Νεαροί εισβάλλουν με τρόπο σε εξοχικό καλοβαλμένου ζευγαριού και τους υποβάλλουν στα πάνδεινα, σε πλαίσιο παράξενων, αιματηρών παιχνιδιών.Χωρίς το κυριολεκτικό, αλλά με όλα τα μεταφορικά κλεισίματα του ματιού στο κοινό άθικτα, με ίδιο στόρι, ίδιες λήψεις, ίδια δωμάτια, ίδιο σπίτι αλλά με καλύτερα πατώματα και πιο αναγνωρίσιμους ιδιοκτήτες, το remake της ταινίας του Haneke απ'τον Haneke 10 χρόνια μετά, είναι τόσο ίδιο με το πρωτότυπο, που αξίζει να το δεις μόνο αν δεν το΄χες δει, ή αν θέλεις να το ξαναδείς. Κατασκευασμένο για να διχάσει το αμερικάνικο κοινό που οι Αμερικάνοι παραγωγοί θεώρησαν ότι ενδεχομένως θα ενδιαφέρεται για τον στιβαρό Αυστριακό μετά από μια αναπάντεχη καλή ανταπόκριση που φάνηκε να έχει το Caché (2005) του, το νέο Funny Games είναι σαν δημιούργημα το ίδιο δυνατό όσο ήταν και τότε, αλλά είναι έτσι για το κοινό που το είχε δει και τότε και σήμερα κρατάει τα αγνά του μάτια αγνά από την έξαρση της κουλτούρας της βίας και την κορύφωση στο torture porn, σηκώνοντας αγνά το φρύδι σ' αυτά που θέλει ο Haneke να καυτηριάσει. Όσοι τα καταναλώνουν με βουλιμία απ' την άλλη, πιθανότατα θα βρουν αυτά τα παιχνίδια εκτός από παράξενα, και ξενέρωτα όσο οι soft τσόντες του παλιού (καλού) ALTER, και η μικρότερη μερίδα που θα πάει διαβασμένη και στο είδος και στο επιδιωκόμενο του Haneke, θα μείνει να χαζεύει το πιο χειροπιαστό δείγμα της παθιασμένης ανάγκης των αναγνωρισμένων Ευρωπαίων να φτάσουν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, για να ανοίξουν τα μάτια των Αμερικάνων, χωρίς όμως να έχουν καμιά όρεξη να παίξουν άλλο παιχνίδι απ' αυτό που έχουν μάθει στην πατρίδα τους.

Η Rosebud και το mftm.gr σας προσκαλούν στην Avant Première του θρίλερ Funny Games. Την Κυριακή 23 Μαρτίου στις 2 το μεσημέρι στo ΙΝΤΕΑΛ, Πανεπιστημίου 46.

“A feature film is twenty-four lies per second.” — Michael Haneke, Cannes (2005)

Πάντα ψάχνοντας την διαπλοκή κοινού και media, του ζωντανού και της εικόνας του, και της παρηγοριάς που δίνει το ψεύτικο στον άρρωστο απ' το αληθινό (και τον άρρωστο για το ψεύτικο), ο Haneke έκανε πριν δέκα χρόνια το πέρασμά του από πειραγμένο μαύρο πρόβατο της Βιεννέζικης διανόησης της τέχνης, σε τεχνίτη του προχωρημένου, κοφτερού Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, με το Funny Games (1997) του, την κορύφωση του ελέγχου του στα όρια του θεατή και του θεάματός του. Μια pop προβοκάτσια της αφηγηματικότητας, που καταργεί την ασφάλεια που σου προσφέρει η γνώση σου ότι αυτό που βλέπεις είναι απλά μια ταινία, με ένα (τότε) ολότελα αναπάντεχο μέσα στη μουδιαστική ένταση που σου είχε δημιουργήσει, κλείσιμο του ματιού. Ένα συμβολικό και κυριολεκτικό παιχνιδιάρικο πείραγμα, που σου ξεκαθαρίζει ότι, πολύ απλά, το ξέρει κι η ίδια η ταινία, ότι είναι απλά μια ταινία. Άρα, είναι, τότε, απλά μια ταινία; Και τί κάνουν αυτοί οι τύποι με τα άσπρα που γυρνάνε και σου μιλάνε;

