---

Jan 28: Promo Reel removed after a request by Legalarte on behalf of Morena Films.
Feb 10: A certainly more representative promo, edited by Julio Medem, is now available on MSN.

---

Όχι μόνο άγρια αλλά και ατελείωτα λεσβιακά μεταξύ της ατελείωτης Elena Anaya και της ψιλοπρωτάρας Natasha Yarovenko υπόσχεται το Room in Rome (2010) του Julio Medem, κάτι σαν ευρωπαϊκή απάντηση στο Black Swan (2010) του Darren Aronofsky που πρωταγωνιστεί στις διαδιχτυακές απόλυτες φαντασιώσεις τους τελευταίους μήνες. Με ισπανικό τίτλο Habitación en Roma που μάλλον έχει εγκαταλειφθεί, η παραγωγή είναι η πρώτη αγγλόφωνη (σε εισαγωγικά όπως ακούς στο βίντεο) του σκηνοθέτη του Lucía y el Sexo (2001), είχε προαναγγελθεί πριν ένα χρόνο ακριβώς, και για οφθαλμοφανέστατους λόγους έχει πια σχεδόν ξεπουλήσει πριν βγει από το post-production. Η ιστορία (γιατί χρειάζεται κι αυτή όπως είπαμε), είναι διασκευή αυτής του En la Cama (2005) του χιλιανού Matías Bize, και αντί για ζευγάρι βάζει δυο γυναίκες να βγάζουν τα μάτια τους για ένα βράδυ, όσο.. γνωρίζονται (i.e. έρχονται κοντά και συν-αισθηματικά) κιόλας. Πράγμα που ελπίζεις να έχει οδηγήσει σε σενάριο λιγότερο αυνανιστικό κατά τη συγγραφή του και περισσότερο κατά τη προβολή του, απ' ότι έχεις συνηθίσει να περιμένεις από τον Medem. Πριν η Wild Bunch το πασάρει στον μισό πλανήτη (και στην Ελλάδα στη Σπέντζος παρεμπιπτόντως), το φιλμ είχε βρει διανομή στην Αμερική μέσω της IFC και ετοιμάζονταν για το Βερολίνο.

Με τις Χρυσές Σφαίρες καλύτερης γελοίας κώμης καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης δραματικής ταινίας, έφυγε σήμερα το πρωί απ’ την απονομή των βραβείων της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Hollywood, ο James Cameron, απόλυτος δικαιούχος όσων διακρίσεων έχει και υπολείπεται ακόμη να μαζέψει το Avatar, η ταινία που σπάει το ένα μετά το άλλο τα εισπρακτικά ρεκόρ της πιο εμπορικής μέχρι πριν λίγο καιρό ταινίας όλων των εποχών: του Τιτανικού, του James Cameron.

Με μια αμφιλεγόμενης ευστοχίας παρουσίαση, ο Ricky Gervais άφησε στίγμα ταιριαστό με την γενικότερη ατυχή εμφάνιση της Μεγάλης Βρετανίας στις φετινές Χρυσές Σφαίρες, αφού η επίθεση με τρεις ερμηνεύτριες στην πεντάδα του Α’ Γυναικείου σε κωμωδία ή musical (Emily Blunt για το The Young Victoria, Helen Mirren για το The Last Station και Carey Mulligan για το An Education), αναχαιτίστηκαν απ’ την American sweetheart Sandra Bullock, που έρχεται εδώ και μήνες με το The Blind Side, να πανηγυρίσει δραματική δικαίωση, με μια φόρα που ακόμη κάνει κόσμο να τρίβει τα μάτια του. Η Bullock κατάφερε να σπάσει τη γκίνια της διπλής υποψηφιότητας (και του μοιράσματος των ψήφων) που κουβάλαγε μαζί της η παρουσία της και στην κατηγορία της κωμωδίας με το The Proposal, γκίνια που, στη συγκεκριμένη κατηγορία, έσπασε και η ανίκητη αγαπημένη των βραβεύσεων Meryl Streep, με την ερμηνεία της στο Julie and Julia να επικρατεί (δόξα τω Θεώ) αυτηνής στο It’s Complicated.

