Ρεπόρτερ αποκαλύπτει τη ταυτότητα πράκτορα της CIA, αρνείται να αποκαλύψει παράλληλα και τις πηγές της, αντιμετωπίζει τις συνέπειες από την αμερικάνικη δικαιοσύνη.Η Judith Miller είχε προφυλακιστεί το 2005 για επιφανειακά παρόμοια υπόθεση του 2003, όμως η ίδια δημοσιογράφος ήταν υπεύθυνη για το 90% των δημοσιευμάτων των New York Times που "ανακάλυπταν" δυνατότητες μαζικής καταστροφής στο οπλοστάσιο του Ιράκ (δημοσιεύματα για τα οποία η εφημερίδα απολογήθηκε επίσημα στη συνέχεια), και η πηγή που αρνούνταν να αποκαλύψει, σκοπό είχε να σπιλώσει και να φιμώσει την αλήθεια, σε πλήρη σύμπνοια με τα υπόλοιπα γεράκια του Bush Jr. Στη πραγματικότητα λοιπόν, η αποκάλυψη της ταυτότητας της πρακτόρισσας, όχι μόνο έπεφτε στα αυστηρά όρια της εθνικής προδοσίας αλλά ήταν και ανήθικη, πράγμα που το σενάριο του Rod Lurie αντιστρέφει, αγιοποιώντας την ηρωίδα του στον παιδικό βαθμό που θα περίμενες από το παρελθόν του σε τηλεοπτικές και παρόμοιου επιπέδου κινηματογραφικές παραγωγές. Ο Lurie έχει και παρελθόν στη κριτική λέει, οπότε ξέρει και να σερβίρει ασφάλεια, άσπρο μαύρο, και ανθρώπινο δράμα, με μια υποψία σοβαρότητας για το μάξιμουμ της απόδοσης σε αστεράκια. Ή αλλιώς, η Σελήνη του υπομένει με επιδεικτική αξιοπρέπεια όλα τα φωσκόλεια κακά της μοίρας της, και, πρόσεξε τώρα, το κάνει και χωρίς πολύ αϊλάινερ.

Σαν το Infamous (2006) απέναντι στο Capote (2005), με τα 13 εκατομμύρια ευρώ του απέναντι στα 20 της Anne Fontaine και του Coco Avant Chanel (2009) της, το Coco Chanel & Igor Stravinsky (2009) του Jan Kounen, για τον ίδιο είναι μια φιλότιμη προσπάθεια να μετατραπεί σε φιλμική φιγούρα η περσόνα του Igor Stravinsky, πατώντας πάνω στο όχημα της Coco Chanel. Ο σκηνοθέτης της ταινίας που έκλεισε το περασμένο φεστιβάλ των Κανών, βρέθηκε προχθές στην Αθήνα για να παρουσιάσει την ταινία του στο κατάμεστο Αττικόν, μια μέρα πριν την έξοδό της στις ελληνικές αίθουσες και τρεις ολόκληρους, γεμάτους μήνες, πριν την διανομή της στις Γαλλικές. Στη συνέντευξη, που βλέπεις στα αγγλικά χωρίς υπότιτλους ελλείψει χρόνου, δίνει, όχι με τα λόγια του, αλλά μ’ αυτά που κρύβονται ανάμεσά τους, μια προσέγγιση του αν πέτυχε, ή όχι στους στόχους του, το λόγο που κατέληξε στο να βάλει την Anna Mouglalis, πρόσωπο της Chanel στο χώρο της μόδας, να παίξει τη Chanel και στο χώρο του σελιλόιντ και το γιατί η προσέγγισή του δεν πρέπει να θεωρηθεί βιογραφία. Στα ντεσού ήπιαμε κι έναν καφέ συζητώντας το ότι η ταινία της Fontaine βοήθησε να μπει και η δική του ταινία στην παραγωγή, ξεπερνώντας την απειλή της οικονομικής κρίσης, ότι τους ανάγκασε να κινηθούν πιο γρήγορα απ’ όσο θα ήθελε, για να προλάβουν να έχουν την ιστορία τους έτοιμη για να κλείσει τις Κάνες και ότι τον δυσαρέστησε η απόφαση, σε όσες χώρες η Fontaine είχε ήδη συστήσει την Coco Chanel, η δικιά του ταινία να μείνει στα ράφια για αρκετούς μήνες για να ψιλοξεχαστεί, παρά το γεγονός οτι το Coco Chanel & Igor Stravinsky, πιάνει την ιστορία ακριβώς εκεί που την αφήνει το Coco Avant Chanel, ένα πράγμα σα sequel, αλλά όχι ακριβώς.

