Κουκουβάγιες. Ναι, μάλιστα. Κουκουβάγιες. Kι όχι απλές κουκουβάγιες, αλλά κουκουβάγιες με κράνη, εκπαίδευση στις αερομαχίες, πλάνα να κατακτήσουν το κόσμο οι μισές και να τον προστατέψουν οι υπόλοιπες, και κουκουβάγιες μ’ αυτήν την αλλεργία του να κολλάνε σε αργή κίνηση όταν ανεβαίνει η δράση. Αυτές οι κουκουβάγιες είναι το νέο θέμα του Zack Snyder, που περνάει το ωραιοπαθές υπερστυλιζάρισμά του στο βασίλειο των πτηνών, μεταφέροντας στην οθόνη το παιδικό 15τομο παραμύθι Guardians of Ga’hoole, ξεκινώντας με τη συμπυκνωμένη εκδοχή των τριών πρώτων τίτλων του: την Αρπαγή, το Ταξίδι και τη Διάσωση. Και τα τρία, στάδια που περνάει ο ήρωας της ιστορίας, πιτσιρικάς κουκουβαγιάκος, που απάγεται από φυλή πολεμοχαρών κουκουβαγιών, οι οποίες κάνουν πλύση εγκεφάλου στα μικρά για να τα μετατρέψουν σε στρατιώτες. Ο δικός μας όμως, που ήδη έχει ξεπλύνει τον εγκέφαλό του με τις ιστορίες ηρώων και περιπετειών, που του λέει ο πατέρας του με φωνή Hugo Weaving, δραπετεύει και ταξιδεύει στα πλάτη και στα μήκη του κουκουβαγιόκοσμου, για να βρει το μυθικό δέντρο του Ga’hoole, που διαμένει η φυλή των πλουμιστών φυλάκων: μια θρυλικών διαστάσεων ομάδα, ορκισμένη να διαφυλάσσει το δέντρο της και να προστατεύει τους αδυνάτους. Κάτι σαν την A-Team, αλλά με κεφάλια που γυρνάνε 360 μοίρες.

Τόσες μοίρες θα προσπαθήσει να σε κάνει ο Snyder να γυρίσεις και το δικό σου το κεφάλι, σ’ αυτό το ψηφιακό animation που θέλει να απλώσει σε τρεις διαστάσεις, για λογαριασμό της Village Roadshow. Και αν μη τι άλλο, δείχνει να έχει πράγματα να σου δείξει στην εικονογράφηση, που έγινε στην Αυστραλία, όπως κι η όλη παραγωγή, από την Animal Logic, που είχε φτάσει ως τα Όσκαρ με το αξιοθαύμαστα απολαυστικό Happy Feet (2006) (το οποίο και ετοιμάζει για sequel σε 3D). Το σενάριο της κουκουβαγιστορίας, υπογράφει ο σεναριογράφος του Happy Feet, John Collee, επίσης γραφιάς του Master and Commander (2003), μαζί με τον John Orloff που ίσως θυμάσαι απ’ το A Mighty Heart (2007). Και το πάντρεμά τους βγάζει ένα κάποιο νόημα, αν υποθέσεις ότι ο πρώτος θα βάλει την τεχνογνωσία του παιδικού και την έφεση στη δράση κι ο δεύτερος προσθέσει το δράμα. Αλλά αν κρίνεις απ’ το trailer, που κυκλοφόρησε σήμερα στο Yahoo! (ένα τρίμηνο μετά το όχι πολύ διαφορετικό πρώτο teaser που είχε βγει μπροστά απ’ την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων), η ιστορία είναι αναμενόμενα απελπιστικά παιδική, πράγμα που κάνει ταιριαστή και την ημερομηνία εξόδου που έχει κλείσει η Warner, για τα τέλη του Σεπτέμβρη, που θα 'χουν γυρίσει τα πιτσιρίκια στα σχολεία τους. Οπότε, μαντεύεις ποια θα είναι η πρώτη ταινία που θα διαλέξουν να τα πας;

