"Όλα ξεκίνησαν το 1995 με 10 ξελογιάστρες ομορφιές σε ένα τρισέλιδο σπαστό εξώφυλλο" του Vanity Fair, όπως θυμίζει το περιοδικό παραθέτοντας σε διχτυακή αποκλειστικότητα (φυσικά) τα εξώφυλλα της Annie Leibovitz για το "γιγαντιαίο" ετήσιο χολιγουντιανό του τεύχος. Από τότε και μέχρι το 2000 η ναυαρχίδα της Condé Nast κανονιοβολούσε μέλλουσες αστέρες (κυρίως) και μέλλοντες αστέρους με επιτυχία κοντά στα 8/10 της πρώτης ομοβροντίας, συμπεριλαμβάνοντας και την αναγκαία odd-one-out (όπως η πρώτη φαγώσιμη αλλά κοινή Patricia Arquette) και τη μαυρομπουτού και μαυρομοίρα της μέσα πτυχής (όπως η αναμενόμενα ακαταξίωτη στη συνέχεια Angela Bassett). Το 2001, η φωτογράφιση της καταξίωσης πρώην φιλόδοξων, με τη συλλεκτική συμμετοχή και κινηματογραφικών απολιθωμάτων, σήμανε και την απαλλαγή από το άγχος της ανακάλυψης ενός κάρου φρέσκων φατσών ανά έτος και του (οφθαλμοφανούς πια τώρα που είσαι εκπαιδευμένος) φωτοσοπιάσματός τους να αγκαλιάζονται. Από τότε τα εξώφυλλα όλων των περιοδικών χάνουν έτσι κι αλλιώς τη σημασία τους και οδεύουν προς μουσειακό είδος, αλλά ακόμα κι αν είχαν μπροστά τους μέλλον λαμπρότερο από μπραντζελινάκια και τομκατάκια, πάλι με σιγουριά θα 'λεγες ότι η αναλαμπή του προπέρσινου, με τη Keira Knightley γυμνή και τη μεγαλειώδη κωλάρα της Scarlett Johansson να απλώνεται απροκάλυπτα (με ξεχωριστό credit), δεν υπήρχε περίπτωση να συγκριθεί με κανένα, εκτός αυτού που θα προέκυπτε αν η Rachel McAdams δεν είχε αντικατασταθεί τη τελευταία στιγμή από τον Tom Ford που το επιμελήθηκε.


Φέτος προφανώς το περιοδικό επιδιώκει ολική επαναφορά, με το ροζ παρανυφίστικο στιλ του John Galliano να προσπαθεί να κρύψει ότι ρισκάρει λιγότερο, με δυο στις δέκα "φρέσκες φάτσες" να είναι τριανταπεντάρες και όλες πλην της Ellen Page μεγαλύτερες ακόμα και από όσο είναι τώρα οι πιτσιρίκες που πλακώνονταν για μια θέση στο, εξω-χολιγουντιανό, σχετικό τεύχος του 2003. Η παράταιρη είναι αυτή τη φορά, όπως σκέφτεσαι, η Jessica Biel που, όσο και να εκτιμάς το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά της, η ερμηνεία την οποία μπορείς να φανταστείς πιο εύκολα να δίνει από το λαιμό και πάνω (hint: σκέψου την πρώην εξωφυλλού Chloe Sevigny) θα της φέρει ανάλογα δύσκολα σοβαρές επιβραβεύσεις. Και το σκέφτεσαι παρόλο που η πρωταγωνίστρια της Juno (2007) ψάχνει ακόμα κι εδώ αντισυμβατικότητα με τη καμπουριαστή στάση της. Κατά τα άλλα η Emily Blunt φαίνεται να κρύβει περισσότερα προσόντα από όσα υποψιαζόσουνα, στην κορυφή της τετράδας του βασικού κομματιού του τρίπτυχου. Ενώ η λατινόμαυρη Zoë Saldana της εσωτερικής (φυσικά) και ξεχωριστά (πάγια) φωτογραφημένης εξάδας πολύ πιθανό να μην είναι εκεί μόνο για να φοράει μαγιό, αφού είναι η Uhura του καλοκαιρινού Star Trek (2008) και πρώτο(?) όνομα του υπεραναμενόμενου Avatar (2009). Και τελικά το σημαντικότερο του περιπτερικού εξωφύλλου είναι και πάλι το ονοματάκι Scarlett που δεν είναι καθόλου τυχαία το μεγαλύτερο που εμφανίζεται (έστω και.. με γράμματα), έχοντας κάνει τρεις συνεχόμενες αχαρακτήριστα (in retrospective) καβλιάρικες ολόσωμες εμφανίσεις από το 2004 ως το 2006. Και το άλλο, το Keira, δεύτερο στη σεξαπιλιά της πενταετίας (και βάλε), μαζί με αυτό του Hitchcock, διαλεγμένες σκηνές από το έργο του οποίου αναδημιουργήθηκαν για τις μέσα σελίδες με απαράμιλλο ύφος (κρίνοντας από τον Seth Rogen σε ρόλο φίνα ταχύτατου Cary Grant).