---

Update 22/10/2009: Το MK2 trailer είχε αφαιρεθεί κατόπιν αιτήματος της εταιρείας παραγωγής, που το είχε κρίνει ως πολύ αποκαλυπτικό. Στη θέση του, έχει μπει ένα clip με ένα απ' τα ιδιότυπα παιχνίδια που διοργανώνονται στο σπίτι της οικογένειας με τον ψηλό φράχτη.

---

Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχουμε ήδη χιλιοπεί εδώ και να μην έχει ξαναειπωθεί και παραέξω, γι’ αυτήν την ταινία που έχει πια γίνει σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο, κι εντελώς επάξια σου λέω εγώ κι ένα σωρό άλλοι, στη γλώσσα μας και σε διάφορες άλλες, ξέροντας όμως νομίζω όλοι, ότι αυτό είναι κάτι που θα αμφισβητηθεί έτσι κι αλλιώς, όταν η ταινία συναντήσει το κοινό στις αίθουσες, όπως οφείλει άλλωστε να γίνεται με κάθε ταινία τέτοιας αξίας, δυναμικής, επιτυχίας, αλλά κι ασυμβίβαστης κι αποφασιστικής γραφής.

Αφού μοίρασε ρέστα σε φεστιβαλιστές και γραφιάδες στις Κάνες και στο Toronto κι έκλεισε συμφωνίες διανομής σε χώρες που θυμούνται τους Έλληνες μονάχα για τον Parthenon και το souvlaki, η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου με τον φοίνικα του Un Certain Regard στην αφίσα, μπήκε και στο πρόγραμμα των Νυχτών Πρεμιέρας, για να κάνει την επίσημη ελληνική πρεμιέρα της απόψε, στην αίθουσα του Δαναού 1. Αίθουσα που βρέθηκε με ξεπουλημένη όλη της τη χωρητικότητα, μερικές ώρες μονάχα μετά την ανακοίνωση του τίτλου στο πρόγραμμα προβολών, χάρη στην εκρηκτική ζήτηση για (τις περιορισμένες) θέσεις, η οποία δημιούργησε και τα διάφορα προβλήματα που θα θυμάσαι στη συνεννόηση του φεστιβάλ με το κοινό του, και τα οποία δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να συνδέσεις με τη μεταφορά της παράλληλης προβολής του Δαναού 2, σε άλλη μέρα και ώρα στο ωρολόγιο.

Για την προβολή της ταινίας στο Toronto πριν καμιά βδομάδα, η τεράστια γαλλική MK2, που χειρίζεται τις παγκόσμιες πωλήσεις της ταινίας, κυκλοφόρησε ένα καινούριο trailer, που έχει γίνει διαβόητο πια σε ορισμένους κύκλους, για την κόκκινη στάμπα του spoilerific που της κόλλησε ο cinemad. Οπότε, αν δεν κρατιέσαι μέχρι την κανονική κυκλοφορία του Κυνόδοντα στις αίθουσες, στις 22 Οκτωβρίου (απέναντι απ’ την Ψυχή Βαθιά του Παντελή Βούλγαρη) και δε σε φτάνει να ξαναδείς τη συνέντευξη των συντελεστών στις Κάνες, τη βράβευση του Λάνθιμου, ή το instant reaction του μετά, στα σκαλιά του Debussy, ε τότε πάτα το play στο trailer, αλλά κατανάλωσε υπεύθυνα και θεωρήσου προειδοποιημένος.

