βίας, υπό έλεγχο της ανερχόμενες φιλόδοξες φράξιες πιτσιρικάδων, που έχουν δει περισσότερες φορές απ’ όσο θα τους έκανε καλό τις γυαλιστερές απεικονίσεις του οργανωμένου εγκλήματος και κάνουν όνειρα για ελεύθερη αγορά στην παρανομία.

Μέσα από μια χαρακτηριστική επιλογή πέντε παράλληλων και διαπλεκόμενων ιστοριών, χωρίς καμία ιδιαίτερη έμφαση στα σημεία επαφής τους, ο Garrone σκαρώνει ένα μεθοδικό πορτραίτο της μαφίας και του τρόπου δράσης της, που κάνει τη βία να φαίνεται και να γίνεται άλλη μια καπιταλιστική επιχείρηση. Απαισιόδοξο, γκρίζο και νιχιλιστικό, όσο κι η πανταχού παρούσα ανάσα του θανάτου που απλώνει ο διευθυντής φωτογραφίας του πάνω απ’ το άλλοτε ομιχλώδες κι άλλοτε αποπνικτικά φωτεινό αστικό και φυσικό τοπίο, στο οποίο ο σκηνοθέτης ανακαλύπτει κι αποκαλύπτει με το αποστασιοποιημένο και καθαρό βλέμμα ντοκιμαντερίστα, μια εφιαλτική Γομόρα, σε αέναη κατάσταση ακήρυχτου πολέμου, αδιαπέραστη από αχτίδα ελπίδας έστω και με τη μορφή διαπλεκόμενης δικαιοσύνης κι εξουσίας. Μια υπαρκτή δυστοπία, όπου ο υπόκοσμος έχει ανέβει στην επιφάνεια κι έχει καταπιεί την εικόνα της ευνομούμενης κοινωνίας, όπως απειλεί να σε καταπιεί κι εσένα το επικό μέγεθος των φιλοδοξιών και των διαστάσεων του πορτρέτου, αν προσπαθήσεις να σταθείς απέναντί του και να εντοπίσεις και να συνδέσεις τα νήματα και τις διαδρομές του, αντί να αφεθείς να σε τυλίξει και να σε παρασύρει στη γκρίζα κι αδυσώπητη πραγματικότητά του, απ’ το φλύαρο αφηγηματικό ξεκίνημά του, μέχρι το αμείλικτο τελείωμά του, όπου τα λόγια τα λένε τα όπλα, κι είναι πάντοτε μετρημένα κι αποφασιστικά.

Κυνηγώντας το ρεαλισμό του, ο Garrone γύρισε την ταινία on location στις περί τη Νάπολη περιοχές, χρησιμοποιώντας ντόπιους θεατρικούς ηθοποιούς, επαγγελματίες και μη, συμπεριλαμβανομένων μελών της Camorra, που πέρα του ότι δεν ήθελαν να παίζουν σε σκηνές που σκοτώνονται για να μη γίνουν γέλιο στους συναδέλφους τους, όταν δήλωσαν ότι οι ρόλοι τους είναι ζωής, συνελήφθησαν απ’ την αστυνομία. Η ταινία βραβεύθηκε με το Grand Prix των Κανών, κι η γενικότερη επιτυχία της μαζί μ’ αυτήν του Il Divo (2008), προκάλεσε επερώτηση στο ιταλικό κοινοβούλιο, για το αν αυτή είναι η εικόνα που θέλει η ιταλική κυβέρνηση να προωθεί στο εξωτερικό. Ωστόσο, επειδή, όπως δήλωσε ο Garrone (και) σε συνέντευξη τύπου στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας, δεν τους παίρνει να προσπαθήσουν να κόψουν τη φοβερή φόρα που έχει πάρει, η Ιταλία πρότεινε την Gomorra για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ, στα πλαίσια της προώθησης για τα οποία, η ταινία παίχτηκε στο περασμένο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, με παρουσίαση από τον Martin Scorsese.