Την προηγούμενη βδομάδα είχε κυκλοφορήσει η μινιμαλιστική αφίσα, σήμερα έκανε την πρεμιέρα του το μινιμαλιστικό trailer, για την ταινία που θα έρθει να αποδείξει αν η άλλοτε παιδί-θαύμα Sofia Coppola, είναι, ή όχι, το υπερεκτιμημένο one trick pony που έσπευσαν να την αποκαλέσουν, στο στραβοπάτημα της Marie Antoinette (2006), που προκάλεσε οργίλες αντιδράσεις του (γαλλικού κυρίως) Τύπου στο άνοιγμα των Κανών και καταποντίστηκε ύστερα στα ταμεία, με την Sony να αποφασίζει περικοπές στα ανοίγματά της στις διεθνής αγορές, και αποτέλεσμα η ταινία να μην φτάνει ποτέ σε κανονική διανομή, σε χώρες όπως η Ελλάδα, ας πούμε.

Μετά το στραπάτσο της Sony και της Columbia λοιπόν, η Coppola, βραβευμένη με Όσκαρ σεναρίου για το Lost in Translation (2003), επιστρέφει όχι μόνο στη Focus που έκανε την παραγωγή της πιο πετυχημένης της ταινίας, αλλά και το στυλ και την αισθητική του έργου που την καθιέρωσε, κι ακόμα περισσότερο στο ίδιο το storyline του μεγαλύτερού της σουξέ, για να κάνει ανατομία της ανθρώπινης κατάστασης, μέσα απ’ την ιστορία ενός συναισθηματικά νεκρωμένου, μάλλον καμένου αλητάμπουρα ηθοποιού, που περνάει τις μέρες του δοκιμάζοντας τα όρια της ανίας και ψάχνοντας τον πυθμένα της υπερβολής. Απ’ αυτό το χάος έρχεται να τον ξεκολλήσει η εντεκάχρονη κόρη του, και να τον βουτήξει στην αθώοτητα, τη χάρη και την ισορροπία, σε κάτι που μοιάζει τόσο σα prequel του Lost in Translation, όσο και σαν πιο κυριολεκτική εκδοχή.

Τη σχέση κόρης-πατέρα, πάντως, σ’ αυτή τη διαδρομή, ενσαρκώνουν η Elle Fanning που πάει να πιάσει το super-stardom της αδερφής της, αλλά στην indie σκηνή, κι ο Steven Dorff που προσπαθεί απ’ τα τέλη του ’80 να βρει τη θέση του στο προσκήνιο, αλλά μετά την υποσχόμενη πρωταγωνιστική εμφάνισή του στο The Power of One (1992), έφτασε να έχει highlights της καριέρας του το ρόλο του Cecil στο απολαυστικό και χαρακτηριστικά καυστικό, αλλά ευρέως άγνωστο, Cecil B. DeΜented (2000) του John Waters και αυτόν του αρχικακού Dean Frost στο Blade (1998). Κράτα τα όμως όλα αυτά, γιατί η εμφάνισή του χαιρετίζεται ήδη, ακόμα και ως νέα επάνοδος αλά Mickey Rourke (χωρίς το σκυλί), και μιας και η ημερομηνία εξόδου της ταινίας στις 22 Δεκέμβρη, την βάζει στην κεντρική σκηνή της κούρσας για τα Όσκαρ, με τη Focus να έχει μάλλον το The Kids are All Right (2010) για βασικό χαρτί, δεν είναι απίθανο να δεις πλασαρίσματα στις κατηγορίες των ερμηνειών, απ’ τις επιδόσεις αυτών των δύο ηθοποιών.