O Christoph Waltz και η Mo’nique επανεπιβεβαίωσαν τα γερά τους πατήματα στη φετινή κούρσα των Β’ ρόλων κερδίζοντας τα βραβεία για τις εμφανίσεις τους στο Inglourious Basterds και στο Precious αντίστοιχα, ενώ η εξωπραγματική πρωταγωνιστική ερμηνεία του Michael Stuhlbarg ως Ένας Σοβαρός Άνθρωπος, φαγώθηκε απ’ την ίδια μαρμάγκα που είχε φάει την εξαιρετική ταινία των Coen απ’ τις υποψηφιότητες ακόμα. Αντ’ αυτού, το βραβείο Α’ Ανδρικής σε Κωμωδία, πήρε ο Robert Downey Jr. για το Sherlock Holmes, ενώ η πραγματική στιγμή της βραδιάς, ήρθε όταν ο Jeff Bridges σηκώθηκε να παραλάβει το βραβείο της καλύτερης Α’ Ανδρικής σε Δράμα για το Crazy Heart, κι όλη η αίθουσα σηκώθηκε να πανηγυρίσει μαζί του, δείχνοντας και πώς ετοιμάζεται να τελειώσει το σερί της υποτιμημένης καριέρας του με μια ενδεχόμενη Ακαδημαϊκή αναγνώριση, και ότι το Up in the Air, που έπαιζε στην κατηγορία με την ερμηνεία του George Clooney, μπορεί να μην έχει τόσο momentum όσο θέλουν μερικοί να πιστεύουν. Ο Jason Reitman ωστόσο, παρέλαβε το βραβείο καλύτερου σεναρίου για το Up in the Air, περιμένοντας κι εκείνο το μεγάλο αντίστοιχο που έρχεται το Μάρτη, και θα μπορούσε να είχε πάρει κι ένα Καλύτερης Ταινίας ειν’ η αλήθεια, αν τη dramedy του την είχαν βάλει στην κατηγορία της Κωμωδίας που ταίριαζε περισσότερο, αντί ν’ αφήσουν απ’ την πεντάδα να ξεχωρίσει το The Hangover, κόβοντας κομματάκι απότομα το βήχα σ’ όποιον έβλεπε ελπίδες στο (500) Days of Summer. Κατά τα άλλα, το score του Michael Giacchino για το Up ξεχώρισε στη μουσική, όπως έκανε και η ταινία στην κατηγορία του animation, ενώ εξίσου αναμενόμενα, η Λευκή Κορδέλα του Michael Haneke δικαίωσε (για άλλη μια φορά) τις μηδαμινές αποδόσεις που της έδιναν (για άλλη μια φορά) οι bookies στην κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης.

Στο πνεύμα των ημερών (του Porn Film Festival), έφτασε στην πόρτα των Μαζών το trailer του επικού ντοκιμαντέρ Το Σινεμά Γυμνό (2010), μιας παραγωγής της Roman Films (που σου είχε φέρει και τη Μαρία Κορινθίου γυμνή με το Deep End (2008)) για να το δεις εδώ πρώτος, κατά το σύνηθες. Το Σινεμά Γυμνό, στην πλήρη του μορφή, συστήνεται ως μια εμπεριστατωμένη έρευνα και κριτική ανάλυση της ιστορίας του ερωτισμού και του ερωτικού, ένα ντοκιμαντέρ τεκμηρίωσης που με νηφάλια, αλλά και παθιασμένη διάθεση, φιλοδοξεί να φέρει στο φως το απαύγασμα ανεξερεύνητων πτυχών της ελληνικής φιλμογραφίας, σπάνια καρέ ακριβοθώρητων φιλμ, αλλά και διαφορετικές αναγνώσεις γνωστών εικόνων και ινδαλμάτων της αγιογραφίας του τολμηρού.