Οκτάχρονη με ταραχώδη παιδικάτα στην Αυστραλία, πιάνει φίλο δι’ αλληλογραφίας σαραντατετράχρονο υπέρβαρο με σύνδομο Asperger’s, φιλία που κρατάει μια ζωή, με τις εμπνεύσεις και τις απογοητεύσεις που τη συνοδεύουν.Μια γλυκύτατη ιστορία με παιδική καρδιά και σοφία στο πνεύμα, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ για κινούμενο μικρού μήκους, Adam Elliot, είναι, όπως μας είχε πει στο Annecy λίγο πριν πάρει το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ, βασισμένη κι αυτή όπως κι όλες του, σε προσωπικές του εμπειρίες και αληθινά ερεθίσματα. Περασμένα μέσα από απλουστευτικά φίλτρα και αμβλυτικές δραματουργικές εξιδανικεύσεις, τα βιώματά του διατηρούν τη συναισθηματική τους ειλικρίνεια, το βάθος και το εύρος τους, κι εμποτίζουν την τεχνική μαεστρία του Αυστραλού, φτιάχνοντας ένα κράμα πανέμορφα άσχημου claymation για πανέμορφα ψεγαδιασμένους χαρακτήρες, που μέσα στην μάλλον σκοτεινή και σίγουρα όχι λουλουδάτη τους ατμόσφαιρα, κρατούν την ισορροπία τους χάρη στις εύστοχες ενέσεις τσουχτερού αυτοσαρκασμού που τους κάνει σα δυναμωτικά ο Elliot. Με σασπένς, προσωπικότητα και φινέτσα απλωμένες στον κανβά της συναρπαστικής ιστορίας του, το Mary and Max είναι μια γλυκόπικρη ωδή στη μοναξιά και τη μοναχικότητα κι ένα συγκινησιακό ταξίδι στις ιδιαιτερότητες και της ιδιοτροπίες που κάνουν αξιολάτρευτη την πλευρά της ανθρωπότητας που κρατά την ανθρωπιά παρ’ όλες τις πληγές της, φτιαγμένο με αρκετό μεράκι και αγάπη για να το απολαύσουν οι μικροί των θεατών, αλλά και με μπόλικη ωριμότητα κι αυτογνωσία για να προσφέρει ακόμη περισσότερα στους ενήλικες, για τους οποίους προορίζεται κυρίως, αυτή η συλλεκτικά ιδιοσυγκρασιακή οπτική και συναισθηματική εμπειρία.

Ο Michael Caine είναι ο Harry Brown. Ή αλλιώς ο Sir Michael ξαναεπισκέπτεται τους bad-ass ρόλους και καθαρίζει τους δρόμους του Λονδίνου σε μια ταινία της οποίας ο θόρυβος κορυφώθηκε τη βδομάδα που πέρασε, από το προηγούμενο Σάββατο και τη πρεμιέρα της στο Τορόντο και ειδικά από τη Παρασκευή που η προώθησή της μοίρασε στους δημοσιογράφους download links (Low, Med, High, XL) για το επίσημο trailer.

(συνεχίζεται)

Το Precious, το πρώην Push, αυτό του Lee Daniels το "βασισμένο στη νουβέλα της Sapphire" που είχε κερδίσει και τα βραβεία και το κοινό του Sundance, έκανε ένα ανεπανάληπτο 1-2 κερδίζοντας τα ξημερώματα το βραβείο κοινού στο Toronto, βραβείο που καμιά φορά ρίχνει και άσφαιρα αλλά συνήθως ανοίγει δρόμο για ακόμα περισσότερα, όπως έκανε πέρσι για το Slumdog Millionaire (2008).