Το trailer του τελευταίου κομματιού της τριλογίας που άνοιξε ο Luc Besson μετά που είχε ενημερώσει τον κόσμο ότι έκλεισε με τη σκηνοθεσία, άρχισε τις βόλτες του στα γαλλικά ιντερνέτ, για να ανακοινώσει και τα εγκαίνια της επίσημης σελίδας για το Arthur et la Guerre des Deux Monds (2010). Σελίδα που έχει στη βιτρίνα της το trailer της προηγούμενης ταινίας, του Arhtur et la Vengeance de Maltazard (2009), όχι τυχαία μπορείς να πεις, δεδομένου του απότομου, τηλεοπτικού κλεισίματος του περσινού κομματιού της ιστορίας που μετέφερε ο Besson στην οθόνη, βασισμένος στον κόσμο δικών του ζωγραφιστών παιδικών βιβλίων. Όπως θα θυμάσαι, η δεύτερη ταινία, αφού σου είχε φάει μιάμιση ώρα για να χτίσει το τι θα γίνει στην τρίτη, έκλεινε ακριβώς εκεί που ξεκινούσε η δράση, αλλά επειδή μπορεί και να μην το θυμάσαι, το bande-annonce σου κάνει κι ένα μικρό flashback, πριν σου απλώσει το κυνηγητό που επακολουθεί του περάσματος του κακού μάγου στον κόσμο των κανονικών ανθρώπων, τους οποίους και θα προσπαθήσει προφανώς να υποδουλώσει, αφού έχει απελπιστεί απ’ την αντίσταση των Minimoys υπό την ηγεσία του εκλεκτού Arthur. Ο Arthur και η παρέα του βέβαια, θα προσπαθήσουν να του κάνουν τα ίδια και στην από 'δω μεριά του μαγικού τηλεσκοπίου, έστω κι αν πρέπει στα δυόμιση μέτρα του αντιπάλου τους, να αντιτάξουν τα δυο δικά τους χιλιοστά, όπως λέει χαρακτηριστικά.

Το bande-annonce κυκλοφόρησε την περασμένη Πέμπτη, επίσης όχι τυχαία, στα μέσα της 50ής επετείου του Festival International du Film d'Animation d'Annecy, της μεγαλύτερης φεστιβαλικής διοργάνωσης με αποκλειστικό αντικείμενο το κινούμενο σχέδιο, σε όλες τις μορφές, τις φόρμες και τα μέσα του. Φεστιβάλ που στο μισό του αιώνα ζωής, μετράει 34 συνολικά διοργανώσεις (απ’ το 1960 μέχρι το ’97 γινόταν ανά δύο έτη), νούμερο που έχει μετατρέψει τη μικρή παραλίμνια κωμόπολη της Νοτιοανατολικής Γαλλίας, σε παγκόσμια πρωτεύουσα του animation. Φέτος, μάζεψε πάνω από 200 τίτλους σε μεγάλου, μικρού και τηλεοπτικού μήκους συμμετοχές στις οθόνες του, και κοντά στους 1.900 αγοροπωλητές στο market του, σε ένα εξαήμερο προβολών που άνοιξε με το L’ Illusionniste (2010) και έκλεισε δίνοντας το μεγάλο του βραβείο και το βραβείο κοινού στο The Fantastic Mr Fox (2009), έχοντας χωρέσει μέσα ανοιχτές υπαίθριες προβολές όπως αυτή του The Secret of Kells (2009), sneak previews σε παραγωγές όπως το Le Magasin des Suicides (2012) του Patrice Lecont (που είχε ανακοινωθεί πάλι εκεί, πέρσι τέτοια εποχή) και οι 3D επανεκδόσεις των δύο πρώτων Toy Story, και promo reels από τη DreamWorks (με τον Jeffrey Katzenberg στους καλεσμένους), και την Pixar, στα πλαίσια των συνεδρίων που στήνει η διοργάνωση, για case studies ταινιών, σχολών και εξελίξεων τεχνολογικών, όπως για παράδειγμα, αυτό της περασμένης Πέμπτης για το Arthur et la Guerre de Deux Mondes, ας πούμε.

Πιθανά για να συμπέσει με το θόρυβο για το γάμο της Gemma Arterton το προηγούμενο σαββατο-κύριακο στην Ανδαλουσία, η γαλλική διανομή της έδωσε στη δημοσιότητα στα μέσα της προηγούμενης βδομάδας, στο AlloCiné, το trailer της Tamara Drewe (2010). Το φιλμ βγαίνει εκεί στα μέσα Ιουλίου, χωρίς να βιάζεται ακριβώς και για καλοκαιρινή έξοδο πουθενά αλλού, και χωρίς να έχει άλλο επίσημο υλικό να κυκλοφορεί, πέρα από το λιγοστό που διατέθηκε για τις προβολές του στις Κάνες.