Χαρακτηρισμένο ως άσκηση αντοχής που πρέπει να υποστείς για να μπορέσεις να περάσεις στο πολύ σημαντικότερο επόμενο στάδιο που είναι το να το συζητήσεις, το Funny Games σε φέρνει αντιμέτωπο με την ικανότητά σου να διαχειριστείς μια ανελέητα ρεαλιστική (στην πραγματικότητα μη-) απεικόνιση πόνου και τρόμου που σκοπό έχει απλά και ολοφάνερα να συνταράξει τα βασικότερα ένστικτα της επιβίωσής σου και να σε βοηθήσει να αντλήσεις απ' αυτά την απόλαυση της εμπειρίας, αλλά την ίδια ώρα αυτοαναιρεί την ρεαλιστική βάση της σπάζοντας τον διάφανο τέταρτο τοίχο της οθόνης, για να σε κάνει συνένοχο των πηγών της διέγερσής σου, και εξίσου κυριολεκτικά να σε καλέσει να πάρεις θέση ανάμεσα στους επί της οθόνης θυτών ή θυμάτων. Ή, καλύτερα, να αποδεχτείς την θέση που ήδη έχεις πάρει. Στην επανασκόπηση, το συμπέρασμα μπορεί να σου φανεί απλό και προφανές, και δέκα χρόνια μετά την πρώτη του προβολή στη συγκεκριμένη του μορφή, το παράδοξο να έχει ξανατεθεί κι απαντηθεί πολλάκις και ποικιλοτρόπως. Όμως, και μάλιστα ακόμα περισσότερο σ' αυτήν την πρώτη σκηνή αποκάλυψης του ψέματος της αφήγησης, που ο ντυμένος στα λευκά της αθώας περιστεράς και του πράου αμνού λύκος, σε κοιτά στα μάτια και σου χαμογελά, απ' ότι αργότερα στην περιβόητη παρακινδυνευμένη δραματουργική αλχημεία του τηλεκοντρόλ που παίρνει το alter ego σου στα χέρια του εφαρμόζοντας τη δική σου πρόθεση να φτάσεις στην κόλαση το ζευγάρι που τρομοκρατεί και μακελεύει για να φχαριστηθείς τη βία, ο ύπουλος, τσουχτερός κι αμείλικτος τρόπος που σου το θέτει ο Haneke, είναι τόσο ζωντανός και ζουμερός σήμερα, όσο και η ερώτηση που σου κάνει: τί κάθεσαι και βλέπεις για να τη βρεις, και πιο είναι πραγματικά το αποτέλεσμα που θα σε φτιάξει. Το γιατί, είναι μια άλλη ιστορία.

Μετά το πρώτο trailer που κυκλοφόρησε για γενική κατανάλωση στις αρχές της σαιζόν στο MSN, το κόκκινο trailer που συμπαρουσίασε το AICN λίγο μετά, ένα μάτσο κλιπάκια που βγήκαν στοχευμένα στο Bloody Disgusting κοντά με την πρεμιέρα της ταινίας στο Sundance, και μια... εναλλακτική κάρτα για τον Άγιο Βαλεντίνο, η Warner Independent που προσπαθεί να βρει τρόπο να προωθήσει στις μάζες την σχεδόν σκηνή προς σκηνή αναπαράσταση του διαβόητου θρίλερ του Mikael Haneke, από τον Mikael Haneke, έβγαλε χθες στο δίκτυο του IGN (με την σχετική στάμπα της αποκλειστικότητας φάτσα κάρτα), έναν ευχάριστο, εύχρηστο οδηγό τεσσάρων βημάτων, για επιτυχημένες οικιακές εισβολές και σαδιστικές παρενοχλήσεις, το πιο ενδεικτικό του ύφους της διεστραμμένης σάτιρας της βίας κλιπάκι απ' όσα έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα (και μπορείς να τα βρεις μαζεμένα στο ψαρωτικό site της ταινίας).