Ο Daniels βέβαια προσγειώνονταν στο San Sebastian στη διάρκεια της τελετής λήξης, και μάλλον ήταν από τους τελευταίους που έφυγαν από τον Καναδά, αφού φέτος το ογκωδέστερο φεστιβάλ του πλανήτη απάντησε πιο ξεκάθαρα στις κινήσεις παύλα προκλήσεις από Βενετία μεριά και φόρτωσε άνισα το ξεκίνημά του (που διεξάγονταν παράλληλα με το βαρύ κλείσιμο στο Lido). Έτσι, οι αποχωρήσεις άρχισαν από τη Δευτέρα, μέχρι τη Τετάρτη είχε κλείσει τη πόρτα και ο τελευταίος μεθυσμένος στα after parties, και μέχρι τη Παρασκευή είχαν κάνει όλοι και τους απολογισμούς τους. Που δεν ήταν και ιδιαίτερα θετικοί, μιας και η παγκόσμια παραγωγή συρρικνώνεται και η διανομή ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα να παραμένουν απούλητοι τίτλοι που κάποτε φεύγαν σε δευτερόλεπτα, όπως το Get Low με τον Bill Murray και τον Robert Duvall και με πολύ θετικό buzz σε κοινό και δημοσιογράφους (παρεμπιπτόντως, buzz σχετικά παρόμοιου επιπέδου συνόδευε από νωρίτερα και τον Κυνόδοντα του οποίου τα δικαιώματα αγόρασε η Kino).

Αυτές που κάποτε λέγονταν οσκαρικές ταινίες είναι πια είδος υπό εξαφάνιση, και περιλαμβάνουν μέχρι και την Amelia της Mira Nair, παραγωγή που μαζί με άλλες πιο αναμενόμενες, σα το Invictus του Clint Eastwood και το Lovely Bones του Peter Jackson, προτίμησαν να μείνουν προς το παρόν σπίτι τους. Οπότε γραμμή από το Toronto μέχρι το Kodak Theatre τον Μάρτη, τράβηξε ξεκάθαρα μόνο το Up in the Air του Jason Reitman που είχε έρθει με φόρα από το Telluride και ασχολείται με τις μεγαλοεταιρικές "αναδιαρθρώσεις" στο κλίμα των ημερών. Με σχετικά ανάλογη φόρα είχε έρθει από τη Βενετία και το A Single Man του Tom Ford που τράβηξε γενικά γραμμή μόνο μέχρι τις αίθουσες αρκετών χωρών, πράγμα όχι ευκαταφρόνητο για τις καταβολές του. Έτσι μπορείς να πεις ότι η αποκάλυψη του φεστιβάλ ήταν το Α Serious Man των Coen που διάλεξε το Toronto για τη παγκόσμια πρεμιέρα του και έφυγε μάλλον με το φανατικότερο γκρουπ υποστηρικτών.

Στις αποκαλύψεις, με ελαφρά εισαγωγικά ένθεν και ένθεν, μπαίνει και το Mao's Last Dancer του για χρόνια χαμένου στην αυστραλιανή τηλεοπτική έρημο Bruce Beresford. Η ταινία ήρθε δεύτερη στις προτιμήσεις του κοινού, έχει αυτόν τον αέρα εποχής που είναι πια εκτός εποχής (για παράδειγμα, τον Αύγουστο, το τρέιλερ κανένας δε το έκανε θέμα από όσους τους σφύριξα ότι βγήκε) και όπως φαίνεται πλησιάζει τον πια πολύ ψηλά ανεβασμένο πήχη της διανομής αλλά δε τον περνάει ακόμα και με μαζικό σμπρώξιμο. Τέτοιο πρόβλημα δεν έχει η καινούρια ταινία του Jean-Pierre Jeunet με τίτλο Micmacs και ήδη κλεισμένα από τη Sony Classics δικαιώματα, που τσίμπησε και το τρίτο Cadillac People's Choice Award ψιλο-επιβεβαιώνοντας όσους της προβλέπουν κίνηση επιπέδου Amelie (2001). H Cadillac σπονσόναρε φέτος και βραβεία για ντοκιμαντέρ και τρομάρες, που πήγαν τα μεν σε Topp Twins και Capitalism: A Love Story και τα δε σε Loved Ones και Daybreakers. Το παραδοσιακό σπονσονάρισμα της FIPRESCI και συνήθως φιλί του θανάτου για άλλες φιλοδοξίες, μοιράστηκε στο ινδικό χωριάτικο The Man Beyond the Bridge που δε το βρίσκεις ούτε στις σελίδες του φεστιβάλ άμα ψάξεις, και στο Hadewijch του Bruno Dumont που φυσικά είχε αρκετό όνομα και στήριξη για να παίξει στη κατηγορία των Special Presentantions.