Οι προβολές, και ειδικά το σημείο τους που γεμίζει την οθόνη με τα μπούτια της Gemma φαντάζεσαι, ήταν από τα λίγα highlights του φεστιβάλ, το οποίο φέτος έφτασε στο σημείο να παίζει και ταινίες ταχτικών του που είχαν ήδη ανοίξει στο μισό πλανήτη, προς έκπληξη απολύτως κανενός. Παρολαυτά, η πρωταγωνίστρια των προβολών τις σνόμπαρε, για να πάει στη πρεμιέρα του Prince of Persia (2010) στο LA, και για να επιβεβαιώσει το εξώφυλλο του GQ που κάνα μήνα νωρίτερα είχε ήδη διαπιστώσει πως το 2010 "if it doesn't star Gemma Arterton it's not worth seeing". Για να γεμίσει το κενό μπροστά σε δημοσιογράφους λυσσασμένους να γίνουν το καυτό σορτς το σφηνωμένο ανάμεσα στα κωλομέρια της αστέρας του, ο Stephen Frears που παρεμπιπτόντως αναφέρεται ως σκηνοθέτης, είχε ομολογήσει τότε, στο περίπου, πως δε τη γνώριζε αλλά της έδωσε τη δουλειά μόλις την είδε. Άμα πιστέψεις τις σημειώσεις της παραγωγής, ο Frears αγάπησε μόλις το είδε και το κόμικ της Posy Simmonds στο οποίο βασίστηκε η ταινία, και το οποίο είχε προκαλέσει νωρίτερα την αυτόματη αγάπη και της παραγωγού Alison Owen, από τη στιγμή που εκδόθηκε σα graphic novel - συλλογή των σελίδων που δημοσιεύτηκαν από το 2005 μέχρι το 2007 στον Guardian. Άμα κάτσεις να διαβάσεις και το κόμικ, σου βγάζουν το μάτι γρήγορα οι στριπ καταβολές του, η ιστορία χοροπηδάει και φιδίζει ανεξέλεγκτα και οι αναλύσεις της γίνονται κυρίως οπτικά και ειδικότερα.. ενδυματολογικά, όμως η ταινία, σύμφωνα με τις μυριάδες κριτικές που ακολούθησαν, καταφέρνει μια πιο στρωτή και ακόμα πιο καυστική αφήγηση, χωρίς να χάνει σε καυστικό ρουχισμό, όπως έχεις ήδη δει (και όχι μόνο) μέχρι να τυφλωθείς, στα κλιπάκια (της) του Μάη.

Στα κλιπάκια το trailer προσθέτει και μια πιο απλωτή ματιά στις συνέπειες της εισβολής πρόσφατα πλαστικο-χειρουργημένης δημοσιογράφου σε ησυχαστήριο συγγραφέων, συνέπειες βασισμένες με τη σειρά τους στις περιπέτειες της Bathsheba Everdene στο Μακριά απ'το Αγριεμένο Πλήθος του Thomas Hardy, και συνέπειες στις οποίες υποτίθεται κεντρικό θέμα είναι αυτό το πόσο πιο εύκολη είναι η ζωή άμα είσαι ωραίος. Ωραίος αν και δε του φαίνεται, μάλλον είναι και ο Boss, ο σκύλος της ταινίας που αναδείχτηκε κι αυτός σε σουπερστάρ των Κανών, κομπλέ με Palm Dog.

Η Dreamworks φαίνεται να σκοπεύει να βγάζει τόσα ανά δεκαετία πια, παρολαυτά το 50ο κινούμενο της Disney παραμένει σημαντικότατο κινηματογραφικό ορόσημο, έστω κι αν το "50th classic" που χρησιμοποιούσε σε κάποια φάση η προώθηση ήταν λιγάκι.. τραβηγμένο από τα μαλλιά (χρυσώνοντας ολόκληρες δεκαετίες μπαζοπαραγωγής από τον οίκο του πόντικα). Ο προπομπός της εκ των πραγμάτων σημαδιακής εξόδου του Tangled (2010), ήταν να εμφανιστεί στο Facebook αύριο, μετά στα κανάλια της Disney απόψε, και τελικά έσκασε μύτη από τη Πέμπτη, στο Yahoo! Movies και στη φρέσκια επίσημη σελίδα της παραγωγής.