Μετά τη Juliette Binoche τον Νοέμβρη και τη Julie Ordon τον Δεκέμβρη, το πρώτο τεύχος της νέας χρονιάς για το γαλλικό Playboy καλύπτει η αποκάλυψη της Ludivine Sagnier γραπωμένη από τον Marcus Mâm και συνοδευμένη από κείμενα του Christophe Honoré και του Frédéric Beigbeder. Αποκάλυψη που δεν είναι τόσο.. αποκαλυπτική όσο οι επί της οθόνης στο Gouttes d'eau sur Pierres Brûlantes (2000) ή στο Swimming Pool (2003), αλλά η 28χρονη ΛουΝτιβίν είναι MILF (i.e. μητέρα) εδώ και 3 χρόνια. Και το περιοδικό, που δεν είναι ακριβώς μέρος της αυτοκρατορίας του Hugh Hefner, προσπαθεί προφανώς να ακολουθήσει την παγκόσμια τάση (όπως έχεις βαρεθεί να ξαματαδιαβάζεις εδώ) με κάτι σε Vogue φωτογραφίσεις και τη συνταγή της διασημότητας που έχει συνδεθεί με τον τίτλο από το πρώτο του τεύχος (βλ. Marilyn Monroe) και σε όλο τον πλανήτη (και στην Ελλάδα από Ζωή Λάσκαρη μέχρι Βάνα Μπάρμπα), σε μια χώρα που απαιτεί παραδοσιακά να απολαμβάνει γυμνές της ιέρειες των τεχνών της.

Εκτός από αυτά που δε βλέπεις και μόνος σου, τις φακιδούλες που έφαγε το ρετουσάρισμα (μπου!) και τις μπουκούλες και τις βυζάρες και τις μπουτάρες που έφαγε το αδυνάτισμα (εδώ κι αν πέφτει μπου), η μούσα του François Ozon δεν έχασε καθόλου την, από δέκα (10) χρονών, συχνότατη επαφή της με την κάμερα, και έτσι πέρσι εμφανίστηκε στο La Fille Coupée en Deux (2007) του Claude Chabrol που πήγε στα τμήματα της Βενετίας, στο για πολλούς chef d'œuvre Les Chansons d'Amour (2007) του Honoré που πήγε στο διαγωνιστικό των Κανών, και στο Un Secret (2007) του Claude Miller που ήταν να έρθει στις ελληνικές αίθουσες τη προηγούμενη βδομάδα (και αναβλήθηκε μέχρι να βγάλουμε τις φωτογραφίες, αν το πιστεύεις). Η μικροσκοπική Γαλλίδα διατηρεί και τους θαυμαστές της στον αντρικό πληθυσμό που, αγαθά, πάντα ελπίζει να ξαναστρουμπουλέψει και δε ξεχνάει, εκτός των άλλων, ότι έπαιξε και την Tinker Bell, χωρίς να μιλάει. Και στα υπόλοιπα φύλα, αν κρίνεις από τις υπερεκδηλωτικές πιτσιρίκες που τη κατασυμπαθούν, κόντρα στις συνηθισμένες εικόνες (μεγαλύτερων και με δυναμική δημόσια ή on-screen εικόνα) γυναικών που τις κάνουν να μουσκεύουν.