Ιδεολογικά πολέμιος της φαινομενικά απλοϊκής κι αθώας αφηγηματικότητας των ταινιών του Hollywood και της ατζέντας που είναι πεπεισμένος ότι στην πραγματικότητα πάντα κρύβουν (ένα απ' τα αγαπημένα του sessions στο πανεπιστήμιο που διδάσκει κινηματογράφο στη Βιέννη, είναι η back to back προβολή του προπαγανδιστικού Θριάμβου της Θέλησης (1935) της Leni Riefenstahl και του Air Force One (1997) του Wolfgang Petersen), ο Haneke είχε ως ιδεατό στόχο της κινηματογραφικής παγίδας που έστηνε με το πρωτότυπο, αυστριακό Funny Games (1997), το αμερικάνικο κοινό και την βουτηγμένη στη βία κουλτούρα του. Οπότε δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη το ότι όταν του ζήτησαν τα δικαιώματα για αμερικάνικο remake, δεν τα παραχωρούσε αν δεν έδιναν στον ίδιο τη σκηνοθετική καρέκλα (σε αντίθεση, ας πούμε, με το βραβευμένο για σκηνοθεσία στις Κάνες, Caché (2005), που θα γυρίσει --Θεός φυλάξει-- ο μάστορας της καλογυαλισμένης πορδής, Ron Howard). Κομπάζοντας ότι, απ' όσο ξέρει, κανείς σκηνοθέτης δεν έχει ξαναγυρίσει την ταινία του με τέτοια ακρίβεια, έχει διευκρινίσει ότι η αντιγραφή στην ουσία είναι μόνο επιφανειακή, κι ότι στην πραγματικότητα η ατμόσφαιρα και οι ερμηνείες έχουν διαφορετικό υπόβαθρο αλλοιώνοντας και το αποτέλεσμα στην επιρροή του θεατή --λογικό, αφού δέκα χρόνια μετά, η βία στο Hollywood και την Αμερική γενικότερα έχει αποκτήσει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις.

Αυτό βέβαια, δεν αλλοίωσε κανενός τη δυσπιστία, και τις μουρμούρες για ξεπούλημα αντίστοιχο με αυτό του Shimizu στο αμερικάνικο remake του The Grudge (2004) για παράδειγμα. Και μετά τις πρώτες προβολές στο Sundance, φαίνεται ότι δέκα χρόνια μετά, πάλι λίγοι δείχνουν να καταλαβαίνουν την ταινία, παρά την αλλαγή της γλώσσας για την καταπολέμηση της αντανακλαστικής επιφυλακτικότητας των Αμερικάνων στα υποτιτλισμένα, που ο Haneke θεωρούσε και ως βασική αιτία της απογοητευτικής διείσδυσης της πρώτης ταινίας στο κοινό της. Όλα αυτά δεν βοήθησαν καθόλου τις σχέσεις του Haneke με τη Warner Independent, που δοκιμάστηκε απ' τη νευρικότητα της εταιρείας ως προς την εμπορική ταυτότητα που πρέπει να δώσουν στην ταινία, αν το κοινό που θα πρέπει να την πουλήσουν θα είναι το ευρύ, το arty, ή το θριλερικό, και αν μπορούσε να βγει στα τέλη του χρόνου που προγραμματιζόταν αρχικά, εν μέσω της οσκαρικής περιόδου και κοντά στο ανατριχιαστικής ομοιότητας περιστατικό οικιακής εισβολής στο Connecticut, ή στην πιο χαλαρή περίοδο του Μάρτη που τελικά κατέληξε, με περιορισμένο αριθμό αιθουσών στο πρώτο της άνοιγμα. Στη χώρα μας πάντως, η ταινία θα παιχτεί στις 27 του Μάρτη, δυο βδομάδες μετά την έξοδό της στην Αμερική, με τη σφραγίδα μας περήφανα κολλημένη στην αφίσα της.