Tangled βέβαια η ταινία έχει μετονομαστεί στην Αμερική για λόγους που μόνο η παραγωγή της μπορεί να καταλαβαίνει. Στον υπόλοιπο κόσμο (ή στην Ευρώπη τουλάχιστο) λέγεται Rapunzel, από το ομώνυμο παραμύθι της χρυσομαλλούσας των αδερφών Grimm, το οποίο έχει βέβαια εκμοντερνιστεί όπως συνηθίζεται στο κάστρο της Σταχτομπούτας, αλλά εξακολουθεί να απευθύνεται στα κοριτσάκια που κολλάνε σαλμονέλα φιλώντας βατραχάκια για να βρουν τον πρίγκιπά τους, όπως συνηθίζεται τελευταία στο ίδιο κάστρο και ειδικά από την εποχή εξαγοράς της Pixar (που απευθύνεται και σε πιο ενήλικο κοινό). Παρόλα τα συνήθεια, οι πρώτες σκηνές του φιλμ που δημοσιεύονται επίσημα, απευθύνονται σε μικρά και μεγάλα αγοράκια όπως βλέπεις, επικεντρώνονται στα παθήματα του όχι και τόσο πρίγκιπα με την όχι και τόσο εύκολη μύτη που φτάνει με τα πολλά στο κάστρο του παραμυθιού, αφήνουν στο σκοτάδι κάθε υποψία τραγουδιών (που δε θα τα γλιτώσεις φυσικά), και τονίζουν όλο το fun που έχει η ηρωίδα με τα μαλλιά της, μαλλιά που θυμίζουν καθαρά αυτά της Medusa των Inhumans χωρίς να μπορείς να πεις ότι και στη πρωτότυπη ιστορία ήταν ακριβώς φυσιολογικά. Η μεδουσικότητα του μαλλιού θα είναι και η μισή ταινία κατά πάσα πιθανότητα, κρίνοντας από το ότι στις μέχρι τώρα όχι και τόσο δημόσιες προβολές, η σκηνή που δέρνει (το μαλλί) τον άτυχο Flynn παίζει σε αργή κίνηση.

Μια καλή ταινία είναι ένα μεγάλο θαύμα όπως λέει κάθε παραγωγός με 3' εμπειρίας, άπειρα μπορούν να πάνε στραβά και στις καλύτερες οικογένειες, και συνήθως πάνε. Από την άλλη τα κινούμενα δε τυχαίνουν πετυχαίνουν όπως λέει και ο Jeffrey Katzenberg, πριν το "γύρισμα" κάθε σκηνή έχει κυριολεκτικά σχεδιαστεί με κάθε λεπτομέρεια, και σε τέτοια μορφή η Rapunzel προβάλλεται σε δοκιμαστικά ακροατήρια εδώ και μήνες με θετική ανταπόκριση. Από την άλλη άλλη, άμα παρακολουθείς αυτή τη διαδικασία (πολλών) χρόνων από κοντά, βρίσκεις συνέχεια αφορμές να γκρινιάζεις σε κάθε αλλαγή των πλάνων, πιο χαρακτηριστικά το Tangled πήγαινε κάποτε για look ζωγραφικού πίνακα (σαν αυτό που είχε δοκιμάσει και η Sierra στα King's Quest στα 90s αλά σε πιο 3D ας πούμε) υπό την επίβλεψη του Glen Keane. Αυτή η ιδέα δεν είχε περπατήσει ούτε καν για το Bolt (2008), παρολαυτά αρκετοί είχαν μείνει σε αυτόν τον.. κόσμο για χρόνια και πάθαν ένα σοκ με τις πρώτες τελειωμένες σκηνές. Σκηνές που παρεμπιπτόντως, τελειωμένες είναι, τελειωμένα στο φιλμ δεν είναι, άμα παρατηρήσεις έχουν αρκετές ασυνέπειες και ούτε η πρώτη φορά θα είναι αν μείνουν απέξω (πιο πρόσφατα το ίδιο έγινε και με σκηνές στα teaser της Πριγκίπισσας και του Βατράχου (2009)) ούτε η τελευταία.