Χριστουγεννιάτικο σέξι ντέρμπι κορυφής παίζει στα ελληνικά περίπτερα που χάρη στην μίνι(?) άνοιξη της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής αποκτάνε και τις ανάλογες ημιολόγυμνες εμφανίσεις προσοντούχων δευτεροπρωταγωνιστριών το καταχείμωνο. Από τη μια η Τζούλια Αλεξανδράτου με αφορμή το πέρασμά της, με.. λυγμούς και αναστεναγμούς, προς το τέλος της υποσχόμενα άνισης Ψυχραιμίας (2007) του Νίκου Περάκη (και.. ερμμμ.. "πρώτη υποψήφια για το ρόλο της Ναυσικάς στην υπερπαραγωγή του Χόλυγουντ Οδύσσεια"), αφήνει τις σχετικές υποσχέσεις και στο εξώφυλλο του Playboy. Και από την άλλη η been there, done that (όσο αφορά το περιοδικό με τα κουνελάκια) Μαρία Κορινθίου, απαντάει διπλά, με ντουέτο με τη Ναταλία Λιονάκη στο Status και με "μια από τις καλύτερες φωτογραφίσεις στην καριέρα της", σύμφωνα με το fan club της που κάτι περισσότερο θα ξέρει και τα μάτια σου που βλέπουν ακόμα καλύτερα, στο (πιο σοφιστικέ σέξι πια, σύμφωνα με την παγκόσμια τάση) Nitro.

Διπλή είναι και η κινηματογραφική προοπτική της φιλόδοξης πρωταγωνίστριας που τα πετάει πιο εύκολα απ' όλες και λατρεύεται ανάλογα από τις Μάζες. Το Deep End (2008) όπου συμπρωταγωνιστεί με τη Ναταλία και τον φημολογούμενο αμόρο της Αλέκο Συσσοβίτη ανοίγει στις 15 Ιανουαρίου, ενώ τον Μάη θα έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει και άλλους "γεροδεμένους, αρρενωπούς, μεσογειακούς άντρες", σαν τον verbal Κώστα Φραγκολιά και τον Δημήτρη Βλάχο, στη Λούφα και Παραλλαγή:Ι4 (2008). Κατά τα άλλα, όπως ξεκινάει τις εξομολογήσεις της στο σχετικό θέμα του Yupi.gr (που μας παραχώρησε και τις φωτογραφίες), η Μαρία που είχε βγάλει βύζα για την Αμερική και πιτσιρικότερη, μεγαλύτερο μεσογειακό στόχο έχει να.. ξαναδιασχίσει τον Ατλαντικό.

Γυμνή από τη μέση και πάνω εμφανίζεται στο τεύχος Δεκεμβρίου του αμερικάνικου Maxim η Sarah Michelle Gellar. Που εγκαταλείπει λιγάκι το συνηθισμένο υγιεινό look της για μαύρο στηθόδεσμο, κόκκινες τιράντες, ψηλόμεσες πανταλόνες και Louboutin γόβες στο ένα εξώφυλλο του περιοδικού που κάνει από χτες το γύρο του διχτύου, και γάντια και φούστα και not much else στο άλλο που θα το περιτυλίγει όταν βγει στα περίπτερα την άλλη βδομάδα.