Όλα τα βραβεία στο δελτίο τύπου "Festival Closes 2009 Edition With Awards Announcement"

Από την αγορά του Βερολίνου το Φλεβάρη μέχρι το κλείσιμο του Τορόντο απόψε, Sarah, Duchess of York και Martin Scorsese ως παραγωγοί μπορείς να πεις ότι ταξίδεψαν εμπρεπώς τη Νεαρή Βικτόρια (2009) στις γωνιές του κόσμου, και παρόλο που η ταινία δεν ήταν τόσο οσκαρικό υλικό ώστε να ανοίξει πριν τον περσινό Δεκέμβρη, η υποδοχή της στις αρκετές αίθουσες που επισκέφτηκε μέχρι τώρα ήταν αρκούντως θετική και σίγουρα κράτησε πολλές αποστάσεις από πίπες τύπου Πίπα Λι (2009) που ακολούθησαν πεισματικά παράλληλη πορεία.

Αν μετρήσεις τα έσοδα από τα εισιτήρια της.. βρετανικής μοναρχίας μόνο τα τρία προηγούμενα χρόνια (The Queen (2006), Elizabeth: The Golden Age (2007), The Other Boleyn Girl (2008), The Duchess (2008)), βγάζεις γύρω στα $320 εκατομμύρια και περίπου τα 2/3 από αυτά προήλθαν εκτός επικράτειας, οπότε δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η Sarah Ferguson πλησίασε τον Λονδρέζο Graham King, συνεργάτη του Scorsese από το Gangs of New York (2002), με την ιδέα να κόψει μερικά ακόμα παρουσιάσει την μακροβιότερη μοναρχίδα του πλανήτη όχι σα κακιασμένη χήρα όπως έχει μείνει ακόμα και στους υπηκόους της αλλά σα χαρούμενη πιτσιρίκα που απολαμβάνει να.. τη χρησιμοποιούν όλοι (πολιτικά βέβαια) κατά βούληση. Σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής, η Victoria (1819-1901) ήταν σαφώς αρχικά κι ένα δροσερό αεράκι για το βασίλειό της, διαδεχόμενη μια σειρά κοπροσκυλιάζοντων ηλίθιων, και μπορείς να πεις ότι ο κινηματογράφος της χρώσταγε και μια άλλη εικόνα εκτός από αυτή της Mrs. Brown (1997). Από την άλλη, μια ιστορία προσεκτικού έρωτα και ευτυχισμένου γάμου (με τον Albert, του οίκου που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Windsor) δεν είναι ακριβώς και το καλύτερο υλικό για αφήγηση, κι αν σκεφτείς ότι ακόμα και κάτι σκανδαλάκια τύπου Flora Hastings είναι στο κανά μισάωρο που κόπηκε από το τελικό μοντάζ, απορείς τι ακριβώς βρήκαν τόσοι κριτικοί να τους αρέσει, εκτός από μεγαλοπρεπείς τελετές ενθρονίσεων και παντρειών. Ότι το βρήκαν το βρήκαν πάντως, και η παραγωγή μπορεί να φαίνεται (από πλευράς εσόδων) να πάει για αξιοπρεπής φτωχός συγγενής των υπόλοιπων ηγεμονικών, αλλά θα φτάσει και μέχρι τα μέρη μας τον επόμενο μήνα και δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα εντελώς τις φιλοδοξίες της για βραβεία (κυρίως φυσικά για την Emily Blunt).