Όταν ξεκίνησε να στήνεται το project πριν κάνα χρόνο και κάτι, οι πρώτες προσεγγίσεις στεκόντουσαν στην ανακοίνωση ότι η έμπνευσή του έρχεται απ’ το ίδιο ποίημα του Goethe που είχε εμπνεύσει και την πιο αναγνωρίσιμη, ομότιτλη σκηνή του μαθητευόμενου ποντικομάγου, στη θρυλική Fantasia (1940) της Disney, την οποία ο (συμπαραγωγός) Nicolas Cage έλεγε ότι βλέπει τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, αφού τη θεωρεί «την ομορφότερη ταινία που έχει φτιαχτεί ποτέ». Οπότε καταλαβαίνεις εύκολα, γιατί η μεγαλύτερη αγωνία όλων, ήταν το τί ακριβώς περουκίνι θα κρύβει ο Cage κάτω απ’ το μυτερό του καπέλο και πώς διάολο θα γεμίσουν την υπόλοιπη διάρκεια της ταινίας, όταν έχουν στεγνώσει τα σκηνικά απ’ τα νερά που θα ‘χουν αδειάσει οι μαγεμένες μάπες.

Οπότε όταν έσκασε το πρώτο trailer λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, το κλίμα καλυτέρεψε κάπως για τον τρίτο μεγάλο φετινό καλοκαιρινό τίτλο της Disney --μετά το Prince of Persia: The Sands of Time (2010) και το επερχόμενο Toy Story 3 (2010)-- κι άρχισε ν’ απλώνεται και η πλοκή, για τον μάγο του Cage, που βρίσκει μαθητή να του περάσει τα μυστικά και να τον βάλει στο πλευρό του, στη μάχη κατά των κακών συναδέλφων του, που θέλουν να κατακτήσουν πρώτα το Μανχάταν και μετά το Βερολίνο τον πλανήτη. Και όλως τυχαίως, πάνω στην εκπαίδευση του νέοπα, σκάει μύτη κι ο κακότερος των κακών, που παρασέρνει celebrity ταχυδακτυλουργό για να ενεργοποιήσει τα σκοτεινά του σχέδια. Όπως βλέπεις λοιπόν και σ’ αυτό το φρέσκο και χορταστικό καινούριο trailer, που έσκασε μύτη στα μέσα της βδομάδας, τον κακό αρχιμάγο τον παίζει ο Alfred Molina κουβαλώντας κάτι που μπορεί να είναι κι η μεγαλύτερη ανατροπή της ταινίας, αφού αφήνει να εννοηθεί ότι ο Cage τού έχει ήδη σκοράρει τον πρώτο πόντο απ’ τ’ αποδυτήρια, προκαλώντας στον Molina αίσθημα τρόμου για το τί να αντιτάξει στο ιστορικό εξωγήινων κομμώσεων, κι αναγκάζοντάς τον να εμφανιστεί ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του με ανθρώπινο κούρεμα, που δεν σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι τί είδους πτηνό έχει κάνει φωλιά στο κεφάλι του.

Ο Cage απ’ την άλλη, αφήνει το μαλλάκι του ανακατεμένο κι άπλυτο, και βάζει έξτρα γυαλάδα στο μάτι, φτιάχνοντας έναν μάγο που παίζει να είναι κι απ’ τους πιο απολαυστικούς παλαβιάρηδες χαρακτήρες που θα πετύχεις φέτος σε θερινό. Παράλληλα, ο Jerry Bruckheimer φαίνεται να έχει καλύψει στην παραγωγή τα νώτα του Jon Turteltaub, ο οποίος, στα διαλείμματα του περάσματος απ’ το δεύτερο στο τρίτο επεισόδιο του National Treasure, δείχνει να έχει πιάσει το νόημα των ψηφιακών του και τα ηνία τους μαζί, συγκρατώντας την υπερβολή των εφέ σε ανεκτά επίπεδα. Κι αφήνοντας παράλληλα χώρο μέσα στο υπερθέαμα, για να απλωθεί η κωμική χημεία και το ping-pong των εμπνεύσεων του Cage με τον Jay Baruchel, της καναδέζικης ανακάλυψης του Judd Apatow και του Ben Stiller, που έχει φτιάξει το κινηματογραφικό όνομά του βάζοντας την υπογραφή της εκνευριστικής ρινικής φωνής του σε τίτλους όπως το Knocked Up (2007), το Fanboys (2008) και το Tropic Thunder (2008), είχε φέτος την πρώτη του solo αναμέτρηση με τα ταμεία στο She’s Out of my League (2010) και αναμένεται να εδραιωθεί ως μια απ’ τις μούρες που θα βαρεθείς να βλέπεις προσεχώς. Το μόνο που μένει να φανεί πια, είναι το πόσο καταστροφικά, ή μη, θα είναι τα επίπεδα του slapstick, που είναι εκεί για να βάλει το οικογενειακό σ’ αυτήν την περιπέτεια που τραβήχτηκε δυο μέρες πίσω απ’ το άνοιγμά της απέναντι απ’ το Inception (2010), για να ’χει λίγο χρόνο ν’ ανασάνει, πριν βγει η ταινία που φαίνεται να ’χει τρομοκρατήσει όλα τα studio του Hollywood αυτή τη στιγμή.