Με τρεις (3) εξόδους τους μήνες που πάνε οι ταινίες να πεθάνουν (το The Air Ι Breathe (2008), το ταλαιπωρημένο ακόμα και από αλλαγές τίτλων ασιατικό not-horror remake Possession (2008), και το straight-to-dvd Suburban Girl (2007)) και μια ακόμα καθυστερημένη και περιορισμένη αυτή τη βδομάδα (το Southland Tales (2006)), η βαμπιροσφαγέας ανταλλάσει δυο εξώφυλλα και τον τίτλο της γυναίκας της χρονιάς για κάτι γαντάρες να κρύβουν κάτι βυζάκια καμιά δεκαριά χρόνια μετά από τότε που μέτραγε. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν η περίοδος της κυριαρχίας των αντρικών περιοδικών του είδους είναι παρελθόν, το FHM έκλεισε, και το Maxim που άλλαξε χέρια και διευθυντή το καλοκαίρι (και απορρόφησε και το Stuff) είναι πιο απελπισμένο για πιο σοφιστικέ σέξι καθαρό look από την αισίως τριαντάρα Σαραμισέλ. Αν σκεφτείς ότι περσινή κάτοχος του τίτλου ήταν το λείψανο της Αντζελίνας, τότε η τυπικά στημενοαϊλαϊνεροξανθισμένη εμφάνιση της πιο καλτ φαντασίωσης των geeks και των υποτακτικής ψυχολογίας αρσενικών του πλανήτη, πολλή του πέφτει. Ή μπορείς και να υποθέσεις ότι η καυτότερη γυναίκα στον κόσμο για το FHM στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, άλλαξε (πάλι) ατζέντη για κάποιον που κάτι ξέρει να κάνει.

Δεν ξέρω αν το 'χεις προσέξει κι εσύ, ή αν οι απαιτήσεις μας είναι πολύ υψηλές (στις φούστες και πολύ χαμηλές στα ντεκολτέ), αλλά τελευταία τα κόκκινα χαλιά είναι τόσο απογοητευτικά, που έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρείται highlight το γεγονός ότι η Tilda Swinton είναι τερατωδώς ψηλότερη απ' τον George Clooney. Οπότε δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά περισσότερα η Maria Menounos για να ξυπνήσει τα σεξιστικά μας ένστικτα (που γράφει κι ο Λευτέρης Αδαμίδης στο τελευταίο μοτέρ), απ' το να μας δείξει μια ιδέα μονάχα απ' τις χρυσές της σφαίρες στη χθεσινή απονομή των τηλεοπτικών βραβείων Emmy.

Μπορεί να μην πλησιάζουν σε ζωντάνια της πεταχτές που μόστραρε πέρσι η Katherine Heigl (ή σε διάμετρο τον Gandolfini), αλλά είναι αρκετές για να σου εγείρουν μια εθνικοαπελευθερωτική περηφάνεια και να σου σηκώσουν πανιά και κατάρτια μαζί αν αρχίσεις να ταξιδεύεις και σε περασμένες εμφανίσεις της ψηλόλιγνης Πελοποννήσιας, που σ' όποιο κόκκινο χαλί κι αν έχει σταθεί με το μικρόφωνο του NBC, έχει τον τρόπο της να στρίβει τα βλέμματα απ' τις σταρλετίτσες που συνεντευξιάζει, πάνω στο δικό της λυγερό κορμί. Με αποκορύφωμα τις περασμένες Χρυσές Σφαίρες, όπου μπορεί να περηφανεύεται ότι σκαμπίλισε τον "out of this world" κώλο της, η κάτοχος του πιο ποθητού κώλου του πλανήτη. Κι άντε μετά να μην την φαντάζεσαι να αγκαλιάζει και το δικό σου πουλί με τέτοια θέρμη. (Όπως αντιλαμβάνεσαι, τα ίδια τα Emmy, τ' αφήνουμε στον Dark Tyler.)

Μπορεί ακόμα εκατοντάδες κάθε βδομάδα να ανακαλύπτουν τα βυζιά της Monica Belluci στο κόκκινο χαλί της Ρώμης (αφού είναι πρώτο αποτέλεσμα στο Google) αλλά η Βενετία επιμένει και φέτος, όπως και πέρσι, σε εικοσάρες. Και η Keira Knightley, πιο αδύνατη από ποτέ, στήθηκε για τα φλας και στο photo call και στο κόκκινο χαλί της διπλής πρεμιέρας του Atonement (2007) και του γηραιότερου κινηματογραφικού φεστιβάλ του πλανήτη.