Η άνοδος και η αρχή της πτώσης της γερμανικής Ερυθράς Ταξιαρχίας.Όπως η περσινή πρόταση της Γερμανίας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ (οι βραβευθέντες Παραχαράκτες (2007)), έτσι και η φετινή, ζωγραφίζει πορτραίτο Γερμανών με καλές προθέσεις και κολάσιμες μεθόδους, αυτή τη φορά όμως σε πολύ πιο φιλόδοξες, ριψοκίνδυνες, εύκολα ταυτοποιήσιμες με την πραγματικότητα, επικές διαστάσεις. Με μια συγκλονιστική σεκάνς μακελάρηδων αστυνομικών ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές, πολύ κοντά στους τίτλους αρχής, που ενδυναμώνεται απ’ την αντίθεσή της με την ειδυλλιακή ειρηνικότητα της παραθερίζουσας μπουρζουαζίας και παθητικά αντιδραστικής ιντελιγκέντσιας που προηγείται, ο Uli Edel, με το βαρβάτο τηλεοπτικό παρελθόν, κάνει ξεκάθαρες από πολύ νωρίς τις προθέσεις του για ντεγκλαμουριζέ απεικόνιση της σικ βίας της εποχής (που ο Mick Jagger είχε χαρακτηρίσει καβλωτική στην εκδήλωση της στην αντιπολεμική διαμαρτυρία στο Chicago, για παράδειγμα) και παραθέτοντας σαφώς τις απαρχές της, στήνει το μεθοδικό οδοιπορικό του στην περίοδο της μετάλλαξης του γερμανικού οικονομικού θαύματος των αρχών των ‘60s, στο γερμανικό πολιτικό εφιάλτη των μέσων του 60 και τελών του 70.

Βασισμένος στο βιβλίο του Stefan Aust που υπηρέτησε στην όλη ιστορία βασικά ως o εραστής της Ulrike Meinhof (ο οποίος σε διάφορα σημεία προσπάθησε ανεπιτυχώς να την επαναφέρει στην αποστασιοποιημένη θεώρηση του κινήματος των Baader – Ensslin, ως αντιφατική απόπειρα επιβολής ουτοπικής κοινωνίας μέσω τυχαίων επιθέσεων αποκρουστικής βίας, μέχρι να στιγματιστεί ως προδότης και εν δυνάμει στόχος της Ερυθράς Ταξιαρχίας και να φυγαδευτεί από Παλαιστίνιους αντάρτες), ο Edel μοιράζει τις δυόμιση ώρες της ταινίας του κυρίως σε στιγμές-κλειδιά της νοοτροπίας του κινήματος και των μεταλλάξεων / μετεξελίξεών της, και υπογραμμίζει κατά διαστήματα την επικαιρότητα της ιστορίας αλλά και τις διαφορές των συνθηκών σήμερα και τότε, πηγαίνοντάς σε πίσω σε παλιές, καλές, γεμάτες ενδιαφέρον εποχές (όπως ερμηνεύεται η έκφραση στο γνωστό κινέζικο ρητό), τότε που οι άνθρωποι είχαν, όχι μόνο ιδανικά να υπερασπιστούν, αλλά και χρόνο και δύναμη πνεύματος να το κάνουν απ’ τη μια, και απ’ την άλλη, ένα πολιτικό σύστημα αρκετά δύσκαμπτο ώστε να μην αφομοιώνει κι εκφυλίζει τις αντιδράσεις, διαστρεβλώνοντας κι εμπορευματοποιώντας τες, ή τουλάχιστον όχι με την ευχέρεια που το κάνει σήμερα.