Το πιο σοκαριστικό όταν ακούω να μιλάνε για ταινίες που βασίζονται στο Mortal Kombat (και οποιοδήποτε fighting game, δηλαδή), είναι ότι όλοι απογοητεύονται όταν βγαίνουν μάπες. Περιμένουμε δηλαδή πραγματικά καλή κινηματογραφική αφήγηση από την ιδέα ότι υπάρχουν κάποιοι παραφουσκωμένοι μπρατσαράδες με τη fashion sense κάποιου που... για μισό λεπτό. Déjà vu. Κάπου το έχω ξαναζήσει αυτό. Δεν ξέρω αν ο Kevin Tancharoen ζήλεψε τον Joey Ansah και το Street Fighter: Legacy, αλλά το Mortal Kombat: Rebirth είναι μια παρόμοια προσπάθεια – μια απόπειρα διύλισης της ουσίας του περιβόητου fighting game των 90s σε κινηματογραφική μορφή.

Το Mortal Kombat, γενικά, υπήρξε πιο τυχερό από το Street Fighter στις εκάστοτε μεταφορές του – ή τουλάχιστον στην πρώτη του μεταφορά το 1995, όχι τόσο στο Mortal Kombat: Annihilation (1997) και την επακόλουθη τηλεοπτική σειρά. Αλλά το θέμα στο Mortal Kombat δεν ήταν ποτέ το αν ήταν καλύτερο παιχνίδι από το αντίπαλό του δέος, ή το πόσο καλύτερα μεταφερόταν στον κινηματογράφο. Ήταν το γεγονός ότι, που να πάρει, όταν ήμασταν 12 χρόνων είχαμε δει ένα ηλεκτρονικό όπου ο νικητής ξερίζωνε το κεφάλι του αντιπάλου του μαζί με τη σπονδυλική του στήλη. Τα απίστευτα βίαια fatalities που άγγιζαν την κωμωδία με την υπερβολή τους ήταν αυτό που έκανε το franchise να ξεχωρίσει, κάτι που οι ως τώρα adaptations του μάλλον αγνόησαν.

Ο Tancharoen μπορεί να προέρχεται από το Fame (2009) και από επεισόδια του reality των Pussycat Dolls, αλλά φαίνεται να καταλαβαίνει απόλυτα την κύρια ατραξιόν του αντικειμένου του. Το 8λεπτο φιλμάκι του, που φαίνεται σαν setup μιας νέας ταινίας Mortal Kombat και περιλαμβάνει ονόματα όπως ο Michael Jai White και η Jeri Ryan, γυρίστηκε σαν δοκιμαστικό για να το δείξει ο σκηνοθέτης στη Warner Bros (κάτοχο των δικαιωμάτων, τόσο για τις ταινίες όσο και για τα παιχνίδια) και να κόψει πιθανό ενδιαφέρον. Όμως η ποιότητα του στησίματος, ο έξυπνος χειρισμός του υλικού και η ωμότητα που παραπέμπει στο videogame ήταν αρκετά για να το θεωρήσουν πολλοί στο internet ακόμα και viral trailer για ανακοίνωση νέου παιχνιδιού (το οποίο, κατά.. διαβολική σύμπτωση, ανακοινώθηκε χθες, λέγεται σκέτο Mortal Kombat και θα αποτελεί επιστροφή στις ρίζες της σειράς). Προσωπικά, σαν παλιός φαν του παιχνιδιού, θα έβλεπα ευχαρίστως την πρόταση του Tancharoen στο σινεμά. Ακόμα κι αν ο Johnny Cage αποκεφαλίζεται νωρίς, εγώ πάντα πήγαινα το Scorpion (και το fatality του) περισσότερο έτσι κι αλλιώς.

Το κείμενο είναι του Μιχάλη Τέγου του GameOver.gr