Έχοντας ξεκινήσει ως project που στόχο είχε να περικυκλώσει όλη την ιστορία του ερωτισμού και του ερωτικού κινηματογράφου για τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80 και να καταπιαστεί με την μετεξέλιξη του αισθησιασμού στο πορνό, το Σινεμά Γυμνό, σε σκηνοθεσία του Βάσου Γεώργα (προσκυνητή της ντόπιας κινηματογραφίας από πολλά και διάφορα πόστα) και σενάριο του Δημήτρη Κολιοδήμου (βετεράνου κριτικού και δ/ντη του τηλεοπτικού ΣΚΑΪ), άπλωσε τη διάρκειά του στις επικές διαστάσεις των 12 ωρών. Μέσα σ’ αυτές τις ώρες, ντοκουμέντα και σκηνές από ταινίες, μπλέκονται με διηγήσεις και απόψεις από ονόματα μέσα και γύρω απ’ το χώρο, μεταξύ των οποίων άνθρωποι του σινεμά παλιότεροι και σύγχρονοι, όπως ο Νίκος Κούνδουρος, ο Πάνος Κούτρας, η Βικτώρια Χριστοδουλίδου, ή η Βάνα Μπάρμπα, άμεσα ενδιαφερόμενοι και ενδιαφέροντες όπως ο Κώστας Γκουσκούνης, ο Νότης Πιτσιλός, η Τίνα Σπάθη, ο Μπέρτο (κ.κ. Νάσος Σπύρης), ή ο Γιατρός (της SIRINA), αλλά και δικά μας παιδιά όπως ο Ηλίας Φραγκούλης, ο Άκης Καπράνος, ο Τάσος Θεοδωρόπουλος, ή ο εκλιπών Νίκος Αντωνάκος. Ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων που ψαχουλεύει τη σιλουέτα το γυμνού, όπως τη διαμόρφωσαν οι περιστάσεις της κάθε εποχής.

Με έναν σκελετό που θυμίζει το μέγεθος και το μοντέλο διανομής του Earth (2007), το Σινεμά Γυμνό σκοπεύει να πρωτοπαρουσιαστεί στην απογυμνωμένη 104λεπτη κινηματογραφική μορφή του, το Μάρτη στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Θα βγει στις αίθουσες κάπου μετά το Πάσχα, κι ύστερα θα είναι έτοιμο να φιγουράρει σε όλες τις ταινιοθήκες που σέβονται τον εαυτό τους, σε μια κασετίνα τεσσάρων DVD με τρία ωριαία επεισόδια το καθένα. Οπότε, ξεκίνα να γεμίζεις τον κουμπαρά σου, γιατί προβλέπεται απόλυτα συλλεκτικό.