Αναπόφευκτα πάντως, αν και συναρπαστικό μάθημα νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας σε άψογο τεχνικά περιτύλιγμα έντονου πολιτικού θρίλερ, προσπαθώντας να χωρέσει ένα τόσο μεγάλο και πυκνό χρονικό, σε διάρκεια ταινίας, αφήνει εκτός εστίασης πράγματα που θα άξιζαν ταινιών από μόνα τους, συμπεριλαμβάνομένων της εφαρμογής της τακτικής του αντάρτικου του Che Guevara σε συνθήκες πόλης, όπως καταγράφηκε εκείνη την εποχή στο Minimanual of Urban Warfare απ’ τον Carlos Marighella λόγου χάρη και το οποίο ξεκινώντας απ' το RFA, λειτούργησε ως βίβλος επιχειρήσεων σε αντίστοιχες φράξιες σε όλο τον πλανήτη, ή του εναγκαλισμού των δράσεων της Ταξιαρχίας απ’ τη γερμανική κοινωνία, ιδέες που περνάνε σε βιαστικά μοντάζ. Οι μεταστροφές του χαρακτήρα της Meinhof κατά τη διάρκειά της φυλάκισής της, μεταπίπτουν σε μελοδραματίζοντα κλισέ, χαμένα στη θολωμένη νοητική κατάσταση που εισάγεται ο χαρακτήρας, και το σημαντικότερο, η διαφοροποίηση της Ερυθράς Ταξιαρχίας απ’ τις άλλες επαναστατικές οργανώσεις της εποχής, ως σε σημαντικό βαθμό γέννημα του πρόσφατου φασιστικού παρελθόντος της χώρας και το οποίο οι επαναστάτες έβλεπαν να ξαναγεννιέται στην καπιταλιστική καταπίεση της κοινωνίας, είναι μια άποψη πρακτικά απούσα ολοκληρωτικά, στοιχείο που προβληματίζει περισσότερο απ’ την κατά κύριο λόγο επεισοδιακή δομή του δεύτερου μισού της ταινίας, αλλά και απ’ το απότομο φινάλε, που προσπαθεί να εκβιάσει σκέψεις κι αναζητήσεις απ’ τον θεατή όταν θα φύγει απ’ την αίθουσα, αλλά υπονοεί επικίνδυνα ότι οι επανάσταση έκλεισε τον κύκλο της με το θάνατο των εμπνευστών της --ενώ στην πραγματικότητα, οι στόχοι του κινήματος είχαν χαθεί αρκετά πριν τη φυλάκιση της πρώτης ηγεσίας, όταν η οργάνωσή τους άρχισε να διευρύνεται γύρω τους από όχι ιδιαίτερα αποφασισμένους ή συνειδητοποιημένους νεαρούς, που έβλεπαν τους ηγέτες τους ως rock stars και μετέτρεπαν την τρομοκρατία σε αυτοσκοπό, ενώ οι παραστρατημένες μέθοδοι της δεύτερης και τρίτης γενιάς της Ερυθράς Ταξιαρχίας, διήρκεσαν αρκετά μετά τους πρώτους θανάτους αθώων στο βομβαρδισμό του δεξιού εκδοτικού ομίλου Springer, ή το φιάσκο στη Σομαλία με την αδρανοποίηση της αεροπειρατείας της πτήσης της Lufthansa.

Τέσσερις αστυνομικοί γίνονται κόσκινο από σφαίρες στη διάρκεια εφόδου για ναρκωτικά και όσο το τμήμα τους γαζώνει την Πυροσβεστική στο ράγκμπι. Στην έρευνα που ακολουθεί συμμετέχει, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, ολόκληρη οικογένεια μελών των New York's finest.Το σενάριο για το Ζήτημα Τιμής (2008) μπήκε στο ράφι μετά το βομβαρδισμό των Δίδυμων Πύργων με αεροπλάνα εδάφους-αέρος, αλλά η ιδέα του πάει πίσω μάλλον περισσότερα χρόνια απ' όσα μπορείς να φανταστείς, αφού οι δίδυμοι O'Connor, Gavin στη σκηνοθεσία και Gregory στη παραγωγή, είναι γιοι νεοϋορκέζου αστυνομικού. Με τις συμβουλές ενός ακόμα, του Detective Ropert Hopes, και τη βοήθεια του Joe Carnahan που εκείνη την εποχή έδινε νέα ρέτρο ρυθμική πνοή στο είδος με το Narc (2002) του, γράφτηκε μια ιστορία που φυσιολογικά αντιμετωπίζει λίγο πολύ οικογενειακά τη διαφθορά στο κέντρο της, κάνει τις επιλογές πιο δύσκολες όσο αυξάνουν οι ευθύνες, δυσκολεύεται να βρει καθαρούς ήρωες, και απαριθμεί όλα τα σχετικά κλισέ όσο επιμένει σε πραγματικές διαδικασίες. Από την άλλη, αυτή ακριβώς η εμμονή στη διαδικαστική μιζέρια, τους οικιακούς μπελάδες, τους συνεπαγόμενα αψίθυμους χαρακτήρες, μαζί με την εξίσου ταπερνοκρανία κάμερα και το καμένο γαλανό φίλτρο της, ο πολύ αληθινός πυρήνας δίνει στο φιλμ ένα ρεαλισμό που το κάνει να ξεχωρίζει, όσο και η ερμηνεία του Edward Norton που το κουβαλάει, για τουλάχιστο καμιά ώρα. Από κει και πέρα η παραγωγή κυριεύεται σταδιακά από το άγχος να κλείσει για να πας σπίτι σου, να διαφοροποιηθεί από Departed (2006) και We Own the Night (2007) που πήγαν ακόμα παραπέρα το δρόμο της για τις αίθουσες, να αφήσει στην άκρη το παραδοσιακό ξεκαθάρισμα με περίστροφα, καραμπίνες, ημιαυτόματα, μυδράλια και διηπειρωτικούς πυραύλους, να μη θίξει και πολύ την ακεραιότητα όσων σωμάτων υπηρετεί.