Υποψηφιότητα για μεγαλύτερη ταινία του καλοκαιριού βάζει ο Iron Man (2008) με το trailer που έριξε το Trailer Park του MySpace, δυο μήνες πριν το φιλμ βγει στις αίθουσες, ανοίγοντας επίσημα και τη μπλοκμπαστερική περίοδο.

Με σωστές δόσεις χαρακτήρων, αστείων και ατσαλένιων τριξιμάτων (έστω κι αν μερικές σκηνές ακόμα φέρνουν σε πλαστικό) η Marvel προφανώς τοποθετεί τον αποτρελαμένο αδίστακτο γκομενιάρη Tony Stark του Robert Downey Jr. απέναντι στον μισότρελο κατασόβαρο μοναχικιάρη Bruce Wayne του Christian Bale. Χωρίς να αποφεύγει, ίσα ίσα, ούτε αυτή την τραχιά αίσθηση της πραγματικής πραγματικότητας του Batman Begins (2005), ούτε τις συγκρίσεις με τις τεράστιες γαμηστερές σκηνές των Transformers (2007), χάρη στη φανταστική δουλειά στα εφέ (πιο χαρακτηριστικά εκεί που παθαίνεις μεγαλύτερο σοκ από τον Stark όσο διαπιστώνεις τις δυνατότητες της αρματωσιάς) και την αποστροφή του Jon Favreau για 3D κόσμους (με την επιμονή του να "τοποθετεί" την εικονική κάμερα, να κάνει θαύματα στις CGI σκηνές). Επιπλέον, αν βάλεις ότι και ο άφαντος ακόμα Incredible Hulk (2008) θα ανοίξει πριν τον Σκοτεινό Ιππότη (2008), μαζί με την εικοσάχρονη πια ιστορία του τελευταίου στη μεγάλη οθόνη, βλέπεις μια κάποια κούραση, ένα κάποιο ξώφτερνο στην κατά τα άλλα άτρωτη προωθητική μηχανή της Warner. Ενώ η ρέτρο (κομπλέ με απαγόρευση ψηφιακών προβολών) φετινή νέα έξοδος του Indiana Jones φυσικά και δε διεκδικεί καμιά πρωτοτυπία. Έτσι τελικά κάπου διακρίνεις ρεαλιστικές δυνατότητες για ολόφρεσκο franchise που θα διαδεχτεί αυτό του Spider-Man. Και σε αυτό ποντάρει φανερά η Marvel, ξεκινώντας με μικρό αντίπαλο (ο Iron Monger δεν είναι Mandarin), και έχοντας ήδη κάνει ταχτικό επισκέπτη, στιλ Wolverine, τον χαρακτήρα στα μισά της κόμικ, σχεδιάσει νέο τίτλο, και βάλει τον Favreau να γράφει mini-series και (κανένα άλλο αλλά) τον Peter David τη μεταφορά της ταινίας. Βέβαια τα ratings της διαφήμισης στο Super Bowl δεν ήταν και τα καλύτερα, το κόμικ δε πιάνει συχνά το τοπ-50 στις πωλήσεις, η Paramount (της αμερικάνικης θεατρικής διανομής) έχει και δικές της, έστω και παρωχημένες, μπλοκμπαστεριές να σκεφτεί, και φαίνεται απίθανο πια όλα τα εφέ να έχουν την ίδια ποιότητα στο τελικό αποτέλεσμα. Οπότε μη περιμένεις τίποτα τόσο γεωσεισμικό όσο τα ρομποτάκια του Michael Bay.