Όπως δε την έχεις δει ποτέ (i.e. φιμωμένη) πόζαρε η Alice Cullen, κατά κόσμο Ashley Greene, για το Interview που κυκλοφορεί την επόμενη βδομάδα στα αμερικάνικα περίπτερα, καβαλώντας το κύμα διαδιχτυακού σπέρματος ενθουσιασμού για τη σπονσοναρισμένη παραλιακή φωτογράφιση της 22χρονης για το Sports Illustrated τη προηγούμενη βδομάδα, που καβαλούσε την ομαδική μαλακία αμηχανία με τις ψιλοανήλικες γυμνές πόζες που διέρρευσαν τον Αύγουστο καβαλώντας τη στύση προσοχή του αντρικού πληθυσμού που είχαν προκαλέσει οι αποκαλυπτικές γύρες των περιοδικών κατά τη προώθηση του Twilight (2008). Το ότι ο μοναδικός λόγος να κολυμπάς στον ωκεανό εγκεφαλοπάθειας του franchise είναι και ο μοναδικός καλός λόγος να σερφάρεις με το ένα χέρι τελευταία, το καταλαβαίνεις καλύτερα από τα, ενδεικτικά μόνο του τι γίνεται στα σχόλια, κειμενάκια που συνοδεύουν τις πρόσφατες φωτογραφίες της στις κουτσομπολίστικες σελίδες, και ζωγραφίζουν την Ashley με πεσμένα(!) βυζιά, χωρίς μέση, με μύτη Michael Jackson, χωρίς κώλο, και γενικά με μόνο άξιο λόγου πάνω της το γεγονός ότι η τσουλάρα φόρεσε επιτέλους κάτι, και δη και Eres στηθόδεσμο και Oscar de la Renta jacket. Οι περισσότερες που κοιτάζονται στον καθρέφτη και βλέπουν τη Bella δε θα φαντάζονταν ποτέ για ψιλοκολλητή (όπως στο New Moon (2009)) κάποια που μαζεύει από τις αντρικές σελίδες φόρους τιμής στις παντούφλες της όταν βγάζει βόλτα το σκύλο της, και η απέχθεια είχε αρχίσει να διακρίνεται από τη στιγμή που τα μεγαλύτερα προβλήματα στο casting του Twilight οι τσιριάρες φαν τα εντόπιζαν στο υπερβολικό ύψος (i.e. 1,60m) και.. μάκρος των μαλλιών αυτηνής που θα 'παιζε την Alice, οπότε καταλαβαίνεις ότι εκτός από τα οφθαλμοφανή υπάρχουν και βαθύτατα αίτια που η δεσποινίδα γίνεται φλάμπουρο των διχτύων και των Μαζών.

Το Book of Eli (2010) χρειάζεται κάθε βοήθεια για να απευθυνθεί στο κοινό που δε μπορεί να εκτιμήσει τη τελειότητα της γελοιότητάς του, και η Mila Kunis τσόνταρε μια σέξι βραδινή ηδονοβλεπτική βιντεοφωτογράφιση στο Esquire, από αυτές που καθιέρωσε το περιοδικό και βρίσκουν πια αρκετούς μιμητές. Η 26χρονη Ουκρανή μπορεί να έκανε διαβόητα τη 18χρονη στα 14 της για να πάρει ρόλο στο That '70s Show αλλά δε συνηθίζει ακριβώς και να προκαλεί, οι φανατικότεροι θαυμαστές της στέλνουν πορνοβιντεάκια με τη Meg και το σκύλο του Family Guy (όπως λέει στο τεύχος Φεβρουαρίου του Esquire), και είναι αρραβωνιασμένη με τον Macaulay Culkin τόσο καιρό (από το 2002) που μπορείς να τη φανταστείς να πανηγύριζε έξαλλα όταν πέθανε ο Michael Jackson. Σα την ετεροχρωμία της ίριδάς της (γαλαζούλικη από τη μια και καστανοπράσινη από την άλλη) όμως, έχει και τη πλευρά που κάνει τη γλάστρα στον Max Payne (2008) και τον Eli, ενώ τα διαδίχτυα βουίζουν εδώ και μήνες για τα άγρια λεσβιακά με την (επίσης εβραιοπούλα παρεμπιπτόντως) Natalie Portman που έρχονται στο Black Swan (2010) του Darren Aronofsky. Κάπου ενδιάμεσα έπαιζε για ένα φεγγάρι World of Warcraft και θα παίζει με τη Tina Fey και τον Steve Carell στο Date Night (2010) αλλά, υποθέτω, πραγματικά την.. αγαπάς γιατί μοιάζει με φυσική, φυσιολογική, japanimated Megan Fox και σε έκανε να ξεχάσεις τη Sarah Marshall (2008).