Το φιλμ ενθουσίασε λιγότερο τους Ιταλούς και περισσότερο τους υπόλοιπους που ψοφάνε για δράματα εποχής, όπως λέει ο φίλος μας ο Boyd van Hoeij και κάθε ανταπόκριση από το Lido. Και σε αυτά (τα εποχής, ξέρεις) φαίνεται να ειδικεύεται, δυστυχώς, το πιο αυθάδικα σέξι μουτράκι των δύο (και βάλε) ημισφαιρίων. Με εξαίρεση κάτι αναλαμπές στιλ The Jacket (2005) και Domino (2005), η Κίρα πάει από εποχή σε εποχή, και φέτος πρωταγωνιστεί και στο (το μάντεψες) εποχιακό δράμα Silk (2007) ενώ για του χρόνου ετοιμάζει την δραματικά εποχιακή The Duchess (2008) για μια δούκισα του 18ου αιώνα και πρόγονη της Diana, λέει. Τουλάχιστο μπορείς να ελπίζεις στο The Edge of Love (2008) που βασίζεται σε κομμάτια από τη ζωή του, μόλις πενήντα χρόνια πεθαμένου, Dylan Thomas και για το οποίο τα κουτσομπολιά επιμένουν για μήνες ότι είναι πήχτρα στα λεσβιακά όργια, της σέξι κοκαλιάρας με την Lindsay Lohan αρχικά και με τη Sienna Miller όταν η προηγούμενη πήρε πόδι από την παραγωγή (ή για άλλους αποσύρθηκε για να μην ενισχύσει το καλά κρυμμένο στα εξώφυλλα πολυσεξουαλικό προφίλ της). Τα κουτσομπολιά και οι φαντασιώσεις οργιάζουν βέβαια παρά τα όσα λέει η σεναριογράφος Sharman Macdonald που είναι και λίγο, εδώ και 22 χρόνια, μάνα της πρωταγωνίστριας.

Όσο για την ανορεξία, όπως αναφέρει και η Daily Mail, η Keira πυροβολάει τις φήμες εδώ και κάνα χρόνο, χωρίς να κάνει και τίποτα, πέρα από ρετουσαρίσματα, για να τις διαψεύσει.

Έσκασε από τη ζέστη και τα σφιχταγκαλιάσματα του Len Wiseman μες στη τουαλέτα-επίδεσμο που φόραγε στο Λονδίνο, και έβαλε κάτι πιο δροσερό και προσφερόμενο για μπαλαμούτιασμα στη νεοϋορκέζικη πρεμιέρα των τέταρτων Σκληρά Αποθαμένων η Kate Beckinsale. Ή αλλιώς έβαλε κι αυτή ένα μπούτι βοηθείας επιπρόσθετο στα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια και λοιπά κομμάτια του Bruce Willis που πλημμύρισαν διαδίχτυα, κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, σήματα καπνού και μορς, για να διαβεβαιώσουν ότι το "yipee-ki-yay, παλιοχάκερς" και τα λοιπά καταλληλότατα για ανηλίκους σκηνικά του φιλμ (που ανοίγει αυτή τη βδομάδα) είναι σα το θαυματουργό γαλατάκι που θρέφει γέρους, παιδιά και εμμηνοπαύσεις.

Η μοναδική σχέση που έχει η Καίτη με την ταινία είναι φυσικά ο σκηνοθέτης άντρας της για τον οποίο είχε παρατήσει τον Michael Sheen διαβλέποντας σωστά στα γυρίσματα του Underworld (2003) ότι είχε όλα τα φόντα να περάσει από μικρομπλοκμπαστεριές σε υπερηλικοτέτοιες. Όμως ο ανεπρόκοπος χουφτωστής δε κατάφερε μάλλον να της δώσει ούτε ρολάκο υπόγειου χακερά (σαν αυτόν που έχει ο Kevin Smith στο σενάριο) και περιορίστηκε (η χουφτωμένη) στο θρίλερ ξενοδοχείου Vacancy (2007) που άνοιξε και έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες τον Μάιο στην Αμερική.