Κατά τα άλλα, η σκηνή του τέλους, με το τανκ, που κάποιοι προσπάθησαν να πασάρουν για VR εκπαίδευση, είναι σαφώς πιο βελτιωμένη απ' ότι στο σποτάκι του Super Bowl που είχε ξεσηκώσει τις σχετικές κακές αντιδράσεις. Οι χαρντροκιές της υπόκρουσης περιλαμβάνουν πια και AC/DC και Audioslave (εκτός από το Iron Man των Sabbath) και δε νομίζω να έχει κανένας αντίρρηση. Η Gwyneth Paltrow πρώτη φορά φαίνεται φαγώσιμη, με μπουκούλες και καραμελί μαλλάκι, αν έχεις γούστα σα τα (χοντρά) δικά μου. Και οποιαδήποτε ταινία με πρωταγωνιστές Robert Downey Jr. και Jeff Bridges, δυο από τους πιο "καταραμένους", υποεκτιμημένους, χολιγουντιανούς αστέρους, δε θα χρειάζονταν κατεβατά για να την έχεις στα must του καλοκαιριού.

Για ένα χρόνο πριν τη δολοφονία του Franz Ferdinand, μικρό προτεσταντικό χωριό στα βόρεια της Γερμανίας αντιστέκεται φεουδαρχικά στη βιομηχανοποίηση.Μετά από 20 χρόνια που προσπαθούσε ιδιοφυώς, σε πολλές γλώσσες και ηπείρους, να βγάλει το θεατή από την απάθεια και να τον κάνει συμμέτοχο, ο Michael Haneke μάλλον έχει φτάσει σε σημείο πια να κάνει κηρύγματα στους προσηλυτισμένους, πράγμα που σηματοδοτεί και η μέγιστη τιμή που έλαβε η Λευκή Κορδέλα (2009) του στη πιο βαλτωμένη μεγάλη φεστιβαλική διοργάνωση των τελευταίων χρόνων, στις Κάνες το Μάη. Τον ίδιο, σίγουρα δε μπορείς να τον κατηγορήσεις ακριβώς για επανάπαυση, ίσα ίσα τα Funny Games (2007) του ήταν κομάντο επίθεση σε εχθρικό φρούριο και η νέα του δουλειά βάζει ένα επιπλέον επίπεδο στην αινιγματική αυτοαναφορικότητα του Κρυμμένου (2005), ξετυλίγοντας ακόμα ένα κουβάρι συνεπειών αλλά αυτή τη φορά παραλείποντας.. ακόμα και το κουβάρι. Ο Α' Παγκόσμιος και η άνοδος του φασισμού στη Γερμανία παραμένουν μέχρι το τέλος μέλλον στην αφηγηματική δομή, παρόλο που αποτελούν από την αρχή παρελθόν για τον αφηγητή, τον δάσκαλο του χωριού που ξαναεπισκέπτεται τα γεγονότα αρκετά χρόνια μετά, και εκτός από το να μην συγκεκριμενοποιεί το πραγματικό έγκλημα (όπως αυτό του ρατσισμού στον Κρυμμένο) ο Haneke αποφεύγει προφανώς και να το προσωποποιήσει, εμπλέκοντας ένα ολόκληρο και ανύπαρκτο χωριό σα σύμβολο μάλλον διαγαλαξιακής συνωμοσίας και εκτελώντας έτσι εν ψυχρώ και όσες συμβάσεις του δράματος του είχαν ξεφύγει τη προηγούμενη φορά, για να καταλήξει πολύ συνειδητά να "γράφει" με αχνά άσπρα γράμματα στο χιόνι, παρόμοια με τους υπότιτλους στις κόπιες της ελληνικής διανομής. Παρολαυτά, κρατάει κι εδώ τη συμβατική παραπλάνηση από τον Κρυμμένο, το red herring των ανεξήγητων εγκλημάτων στη κοινότητα που σε βάζει σα θεατή στη διαδικασία να προσέχεις και τη παραμικρή λεπτομέρεια στο φαύλο κύκλο των βάναυσων τιμωριών στο όνομα υποκριτικής ηθικής, μια σύμβαση τελικά αχρείαστη για το κοινό που έχει καταβροχθίσει ήδη όλη τη τροφή για σκέψη που του πρόσφερε μέχρι τώρα ο δημιουργός και εκνευριστική στην αντίστιξή της με τη δύστροπη αδιαφορία για ανάπτυξη επιχειρημάτων που θα βοήθαγαν και σε καμιά συζήτηση ουσίας (πέρα από τις θεωρητικές συζητήσεις για το τι ακριβώς έχει στο κεφάλι του ο ποιητής).