Όπως από το 2007, μερικές μέρες μετά τα AVN Awards στο Las Vegas μετακομίζει στην Αθήνα και το 4ο Pornfilmfestival Berlin, για να "βγάλει τη μεταπορνογραφία από τη ντουλάπα" σύμφωνα με το (μόνιμο) tagline, αλλά ουσιαστικά για να βγάλει τα μετα-φύλα από τη ντουλάπα, αφού χωρίς πολλές τρομπέτες η διοργάνωση φέτος κατάργησε τις θεματικές βραδιές (straight, lesbian, gay) και έχει κάνει αφίσα την/τον Buck Angel, τον πρώτο και μοναδικό τρανσάνδρα που κέρδισε τη μεγαλύτερη αναγνώριση της πορνοβιομηχανίας (διάβαζε AVN Award, αν δε το κατάλαβες ακόμα). Στη σκιά της Στρέλλας (2009) που μετά τα πιο συμβατικά φεστιβάλ του Βερολίνου και των Αθηνών συνεχίζει για 5η βδομάδα στις αίθουσες, ο Angel έρχεται αυτοπροσώπως για δυο (αν κατάλαβα καλά) βραδιές, για να δώσει φωνή και στα κοριτσάκια που δε θέλουν να τα λες Εμμανουέλλα αλλά Μανώλη, μάλλον στη τελευταία (και μάλλον εύλογα αν είσαι αρκετά φαλλοκράτης) σεξουαλικά καταπιεσμένη γειτονιά του χωριού μας. Στη σκιά της σκιάς, headliner των προβολών της Παρασκευής είναι η Band (2009) της Anna Brownfield που άνοιξε το ΠορνοΒερολίνο με σημαία την απόρριψή της ως "too sexy" από το Sundance, και θα είναι μεγάλη έκπληξη αν δεν αποτελεί απλά ακόμα ένα δείγμα του καθυστερημένου απ' όλες τις απόψεις φεμινιστικού indie arty πορνό στο οποίο έχουν βρει κασιδοκέφαλο και επιχορηγήσεις αρκετές φιλόδοξες σκηνοθέτριες παύλα αστροναύτριες τα τελευταία χρόνια, όπως ξαναματάπαμε. Το Σάββατο η τελευταία προβολή ανήκει στο Fick den Touri (2008), μια παραγωγή της Wurstfilm, προφανώς με ειδυλλιακά αντρικά ξεσκίσματα στις ταράτσες της Μονμάρτρης και "στη μισή Ευρώπη", και αποτίμηση στο DVD γύρω στα 50-60 ευρώ.

Αν θες να κάνεις ένα σκίτσο της πορνοκατάστασης στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, δε χρειάζεται να πας παραπέρα από το We Live in Public (2009) που κέρδισε το βραβείο ντοκιμαντέρ στο Sundance τον περασμένο Ιανουάριο, και την εμφατική διαπίστωση του Mark Zuckerberg στα Crunchies της προηγούμενης βδομάδας ότι το δημόσιο είναι η νέα κοινωνική νόρμα. Πορνό δεν υπάρχει, ακόμα και στα ελληνικά χωριά οι πιτσιρίκες φωτογραφίζονται εδώ και χρόνια με παλαμάρια στο στόμα όπως στις αναμνηστικές στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη, όλος ο κόσμος έχει μάθει ποιος είναι ο σωστός τρόπος να φωτίζει και να κρατάει τη κάμερα όταν τον μπήγει σε κάνα κωλαράκι και άμα δε τα βγάζει πέρα φωνάζει τον γείτονα, τα καθαρά (i.e. χωρίς επαγγελματικό περιεχόμενο).. κοινωνικά δίχτυα στιλ yuvutu είναι τα προσωρινά εξειδικευμένα μέχρι να βγάζει ο καθένας τα μάτια του για τους φίλους του στο facebook. Η εποχή της επαγγελματικής τσόντας χωρίς υπόθεση έκλεισε ουσιαστικά με την ημι-σύνταξη της Belladonna το 2007 και το double anal δε θα 'ναι ποτέ το ίδιο, μόνη αναλαμπή (πέρα φυσικά από το gonzo που αντιγράφει τους ερασιτέχνες), με ρίζες στη γενικότερη τάση για πίσα και πούπουλα στα ανορεξικά μοντέλα, μπορείς να πεις την έκρηξη του big butt χώρου που έχει πια τις δικές του κατηγορίες στα AVN και έκανε (καταδίκαια) superstar την Alexis Texas. Στην Ιαπωνία επιστρέφει το roman (i.e. ρομαντικό, ψηλού προϋπολογισμού) porn μέσω της Nikkatsu, στην Ελλάδα επιστρέφουν οι γκουζγκουνιάδες μέσω της Sirina, στην Αμερική οι πορνοπαρωδίες ήταν το πιο hot trend του 2009 όσο οι Pirates II (2008) έμεναν για πάνω από ένα χρόνο στα charts και ετοιμάζονταν οι επόμενες υπερμεγαλοπαραγωγές στιλ 8th Day (2009) και 2040 (2009) που κυκλοφορούν και.. χωρίς τη τσόντα, και όλα μπορείς να τα δεις σαν ένδειξη ότι η πορνοβιομηχανία επιστρέφει στη χρυσή εποχή των 70s ή ότι ενσωματώνεται στη κινηματογραφική, πράγμα που δεν είναι και πολύ διαφορετικό.

Μετά τις βομβιστικές επιθέσεις του 2005 στο Λονδίνο, χήρα από το Guernsey και αποξενωμένος από την οικογένειά του στην Αφρική εργαζόμενος στη Γαλλία, αναζητούν εκεί τα παιδιά τους.Μετά τους ιστορικά αποκαλυπτικούς και ψιλοδαφνοστεφανωμένους Indigènes (2006), ο Rachid Bouchareb πιάνει την διαπολιτισμική συζήτηση σε κυτταρικό επίπεδο, κάπως ανορθόδοξα και εκβιαστικά, αφού για παράδειγμα πιο εύκολα φαντάζεσαι αμπελουργό στη Προβηγκία να απαγγέλει Σέξπιρ παρά επαρχιώτισσα Αγγλίδα να μιλάει Γαλλικά στα ζωντανά της. Πέρα από τη φρανκοφωνία που μας φέρνει πιο κοντά, ο Bouchareb διευκολύνει αχρείαστα τη ροή του και με μια σειρά συμπτώσεων που κάνουν το Λονδίνο να μοιάζει με Καρδίτσα, και προσπαθεί να τις κρύψει κι αυτές κάτω από το χαλάκι με το να μη τις ομολογεί, βάζοντας τους ήρωές του να τις αντιμετωπίζουν σα φυσιολογικές. Κάπως έτσι όμως, σε δεύτερη στάθμη, το φιλμ πιάνει το πικρό και μοναχικό και περιθωριοποιητικό της επίσκεψης στη βρετανική πρωτεύουσα ζωντανών ανθρώπων, ενώ σε τρίτη και πιο πηγιαία, οι πρωταγωνιστές του πρέπει να ανακαλύψουν τους δικούς τους ανθρώπους σα προσωπικότητες προτού ξεκινήσουν να τους ψάχνουν και γεωγραφικά. Σε αυτό το ταξίδι ανακάλυψης, πιο δύσκολο ρόλο έχει η Brenda Blethyn που πρέπει να καταπιεί το φλερτάρισμα της κόρης της με τη μουσουλμανικότητα όσο πνίγεται και η ίδια μέσα σε αυτή, και τα καταφέρνει έξοχα, στη παραμικρή έκφραση και εκφορά. Αντίστοιχα βετεράνος και εμφανισιακά κατασυμπαθητικός, ο Sotigui Kouyaté δεν είχε παρά να περιφέρεται σα τις φτελιές που φροντίζει ο χαρακτήρας του, για να κερδίσει το βραβείο ερμηνείας στο Βερολίνο. Τεχνικά ο Bouchareb δανείζεται αρκετά από τον ρεαλισμό του Ken Loach, όμως παρά την υποδειγματική αυτοσυγκράτηση των ηθοποιών του, ο συναισθηματισμός και η έμφυτη απελπισία στην ιστορία του κάνουν το London River (2009) να εκβάλλει σε ευρωπαϊκές όχθες.