Τεχνικά και πέρα από τις σπασμωδικά τολμηρές κινήσεις ακινησίας του σκηνοθέτη της, η Κορδέλα είναι τόσο θαυμάσια που σου 'ρχεται να παραγγείλεις χίλες κόπιες για να πνίξεις μέσα τον Good German (2006) και τις ακόμα χειρότερες αυτοϊκανοποιήσεις γύρω από ασπρόμαυρο και εποχή που 'χουν δει τα ματάκια σου, ενώ επιστρέφουν με φόρα τα κλινικά κοψίματα, οι διάλογοι ευγενείας, και όλα τα σήματα κατατεθέντα που περίμενες. Και οι επιρροές από την Ordet (1955), εκτός από τον τελετουργικό τόνο δε λείπουν ούτε στη θεματολογία που στοχοποιεί τον θρησκευτικό πουριτανισμό πιο καθαρά (τρόπος του λέγειν βέβαια) από τις υπόλοιπες υφέρπουσες μοχθηρίες. Και κάτι έντονους υπαινιγμούς στα στοιχεία (όπως για παράδειγμα ότι τα παιδιά έχουν όνομα ενώ οι ενήλικοι μόνο επάγγελμα), τη μη εμφάνιση του τέταρτου τοίχου ούτε σα σκιά, μαζί με μια ιστοριούλα αγάπης (του δασκάλου με ντροπαλή πιτσιρίκα) που σπάει τον γενικότερο ασκητισμό, μπορείς και να τα δεις σαν.. επίθεση φιλίας στον μέσο θεατή από κάποια σκοπιά. Υποθέτω.

Τρεις άγνωστοι ασκούν ψυχολογική βία σε ζευγάρι που διανυκτερεύει σε απομονωμένο εξοχικό. Κι ύστερα βγάζουν τα μαχαίρια...Σαν ένα unofficial remake του γαλλορουμάνικου Ils (2006), τούτο το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Bryan Bertino όχι μόνο φωνάζει "Κλεψιά!" και "Χασάπη, κλισέ!", αλλά και αποτελεί λαμπερό παράδειγμα της πιο ανούσιας πορνογραφίας στη βία, κρούσμα που μαστίζει όλο και περισσότερο το horror genre τα τελευταία χρόνια. Δίχως την παραμικρή αιτιολόγηση στο σενάριο (όσο και να σπας το κεφάλι σου, δεν πρόκειται να καταλάβεις τι πήγε στραβά και το ζευγάρι των Tyler - Speedman βιώνει αυτή την κρίση), γεμάτο στερεότυπα για τη μη επικοινωνία με τον "έξω κόσμο" (το κινητό δεν έχει φορτισμένη μπαταρία ή σήμα, το σταθερό το κόβουν οι κακοί και τα λοιπά... χασμουρητά), τόσο ύποπτα όμοιο με το Funny Games (1997) (στο σαδισμό, αλλά όχι και στο αλληγορικό σχόλιο) ή το Vacancy (2007) (χωρίς το snuff στοιχείο, έστω), δεν ξετυλίγει στο ελάχιστο ένα story που να αξιοποιεί τα 85 λεπτά κακουχίας του θεατή, ο οποίος διαισθάνεται από την αρχή το τέλος των πρωταγωνιστών, αλλά το... γοργόν δε θα σου κάνει τη χάρη εδώ!

Όση καλή διάθεση μπορεί να επιδείξει κανείς για μερικά λειτουργικά "μπου" ή τη δημιουργία σασπένς δωματίου, το αιματοβαμμένο φινάλε κατακρεουργεί την αντοχή στη συνείδησή σου, με μια απανθρωπιά εκφοβισμού προς τα άγρια ένστικτα του σημερινού πολίτη, που τα βράδια μπορεί να φορέσει μιά μάσκα και να ξεχυθεί στην εξοχή σφάζοντας. Εντάξει, θα μένουμε στην πόλη και θα κλειδώνουμε καλύτερα, μας πείσατε. Για να μη σχολιάσω και τη σεναριακή "ταφόπλακα" θρησκευτικής νύξης περί αμαρτίας...

Τέσσερα κολεγιόπαιδα σε διακοπές, αφήνουν τις μαργαρίτες δίπλα στη πισίνα για να ακολουθήσουν Γερμανό τουρίστα και Έλληνα μαλάκα σε χαμένο στα βάθη της ζούγκλας ιερό των Μάγιας.Τα Ερείπια (2008) ξεκινάνε όπως κάθε (αντι)τουριστική χοροριά, κομπλέ με γρήγορο φλασάρισμα ιδιαίτερα αξιόλογων βυζιών ιδιαίτερα αξιόλογης ξανθιάς. Και συνεχίζουν αδρά ύπουλα απαρέγκλιτα σε ευθεία στη καρδιά του είδους, σα το βέλος που καρφώνεται σε αυτή του αναλώσιμου Έλληνα, και τη σφαίρα που του περνάει από το κεφάλι. Η καθοδήγηση ανήκει στον (υποψήφιο για Oscar®) Scott Smith που μεταφέρει ακόμα μια φορά, μετά το A Simple Plan (1998), βιβλίο του στην οθόνη χωρίς να διστάζει να το προσαρμόσει χειρουργικά στο μέσο, δημιουργώντας χαρακτήρες (και.. φυτά) που ορίζονται μόνο από τις πράξεις τους και παραμένουν ρεαλιστικά απρόβλεπτοι όσο οδηγούνται στα όρια. Ο τρόμος δε πετάγεται φτηνά από το πουθενά στα μούτρα σου, μένει κυρίως μακριά τους αλλά στο φως του Ισημερινού, υποβάλλεται περισσότερο από τις καταστάσεις παρά από τα αιματηρά εφέ. Αποτρελαμένη γκόμενα που πετσοκόβεται είναι πιο αποτελεσματική από τσιριάρα γκόμενα που την πετσοκόβουν, και η φιλοσοφία έχει ποτίσει τον πρωτάρη και πρώην φωτογράφο μόδας Carter Smith, όσο το αίμα των ανθρωποθυσιών τα μαριχουανοειδή φυτά της πυραμίδας. Η σκηνοθεσία του παραμένει απλή, επίμονη όταν βρίσκει τα σωστά σημεία (όπως το κωλαράκι της πρωταγωνίστριας), σταθερή, και ανακουφιστικά εξαιρούμενη κραυγών (και όχι μόνο ηχητικών). Και κάτι ήξερε σχετικά κι ο φωτογράφος του, Darius Khondji (Se7en (1995), Funny Games U.S. (2007)).

Η ταινία, μάλλον παράδοξα, ψιλοθάφτηκε από το marketing της Dreamworks την άνοιξη στην Αμερική, μάλλον γιατί η πλειοψηφία των κριτικών δε φαίνονταν ικανή να τη ξεχωρίσει από τον πορνοπαιδικοασιατικό σωρό. Και ο χώρος γενικά αυτοπεριορίζεται συνειδητά τελευταία, αφήνοντας ανθρώπους σα τον Peter Bradshaw να μπορούν να δουν απέξω πότε παράγει τίποτα αναζωογονητικό στην "sheer anarchy" και το "amoral chaos" του.